#17 Zobowiązania

„– Ale zaraz, ty jesteś Śmierć! Tak?

– TAK, ISTOTNIE.

– Jestem twoim fanem! Zawsze chciałem cię poznać, wiesz?”

Terry Pratchett

W środę rano wiedziałam tylko jedno: seks odmienia ludzi i to albo radykalnie, albo subtelnie. Okres czasu, na który dochodziło do takich przełomów nadal był dla mnie niejasny, jednak żyłam życiem obcej dziewczyny przeszło czterdzieści dziewięć godzin i nic nie uprzedzało, że mój niespokojny stan wkrótce się poprawi.

Albowiem ten stan nie przeszkadzał mi w żadnej mierze.  

Sprawiał, że serce pracuje szybciej niż powinno; że wyobraźnia napastuje wspomnieniami, a co poniektóre przesadnie ukrasza; że ręce wiecznie mam spocone, a oczami gorączkowo weryfikuję twarze tłumu, przewrażliwiona na punkcie tej jednej, jedynej, lecz NIE. Nie przeszkadzał mi żaden etap tego zabawnego amoku. W istocie, mogłam się uśmiać. Mój sposób myślenia i zmienność zdania po części wpieniały, ale były też dobrą rozrywką. Bo ile razy pomyślałam o sobie jak o dojrzałej kobiecie? Ile razy stwierdziłam, że wskoczyłam o szczebel wyżej w jakimś nieokreślonym damskim rankingu? Jednak czar prysł, bo później tę samą, niezliczoną ilość razy uznawałam, że co najmniej jedna czwarta licealistek prawdopodobnie ma to już za sobą.  

Choć na bank nie słania się na nogach w drodze do szkoły, myśląc do czego włożyć ręce, co ze sobą począć ani jak się zachować, by wypaść naturalnie.

Na pewno nie zamierzałam szczerzyć się od ucha do ucha z dwoma pomidorami zamiast policzków, bo to byłoby jak spacer z wywieszką, która wcale niczego nie reklamowała, tylko ogłaszała drukowanymi literami, że jestem nastolatką po pierwszym seksie. Zamierzałam natomiast przetrwać ten dzień jak każdy inny, w skórze dawnej, nijakiej Sakury.

Odprowadziłam Hanę do szkoły i zaklęłam nieładnie jak każda nastolatka, którą po drodze złapał ulewny deszcz. Gdy doczołgałam się na miejsce, zadyszana i przemoczona do suchej nitki, brama szkoły, gdzie swój ciężar ciała opiera co dzień Ino, wydawała się naga bez Yamanaki na pierwszym planie. W głębi duszy liczyłam, że jej nieobecność zawdzięczam pogodzie, a nie dąsom na moje zachowanie.

 - Haruno, czy ty wiesz do czego służy zielona słuchawka na wyświetlaczu, albo co się dzieje, gdy przyciśniesz guziczek na górze obudowy? Magia! Komórka się włącza. – Temari odegrała na japońskim krótki teatrzyk, który do pewnego stopnia przypominał mi Ino. Rozsiadła się już na swoim miejscu i widocznie pomyślała, że dobrze będzie mnie obrugać na dobry początek dnia. – Po dziesięciu razach przestałam liczyć – mruknęła trochę poddańczo.

Cherron jeszcze nie było, Sasuke też. Wygrzebałam z teczki paczkę pocky, zajęłam ławkę i głęboko odetchnęłam.

 - Był sygnał?

 - Tylko na początku. Potem słuchałam głosu tej durnej kobiety po drugiej stronie, która zna za dużo języków i szczyci się tym, powtarzając, że abonament jest tymczasowo nieosiągalny. Daj. – Tem zaczęła częstować się biszkoptowymi paluszkami z mojego pudełka. – No i co mi sugerujesz, pytając się o sygnał? Gwizdnęli ci telefon? – Odgryzła kawałek smakołyka. – Ech, wolę z polewą czekoladową.

Uniosłam usta w niewielkim uśmiechu.

 - Możliwe że masz rację.

 - Gwizdnęli ci telefon – powtórzyła z większą pewnością. Nagle zaczęła do niej docierać waga takiej kradzieży, a jakby nie było, mama sprawiła mi na urodziny jakiś hiper-drogi model, który cieszył się zainteresowaniem szkolnych pasjonatów technologii. Tem zdawała sobie sprawę ile orientacyjne warta jest moja komórka. Miałam ochotę zaryć głową o ławkę, poprzeklinać sobie ile wlezie i wyjść, bo dopiero dziś zaczęłam ogarniać jaki to cios, stracić takie cacuszko. – Nabijasz się ze mnie? – spytała Temari. W jej głosie słyszałam wahanie. Nie dziw – zachowywałam się jak psychopatka. Oznajmiłam z bananem wyrytym na gębie, że zostałam okradziona, a następnie gwałtownie zbladłam, jakby dla mnie samej było to nowe odkrycie.

Zaraz zapomnę, że nie da się żyć bez powietrza: tak mocno ten seks mieszał ludziom w głowach. Seks bądź miłość. Albo jedno i drugie. Cholera tam wie tę konkurencję między nimi.

 - Zgłosiłaś to na policję?

 - Nie… - odparłam skrzekliwie.

Oczekiwałam pretensji, lecz Tem odgryzła kolejną część pocky. Przedtem miała pomarszczone czoło, teraz zrobiło się idealnie gładkie. Pod nim napotkałam przymknięte oczy, a jeszcze niżej szeroko otwartą buzię… przez ziewnięcie.   

 - Nawet nie będę próbowała cię zrozumieć – wymamrotała.

Okay, czaję. Mnie też po jakimś czasie zmęczyłyby takie starania. Nawet nie pomyślałam o powiadomieniu policji, tym bardziej, że znam nazwiska delikwentów – i to nie domniemanych, ale ewidentnych. Mogłabym rozpisać to sobie w punktach, między innymi dowody i korzyści, jakie przyniosłoby mi takie zgłoszenie. Zrobiłabym to w tej chwili, przed przyjściem nauczyciela, ale poczułam, że słowa Tem posiadają więcej kontekstów.

Chodziło o Ino.

O tajemnice.

O proste kłamstwa, które rozkładają mur zaufania, cegła po cegle.  

Przecież nie dziś odkrywam, że stałam się egoistką. Nie dziś dochodzi do mnie, że dziewięćdziesiąt dziewięć procent uwagi oddawałam Sasuke, a podzielność ostatniego procenta sprawiała mi trudności. Nie od dzisiaj wiem, że perfidnie unikam Ino, żeby odwlekać po wieczność prawdę o „akcie przemocy.”

Ale właśnie dzisiaj poczułam się beznadziejnie.  

Dopiero dzisiaj.

 - Muszę porozmawiać z Ino – powiedziałam.

 - Przydałoby się.

 - Tem?

 - Hm?

 - Właściwie dlaczego próbowałaś się do mnie dodzwonić?

 - Chciałam dowiedzieć się… - urwała. W ciągu sześciu sekund, bo sześć sekund trwało milczenie, zdążyłam doprowadzić fryzurę do porządku, a w siódmej sekundzie Tem odwróciła spojrzenie od czegoś, znajdującego się za mną: - Golf. Chciałabym się dowiedzieć czegoś o golfi… - I znów przerwała. Tym razem tajemniczy ktoś przykuł jej uwagę na dłużej, a nawet wprawił w zaskoczenie. Na wpół wkurzona, na wpół ciekawa, spróbowałam wypatrzyć go przez ramię.

A on wyrósł za moimi plecami jak krwiożercza kreatura z horrorów. Albo chciwy, zdesperowany bezdomny, gdy skręca się na złą przecznicę. Wydawał się dwa razy wyższy niż zwykle, dwa razy groźniejszy, za to mój instynkt nawet trzy razy głośniej błagał, żebym miała się na baczności.

Z jego czarnej grzywki, zaczesanej niedbale na prawy bok, ciekły krople wody. Sasuke ze złości dwa razy ją zwichrzył. W klasie panował gwar, więc o ile ktoś go spostrzegł, nie zawracał sobie głowy grymasem, który przecież często wyskakiwał na twarzy Uchihy.    

Omiotłam go wzrokiem i przełknęłam. Było jasne, że popełniłam jakieś wykroczenie. Sasuke miał nierówny oddech i widocznie uwijał się, aby mnie poinformować o pewnej niedogodności.

Może tamtej nocy był nietrzeźwy?

Może teraz wytrzeszcza gały i miesza złość ze zdziwieniem, bo trudno mu otrząsnąć się z naszej łóżkowej przygody.

Może cały czas nic nie pamiętał, a amnezja przestała go dręczyć dopiero od dzisiejszego poranka.

Popatrzyłam do góry na Sasuke. W tej samej chwili uderzył otwartą dłonią w moją ławkę i rzucił:

 - Idziesz ze mną.

Idę?

Idę czy nie idę?

Zabezpieczyłam pudełko pocky, wstając z miejsca. Temari przewróciła oczami, kiedy posłałam jej krótkie spojrzenie, proszące o radę.

 - Zaraz zaczyna się lek…

 - Już się zaczęła – przypomniała Tem. – Macie jakieś dziesięć minut. Cherron regularnie błądzi na odcinku drogi życia, który prowadzi do tej klasy.

Sasuke zacisnął rękę na moim nadgarstku. Parcie było słabsze niż w okresie początkowym, gdy chciał mnie nastraszyć, dlatego bez jęków dałam wyprowadzić się z pomieszczenia. Dwie, może trzy pary oczy miały nas na muszce aż do wyjścia, a wśród nich dojrzałam błękitne oczy Ino i wtedy ból przyszedł, nie na nadgarstku, lecz w sercu, które nagle się skurczyło.

Ciągnięto mnie przez korytarz, prosto do męskiej ubikacji. Parę chwil tępo i bez sprzeciwów pozwalałam Sasuke wtargać się do środka, ale nieprzyjemny odór i farba w odcieniu lapis-lazuli na ścianach, różnicą się od żółci damskich łazienek uświadomiła mi, dokąd wchodzę.

 - Chyba śnisz! – Dramatycznie przykleiłam palce do futryny. – Sasuke! Co ci odbiło?

Oprawca z zaciśniętymi ustami owinął mnie ramionami w talii, a wir, który wciągał mnie do niechcianego koszmaru, nabrał mocy. Moje palce zaczęły się ześlizgiwać i w końcu straciły punkt zaczepiania.

Kiedy oboje znaleźliśmy się poza progiem w drzwiach, Sasuke popchnął mnie lekko na wykafelkowaną do metra wysokości ścianę, a drugą ręką zamknął po nas drzwi.

Milczałam, obserwując jak pomniejsza między nami odległość; jak opiera całe przedramię obok mojej głowy, jak piorunuje mnie zimnym i niepokojącym spojrzeniem, jak wypuszcza powietrze i próbuje się opanować, co w żadnym razie mu nie wychodzi.

 - Nienawidzę czuć się opuszczony. Powinnaś to wiedzieć – odezwał się z autentycznym spokojem.

Pięciokrotnie nabrałam powietrza do płuc i ciągle, ciągle nie potrafiłam wydobyć z siebie jakiś słów. Struny głosowe sprzysięgły się przeciwko mnie i kazały gnić w ciszy.

 - Dlaczego sprawiłaś, że czułem się opuszczony? – warknął Sasuke.

 - Ja… nie chciałam tego.

I ponownie zaczęłam gnić.

On też.

Gniliśmy razem w milczeniu, patrząc na siebie i słuchając wody, przepływającej przez pordzewiałe rury.   

 - Dlaczego czułeś się opuszczony? – Mogłabym sama dociec prawdy, poza tym jedno przypuszczałam, ale, psiakość, Sasuke zagracił mi mózg wieloma innymi sprawami, a jak tu z takiego bajzlu odkopać logikę?

 - To chyba oczywiste – powiedział. – Pokaż mi swoją komórkę.

Ups.

Nastała chwila, w której człowiek nie ma zielonego pojęcia jak zareagować, a jeśli zacznie główkować chociażby sekundę, sprawa sama się rozwiążę, bo przecież gdybyś mówił prawdę, nie zastanawiałbyś się nad nią.

Wlazłam w paszczę lwa:

 - Zgubiłam.

 - Zgubiłaś? – Sasuke uniósł sceptycznie brew. Czego się spodziewałam? Że chwila wahania wcale mnie nie wyda?

 - Ukradli mi. – Westchnęłam. – Deidara, Sasori, tamtego dnia, pamiętasz? Dzwonili do ciebie z mojej komórki.

Sasuke miał się zdziwić. Miał wytrzeszczyć oczy i przebaczyć; cokolwiek uczyniłam. Widocznie próbował się do mnie dodzwonić, tyle że ja nie dopuszczałam do siebie takiej możliwości. Dlaczego? To chyba jasne. Są na świecie mężczyźni, którzy lubią kontaktować się z kobietą dzień po udanym seksie (tak, był udany!), lecz nie muszę chyba wyliczać na palcach dłoni powodów, z których myślałam o Sasuke w innej kategorii.

Swoją drogą Sasuke w ogóle się nie dziwił. Właściwie jeszcze bardziej się zezłościł i nachylił do mnie, każąc mi poczuć smród nikotyny.  

 - Masz pojęcie, co takiego zrobiłaś?

 - Dostałam już ochrzan za to, że zapuściłam się do hurtowni sama. Tyle mi wystarczy.

Bum!

Sasuke zarył pięścią o ścianę. Zamarłam i przestałam martwić się o to, na ile i czy w ogóle maskuję swój strach.

 - Nie odbierałaś… Myślałem… - zaczął się plątać. – Poszedłem po ciebie i nikogo nie było. Naprawdę myślałem…

Już rozumiałam. Rozumiałam, co takiego zrobiłam i co pomyślał sobie Sasuke, zastając pusty dom.

Z wrażenia odebrało mi mówię. Na szczęście nadal mogłam sklejać myśli, dlatego przetworzyłam sobie wszystko, co padło dziś w męskiej ubikacji, doliczając własną wiedzę.

 - Akt pierwszy – odezwał się Sasuke. Wsparł czoło na przedramieniu, które przywierało do ściany. Miał zamknięte oczy i niespokojny głos, jakby ktoś wywierał na nim presję i kazał zdradzić sekrety ludzkości. – Osoba X staje się dla mnie ważna.

 - X? – Pogubiłam się. – Sasuke, o czym ty pleciesz?

 - Akt drugi: staję się ważny dla osoby X.

Milczałam.

 - Akt trzeci: osoba X spędza dużo czasu w moim towarzystwie, a w akcie czwartym dzieje się coś, przez co nieomal wybucham ze szczęścia. Akt piąty wszystko kończy. Zabiera osobę X, ale skubany nie zaciera ani jednego śladu, który miał z nią coś wspólnego. Tego aktu nienawidzę najbardziej pod słońcem. Powoduje, że nienawidzę całego scenariusza. Nienawidzę i po części się go boję. A wiesz, że nie mogę go wydrzeć z żadnego zeszytu? Nic, nigdy nie mogę zrobić.

 - Przepraszam. – Nie stać mnie na coś bardziej oryginalnego. W duszy stwierdziłam tylko, że w tym momencie nienawidzę siebie tak mocno, jak tych diabelskich aktów. Byłam poruszona jego słowami, faktem, że postanowił wypowiedzieć je głośno, świadomością, że zapragnął kogoś wtajemniczyć w istnienie kolejnej zmory.

Sasuke opróżnił płuca. Patrzyłam mu w oczy, kiedy się wycofywał.

 - Zdaję sobie sprawę, że dla was takie troski to gówno. – Wrócił mrok. Wrócił dystans. Wrócił chłód i mój strach, że za parę chwil odejdzie, maltretując tym okropnym obrazem oddalających się pleców. – Jesteś uparta – warknął. – Strasznie, niezmierzenie uparta. Tak uparta, że czasami ten upór mnie przeraża. Zostałaś ze mną z litości, ale musisz pamiętać…

 - Nie! – wcięłam się, urażona. – Nie zostałam z tobą z litości. Nie waż się nawet tak mówić.

Sasuke skrzyżował ramiona z armią kontrargumentów.

 - Wobec tego to zupełny przypadek, że zgodziłaś się pójść ze mną do łóżka zaraz po tym jak mój pieprzony braciszek streścił ci historię smutnego życia Sasuke Uchihy?

 - Nie pytałeś czy chcę się z tobą przespać. Po prostu to zrobiliśmy.

 - Dlaczego?

 - Dlaczego? – Zdezorientował mnie.

 - Dlaczego się ze mną przespałaś? – zapytał tak donośnie, twardo i kategorycznie, że przestraszyłam się przypadkowych uczniów, mogących śpieszyć jeszcze na lekcję pechowym korytarzem obok męskiego kibla.

Zacisnęłam wargi i podeszłam do Sasuke.

 - Ponieważ lubię jak intensywnie się we mnie wpatrujesz. I wtedy mam przeczucie, że to nigdy się nie skończy. – Uniosłam dłoń i subtelnie otarłam skórę pod jego prawym okiem. – Ponieważ na spacerze z Schmet… motylem, o, zobaczyłam, jak napinasz mięśnie, a to wydało mi się strasznie seksownie. Seksowne. Seksowne. – Udałam, że to słowo jest jak kwaśne mleko, krzywiąc się. – Używasz takiego języka? – Nie zdążył odpowiedzieć. – Nieważne! Seksownie przeczesujesz włosy albo zakładasz grzywkę na lewy bok, gdy cię wpienia. Nawet seksownie się wkurzasz, choć to nie powinno mnie cieszyć. Czasami pragnęłam cichutko zakraść się do ciebie i unieść rąbek koszulki, aby wreszcie przekonać się, jakie są te twoje mięśnie. Kiedy mnie pocałowałeś, to już nawet nie chciałam ukradkiem uchylać kawałka materiałów, tylko zedrzeć z ciebie całe ubranie. Może nie mam klasy, jak ty, ale jestem tym pieprzonym zboczeńcem i do teraz czerwienię się z ekscytacji, bo przecież widziałam nagiego mężczyznę i to nie byle jakiego, lecz takiego, którego marzyłam ujrzeć nago od bardzo dawna. Uf! – Otarłam czoło, zgięłam się w łuk i niewykluczone, że przypominałam zawodnika po męczącym biegu.

Czułam napięcie, które emitował Sasuke. Podniosłam na niego oczy.

 - To tylko powody fizyczne – zaznaczyłam. – Psychicznych jest cała masa. Chcesz posłuchać?

 - Nie trzeba. – Przysunął mnie do siebie i nie zrobił absolutnie nic, mimo że to wymagało całusa na zgodę. – Na próżno szukać u mnie wybaczenia, dlatego nadal będę zły. Niemniej jednak musisz pamiętać, Sakura – zmienił ton na ostrzegawczy. Najpierw zabrakło mi tchu, ale potem powtarzałam sobie, że tlen cały czas jest w atmosferze, a ja muszę go tylko wzionąć – obcujesz z osobą, która ma nierówno pod sufitem. Z osobą, która nie znosi być opuszczona, więc nigdy, przenigdy nie możesz sprawić, żebym właśnie tak się czuł. Zapamiętasz?

 - Tak -  obiecałam.

Zapatrzyłam się w jego twarz. Policzki mnie paliły, jakbym nadymała je wrzątkiem. Zanurzyliśmy się w długiej, nieodwracalnej ciszy, której nie chciałam zniszczyć za żadne skarby.

Ale zniszczyłam – chwilę później, gdy Sasuke nagle dotknął jednej z moich piersi. Nie udało mi się stłumić jęku.

 - Hej!

Uchiha bacznie mi się przyglądał.

 - Ty chcesz zedrzeć ze mnie ubrania, kiedy przeczesuję włosy, a ja chcę onieśmielać cię nawet bardziej, kiedy masz czerwone policzki – wyjaśnił z typowym dla siebie taktem. Pomyślałam, że czeka na wyraz zdziwienia z mojej strony, tymczasem jedyne co odczułam, to ciężar niesprawiedliwości. 

 - Masz fart.

 - Ja? – Sasuke jak gdyby nigdy nic przejechał ręką po włosach.

 - Ja nie mogę zedrzeć z ciebie ubrań, tu i teraz. To byłoby niestosowne. A gdybym je potargała, nie dałbyś rady znowu ich założyć, więc paradowałbyś nago po liceum. Nie zgadzam się na to.

Nagle się odwrócił. Do mojego serca przypłynął niepokój.

 - Sasuke? – odezwałam się miękko.

Raptem Sasuke otworzył drzwi, prowadzące na korytarz i pośpieszył przodem.

 - Jezu, przestań. – Westchnął. – Jestem niewyżyty seksualnie, więc muszę się pilnować, żeby nie zrobić z tobą nic seksownego w takim obskurnym miejscu. Skończ z tym uwodzeniem.  

 - Korytarz z całą pewnością jest mniej obskurny od męskiej ubikacji – powiedziałam z zadowoleniem.

 - Sakura!

 - Okay, okay.

Zachowywałam się poniżej krytyki. Zachowywałam się jak bohaterki mang, należących do Hany, którymi gardziłam w każdej mierze i rzucałam gromami, kiedy za bardzo podniecały się czyimś zainteresowaniem. Ogółem upomniało mnie dzisiaj czterech nauczycieli, a dwóch musiało wykrzyknąć moje imię więcej niż raz, abym zareagowała. Nieprawdopodobne.

Myślałam o Sasuke: w dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach. Ostatnia jedynka należała się Ino, a w związku z krzywdzącym i nieuczciwym stosunkiem tych liczb, postanowiłam porozmawiać z Yamanaką jeszcze tego popołudnia i opisać moje losy, oszczędzając na słowach. Rozmowa może przynieść mi dwie korzyści: rozejm z Ino oraz chwilową ucieczkę ze świata, w którym istniał wyłącznie Uchiha.

Z optymistycznym nastawieniem ruszyłam do stołówki. O tej porze przemieszczało się nią dwustu głodnych uczniów, ale Ino, jeżeli jadała w środku, miała dla siebie specjalny stolik: jedna z czterech nóg była przykrótka i dzięki niej stołek spełniał się jako bezpłatna huśtawka.

Teraz Ino wsunęła pod uszkodzoną częścią stos zmiętych papierków, a potem oceniła stabilność stołka z Hinatą i Tenten. Podeszłam tam w chwili, gdy już się rozsiadły.

 - Ino.  - Przeszył ją zimny dreszcz, ale podniosła na mnie oczy. – Chciałabym z tobą porozmawiać… To pilne – powiedziałam cicho.

 - Teraz ze mną rozmawiasz?

Nagle cała masa rzeczy wydawała się trudna.

 - Wiem jak to wygląda. Wszystko ci wytłumaczę.

 - Byłoby super. Chciałbym wreszcie coś od ciebie usłyszeć.

 - Usłyszysz.

 - Dobrze więc – mruknęła z namysłem. Niedaleko niej wspierała mnie Hinata, wyginając usta w lekkich uśmiechach. Odwzajemniałam każdy kolejny, a Tenten obok tylko wzdychała. – Wpadnij dzisiaj do mnie. – Ino przyjrzała mi się z wyższością. Wiedziałam, że uwielbia dręczyć winowajców i wlewać im do głowy nieodwracalną prawdę o swojej władzy.   

A jednak.

Nie spodobał mi się termin „rozprawy”.

 - Dzisiaj? – Przełknęłam.

 - Tak się składa, że ja też mam tobie coś do powodzenia. To nie może dłużej czekać.

Jej wzrok przepełniało poczucie dominacji. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Ino wie coś, czego ja nie wiem. Walczyłam z sobą, mimo tego, że szanse na wcześniejsze wyjaśnienia były liche, lecz ciekawość zwyciężyła.

 - „Co” nie może dłużej czekać?

Ino zaniosła się śmiechem. Zanim tu przyszłam, sądziłam, że ten dźwięk przyniesie ulgę i zażegna konflikt, ale Yamanaka była antagonistą, który zapędzał bohatera w pułapkę.

 - Musisz być taka niecierpliwa?

Codziennie zadaję sobie to pytanie.

 - Wszystkiego się dzisiaj dowiesz – rzuciła na dokładkę. – Spotkajmy się o piątej, zgoda? Możesz wpaść do mnie. Rodzice dogadali się między sobą, że muszą jakość uczcić rocznicę ślubu: romantyzm, miła atmosfera, no i motel. Wiadomo jak to skończy. Nikt nie będzie zawracał nam głowy.  

 - Dobrze – odrzekłam.

 - Niedobrze – sprzeciwił się nagle trzeci głos.

Ten trzeci głos skradał się tuż za mną. Niezgodny, ale w miarę uprzejmy. Byłam jak rażona piorunem, ale pomyślałam wtedy „gnojek” i wolałam się nie odwracać. Zrobiło mi się przykro. Gnojek? Nie, nie powinnam tak o nim mówić – nawet w głowie. Ale tak zrobiłam, bo instynkt też myślał i stwierdził, że Sasuke coś knuje, a zatem przegoniłam smutek, zaczynając się dziwić z pięciosekundowym opóźnieniem.  

Pokrzepiający uśmiech Hinaty przeszedł do historii. Tenten także już dłużej nie wzdychała. Ciekawiło mnie czy Sasuke wie, ile nieufności zasiał wśród trzyosobowego grona.

 - Nie możesz iść – powiedział ciszej.

Nadal się nie odwracałam.

 - Dlaczego?

 - Musimy się dzisiaj zobaczyć.

 - Co?

 - O czwartej. Stacja Otsumachi.

Przypatrzyłam się dziewczynom. Tenten zamarła, jakby ktoś autentycznie zatrzymał czas. Kulka ryżowa, w którą zapewne chciała się wgryźć, nie mogła dotrzeć do jamy ustnej. W sumie czułam się równie skołowana, tylko nie wyrażałam tego tak otwarcie.  

Ino łypnęła na mnie groźnie.

Odszepnęłam do Sasuke:

 - Dlaczego… chcesz się ze mną spotkać? – I zdecydowałam, że to słowo jednak przejdzie mi przez gardło: - Randka?

 - Raczej zobowiązania – oświadczył półgłosem, żeby nikt inny nie usłyszał. – W końcu uprawialiśmy seks. Jakim byłbym draniem, gdybym zaczął cię ignorować?

Nie wytrzymałam: odwróciłam się. Nie miałam żadnego planu. Nie miałam również ochoty wszczynać dyskusji o pobudkach, choć nie do końca mi odpowiadały. To kolejny, cudaczny sposób zaproszenia mnie na popołudniowy spacer czy (wścibska) oferta jednorazowego spotkania „po seksie”, abym nie czuła się jak łatwa panna?

Nieważnie. Tak czy owak, do akcji wkroczyła Ino.

Najpierw odciągnęła mnie gdzieś na bok i naskoczyła na Sasuke:

 - Drań. Myślałeś, że nigdy nie dojdę do słowa? Twój błąd, draniu!

Miała uciążliwą tendencję do powtórzeń.  

Wszyscy spodziewali się dłuższej wiązanki oskarżeń, ale Yamanaka już skończyła. Na szczęście uczniowie na stołówce byli głośniejsi, więc nie znaleźliśmy się w centrum zainteresowania. Jeden niewinny pierwszoklasista rzucił w tę stronę krótkie spojrzenie, po czym ustawił się w kolejce po jedzenie.    

Odniosłam wrażenie, że Sasuke nie miał najmniejszego zamiaru przejąć się atakiem Ino. Czekałam i czekałam, ale nie zrobił żadnej miny, którą użyłabym jak wskazówkę. Domyślał się, jaki będzie temat naszych rozmów? Zmieszał się czy traktował Ino obojętnie? Przypatrując się mu, druga teoria zdawała się oczywista, ale trzeba pamiętać, że to Sasuke, a na Sasuke nie ma reguły.  

Ino przebiegła spojrzeniem po uczniach dokoła nas. Wyglądało na to, że żałuje swojego wylewu złości.

 - Sakura? – Jej głos stał się niegroźny. – Porozmawiajmy teraz.

Kiedy myślałam, że poczuję się bezpieczniej, Sasuke wszystko zniszczył. Nieraz bolała mnie jego znieczulica, ale w tej chwili byłam potwornie zła. Serce waliło mi w piersi, bo wiedziało już, co powie Ino. Serce waliło mi w piersi, bo wiedziało, że Sasuke też już wie.

Odwróciłam od niego wzrok, chociaż na mnie nie patrzył.

 - Chodźmy – powiedziała Ino.

Zamiast mnie, poszedł Sasuke – lecz nie za Yamanaką, tylko w swoją stronę. Niech go piorun trzaśnie. Dosłownie! Teraz nie widziałam żadnych przeciwskazań, aby moje życzenie nie mogło się spełnić.

Poszłam za Ino, nie racząc Tenten i Hinaty żadnym słowem. Pocieszała mnie marna myśl o drygu detektywistycznym. Załóżmy, że z grona znajomych posiadałam go tylko ja, więc dziewczyny wytrzymają bez poznania prawdy o konflikcie Ino i Sasuke (najprawdopodobniej jednostronnym).

Pokonałyśmy z Yamanaką jeden skręt, a ona zatrzymała się przy pierwszym oknie. W normalnej sytuacji zapewne wskoczyłaby na parapet - miała to w zwyczaju, lecz dziś coś ją powstrzymywało.

Doskonale wiedziałam co.

Nagle zalał mnie strach, a do serca wślizgnęła się słabiutka nadzieja, że jednak sprawy potoczyły się inaczej; że Ino tylko mnie zwodzi dla lepszego efektu miłej niespodzianki.

 - Naruto mi powiedział… - zaczęła, ale jej przerwałam.

 - Naruto?

 - Wiesz, że straszna z niego gaduła. – Wzruszyła ramionami, prezentując wymuszony uśmiech. – Nie złość się na niego. Był zawstydzony, że tak dużo wypaplał, ale potem doszedł do wniosku, że niczego mu nie zabraniałaś.

Miał rację. Nie prosiłam, żeby trzymał coś przed nią w sekrecie. Nie byłam w stanie policzyć, ile razy widział mnie razem z Sasuke – może dwa, a może dziesięć – wystarczyło mi tylko jedno wspomnienie. Szalik na oczach plus ucieczka z hurtowni: to oznaczało wniosek o silnej zażyłości, a nie pozalekcyjnych pracach nad referatem.

Jak mogłam to przeoczyć?

 - Powiedział tylko, że za każdym razem, gdy widział was razem, działo się coś dziwnego. Powiedział, że Sasuke mu nie pasuje. Pytał czy wiem o nim coś więcej.

Ciągle milczałam.

 - Słyszałaś plotkę z gimnazjum, prawda? – Ino zacisnęła boleśnie dłonie, wbijając palce w parapet. 

 - Słyszałam – odparłam, zmuszając się do nonszalancji.

Słabej nadziei już we mnie nie było. Przynajmniej nie dawała znaku życia. Ino spojrzała na mnie tylko raz, przelotnie, a później stwierdziła, że lepiej pogapić się na odwodniony kwiatek w doniczce.

 - Nadal jestem na ciebie wściekła. Okay, po rozmowie z Naruto zorientowałam się czemu mnie unikasz, ale…

 - Nie unikałam cię.

Skarciła mnie wzrokiem.

 - To nie zmienia faktu, że się zakochałaś, prawda? Rany, gdyby to był każdy inny facet, który nie jest Sasuke, skakałbym z radości, przysięgam. Mnie nie zostawił miłych wspomnień i to, co teraz sobie uświadomiłaś, możesz potraktować jak ostrzeżenie.

 - Uderzył cię? – spytałam łamiącym się głosem, ale nie mogłabym się rozpłakać. Przełknęłam gniew, bo właśnie to na początku poczułam, niedługo po tym jak odszedł, niedługo po tym jak zrozumiałam, że nie ma odwrotu. Byłam zła, ponieważ mnie zawiódł. Pokochałam go, a on nie sprostał moim oczekiwaniom. Zrobił coś, czego nie mogłabym mu wybaczyć, zostając ofiarą.

Choć Ino często coś przerysowywała. Ino lubiła szwendać się po nocach z paczką znajomych, których poziom intelektualny zawsze mnie załamywał. Ino nadużywała alkoholu i była typową nastolatką, uważającą się za dorosłą oraz wszechwiedzącą osobę.

A jeśli Ino po prostu się upiła? Może Sasuke dostał szału. Może stracił panowanie nad chorobą. Być może to w ogóle nie był Sasuke, ale naprana Yamanaka wyobraziła sobie co innego.  

Czy ja właśnie próbuję go obronić?

 - Gdyby była tu Temari powiedziałaby, żebyś darowała sobie gadki o tym, że ludzie się zmieniają. – Pokręciła raz głową.

To prawda.

 - Ale nie każę ci go porzucać, jasna sprawa? Nie każę ci rezygnować, nic z tych rzeczy. Po prostu… obserwuj. Patrz jak reaguje, spróbuj ocenić na ile bezpiecznie czujesz się w jego towarzystwie. Sasuke, choć cholernie agresywny, potrafi czasem wywołać u mnie współczucie. Nieraz mam przed sobą obraz zagubiona chłopca. Rozumiesz? – Ino zrobiła kwaśną minę, ale to, co oznajmiła, nie nazwałabym przereklamowanym. – Rób, co uważasz za słuszne.

Napłynęły do mnie nowe emocje. Chyba z tuzin! Zrobiła się z nich taka paćka, że nie miałam pojęcia jak się zachować. Ta paćka widocznie też nie wiedziała co ze mną począć, więc zostawiła mnie samą sobie.

 - Przepraszam.

Generalnie, skoro i tak cały dzień kopiowałam bohaterki mang, miałam ochotę zrobić to, co one i w tych okolicznościach. Statystyczna żeńska postać zaczynała wtedy płakać, jej twarz przykrywało tysiąc kreseczek (rumieńce). Zaczynała błagać o przebaczenie, a na panelach widniały myśli, którymi dziękowała za dobre i szczere serce przyjaciółki.

To dopiero byłoby przereklamowane.

 - W porządku – odrzekła Ino. Ku memu zaskoczeniu jej optymizm stał się nagle udawany. Zamyśliła się ze ściągniętymi brwiami.

 - Ino?

 - W porządku. – Byłam już przekonana, że to nieprawda.  – Tak myślę.  Po prostu…

 - Po prostu „co”?

 - Sasuke jest dla ciebie miły, co?

Sytuacja z niegroźnej stała się… co najmniej godną zachowania czujności. Poczułam lekkie ukłucie niepewności, tym bardziej po zrozumieniu, że nie potrafię jej odpowiedzieć. Wprawdzie Sasuke od pewnego czasu nie odpycha mnie, gdy za bardzo się zbliżę, mimo że kiedyś robił to nagminnie. Pamiętam jego śmiech i w gruncie rzeczy uroczy powód, który go wywołał, wtedy na stacji paliw. Parę tygodni temu nawet nie śniłabym o czymś takim.

 - Chyba jest miły – rzekłam z umiarkowanym spokojem. Na ostatnią chwilę przypomniałam sobie o tym, że przecież przepuścił mnie w drzwiach do swojej sypialni. Coś w tym było z dżentelmena. – Miły na swój sposób, ale to mi nie przeszkadza.  

Ino zaczęła bawić się palcami. Wystukiwała nimi nieznany mi rytm na parapecie, jednocześnie zaciskając zęby.

 - Co się dzieje? – zahuczałam.

Odpowiedź przyszła szybko.

 - Dla mnie nigdy nie był miły – powiedziała. – Nie był nawet miły „na swój sposób”… Po prostu nie był.

I zanim zdążyłam cokolwiek wyjąkać, chociaż musiałam zmierzyć się z faktem, że nic nie przychodziło mi do głowy, Ino dodała:

 - Chyba trochę ci zazdroszczę, to wszystko.

Rozległo się dzwonienie szkolnego alarmu, każąc uczniom wracać na zajęcia.

O czwartej zero dwie na stacji Otsumachi, pod wiatą przystankową, zaczepił mnie pewien gość.

 - Nie sądziłem, że przyjdziesz. – Podskoczyłam. Gość mówił głosem Sasuke, miał też identyczny kolor włosów, ale nie mógłbym nim być. W żadnym razie. A: Sasuke nie ubierał farmerskich koszul w kratę. B: Sasuke nie owiązywał włosów gumką, choć kiedyś spróbowałam to sobie wyobrazić. Taka fryzurka zapowiada się prześlicznie, jednak los byłby podejrzanie łaskawy, gdyby zrobił trzask-prask i przełożył na rzeczywistość troszeczkę rzeczy, które sobie powyobrażałam. C: Wystraszyłam się, że po prześlizgnięciu wzroku w dół zobaczę spodnie z obniżonym krokiem, ale NIE. Dzięki niebiosom, Sasuko-podobny gość oszczędził mi takich widoków.

O kurczę. Punkt C nie za bardzo pomógł udowodnić, że Uchihy tutaj na mnie. Chciałam nadrobić to literą D, ale mój towarzysz miał w ustach papierosa, poza tym opierał się o olbrzymią tablicę z rozkładem jazdy pociągów dokładnie tak, jak zawsze opiera się o wszystko inne „mój Sasuke”.

Z wrażenia podniosłam się z ławki. Do tej pory oglądałam puste torowisko i myślałam, że nadal będę to robić, nawet jak on już wreszcie się tutaj pojawi. Czekała nas trudna rozmowa, a wiadomo, że przy wszczynaniu trudnych rozmów człowiek lubi poodwracać sobie spojrzenie i zawieszać go wszędzie tam, gdzie to niepotrzebne.

 - Sasuke…? – Zwątpiłam, widząc go w pełnej krasie. Szczególnie wtedy, gdy ujrzałam futerał do aparatu z paskiem, który Sasuke przewiesił sobie przez ramię oraz ciemne okulary, osadzone nad czołem.

Uchiha wypuścił z ust kłębek dymu.

 - To mój strój branżowy. Tymczasowo pracuję.

 - Jako paparazzi?

 - Tak jakby.

Podskoczyłam drugi raz, ponieważ przestraszył mnie dźwięk alarmu ostrzegawczo. Lada moment nadjedzie pociąg. Swoją drogą na stacji nie dojrzałam nikogo poza nami. Jakiś SUV wyjeżdżał tylko z parkingu, więc instynktownie rozglądnęłam się za Subaru. Ale samochodu nigdzie nie było.  

 - Jesteś gotowa? – Sasuke stał już o własnych siłach, odsuwając się od rozkładu.

 - Gotowa na co?

 - Na dotrzymywanie towarzystwa paparazzi.

Nie mogłam nic poradzić na rozczarowanie, które wstąpiło we mnie potężną falą.

Sasuke przeszedł kawałek peronu, ale potem odwrócił się do mnie.

 - Idziesz? – zapytał.

 - Dlaczego w ogóle bierzesz mnie ze sobą? – Na końcu języka skradał się co najmniej tuzin innych pytań. Dotyczyły Ino oraz nowej, okrutnej świadomości, która właśnie uderzyła mnie jak z obucha. Możliwe, że nie wiem o nim wszystkiego. Oczywiście wybrałam najgłupsze z wszystkich dostępnych. 

Aczkolwiek było najbezpieczniejsze.

 - Już ci mówiłem – zawarczał. – Mam zobowiązania.

 - Bezsensu – mruknęłam. Ciągle nie sprecyzował czym były dokładnie, a mi tworzyły się w głowie bolesne, te mniej bolesne też, albo szurnięte teorie.

To wina Uchihowej logiki.

Myślałam, że postaram się konwersować uprzejmie i zawrzeć z nim jakieś porozumienie, ale wiedziałam, że jeśli teraz zmarnuję szansę, nie dowiadując się niczego o Ino, później nie będę miała odwagi wszcząć tematu. W zasadzie Sasuke połknął przynętę. Połknął ją, pomimo że nie do końca wiedziałam, iż mu ją rzucam.

 - Myślałeś, że nie przyjdę? – zaczęłam.

 - Tak jakby.

„Tak jakby”? – czyżby zastąpił tym sławne „nie zadawaj pytań”?  Nie było jednak cienia wątpliwości, że zmienił ton na ostrzejszy.

Dołączyłam do niego na peronie. Maszerowaliśmy w ciszy, nie licząc tykania mrugających na czerwono światełek. Minutę później dołączył do tego odgłos nadjeżdżającego pociągu.

 - Nie zamierzasz się bronić przed tym, co powiedziała mi Ino? – spytałam nagle. Jego nieustające milczenie drażniło mnie bardziej od trzystu tysięcy hałasów.  

 - Nie zamierzam – odparł. Jak zawsze treściwie.

 - W takim razie dlaczego…

 - Sakura. – Zatrzymał się. Ja również. Po chwili to samo zrobił pociąg, docierając na peron. Hamulce zapiszczały przeciągle aż stwierdziłam, że za moment wysadzi mi bębenki w uszach. Gdy wydawane przez maszynę odgłosy umilkły, Sasuke popatrzył mi w oczy: - Nie będę z tobą o tym rozmawiać. I nie chcę słyszeć żadnych pytań.

 - Znów starasz się mnie do siebie zniechęcić? – spytałam chłodno.

 - Nie. Czekam aż zrozumiesz, że nie jestem pieprzonym rycerzem, który jeździ na pedalskim koniu!

 - Myślisz, że ja jestem pieprzoną księżniczką? Nie potrzebny mi żaden rycerz ani pedalski koń!

 - Ale jakimś cudem jesteś tutaj, pełna nadziei, że zaraz zobaczysz Sasuke z poczuciem winy. Oczekujesz, że tu i teraz usprawiedliwię każdy niegodziwy czyn, a ty znów zaczniesz mi współczuć i stwierdzisz, że jestem biednym, godnym pożałowania chłopczykiem – wytknął mi z niedorzecznym opanowaniem. – Gówno prawda.

Zagotowało się we mnie ze złości. A jednak zmusiłam się do przełknięcia dumy i argumentów w kolejce.

 - Wobec tego nie podasz mi powodu? Nie wyjaśnisz, dlaczego to zrobiłeś? – ściszyłam głos do szeptu.

 - Teraz myślisz, że mój powód okaże się szlachetny, a ty będziesz w stanie mi wybaczyć.

 - Możesz nie dyktować, co twoim zdaniem powinnam myśleć w danej chwili? - warknęłam. – Nie próbuję ci wybaczyć. Próbuję cię zrozumieć, durniu!

Dostałam w zamian jedno westchnięcie i oblicze jego pleców. Jedynej części, której szczerze nienawidziłam, pod warunkiem, że nie była naga.

 - Idziemy – rozkazał.

 - Teraz myślisz, że grzecznie za tobą pójdę i nie będę zadawać pytań – zemściłam się, używając jego taktyki. Sasuke nie wydawał się przejęty: właściwie ruszył na wprost jeszcze szybciej. – Gówno prawda.

 - I tak za mną pójdziesz – odciął się. – Czy będziesz grzeczna, nie wiem, ale pójdziesz tak czy inaczej.

Cholera.

Zgadza się. Dlaczego miałabym odmówić? Nieważne jak mocno będą strzelać we mnie złe emocje - ostatnim razem, gdy gdzieś mnie zabrał, omal nie rozpłynęłam się ze szczęścia. Czułam, że tak będzie i tym razem. Czułam, że sobie poradzę i wepchnę do jakiegoś mózgowego sejfu wszystkie kupki myśli, nawiązujące do Ino. Czułam, że ta sprawa jeszcze może się wyjaśnić, a gdy nadejdzie noc, Sasuke otworzy serce.

Ale w razie komplikacji…

 - Sasuke! – Dogoniłam go i zaczęłam przegrzebywać kieszenie. Miałam dwie na piersiach, a z jednej wyzierał czubek długopisu. Wysunęłam go szybko, żeby Sasuke nie zdążył wymyślić żadnych obrzydliwych skojarzeń. – Napisz na mojej ręce piosenki, no dalej.

Zdziwił się.

 - Po cholerę…

 - Skoro nie chcesz rozmawiać, wyślij zastępcę na swoje miejsce. Albo kogoś w tym guście. Przecież już raz dałeś mi odpowiedź piosenką.

Patrzyłam jak z wahaniem sięga po długopis. Uśmiechając się lekko, umieściłam przedmiot pomiędzy jego palcami: wskazującym i kciukiem.

 - Chcę cię zrozumieć. Nie musisz… odnosić się akurat do Ino, jasne? Nie ukrywam, że to byłoby mi na rękę, ale pragnę poznać każdą część ciebie.

„Płytkie!” – prychnęłaby Ino. Ale naprawdę w to wierzyłam, inaczej moje serce nie trzepotałoby w piersi jak ptasie skrzydła, kiedy chcą poderwać się do lotu.

Sasuke zaczął bazgrać. Łaskotało, lecz udało mi się zachować zimną krew.

 - To do tych, których nienawidzę. Chciałbym wywrzeszczeć im w twarz wers, który powtarza się tam najczęściej – powiedział, nie patrząc mi w oczy. A jednak byłam święcie przekonana, że dostrzegł jak mocno naprężam ramiona.

Po chwili zastanowienia dopisał następną piosenkę.

 - A to dla osób, których szczególnie nienawidzę.

Przeczytałam tytuły. Zapowiadały się dosyć ciekawie i nie zdawały się podszyte negatywnymi emocjami ani złym przekazem.

 - Teraz twoja kolej. – Sasuke oddał mi długopis. Mrugnęłam, ukazując mu wielkie, zaskoczone oczy. – No dalej – powtórzył moje hasło motywujące.

Wybrałam miejsce nad nadgarstkiem.

 - Dla ciebie.

 - Okay. – Ku memu rozczarowaniu nawet nie zerknął na tytuł. Wielka szkoda. Był obiecujący. – Tylko jedna?

W imię sprawiedliwości nabazgrałam kolejną. Miała dla mnie olbrzymie znaczenie i chociażby z tego powodu, musiałam zwierzyć się na głos:

 - W gimnazjum mieliśmy za zadanie ułożyć dla siebie ścieżki dźwiękowe, jakby nasze życie było filmem. Często słuchałam muzyki, dlatego bez trudu zapełniłam całą listę, ale kiedy musiałam wyczytać na forum klasowym, w jakiej sytuacji chciałabym usłyszeć daną piosenkę, okazało się, że pominęłam jedno wolne miejsce. Z braku pomysłów wepchnęłam tam zespół, o którym w kółko nawijał tata. Gdy niedługo potem umarł, postanowiłam przesłuchać sobie ich albumy. Mama mnie na tym przyłapała i wyznała, że jedna piosenka leciała w radiu, gdy odbieraliśmy ją i moją ledwo narodzoną siostrę ze szpitala. Podobno tata popłakał się wtedy ze wzruszenia. Tata na ogół często płakał. 

 - Rozumiem. – Pokiwał głową.

Nad Izumo zakradało się słońce. Między zlepkiem chmur dało się wypatrzeć szczeliny, przez które przedzierał się blask. Podążałam za Sasuke, głowiąc się przy okazji nad funkcjami „strojów branżowych”, markowych okularów przeciwsłonecznych i, o jacie, czerwonych trampek – z początku ich nie zauważałam.    

Niestety trzeba było przerwać bitwy z myślami, bo ruch na ulicach był nie do zdarcia. Pomijając masę samochodów, które próbowały minąć się na wąskich ulicach, piesi byli największym problemem. Trafiliśmy w porę, gdzie dziewięćdziesiąt procent Japończyków wraca po pracy do domu. Rąbnęłam w kogoś co najmniej trzy razy.

 - Dokąd idziemy? – Nadeszła chwila wytchnienia. Akurat czekaliśmy przed przejściem dla pieszych aż sygnalizacja świetlna zaświeci się na zielono.

 - Pięć minut i się dowiesz.

I zaczęło się odliczanie.

Pierwsza minuta: Sasuke postanawia przeprowadzić nas skrótem, a ja jęczę, widząc kratowane ogrodzenie.

Druga minuta: Sasuke zgrabnie wspina się na szczyt i przekłada kolejno nogi. Uprzedziłam go wtedy, że w życiu tego nie powtórzę, ale on czeka po drugiej stronie, tupiąc prawą nogą. 

Trzecia minuta: Próbuję przedrzeć się przez ogrodzenie.

Czwarta minuta: Jeszcze raz próbuję przedrzeć się przez ogrodzenie. Tyłek mam już ufajdany na zielono, a guzik dżinsowego bezrękawnika gdzieś się zapodział.

W piątej minucie Sasuke z westchnięciem sugeruje, że mnie przytrzyma, ale idzie mi już mniej opornie, więc potępiam wszelkie formy pomocy i działam na własną rękę.

W dziesiątej minucie upadam na trawnik po drugiej stronie.

 - Cholera – mówi Sasuke.

W jedenastej minucie dowiadujemy się, że obok ścieżki, którą mieliśmy ruszyć, stoi posesja z otwartą bramą i obrończym rotwailerem bez obroży, kagańca, łańcucha ani czegokolwiek innego, co uniemożliwiłoby mu atak.

Dwunasta minuta: Puszczamy się pędem, a Sasuke stwierdza, że nie będzie trzymał w sekrecie naszej przyszłej lokalizacji. Okazuje się, że biegniemy na pole golfowe. Okazuje się też, że choć nie popisałam się przy wspinaczce na ogrodzenie, zyskuję lepszą kondycją. Słuchając posapywania Sasuke, myślę o wszystkim, co nie jest rozwścieczonym rotwailerem. Wtedy ucieczka zdaje się łatwiejsza.

Piętnaście minut później na naszych oczach rozpostarł cel. Sasuke zalecił, żebyśmy użyli szczątek energii, schodząc z mostu obwodnicy – potem będzie już z górki. Posłuchałam go, zadyszana i w nie najlepszym humorze, jednak gdyby nie pies-obrońca, być może uśmiechałabym się jeszcze szerzej.

 - Nigdy nie grałam w golfa – oznajmiłam, kiedy pojawiliśmy się przed wejściem. Była nim mechaniczna bramka i okienko, z którego wyzierała zaczytana sprzedawczyni. Obok usytuowano coś w rodzaju garażu. Tabliczka informowała, że w środku znajduje się sprzęt do wypożyczenia.

 Sasuke wypalił papierosa i obmacał futerał z aparatem. Miałam nadzieję, że żadna zapasowa bateria, karta pamięci czy też inna rzecz, bez której urządzenie jest nieprzydatne, nie wypadła ze środka.

 - Nie będziemy grać – powiedział.

Aha. Czyli bawimy się w fotografów pola golfowego?

Tylko po co?

Stanęłam przy okienku ze zmarszczonym czołem. Kobieta ze środka pokazała cennik, wywieszony obok i odłożyła gazetę, czekając na naszą decyzję.

 - Trzy godziny, dwie osoby – podyktował Sasuke. Naturalnie niczego ze mną nie uzgodnił.

Kiedy przepuszczono nas przez barierki, zaczęłam panikować. Obszar do gry był olbrzymi. Miał ładnie przystrzyżoną trawę, a gdzieniegdzie mogłam zobaczyć paliki oraz przeszkody wodne bądź piaskowe, które czekały aż niedoświadczony zawodnik wyceluje w nie piłeczką. Po polu przemieszczał się jeden wózek golfowy. Mimowolnie przypomniałam sobie o melexach z Shobary i nagle zapragnęłam przejąć stanowisko kierowcy. 

 - Sasuke? – Odwróciłam się.

Sasuke wyjmował z magazynu kije do gry i władowywał je do prowizorycznego bagażnika wózka golfowego.

 - Hola, hola! Mówiłeś, że nie będziemy grać!

 - Bo nie będziemy – odrzekł, ale nie przerwał załadunku. – Jednak wyglądalibyśmy dziwnie, jeżdżąc bez sprzętu, a wózek jest mi potrzebny.

 - Potrzebny do czego?

 - Sanada prosił mnie o kilka zdjęć. Muszę za nim nadążyć, prawda?

Spojrzała na pole golfowe, wstrząśnięta.

 - S-sanada?

Nagle moje oczy przykleiły się do jedynego, poruszającego się pojazdu. Im dłużej obserwowały, tym więcej szczegółów były w stanie uchwycić: najpierw odkryły, że wózek golfowy prowadzi chłopak i jego pasażerka, potem załapały, że chłopak ma jaskrawy odcień blondu, a pasażerka popielaty. Na końcu przekazały to wszystko do mózgu, a ten biedak prawie eksplodował, nie spodziewając się takich nalotów.

Mózgu, ty niedorajdo!

Co próbowała powiedzieć Temari dzisiaj rano, przed japońskim?

Golf. Chciałabym się dowiedzieć czegoś o golfie.

G o l f.

Zdołowana, pacnęłam się lekko w czoło.

 - Sasuke, ona mnie pogrzebie żywcem, jeśli dowie się, że tu jestem.

Sasuke odpalił silnik wózka. Bałam się odwrócić, świadoma, jakiego wyboru będę musiała dokonać. Właściwie… wyboru nie było. Zostałam tu przytargana i basta. Jakim byłby draniem, gdyby zaczął mnie ignorować po seksie?

Wskoczyłam na siedzenie obok. Jak odzyskam entuzjazm, zacznę się kłócić o przejęcie panowania nad kierownicą.

 - Czyli dobrze myślałem – powiedział z błyskiem odkrywcy w oku. – To twoja zasługa?

 - Moja zasługa?

 - Zgodziła się z nim spotkać, chociaż język dałbym sobie odciąć, że za nim nie przepada. To nawet nie była sympatia na zasadzie: kto się czubi, ten się lubi.

Westchnęłam, tłumiąc napływ poczucia winy.

 - Powiedzmy, że byłam dłużniczką Sanady.

Sasuke zmarszczył brwi, mocniej niż przypuszczałam.

 - Co to oznacza?

 - Nie będę z tobą o tym rozmawiać. I nie chcę słyszeć żadnych pytań. – Wycwaniłam się. Recytowanie go niedługo stanie się moim hobby.

 - Sprytnie – stwierdził, ale nie zdołał ukryć niezadowolenia. Prawda wcale nie powalała z nóg, więc w ogóle nie byłam przeciwna temu, aby tym razem Sasuke gnił w okrutnej nieświadomości. Ciekawe co wykombinuje.

 - Obiecałam Tem, że nie będę się wścibiać.

 - Ja się wścibiam. Ty tylko dotrzymujesz towarzystwa.

 - Świetna rola, dzięki. – Uśmiechnęłam się fałszywie. Sasuke wjechał na pole golfowe. Z nerwów czułam potrzebę poobgryzania paznokci, ale w towarzystwie faceta nie wypadało. Wyjęłam więc zapasowe pudełko pocky i spróbowałam zajeść strach. – Właściwie do czego Sanada potrzebuje tych zdjęć? – spytałam, przygryzając biszkoptowy paluszek. Zaproponowałam słodycze Sasuke, ale skrzywił się, jakbym częstowała go wymiocinami.

 - Nie jem takiego gówna.

 - Twoja strata. Po co Sanadzie te zdjęcia?

Ożywił się:

 - Sanada jest jednym z szurniętych fetyszystów. Kolekcjonuje zdjęcia kobiet, które podbiły jego serce umysłem i urodą. Jeszcze bardziej satysfakcjonuje go, gdy on też zostanie ujęty. Dlatego mnie wynajął. Dobrze płaci, ale nie łudź się, że będę dobroduszny. Ja odwalam brudną robotę, ty tutaj jesteś, bo mnie podniecasz.

 - Och, okay – powiedziałam. Niech będzie, że to normalne zachowanie. Taką formułkę ma na sumieniu przynajmniej połowa istnień w naszym wieku, tyle że zdradzenie się z tym jest takim samym nietaktem jak obgryzanie paznokci.

Sasuke nagle odchylił się do tyłu.

 - Przejmij stery.

 - Co? – Gwałtownie zacisnęłam ręce na kierownicy aż pobielały mi kłykcie. Obok siebie wyczułam zuchwały uśmieszek Sasuke.

 - Gotowe.

 Oparłam się na swoim siedzeniu z resztkami adrenaliny. Sasuke wciąż nie kierował oburącz. Drugą dłonią zdobył skórzaną czapkę, którą uprzednio załadował do pojemnika na sprzęt, robiącego za bagażnik.

 - Czas na kamuflaż – oświadczył, kładąc czapkę na moich kolanach.

 - To dla mnie?

 - Spójrz na swoje włosy. Masz dziesięć sekund, aby je schować, inaczej nas rozpoznają.

W trymiga założyłam czapkę na głowę, upychając pod nią każdy kosmyk. Zbyt mocno ceniłam sobie życie, żeby dać się zjeść wpienionej Tem.

 - Co z tobą, Sasuke?

Sasuke zsunął na nos markowe okulary.

 - Zadbałem o to wcześniej.

 - Poważnie? – Zmierzyłam go wzrokiem od góry do dołu. – Myślisz, że cię nie rozpoznają?

 - Gdybym się nie odezwał na stacji, też byś mnie nie rozpoznała – uznał, wyjmując aparat z futerału i mierząc nim na próbę w ofiary.

Od Temari i Sadany dzieliło nas około stu dziesięciu metrów. Liczyłam na to, że po zmniejszeniu dystansu, zobaczę jak Tem dobrze się bawi, a wyrzuty sumienia wyschną równie szybko, co kropla wody na rozgrzanym piasku. Mimo to martwiłam się fetyszem Sanady. Czy przeze mnie wizerunek przyjaciółki znajdzie się w jakieś arcydziwnej kolekcji pięknych i inteligentnych dziewcząt? Gdy sobie to przedstawiłam, nazwa nie zapowiadała niczego złego, ale nie mogłam zapominać, że właściciel nazywał się Kirisame Sanada.

 - Biedna Tem – pomyślałam na głos. – Ale czego człowiek nie robi dla pieniędzy, co? – rzuciłam, wyjmując kolejny paluszek z opakowania.  

 - Nie dostajesz za to pieniędzy – zauważył Sasuke. Zabrzmiało to ciut ostrzegawczo.

 - No tak. Zapomniałam.

 - Takich rzeczy się nie zapomina, Sakura.

Pokazałam mu język, obiecując sobie, że i tak go wydam.

Od autorki: Ej, takie krótkie rozdziały pisze się naprawdę sto razy przyjemniej niż moje kochane tasiemce (40, 50 stron). Ale i tak nie zapomnę momentu podczas pisania ASW, kiedy dostałam mega weny i trzasnęłam dwanaście stron tylko po to, żeby Imai uświadomiła mi, iż opisałam dopiero trzy linijki z planu zdarzeń. That moment when…

Druga sprawa: jestem oburzona faktem, że poprzedni rozdział dodałam miesiąc temu. Really, to straszne. Kiedyś taki zastój był dla mnie niewyobrażalny, a teraz, z tego co zaobserwowałam, to staje się normą, dlatego obiecuję nad tym popracować.

(Prysznice takie fajnie – dwa dni temu tak mnie natchnęło przy myciu, że znów mam nowe [zajebiste] pomysły na GAT.)

Trzecia sprawa: Ostatnio, dla zabicia czasu i odrobiny weny, postanowiłam zajrzeć do pierwszych rozdziałów GAT. Powiedzmy, że lekko się załamałam poziomem. Mnie się wydaje czy to opowiadanie jest słodkie niczym zapierdzielający Nyan Cat i tęczowe jednorożce z ASW?

To już wiecie, dlaczego w Totsuzenie tyle krwi.

Niewyżyta jestem!

Hej, NIEKOMENTUJĄCY CZYTELNICY, trzaśnijcie raz na jakiś czas komentarz, co? Akemii się nie pogniewa, tylko będzie tak wyglądała, a wtedy życie stanie się piękniejsze!

GOTOWI NA WAKACJE? <3

(oddajmy szacunek tym, co już ich nie mają jakąś symboliczną minutką ciszy, he?)

HE-HEE.

ASW zaprasza na nowy rozdział!