#13 Kawałek nieba

Minione dni dały mi wycisk. W skrócie: miałam za sobą pierwszy pocałunek, poznałam osobę cierpiącą na heterochromię, co ciekawe, ta osoba była największym zboczeńcem, jakiego świat widział! A skoro o zboczeńcach mowa, nie mogłam pomijać Sasuke, chociaż sam twierdził, że to nie definiuje go w zupełności. Pomyślałam, że w naszym języku nie istnieje dobry odpowiednik. Jedyne Sasuke mógłby z japońskiego imienia awansować na rzeczownik, określający kurtuazyjnego bezwstydnika.

Jednak najgorszą z wyżej wymienionych rzeczy (nie podpisuje się pod to pocałunek!) był odbyty nie tak dawno trening. Tem zdeptała wszystkie moje ambicje, wcześniej wkładając je do buzi i porządnie przeżuwając bez połknięcia.

Gdyby kurtuazyjny bezwstydnik nie niósł mnie na rękach w nieznane miejsce, może bardziej bym się tym przejmowała. Na razie nie były to nękające upiory, a cicha woda, która zacznie rwać brzegi, kiedy położę się spać. Noc była zdecydowanie najlepszych czasem, żeby wywabić wszystkie zmory życia na zewnątrz.

 — Nigdy nie przestaniesz  mnie zadziwiać – powiedziałam normalnym głosem, oddając się ledwie nabytej błogości. To uczucie mnie zaskoczyło. Oprócz tego, że było wszechobecne, nawiedzało akurat w towarzystwie Sasuke, czego zupełnie nie byłam w stanie zrozumieć. Nie był dla mnie całkiem obcy, ale też nie łączyło nas nic szczególnego. Ot, trzy mieszające w głowach pocałunki, które na zawsze zapiszą się w mojej pamięci. To samo dotyczyło jego uśmiechu. Był prześliczny, chciałabym częściej go widywać. – Uśmiechnij się – zatem poprosiłam.

 — Na razie nie mam powodu – odrzekł, zasapany. Przez pięć minut nieustannie połykał następne metry z pięćdziesięciokilogramowym obciążeniem. Nie dziw, że spowijała go taka złowroga aura.

Zauważyłam, że Sasuke nie wybrał drogi przez środek osiedla, tylko skupił się na peryferiach. Najczęściej lawirowaliśmy między drzewami. Nawet park został pominięty szerokim łukiem i Uchiha na samym jego skraju wybrał jedną ze wstęg uliczek dla pieszych. Na jednym z takich zawijasów spotkałam go po raz pierwszy, z ogromnym wilczurem przy nodze.

 — Masz plan? – zagadywałam. – Bo wiesz… mogę iść o własnych siłach.

 — Możesz się zamknąć – poprawił mnie z jadem w głosie.

Próbowałam się na niego nie wkurzać. Niby szczypała mnie rosnąca ekscytacja, jednak nie mogłam zapominać o jego niegrzecznych odzywkach. Nie byłam pewna przerwania treningu Temari. Traktować to jako zasługę czy przestępstwo? Na bank czegoś bym się od  niej nauczyła, z drugiej strony za łatwo można mnie było zranić, a Tem uwielbiała mówić prostolinijnie.

Zamroczyło mnie ostre światło migającej latarni, wytrącając tym samym z przemyśleń.

 — Gdzie jesteśmy? – Zadawszy to pytanie, zdążyłam już podnieść głowę i sama się przekonać.

Jezdnia. Asfaltowy, świeżo wyremontowany odcinek doskonale znanej mi drogi, którą raz na jakiś czas przejeżdżam z mamą, kiedy była na siłach i mogła zawieź mnie do szkoły. Rzadkiej zaprowadzałam tędy Hanę. Droga była może krótsza, chodnik szeroki, również zabetonowany, jednak notorycznie dochodziło tu do wypadków, a raz zdarzył się ten pamiętny z ofiarą śmiertelną.

 — Po co tu jesteśmy?

 — Zobaczysz – odpowiedział mi, wreszcie dosmaczając to dozą uczuć. Konkretniej ekscytacji. Czułam się lepiej, wiedząc, że randka była zaplanowana od deski do deski i, co dziwne, wszystko to zasługa Sasuke.

Zatrzymaliśmy się. Uchiha cierpliwie czekał, nie puszczając mnie na nogi.

 — Może…

 — Nie. – Domyślił się, co chciałam zasugerować.

Przygryzłam wargę i nadęłam się.

 — Zdradzisz cokolwiek?

Sasuke spojrzał mi w oczy. Przez chwilę szczerze wierzyłam, że uchyli rąbek tajemnicy, jednak nawet jeśli tego nie uczynił, słowa zastępcze wywołały niemałe wrażenie:

 — Byłaś już na… randce? – Miał trudności z utrzymaniem nonszalanckiego stylu obycia przy ostatnim, zabójczym wyrazie.

 — Nie. To moja pierwsza. A twoja?

 — Też.

 — Nie zaprosiłeś na randkę tej dziewczyny, którą całowałeś przede mną? – zapytałam z nadzieją, że uzupełnię brakujące dane. Ta sytuacja ciągle przedstawiała mi się niejasno. Czuł do niej coś więcej czy po prostu pocałował przez chwilową chrapkę?  I czy mnie spotka to samo? Czy kiedyś najdzie go ochota pocałować kogoś innego?

Śmieszne, nie? Człowiek ma tyle pytań, a jednak coś go powstrzymuje, by zadać chociaż jedno.

 — Nie – usłyszałam.

 — A… jakieś konkrety?

 — Po prostu nie przyszło mi to do głowy.

Nie odrzekłam nic więcej. Najchętniej utopiłabym się w tym błogim poczuciu, ale Sasuke wyraźnie na coś czekał, utrzymując pod obserwacjami prawą stronę ulicy. Gdybym miała więcej odwagi, zwierzyłabym się na głos jak dobrze mi w jego ramionach przy wtórze pięknej melodii: biciu ludzkiego serca, które w tych okoliczność galopowało po biegu.

 — Na co czekamy?

 — Zamknij się. – Uciszył mnie dziwacznym sposobem: targając jeden, wykluczona spoza reszty włos. Niefortunnie skołtunił się w zasięgu jego ręki. – Zaraz się zacznie.

 — Co? – Uch, to wychodziło ze mnie automatycznie.

 — Coś szalonego. – Rzucił na mnie okiem. Do twarzy przyklejony miał chytry uśmiech. – Nie spodoba ci się.

Byłam zaskoczona. Czy on właśnie zadziałał odwrotnie do wymogów takich sytuacji? Bez skrupułów zamierzałam mu to wypomnieć.

 — Wiesz, że normalni faceci, patrząc na dziewczynę takim sposobem, mówią zazwyczaj: „Spodoba ci się”.

 — Ale tobie się nie spodoba. Nie będę kłamać.

 — Jakie to szlachetnie. – Westchnęłam ostentacyjne, choć miałam nie robić tego głośno. Czasami myśli się ze mnie ulatniały, mózg urządzał sobie wtedy urlop albo fundował wycieczkę w kosmos. – W takim razie dlaczego mnie tam zabierasz, skoro nie będzie mi się to podobać?

 — Przekonasz się.

 — Wolę przekonać się już teraz.

 — Przekonywanie się później jest lepsze. Wyciągamy z tego więcej wniosków – oznajmił.

Tuż po tych słowach, które zawisły w powietrzu bez mojego odzewu, oślepił mnie kolejny nawał światła. Jeszcze ostrzejszy niż popsuta latarnia. Dręczyła nas wcześniej mrugnięciami, lecz teraz blask był stały, intensywny i… zdwojony. Okazały się nim przednie reflektory nadjeżdżającego samochodu. Moją pierwszą myślą był przypadkowy, niepowiązany z sytuacją pojazd, który wyminie nas z nadmierną prędkością. Jednak wkrótce mózg skończył swoje sielanki i zaczął ze mną współpracować.

Subaru pędziło w naszą stronę i nie wyglądało na to, że zamierza się zatrzymać. Dopiero gdy był około pięćdziesiąt metrów ode mnie i Sasuke, koła zapiszczały, a silnik zaczął terkotać. Kierowca musiał gwałtownie wcisnąć pedał hamulca. Pod policzkiem wyczułam napinające się mięśnie Sasuke. Wiedziałam już wtedy, że to ten wóz go zniecierpliwił. I cudem udało mi się przełknąć podchodzący do gardła strach.

Subaru nie stanęło dokładnie przed nami, lecz podjechało za bardzo do przodu nie mogłam dostrzec kierowcy. Samochód był monstrualny, z metaliczną karoserią i przyciemnionymi szybami. Wzdrygnęłam się, kiedy Sasuke skierował się w jego stronę. Wzdrygałam się rzadko, a jeżeli do tego dochodziło, ingerowała moja nieomylna intuicja. Gryzły mnie złe przeczucia.

 — Zakładam, że nie powiesz mi kto jest w środku – zdążyłam się odezwać.

 — Dobrze zakładasz.

 — Nie pozwolisz mi też zrezygnować z podróży.

Sasuke głośno westchnął i zastygnął dokładnie w chwili, kiedy miał już otworzyć tylne drzwi. Popatrzył na mnie, robiąc wrażenie mężczyzny po sromotnej klęsce.

 — Nic ci się nie stanie, okej? Masz moje słowo.

 — Skąd mam wiedzieć, że twoje słowo jest coś warte? – Nie wiem, czemu się sprzeczałam. Powinnam była zaakceptować układ i potulnie dać się poprowadzić. Połowa mnie działała jednak inaczej. Subaru jakoś do niej nie przemawiało, dlatego odłączyła się od wspólnego ego i zaczęła żyć na własną rękę, wszczynając bunt.

Była głośna i niezależna, póki nie spotkała karych, skoncentrowanych na niej oczu.

 — Zaufaj mi – powiedział ich właściciel i wtedy potrafiła uwierzyć mu we wszystko. Mógłby zarzec, że po zachodzie słońca wyrasta Sasuke trzecia kończyna, łyknęłabym to! Ja i ten odrębny, ognisty kawałek mojego jestestwa, w którym tkwił odziedziczony po matce temperament.

Nie ogłosiłam żadnej zgody, Sasuke jakoś ją ze mnie odczytał. Uchylił drzwiczki pojazdu.

Reszta rozegrała się niezwykle szybko.    

Sasuke wcisnął mnie do auta szybkim i mocnym pchnięciem. Sama nie wiedziałam, skąd ta nagła zmiana, gniew, który zdradził go ruchami jego ciała. W środku samochodu panował półmrok. Tylko obok szyberdachu, tuż nad kierowcą, zapaliła się wątła lampka, ale jej światło się nie nadawało. W moje nozdrza uderzył zapach taniego pachnidła do aut, dyndającego na lusterku wstecznym. Odruchowo przeczołgałam się na drugi fotel pasażera, żeby zrobić miejsce Sasuke. Z wolna rozwijała się we mnie panika. Gdzie ja się wpakowałam?

 — Sasuke. – Szukałam go po omacku. Wreszcie poczułam znajomy materiał kurtki i, sugerując się jego fakturą, było to przedramię Uchihy. Oplotłam go bez zastanowienia. – Co tera…

 — Masz ją? – przerwał mi czyiś głos. Kierowca wrzucił pierwszy bieg i poprawił sobie włosy. Zastanawiałam się kim był i czy wiedział, co tak właściwie się tutaj wyprawia. Wysnułam jeszcze kilka innych teorii aż chłopak nie obejrzał się na nas, podpierając brodę na kancie fotela, zaraz obok zagłówka.  – Witam serdecznie naszą podróżniczkę! – Popatrzył mi w oczy. Starczył jednosekundowy kontakt wzrokowy, by nabawić się palpitacji.

 — Sa…

Sanada głośno wypuścił powietrze. Jak to się stało, że był tutaj? Nikomu nie udało się do tej pory przebywać w dwóch miejscach naraz! To było fizycznie niemożliwe! Zachłysnąwszy się, przylgnęłam z przestrachem do oparcia z niezbitym przeświadczeniem o skonfrontowaniu zjawy.

 — Wszystko gotowe? – zwrócił się do Sasuke, przedtem wyśmiewając moją reakcję. Grzebał pod fotelem, a ja wsłuchiwałam się jak chichra.  

W akcie paniki szarpnęłam ramię, które wcześniej sama uwięziłam.

 — Co on tu robi?

 — Przekonasz się. Teraz nie będę ci niczego tłumaczył – powiedział Sasuke.

Coś nie pasowało mi w jego głosie.  

Sanada był zadyszany. Dopiero teraz uszy odebrały rozlegające się oddechy. To mi przypomniało, gdzie teoretycznie powinien się znajdywać.

 — Co się stało z Temari? – zapytałam.

 — Cholera – zaklął. Jego tułów umościł się między przednimi fotelami, ręce goniły w tę i we w tę, to zapinając pas bezpieczeństwa, to przesuwając mnie jak najbliżej Uchihy. Ostatniego nie trzeba było mi dwa razy powtarzać. Sama do niego przywarłam z olbrzymimi oczami i nierozumną miną. Byłam niczym dziecko wśród zgrai potworów. – Sasuke, musimy się z nią skontaktować.

 — Co? – Uchiha drgnął.

Z kolei Sanada przestał obmacywać przestrzeń pod swoim fotelem i teraz jedną ręką buszował pod nogami pasażerów.

 — Gdzie to? Cholera jasna…

 — Coś ty narobił? – Denerwował się Sasuke.

Sanada podniósł przepraszający wzrok, na który nikt się nie nabrał. Potem ów wzrok spoczął na mnie, a różnokolorowe tęczówki prześlicznie zalśniły przy lekkim świetle.

 — Telefon.

 — Po co? – Zgrywanie apatyczniej na nic się zdało. Po prostu trzęsłam portkami ze strachu.

 — Daj mi telefon – powtórzył bardziej stanowczo.

Zrobiłam, jak chciał.

Sanada bezczelnie odblokował ekran i zaczął dzióbać w niego palcem. Z jego ust wymykały się rozmaite mamroty, lecz żadnego nie potrafiłam zinterpretować. Czułam narastającą złość. Jej przypływ nie był gwałtowny, jak w większości przypadków i najpewniej proces ten spowalniał strach. Wyciągnęłam rękę, a wtedy zguba się odnalazła.

 — Jest! – Wykrzyknął Sanada z triumfem.

Sasuke się niecierpliwił i trzepnął go po głowie.

 — Co ty robisz, do diaska?

 — Rozpoczynam połącznie.

 — Co? – Stworzyliśmy z Sasuke doskonały chórek. Sanada podstawił mi pod nos telefon. Na wyświetlaczu zobaczyłam listę zapisanych kontaktów, z kolei na celowniku była pozycja z imieniem Temari. – Kretyn! – Sasuke zadał kopa w siedzenie pasażera. Pech chciał, że nikogo to nie zabolało.

 — Sakura Haruno, powiedz jej, że wszystko z tobą w porządku. I tyle – poinstruował mnie Sanada.

W tym momencie nawet strach nie był tak silny, by temu zapobiec. Bez żalu zaśmiałam się Kirisame prosto w twarz.

 — Kiedy ze mną nie jest w porządku! – krzyczałam. – Nic nie jest w porządku!

Sanada stęknął.

 — Sasuke!

 — Czego?

 — Nastrasz ją.

 — Co? – Znów idealnie się zespoiliśmy. Naszego rozmówcę na krótką chwilę zatkało, ale koniec końców wyraz twarzy miał taki, jak bohaterowie kreskówek, gdy nad ich głowami zapala się żarówka. Wcisnął zieloną słuchawkę na telefonie, początkującym tym nawiązywanie połączenia z Tem.

 Nie spanikowałam. Będę musiała pokrótce opowiedzieć, gdzie się znajduje, zanim chłopcy sami przerwą naszą rozmowę. Te parę sekund musi mi starczyć, żeby Temari domyśliła się całej reszty.

 — Sakura Haruno – powiedział szybko Sanada. – Jeśli nie wymyślisz czegoś dobrego, Sasuke zgwałci cię więcej niż jeden raz.

Och, dobra. Oni ewidentnie chcą, żebym nabawiła się zawału.  

A jednak czekałam aż Sasuke jeszcze raz trzepnie go karcąco po rozczochranych włosach albo chociaż wyśle złość do lusterka wstecznego, gdzie ich oczy mogłyby się spotkać.

Ale Sasuke siedział cicho.

Sanada ustawił się na fotelu w pozycji gotowej do sterowania Subaru. Zanim auto ruszyło z miejsca, kierowca zapiął pasy i wybuchnął przytłamszonym śmiechem.

 — Zaraz zablokuję ruch na drodze. Pozwólcie, że was z tym zostawię. Nie zawiedź mnie, kwiecie wiśni.

 — Sakura! – Usłyszeliśmy przygłuszone wołanie Temari. Boże, odebrała! Sasuke przycisnął na opcję głośnomówiąco, żebyśmy wszyscy nie pominęli niczego z toczącej się rozmowy. – Sakura! – powtórzyła, a rzężenie starego głośnika telefonu i tak nie zakamuflowało paniki w jej głosie. Sądząc po zakłóceniach, była jeszcze na dworze, a wiatr dął jej w słuchawkę. – Gdzie jesteś, durniu?

Wlepiłam w Sasuke spojrzenie z prośbą o pomoc. Pokazałam palcem na zajętego jazdą Sanadę, licząc, że dobrze rozszyfruje pantomimę. „Czy on mówił poważnie?” – pytałam.

Na skinięcie jego głowy moje ciało zamarło.

 — Co tam się dzieje? – Tem nadal podejmowała kolejne próby skontaktowania się ze mną. Zapewne słyszała warkoty silnika i te dźwięki mogły ją niepokoić. – Durniu! – dodała, przeciągając pierwsze „u”.

Odchrząknęłam, żeby mój głos brzmiał w miarę naturalnie.

 — Jestem.

Oprócz tego, że wiedziałam jak ciężkie piętrzy się przede mną wyzwanie, wiedziałam też, że szanse na powodzenie są równe zeru. No i że życie mam ciut popaprane, ale to wszystko co mogłam sobie streścić na pocieszenie.

Sasuke siedział wyprostowany i jeśli wcześniej zapatyczniał, teraz brwi lekko schodziły mu do dołu. Odwzajemniał każde moje spojrzenie, okalany gęstymi cieniami. Zakochałam się w tym człowieku i nigdy, przenigdy nie dam się przekonać, że planuje coś na podobieństwo… gwałtów. Uch, to słowo na pewno nie przejdzie mi przez gardło. Było niczym „randka” dla Sasuke Uchihy.

Ale trzymając się tych miłosnych porzekadeł, nie mogłam polubić osoby, która mnie skrzywdzi. Podobno człowiek wyczuwa ile dobra, a ile zła się w niej chowa – potrafi to oszacować.

W bajkach.

W szarej rzeczywistości utonęłam w rwącej rzece, składającej się z samych wątpliwości.

— Gdzie jesteś? – Tem wciąż była po drugiej stronie linii.

 — W samochodzie.

 — W jaki…

 — Sasuke gdzieś mnie zabiera. – Zerknęłam na niego uparcie, potrzebowałam wskazówek. Co było dobrym, a co złym posunięciem? Nie mówiono, że mam nakłamać Temari. Zresztą to nigdy dobrze mi nie wychodziło. – Nie wiem gdzie. To… niespodzianka – rzuciłam w ostatniej chwili.

 — Sasuke ma prawo jazdy?

 — Tak, sama o tym nie wiedziałam. – Tu prawda nie wchodziła w rachubę. Dlaczego Sanada wcześniej nie sprecyzował co ma pozostać jawnym, a co zatajonym? Cholera jasna!

 — Zapytaj go, dokąd jedziecie – poradziła Tem. Jej oddech zdążył się wyrównać.

 — Nie chce powiedzieć.

 — Więc to na nim wymuś. – Na dźwięk tych słów, Sasuke zasłonił usta grzbietem dłoni, pozorując tamowanie śmiechu. Dogryzał mi. Był nade wszystko pewien, że nie nadejdzie dzień, w którym coś wskóram.

Zrobiłam coś niesamowitego (najprawdopodobniej z winy emocji, bulgoczących mi w środku). Zasadziłam Sasuke kopa, a miejsca miałam dostatecznie dużo, gnieżdżąc się na samym końcu siedzeń. Zaskoczyłam go. Ściągnęłam też uwagę Sanady, który tylko na chwilę zajrzał do tyłu, by się upewnić, że lusterka nie wciskają mi kitów.

Sasuke, po otrząśnięciu się z szoku, gestem ręki kazał mi się rozłączyć. Pokręciłam głowę jak przystało na uparciucha. Nie dlatego, żeby narazić się bystremu umysłowi Tem, chciałam po prostu zrobić mu na złość za te nieludzkie niespodzianki. Podróż autem jeszcze bym zniosła, ale do tej pory nie mogłam powiedzieć, że kwestia Sanady o gwałcie była bujdą.

 — Dowiedz się przynajmniej kiedy wrócisz! – Telefon zarzęził, wykrztuszając głos Temari.

 — Kiedy wrócę? – zapytałam niewinnie. 

Nagle Sasuke wyszarpał mi z ręki telefon. Upewnił się jeszcze, że samodzielnie zastopował połączenie z użyciem przycisku czerwionej diody, a następnie cisnął nim byle gdzie i sądziłam, że na tym skończy.

Ale nie skończył.

 — Nagrabiłaś sobie – skomentował cichutko Sanada.

Mrugnęłam, a twarz Sasuke przestała być odległą maską w gęstych cieniach. Milimetr – dokładnie tyle utrudniało naszym ustom połączenie. Byłam w takim amoku, szale, że obecność Sanady w ogóle mnie nie peszyła. Mogłabym go pocałować. Chciałam go pocałować. To część tryliona oczywistości, którą były między innymi kolory traw i nieba.

 — Nigdy nie wrócisz – wycedził podle. – Zgwałcę się i zakopię w jakimś rowie. Tyle będzie z naszej randki.

 — Romantycznie. – Kolejny, zwięzły komentarz Sanady.

 — Zmuszałeś kogokolwiek do seksu? – zapytałam, przylegając plecami do drzwi. Ich zablokowana klamka boleśnie wrzynała mi się w plecy.

 — To będzie pierwszy raz.

I oto nierozerwalna linia pewności co do żartobliwego charakteru wątku z gwałtem, zaczęła niebezpiecznie się napinać, grożąc przełamaniem.

 — Nie dam ci się – odparłam z przekąsem. Nie wnikałam, co było źródłem nagłego przyrostu odwagi. 

Ku memu zdziwieniu, Sasuke rozsiadł się tam, gdzie przedtem. Patrzył przed siebie i kiedy przestraszyłam się, że coś spartaczyłam, szepnął:

 — Przekonasz się.

 — Ale później, prawda? – Podniosłam się do siadu. Znaczy, wcześniej teoretycznie też siedziałam, ale była to pozycja zbliżona do leżakowania. – Przekonywanie się później jest lepsze. Wyciągnę z tego więcej wniosków – zacytowałam go, posyłając uśmiech.

Tak, nierozerwalna linia przetrwała szarpnięcie. Dalej wmawiała mi, że nie dojdzie do żadnych intymnych oraz cielesnych kontaktów. Sasuke miał już tę możliwość na wykładzinie, a jednak powstrzymał się, gdy temperatura między nami wzrastała. Poza tym kazał sobie zaufać.

Ufałam mu. Pewnie dlatego, że nie poznałam się jeszcze na miłości. Nie wiedziałam jaki ból powoduje, kiedy zawodzi.  

Zasadniczo napięcie opadło. Nie miałam już żołądka w gardle i nie pchały się tam też żadne bojaźliwy zmory mojego ego. Odetchnęłam głęboko po piętnastominutowej podróży w milczeniu. Było słychać tylko chrzęst skrzyni biegów przy każdej zmianie i tykanie kierunkowskazów. Obserwowałam mijanie osiedla. Tak długo jak poznawałam okolice, nie miałam powodów do obaw. Przez ten czas usiłowałam odszukać telefon i posłać smsa Tem. Ciekawiło mnie jaki finał miała jej konfrontacja z Sanadą. Dlaczego odpuściła? Dlaczego dała tylko durny warunek zatelefonowania i jak genialnie Sanada musiał kłamać, żeby ją sobie pozyskać? 

Niestety, po telefonie nie było śladu. A ponieważ należał do jednych z droższych prezentów mojej mamy, zadręczałam się resztę drogi. Głupio było mi wtryniać się w lukę na stopy pasażerów, więc przeczekałam aż wysiądziemy.

W końcu zamajaczył przed nami wjazd na parking, należący do supermarketu. Sanada włączył kierunkowskaz. Z serca strząsnęłam doniedawna ogromny głaz, które teraz przeobraził się w ziarenko piasku.

 — Jesteśmy na miejscu. – Kierowca wysiadł pierwszy i wciągnął do płuc spory haust powietrza.

Wykaraskałam się z Subaru zaraz po nim. Sanada przycisnął tajemniczy guzik na kluczykach od auta, który blokował drzwi. Kiedy wszyscy rozprostowaliśmy już nogi, nie mogłam nadziwić się widzianemu terytorium.

 — Poważnie? – Nie chciałam wypaść na wybredną, ale okropniejszego pomysłu na randkę nie widziałam nawet w najtandetniejszym romansie. Oprócz samochodu Kirisame, na parkingu postawiono jeszcze trzy inne. Supermarket właściwie robił wrażenie nieczynnego. Wewnątrz wszystko było oświetlone, ale między regałami przy wejściu krzątała się sprzątaczka, taszcząc wiadro i stary kij z mopem. – Czy któryś z was powie mi, po co właściwie tu jesteśmy?

Sanada się wyszczerzył i miał mi odpowiedzieć, lecz Sasuke był szybszy:

 — Zobaczymy kawałek nieba.

 — Kawałek nieba?

 — Sakura Haruno, jesteś uzależniona od czytania? – zapytał blondyn, na co mechanicznie zaprzeczyłam. – To nie wiesz, co tracisz.

Instynktownie rozejrzałam się za jakąś biblioteką, ale był tylko sklep, domy mieszkalne i kilka najzwyklejszych ulic z przecznicami. 

 — A wy… jesteście uzależnieni? – Z nieprzekonaniem otaksowałam ich obojgu.

Sanada zaczął się ze mnie nabijać, a  Sasuke miał to w nosie. Poirytowana wyrzuciłam ręce w powietrze, przypominając heterochromikowi, że sam nie tak dawno zapytał przecież o to samo.   

 — Och, mam lepsze rzeczy do roboty.

 — Więc dlaczego mówisz o książkach, stojąc na środku parkingu przed nieczynnym supermarketem?

Sanada przybliżył się do Sasuke i nachylił nad jego uchem.

 — Mówiłem ci, że biedaczka sobie o tym pomyśli.

 — Nie biorę cię na zakupy – zreflektował Sasuke, wreszcie racząc mnie swoim spojrzeniem. – Siostra Sanady jest w to wkręcona. Kiedyś zabrała nas na jedno spotkanie, organizowane przez miejską bibliotekę dla książkoholików.   

Najpierw przejażdżka samochodem, teraz książkoholicy… Ten dzień nie mógł być bardziej absurdalny. Nie mówiąc już o gwałtach, rowach i rozdeptanych ambicjach.

Chłopcy skierowali się na chodnik wzdłuż jezdni, więc poczłapałam za nimi. Sanada postanowił rozjaśnić mi ogląd całej tej szopki:

 — Jeszcze kiedy mieszkaliśmy na stałe w Izumo, moja siostra zaprzyjaźniła się z grupą, stale odwiedzającą bibliotekę. Okazało się, że są specjalnie spotkania, gdzie ludzie rozmawiają o ulubionych książkach, dyskutują o fabule i polecam faworytów innym… takie tere—fere. – Zrobił pauzę, by nabrać powietrza. – W każdym razie moja szanowna siostrunia do nich dołączyła. Tak dowiedziała się o kawałku nieba.

 — Co to jest? – Przyśpieszyłam, żeby ich dogonić. Gdy szliśmy już w szeregu, moja ciekawość szczypała, łaskotała i paliła od środka. 

I oto Sasuke doprowadził do tego, że wpadłam w szał.

 — Przekonasz się.

I najpewniej tylko mi się wydawało, ale przepłynął mu po twarzy cień, mający wiele wspólnego z uśmiechem.

Jakieś pięć minut później otworzyłam oczy tak szeroko, że aż zabolały. Randka nie zapowiadała się obiecująco, tym bardziej po takim nieszczęściu, jakim okazało się towarzystwo Sanady. Ale po przejściu przez gąszcz wysokich traw i ukrócenie sobie drogi przeprawą na wskroś zachwycającego rosarium, doszliśmy do polany, którą ze wszystkich stron otaczały drzewa. Ale była to tylko drobna zaleta pośród wielu innych, które czyniły to miejsce magicznym.

Pierwsze, co przyciągnęło moją uwagę to sztampowa babcia i jej pomarszczona twarzyczka, okalana chustą. Kobieta zagrzewała miejsce przy składanym, plastikowym stoliczku, którego zastawiały rzędy słoików. Oprócz tego miała tam drewniane puzderko i właśnie zaglądnęła do środka, żeby przeliczyć pieniążki. Obok staruszki stała w kręgu grupka dorosłych ludzi, gaworząc, śmiejąc się i popijając jakiś gorący napój w jednorazowych kubkach. Takich zestawień osób było znacznie więcej. Rozpraszali się po całej dostępnej powierzchni, a niektórzy rozsiedli się na kocach u stóp drzew. Widziałam ludzi dużo starszych, szczególnie rozentuzjazmowaną młodzież oraz dzieci, trzymające się blisko rodziców. Nasze przyjście nie wzbudziło zainteresowania. Tylko kilka par oczu przelotnie na nas zerknęło, by po chwili wrócić do poprzednich zajęć.

  — Co to za miejsce? Ci ludzie… atmosfera… — Moja składna wybyła na urlop razem z mózgiem. Nie potrafiłam się wysłowić. Obserwowałam wszystko z oszołomieniem i przebijającym się przez nie zachwytem.

 — Zaraz zobaczysz. Więcej cierpliwości – powiedział Sasuke, a ja wlokłam się za nim krok w krok z niespełnionym życzeniem o zniknięciu Sanady.

Mimo że oglądał z uwagą każde „stoisko”, nie traciłam go z oczu. Wreszcie sama odłączyłam się od triady, aby zobaczyć to, co oferował tutejszy rynek.

Były słoiki z dżemem, gorąca herbata, pudła z cukierkami o przeróżnych rodzajach, drożdżówki i jeszcze pączki. Kiedy odkryłam, że moje kieszenie są pełne złota, nie zwlekałam, tylko zdecydowałam się na to ostatnie, łapiąc się na oblizywaniu warg. Rozgadany dziadek, który nimi handlował, rozpogodził się nawet bardziej i po znajomości załatwił dla mnie trzy cukierki.

Patrząc na tę szopkę, pomyślałam o targowisku. Atmosfery były do siebie podobne, jednak wyjątkowo czułam dziś dreszcz emocji, powiązany z moim niewtajemniczeniem. Najprawdopodobniej tylko ja nie rozumiałam, jakie są przyczyny takiego uroczego obrzędu.

 — Tu jesteś – rozległo się nad moim uchem. Sasuke spoglądał na mnie krytycznie i zażyczyłam sobie, żeby wydał mi się nagle sto razy mniej atrakcyjny. 

 — Kiedy wreszcie dowiem się, co tutaj robimy?

 — Niedługo. Chodź za mną – odburknął lakonicznie, dając mi znak machnięciem podbródka.

Idąc, musiałam rozwiać kilka głównych wątpliwości.

 — Mam nadzieję, że nie weźmiemy udziału w żadnych podejrzanych rytuałach. Ci ludzie nie wzywają duchów… ani bohaterów z książek, mam rację?

 — Nikogo nie będziemy przyzywać. – Przystanął. Polana była stosunkowo mała, więc zrobiliśmy zaledwie pięć kroków. – Popatrz na to.

Na ziemi rozwinięto folię budowalną. Była czarna, więc nie mogłam rozeznać, co sobą osłania, odnotowałam wyłącznie łagodne wysklepienia. Pomijają mnie i Sasuke, czatowało tu jeszcze dwóch sztywnych mężczyzn. Po tym jak skontrastowałam, że bacznie się nam przypatrują, pomyślałam o zawartości, która na pewno nie mogła zostać ujawniona przez nieupoważnione do tego osoby. Wobec tego musieli sprawdzać się tutaj jako strażnicy – coś w ten deseń. Okropna fucha.

 — To kawałek nieba – wyjaśnił Sasuke.

Wytrzeszczyłam oczy.

 — Pod spodem?

 — Tak.

 — Trzy minuty! – Ktoś zawołał z tłumu, a reszta zareagowała uśmiechem. Ludzie zaczęli zbierać manatki spod drzew i ustawiać się mniej więcej na środku polany. Sanada momentalnie do nas dołączył, wrzucając do buzi ostatnie słodkie fasolki azuki z paczuszki.  

Wiedziona zazdrością, połknęłam dwa cukierki naraz. Miałam w zamiarach szczodrze je rozdzielić, ale skoro Sanada mnie nie poczęstował, postanowiłam potraktować go tym samym.

 — Zaraz się zacznie? – szepnęłam do chłopaków. 

Oboje potaknęli jak cyborgi, a cała ich uwaga poświęcona była folii budowlanej.

Wtedy dotarło do mnie, że domniemani ochroniarze zdążyli już nad nią przyklęknąć, a ludzie zeszli się naokoło, tworząc półksiężyc. Przez pustą przestrzeń, która niedopełniała okręgu, na środek weszła kolejna grupa osób. Tym razem spostrzegłam same młode, wyszczerzone twarze.

 — Czytanie mnie nie kręci – odezwał się Sanada, ostrożnie, tak żeby nie usłyszał go nikt poza naszą triadą. – To Grel, moja siostra lubiła przychodzić na cotygodniowe spotkania. Jak byłem młodszy… udało jej się mnie zaciągnąć. Jeden, jedyny raz w tajemnicy przed rodzicami, bo, tak jak dzisiaj, było już ciemno. To, co teraz widzisz przed sobą odbywa się tylko raz na dwa lata.

 — Kawałek nieba? – skojarzyłam. No i nie miałam pojęcia, że Sanada umie zawrzeć w głosie tyle szacunki… i jednocześnie sentymentu, bo jakoś to wyłapałam.

 — Niezła nazwa, co?

 — Wkurzająca, gdy nie wie się, co tak naprawdę chodzi.

Rozśmieszyłam go. Co lepsze, czułam się jak triumfator po takim osiągnięciu. Czułam też, że czyiś wzrok wwierca mi się w czubek głowy.

To nadmiar ekscytacji – inaczej nie potrafiłam wytłumaczyć tego, co zrobiłam chwilę później.

Bez pośpiechu, powściągliwie, wyciągnęłam dłoń i tknęłam opuszką grzbiet ręki Sasuke. Nie uciekł nią, a ja niezłomnie gapiłam się na folię, bojąc się kontaktów wzrokowych. Niech lepiej zostanie tak, jak jest. Żebym robiła małe postępy, nie narażając się na mus do rezygnacji.

Wsadziłam tam już cztery palce.

I nagle Sasuke mnie wyręczył. Ścisnął moją rękę — mocno, stanowczo, niespodziewanie! Strach przed jego oczami gdzieś się zapodział, dużo czasu perswadowałam, żeby wrócił na swoje miejsce… Cudem odparłam dręczącą mnie pokusę.  Dzielnie to zniosłam. Miałam bowiem taką jedną, trzeźwiącą myśl: folię i ukryte niebo.

Mężczyźni, których brałam za ochroniarzy, wymieniali porozumiewawcze spojrzenia z wybranymi osobami ze zbiegowiska. Emocje się we mnie gotowały. Coś jednak wyróżniało rękę osoby, w której jest się zakochanym, od wszystkich innych rąk na świecie. Była cieplejsza, rozpogadzała samym dotykiem, a czucie jej bliskości skłaniało serce do akrobacji. To dosyć logiczne. Łamie się, kiedy zostajemy skrzywdzeni, więc dlaczego nie mogłoby stać się cyrkowcem, gdy nasza miłość dochodzi do skutków?

Nowoprzybyła grupa młodzików szybkim pociągnięciem zsunęła folię. Napięcie osiągnęło zenit.

Późniejszy widok przekroczył moje najśmielsze oczekiwania.

Wśród traw postawiono… słoje. Hola, te były wyjątkowe! Na początku sądziłam, że to jakaś zaczarowana sztuczka, a członkowie spotkań są nie tylko wyznawcami religii, ale i magami. Kiedy te słoiki naprawdę emanowały białym, jaskrawym światłem! Było to jednak pierwsze wrażenie, które w miarę szybko zastąpiło kolejne, bardziej trafne. Przyjrzałam się uważniej zawartości dwunastu szklanych słoików. Dopiero po tym jak wytężyłam potrzebny do tego zmysł, przekonałam się, że fruwają tam maleńkie punkciki i to one odpowiadają za światło.

W porównaniu do innych świętujących (nie dociekłam jeszcze co takiego świętowaliśmy), byłam jedną z najbardziej oszołomionych. Od razu dało się poznać kogo przywleczono tu po raz pierwszy, a kto dołączał się do obrzędów co dwa lata.

 — Robaczki świętojańskie – wydukałam oczarowana. – Magiczne.

 — Teraz rozumiesz? – zapytał mnie Sasuke.

 — Co?

 — To one będą kawałkiem nieba. Zaraz po tym jak je wypuścimy. Zgadnij, co mogą przypominać.

Och, lubiłam zagadki. Może nie byłam mistrzem w ich rozwiązaniu, ale główkowanie wychodziło mi dość dobrze. Wyobraziłam sobie więc jak z dwunastu słoików ulatują żywe świecidełka. Wyobraziłam sobie jak wszyscy, co są tutaj ze mną, podziwiają i śledzą tor ich lotu… na niebie.

 — Gwiazdy – szepnęłam.

Sasuke pochwalił mnie leciutkim uśmiechem. Ukazał mi się, kiedy impulsywnie się odwróciłam.

 — Kto je wypuści?

 — Na pewno nie my. – Stojący za mną Sanada nagle przemówił. – Tylko członkowie stowarzyszenia mogą to zrobić. Tere, fere.

Tak – tere, fere – mi też się to nie uśmiechało.

 — Jesteśmy tylko widownią – dodał smętnie.

 — Przynajmniej możemy oglądać.

 — Ale nie pogardziłbym, gdyby wręczono mi słój – przyznał Sasuke.

Sanada kiwnął głową na zgodę.

 — Prawda.

Właśnie teraz doznałam cudownego oświecenia. Przecież zależności pomiędzy chłopakami nadal były dla mnie wielką niewiadomą. To samo tyczyło się walki „Sanada kontra Temari”, której wyjście z sytuacji okazało się niewiarygodnie proste. Ważniejsze od tłoczących mi się w głowie pytań, były jednak święcące słoiki.

 — Dlaczego je puszczają?

 — Założyciel lubił je łapać – odpowiedział mi Sanada. — To zwykła historia. Umarł już dawno temu, a organizują to na jego cześć. Sasuke w sumie przypadkiem przebąknął, żeby zabrać cię z nami. Uznałem to za świetny pomysł. Oboje wiedzieliśmy, że ci się spodoba.

To ostatnie sprawiło, że zgromiłam Uchihę spojrzeniem.

Wzruszył obronnie ramionami.

 — Czego?

 — Mam cię zacytować? Mówiłeś, że nie będzie mi się podobać.

 — Myślałem wtedy o jeździe samochodem. Sanada miał beznadziejne pomysły.

Przekierował wzrok na drugiego pana. „Jakie?” – dopytywał, dając głosowi odpocząć.

 — Chciałem, żeby to wyglądało na porwanie. No wiesz, ty zsikałabyś się w majtki, a ja wciąż zarzekałbym, że Sasuke zamierza cię zgwałcić. Bezcenna reakcja.

 — Co w tym śmiesznego? – Napowietrzyłam policzki. Sanada w ogóle się tego nie wstydził. Nie uwidziałam w jego oczach nawet cienia, który świadczyłby o ciężarze na duszy.

 — Śmieszne jest to, jak wszyscy boją się Sasuke. Czasami dobrze to wykorzystać – oznajmił.

Teraz podzielałam punkt widzenia Kirisame, lecz zanim otrzymaliśmy z Sasuke nakaz współpracy, był dla mnie rozbójnikiem i typkiem, z którym nie warto zadzierać. Więc zawsze trzymałam się na uboczu. Możliwie jak najdalej.

 — Nie boję się Sasuke – wygłosiłam, fukając. 

A Sasuke kazał nam się zamknąć.

Rozczesałam włosy niezawodnymi palcami u dłoni, a potem resztę czasu spędziłam na robieniu nadętych min. Odważyłam się także podejść bliżej. Potem się pochyliłam i dalej podziwiałam skupione w jednym miejscu robaczki.

Dwunastka ze „stowarzyszenia” stanęła w szeregu, sortując się wielkościowo, od najmniejszego w górę. Każdy z osoba ubrany był jak normalny nastolatek w naszym wieku, chociaż wyobraźnia nasuwała mi odważniejsze wizje. Były tam średniowiecznie szaty z lnu i z kapturem, zawsze o trzykroć większym niż głowa użytkownika. Nie pierwszy raz demonstracje rzeczywistości ucieszyły mnie bardziej niż własne oczekiwania.

Na znak największego z rzędu nastolatka, widzowie zaczęli odliczać od dziesiątki. Wzięłam udział w zabawie dopiero na piątce, lecz mój wrzask niemal dorównywał głośności temu od Sanady. Właściwie miałam wrażenie, że w naszym przypadku polegało to na wzajemnym przekrzykiwaniu. 

Rozlazł się krótki dźwięk – wszystkie wieczka zostały przekręcone w tym samym momencie.

 — Spełniają życzenia? – zwróciłam się cicho do Sasuke. 

 — Nic nie spełnia życzeń.

Pozytywne myślenie ponad wszystko: odsłona tysiąc dwieście pięćdziesiąta.

Robaczki świętojańskie wyfrunęły. Od razu przekonałam się, dlaczego nadano świętu taką nazwę. Spoglądając do góry, wszyscy podziwiali jak setka świecidełek rozprasza się na tle sklepienia, rzeczywiście upodabniając się do gwiazd. Były nam bliższe, nie takie odległe jak prawdziwe z kosmosu. Miałam je na wyciągnięcie ręki i z tą myślą sięgnęłam po szybującego najbliżej mnie świetlika, we wtórze wiwatów i oklasków zachwyconego tłumu.

Kimkolwiek był założyciel stowarzyszenia książkoholików, nagle strasznie zapragnęłam go poznać. Będąc dzieckiem, sama grasowałam nad stawami i łapałam robaczki świętojańskie do kuchennego sitka mamy. Tata często zabierał mnie na takie wycieczki, zwijając się ze śmiechu za każdym razem, gdy jakiś świetlik siadał mi na nosie.

Tak, te latające cuda zapraszały trzymane w ukryciu wspomnienia. A ona przychodziły, burzliwe i aż nadto realne.

Po skończonym przedstawieniu, większość ludzi zdecydowało się zostać. Nadal można była zaopatrzyć się w rozgrzewający napój albo osłodzić sobie życie dżemem domowej roboty. Babka wyglądała na sympatyczną i w pewnej chwili narobiłam sobie strasznej ochoty na malinowe powidła.

Sanada głęboko westchnął, kiedy ostatni świetlik zniknął pomiędzy pniami drzew. Kilka dzieciaków popędziło jego śladami, ignorując próby zatrzymania ze strony opiekunów. Zrobiło się małe zamieszanie.

 — Zaraz wracam – powiedział Sasuke, nie czekając aż zareagujemy. Moją uwagę odwróciły nieposłuszne małolaty i w efekcie nie miałam okazji dowiedzieć się, dokąd wybiera się Uchiha. Ujrzałam tylko, jak gubi się lesie, obierając kierunek przeciwny do tego, w którym pobiegły dzieci.

Łokieć Sanady trafił mnie w żebra.

 — Idź, dziewczyno.

 — Za nim? – Wystawiłam bezmyślnie palec.

 — Albo mi się wydaje, albo macie randkę – rzucił byle jak, jednak gdy nasze oczy się ze sobą skrzyżowały, Sanada się uśmiechał. Był to ten uśmiech, który polubiłam – szczery i na swój sposób oszałamiający. – I… albo mi się wydaje, albo wam przeszkadzam – powiedział jeszcze.

 — To nie tak. Ja… nie nastawiałam się na tę randkę. Myślałam, że do niej nie dojdzie, a tym bardziej nie sądziłam, że tak szybko i to dzięki inicjatywie Sasuke. Hej… więc jesteście przyjaciółmi, prawda?

 — Można tak powiedzieć. Zeszłoroczny referat trochę nas do siebie zbliżył. Ale nie było łatwo. Długo zajęło mi, zanim do niego dotarłem.

Serce w piersi zabiło mi mocniej.

Sanada wyczuł moje zdziwienie i podjął wątek:

 — Też o niego walczyłem. Tak jak ty.

 — Dlaczego?

 — Zastanawiało mnie, jak można do tego stopnia odrzucać społeczeństwo. Nikt nie lubi być samotny, prawda? Pomyślałem, że musi mieć ciężko. Przy okazji miałem frajdę, udając, że się go boję – wyznał, poprawiając opadający na czoło włos. Tak się ściemniło, że Sanada był już prawie niewidoczny. Naprzeciwko mnie stał wyższy o głowę cień człowieka, a nie atrakcyjny chłopak z wadą genetyczną, kompletującą go urokiem, na który sobie nie zapracował.  – Tak się złożyło, że tata znalazł dla mamy stałą pracę w Korei, a w interes wkręcił też moją siostrę. Musieliśmy się przeprowadzić. Sasuke skontaktował się ze mną i opowiedział, jakie pogłoski rozeszły się po szkole.

 — Że zwiałeś przez niego? – wywnioskowałam.

 — Dokładnie. Były jeszcze inne wersje. Że zniszczył mi psychikę, zastraszał albo regularnie bił. Uch, przed wyjazdem zwichnąłem sobie kostkę i oczywiście cała odpowiedzialność spadła na Sasuke. – Sanada musnął palcem mój opatrunek. – Chyba nie tylko ja tak miałem, co?

 — Ta sama historia – zgodziłam się, robiąc zatroskaną minę. Przez cały ten czas zapomniałam o plastrze, ponieważ minione dni przyzwyczaiły mnie do sprawności jednego oka.

 — Sasuke wszystko mi opowiedział. – Chłopak spoważniał. Odczytałam to z brzmienia jego głosu.

 — Musicie być bardzo blisko, skoro wszystko ci mówi.

 — Na to trzeba było sobie zapracować. Sasuke to ciężki orzech do zgryzienia – poprawił mnie, a ta poprzednio odnotowana powaga od razu usunęła się w kąt. – Ale ty też dasz radę. Po dniu dzisiejszym stwierdzam, że nie jesteś jednak taka zła… ani zwykła. Myślałem, że niezła z ciebie histeryczka i nic poza tym.

Sanada obrócił mnie w stronę, gdzie straciłam z oczu Sasuke. Zanim jednak poszłam, wspomniałam sobie o kolejnej, niewyjaśnionej kwestii.

 — A co z Temari? – zapytałam, nie odwracając się na powrót.  

 — Niech to będzie nasza słodka tajemnica. Pozwolisz?

 — Niczego jej nie zrobiłeś?

 — Gdzieżbym śmiał – prychnął i zorientował się, że to do mnie nie przemówiło. – Byłoby ciężko cokolwiek jej zrobić. Jest unikatem, nieobliczalnym i niezwykle silnym. Do teraz bolą mnie jeszcze mięsnie, a musiałem śpieszyć się, żeby zdążyć odpalić wóz i po was przyjechać. Najchętniej wziąłbym ją z nami, ale Sasuke by mnie poszatkował na kawałeczki.

 — A ona jego – stwierdziłam, co brało się z jej jawniej wrogości wobec Uchihy. – Pewnie się martwi. Sasuke tak nagle…

 — Spokojnie. Znikaj się randkować, ja do niej zadzwonię.

Teraz wręcz musiałam wbić w niego oczy.

 — Jak to? Przecież…

Sanada, szczerząc się, wyrecytował mi numer telefonu przyjaciółki. Cyfra w cyfrę. Otworzyłam buzię z wrażenia, a on puścił mi oczko.

 — Zapamiętałem go w samochodzie. Szybko się uczę.

 — Pieprzony prześladowca! – palnęłam, ale był to jednocześnie komplement za niezły system podrywający.

Jeszcze zanim natrafiłam na Sasuke, mój nos pomarszczył się, czując obrzydliwy fetor. Jego sprawca sterczał na krawędzi lasu, skąd mogłam już zauważyć dach supermarketu i kilka dalszych ulic. Sasuke zaciągnął się papierosem, a wydmuchując kłębki dymu, uniósł spojrzenie, które zawiesiło się na dłużej na niebie.

Wiedziałam, że moje najście nie będzie dla niego żadnym fenomenem. Właściwie dałabym sobie ściąć głowę, że szelesty, powstające przez stawiane kroki były jak zdradliwe szepty, które Sasuke wyłapywał uszami.  Stawiłam się zatem tuż obok niego i, trzymając nadaktywny język za zębami, zerknęłam w tym samym kierunku. Ramionami okrywałam słoik malinowego dżemu. Kupiłam go, zanim zostawiłam Sanadę (za jego własną radą). Tyle jest różnych tematów do rozmów, a w głowie nie wynajdywałam ani jednego. Panowała tam zupełna pustka, choć tym razem nie było to powodem do narzekania.  

Cisza w ogóle mnie nie konfundowała, a poza tym przygotowywałam się na pewne szaleństwo. Idąc tym tropem, nerwy zjadały mnie bardziej niż troska o utrzymanie odpowiedniego nastroju. Zresztą… był w sam raz. Nic nie mogło mi teraz przeszkodzić.

 — Sasuke?

 — Hm? – odmruknął, nie odklejając oczu od punktu zaczepienia, gdzieś na niebie. Może wypatrywał ostatnich świetlików?

Rety, do brzucha nadlatywało coraz to więcej motyli. Czułam jak żołądek zawiązuję mi się w pętelkę – taka byłam stremowana i sztywna! Jakbym zawodowo połykała kije.

 — Chciałabym ci podziękować. Za dzisiaj. Zrobiłeś to, co prawda z zaskoczenia…

 — Późno zrozumiałem, że to będzie dobra okazja.

 — Okazja na co? – Przestałam liczyć gwiazdy, tylko dokładnie otaksowałam Sasuke.

 — Na to spotkanie – powiedział. — Zgodnie z naszą umową. – Między palcem wskazującym, a środkowym, gniótł się papieros. Choć raz mógłby się do czegoś nadać. Odtworzyłam sobie oczami duszy scenę, w której byłam najodważniejszą osobą na świecie.

I zrobiłam to.

Jak najszybciej pojmałam papierosa i rzuciłam nim w dal, nie interesując się dalszym losem. Sasuke gwałtownie wybałuszył oczy. Pewnie! Rzadko kiedy ktoś spodziewa się po mnie tak zaawansowanego kuku na muniu, mimo że normę przekroczyłam już dawno temu. Sasuke zbierał się właśnie do okazania złości, na razie pokonując jeszcze zdziwienie. Mniej więcej w momencie, gdy jego usta się rozwarły, mocno stanęłam na czubkach palców i złożyłam najlepszy podpis na świecie: całus na jego zaziębionym policzku. 

 — Dziękuję – szepnęłam zaraz po tym wszystkim i z narastającą odwagą zbadałam jego reakcję.

 — Chwila. – Odsunął mnie od siebie. Głos miał matowy, a brwi mocno ściągnięte.

Motyle z mojego brzucha wpadły w szał. Ani one, ani ja nie mieliśmy bladego pojęcia, co się dzieje.

 — Wyrzuciłaś mojego papierosa – warknął Sasuke, pokazując mi otwartą paczkę, w której wiało pustkami. O kąt opierała się tylko jedna sztuka, bardzo samotna. Ale chwila! Daję mu całusa w policzek, a on przejmuje się straconą nikotyną? – Wiesz ile mnie to kosztuje?

 — Wiesz, że to cię zabija? – odszczeknęłam się.

Nagle zanurzył pudełko w przedniej kieszeni i, łapiąc mnie w tali, przyciągnął do siebie. Jego oczy były skoncentrowane. Mogłabym przypuścić, że poza mną nie widziały niczego innego.

 — Właśnie nie zastosowałaś się do naszej umowy – wytknął mi. – Miałaś mnie nie całować.

Co takiego?

 — Mówiłam wtedy o naszych ustach.

 — Nie możesz tak robić. – Zirytował się. – Jeśli chcesz, żebym ja także trzymał się umowy, musisz się opanować. Taki gest jest… niebezpieczny. Zaraz naprawdę skończysz w rowie.

 — Świetnie. – Oddaliłam się od niego, napierając na klatkę piersiową. Puścił mnie. – Sanada znów wcisnął ci thermę?

 — Nie. Akurat w tych okolicznością są to hormony. Tak czy inaczej, oddajesz mi kasę za papierosa.

 — Nie ma mowy. – Z rozpędu posprawdzałam czy jego zguba nie wypala się gdzieś nieopodal. Na szczęście nie rzuciła mi się w oczy. – Mógłbyś bardziej dbać o zdrowie – oznajmiłam. – Papierosy zabijają.

 — Nie będę dla nich prostym wyzwaniem. Nie załatwią mnie tak łatwo.

 — Mogłyby wcale cię nie załatwiać, gdybyś przestał palić. Życie ci niemiłe?

I wtedy to powiedział:

 — Na coś trzeba umrzeć.

Świat przekoziołkował, a ja razem z nim – poturbowana i przybita. Większej nawałnicy wspomnień jeszcze nie odczułam na własnej skórze. Była najbardziej bolesna ze wszystkich doświadczonych, trwała najdłużej i przedstawiała najmniej obrazów, jak klatki filmu w kamerze. Nie nazbierało się tego aż tyle, żeby mogło trwać wiecznie, ale trzy, cztery gorsze wspomnienia z etapów śmierci taty w kółko się powtarzały.

 — Chyba się przeziębiłaś – stwierdził Sasuke. – Jesteś strasznie blada.

I wściekła!

Prychnęłam, tak drwiąco jak nigdy przedtem.

 — Mógłbyś bardziej szanować swoje życie!

Nie okazał zdziwienia. Może go nie odczuł, może był doskonale uodporniony, a może po prostu go nie obchodziłam. Mogłam wybuchać wrzącą złością tyle razy, ile mi się to podobało, ale on nigdy, choćby nie wiem co,  nie raczy się do tego odnieść.

 — Dlaczego ludzie wciągają truciznę? – Rozłożyłam ramiona, wzburzona. – Dlaczego dobrowolnie prowadzą się do grobu? Nie rozumiem tego.

Sasuke w błogim spokoju przeczekał aż skończę. Zanim przemówił, minęły dwie minuty. Dwie minuty, w których słychać było mój oddech, nic więcej.

 — A ja rozumiem.

Zebrało mi się na płacz. Czym prędzej przetarłam oczy i wyprostowałam plecy.

 — Co rozumiesz?

 — Dlaczego jesteś taka wrażliwa na dym papierosowy. Teraz to widzę.

Otworzyłam wieczko dżemu. Jego marnotrawco ze zwykłej złośliwości nie było dobrym rozwiązaniem, a nie zapowiadało się, bym zabawiło długo w towarzystwie Uchihy. Prawdę mówiąc, już teraz miałam ochotę iść stąd na koniec świata. Sasuke rozumiał. Niezwykle szybko połapał się w moim toku myślenia. Wiedział już, że kogoś straciłam.

Czy przemilczenie tematu miało jakikolwiek sens? Szydło i tak wylazło już w worka – Sasuke przejrzał na oczy. Cierpiałam i ostatkiem sił hamowałam przypływy słonych łez. 

Zanurzyłam palec wskazujący w przetworze i nabrałam trochę na skosztowanie. Dżem był przepyszny. A im bardziej zraniona byłam, tym więcej słodyczy byłam zdolna w sobie pomieścić.

 — Proszę. – Z twarzą nadąsanego brzdąca, podałam Sasuke słój. Odmówił jednak, kręcąc głową.

 — Opowiedz.

Połknęłam następną porcję. Gdybym miała łyżeczkę, o! Albo ogromną, kuchenną chochelkę z wystawy mamy. Chciałam najeść się do syta. Ciągle było mi mało.

 — Hej. – Guziki u góry płaszcza Sasuke stanęły mi przed oczami. Ich właściciel niestosownie się do mnie zbliżył.

 — Nie możesz po prostu mnie pocałować? – jęknęłam.

Potem żałowałam, że wolałam gapić się w konfiturę, zamiast na niego.

 — Nie mogę dzisiaj tego zrobić.

 — W takim razie przerywam układ. Chcę żebyś mnie pocałował.

 — Wiem o tym. – Westchnął. – Od początku tylko tego chcesz.

 — Jesteś za bardzo pewny siebie. – Nabrałam porcji na dwa palce i dokładnie oblizałam. Tato ciągle chodził mi po głowie. Nieumiarkowana śmiałość Sasuke nadszarpywała moje nerwy. A dżem rozpływał mi się w ustach i sprawiał, że nie mogłam przestać go pałaszować.

Gdy znów zamoczyłam palec, Sasuke złapał mój nadgarstek. I wtedy skosztował konfitury, wkładając ów palec do ust, niemal w całości. Głośno krzyknęłam, usiłując go powstrzymać, ale Uchiha był na to za silny. Czułam jak jego język urządza sobie wycieczki po mojej skórze i przyjemnie muska. Właśnie, przyjemnie! Nie potrzebne mi było żadne lutro, wiedziałam, że pomidor zazdrości mi już kolorytu na twarzy.

 — Sasuke, przestań… — wystękałam z trudem. – T—to niedostosowanie się do naszej umowy!

 — Mówiłaś, że chodziło o nasze usta – przerwał na chwilę, by to powiedzieć, a potem zlizał resztki i popatrzył na mnie najnormalniej w świecie, jak gdyby zapowiedział mi właśnie jutrzejszą pogodę.

 — Jak mogłeś? – napadłam na niego.

 — Jestem głodny.

 — Uch! Proszę bardzo! – Zademonstrowałam mu zawartość słoika. Tym razem się skusił.

Jedliśmy w ciszy, interesowaliśmy się słojem na sekundę, by nabrać trochę dżemu, a potem i tak zawieszaliśmy oczy na niebie. Było takie, jak zawsze – upstrzone gwiazdami i cienką warstwą chmur, które okalały księżyc, grożąc przysłonieniem. Wszystko w tym niebie było zwykłe, możliwie do obserwacji każdej nocy, ale ja widziałam w nim coś niewysłowienie pięknego. Czułam, że dziś wyjątkowo zachwycało. Dlaczego?

Bo mogłam oglądać je z …nim.

I nagle z własnej woli – może dlatego, żeby poczuć się lepiej, a może żeby przemówić mu do rozumu i uchronić od podobnego końca – jakkolwiek koszmarnie bym się przez to poczuła, chciałam opowiedzieć mu o ojcu.

Opowiedziałam, szeptem, oglądając się na boki za podsłuchem, z zaniepokojonym sercem, łomoczącym w piersi i tyloma obrazami ojca, których nie umiała określić żadna znana mi jednostka matematyczna.

Tata był wspaniały, „był” w przeciwieństwie do zapracowanej matki, wpadł w nałóg, jego płuca okazały się strachajłami, a nie dwóją walecznych narządów. Umarł. Oto, co mi się przytrafiło.

I nie chcę, żebyś i ty umarł, pomyślałam, jednak postanowiłam zachować to dla siebie. Jeszcze nie byliśmy na odpowiednio wysokim etapie znajomości. Na razie sekretnie się w nim podkochiwałam, a on miał o tym nie wiedzieć. Taki jest plan.

 — Nienawidzę śmierci – zakończyłam, wydychając powietrze. Na pewno byłam upaćkana dżemem, ale przed skompromitowaniem chroniła mnie ciemność. Latarnie z ulicy nas nie dosięgały, dawały tylko możliwość dobrej orientacji w terenie. – Gdyby śmierć była niewidzialnym bytem, nakopałabym jej do tyłka.

 — Ale nie moglibyśmy jej zabić – uściślił Sasuke.

 — Wiem. Wtedy wszyscy żyliby wiecznie.  

Od pewnego czasu przestał podjadać ze mną konfiturę. Zajęty własnymi myślami, międlił między palcami tyczkowatą gałązkę z drzewa obok.

 — Wszystko w porządku?

Słyszałam, jak nabiera powietrza.

 — Miałem kiedyś przyjaciela – odezwał się cicho, a mnie sparaliżowało. „Miałem”, było czasem przeszłym, czasem, który przeminął i czasem, którego nie da się zawrócić. Próbowałam nawiązać z Sasuke kontakt wzrokowy, jednak wolał wyżywać się na gałązce. – Lubił język niemiecki i bardzo chciał się go nauczyć. Zabiły go własne marzenia.

 — Co to znaczy? – Przestraszyłam się.

 — Nazbierał pieniędzy na wycieczkę. Tata zrobił mu niespodziankę i wszystko zorganizował. Był podekscytowany, pierwszy raz miał polecieć samolotem.

Nie musiał dokańczać, domyśliłam się finału opowieści. Widząc umęczoną skrywaniem emocji minę Sasuke, moje serce rozpadło się na kawałeczki. Uczucie się pogłębiło, gdy pomyślałam o jego rodzicach. Ile ważnych dla siebie osób stracił?

Już nawet nie poczułam się szczególnie wyjątkowo, dlatego, że się mi zwierzył. Zrobił to pewnie w rewanżu za opowieść o tacie, bo oboje fatalnie z tym sobie radziliśmy.

 — Sasuke… — wyszeptałam jak prośbę, aby wreszcie na mnie spojrzał. Nic z tego.

Nie obraziłabym się, gdyby robaczki świętojańskie potrafiły jednak urzeczywistniać to, czego oglądacz sobie zażyczy. Zobaczyłam raptem jak jeden z nich lawiruje między liśmy krzaka w oddali.

 — To już nieważne. – Nagle Sasuke przywołał się do porządku. Odpuścił niczemu winnej gałęzi i rozczochrał grzywkę po czole. – Nie rozmawiajmy o śmierci. W tej walcie jesteśmy mrówkami, a ona jastrzębiem.

Zacisnęłam usta w cienką linię, tylko i wyłącznie z bezsilności. Miał rację.

Gdy wszystko zaczynało dobrze się układać, przerwał nam polifoniczny dzwonek telefonu. Stary jak świat. Wydawała go komórka Sasuke, której nieśpiesznie się dobył.

Teraz to on pobladł, sprawdzając wyświetlacz. Miałam ochotę wspiąć się na czubki palców i co nieco podejrzeć, ale to byłby już szczyt prostactwa w karierze szpiegowskiej. Obserwowałam więc ciekawsko jak jego oczy raz za razem gorączkowo we mnie strzelają. Sasuke pokręcił się w miejscu i w końcu zdecydował się na jakiś konkret:

 — Poczekaj tu, dobra? Nigdzie nie odchodź.

Zgodziłam się kiwnięciem głowy.    

Sasuke pobiegł do centrum tutejszego wydarzenia, co było dla mnie niezrozumiałe. Nie mówiąc już o tempie, które sobie narzucił. Niepokoiłam się tym telefonem, gdyż nie każdy jego sekret stał przede mną otworem i było duże prawdopodobieństwo tego, że występuje tu powiązanie z niebezpieczeństwem, o którym bez przerwy trajkotał. Niepokój się pogłębił, bo spędziłam tu już siedem długich minut – wiem, bo tylu się doliczyłam. Przyłapałam się nawet na obgryzaniu paznokci. Wszystko byłoby w porządku, tyle że reakcja Sasuke nie dawała mi spokoju.

Kto dzwonił? I jak ważną postacią musiał być, skoro samym telefonem wzbudził w Sasuke histerię?

Po następnym siedmiu minutach, sytuacja zaczęła się rozjaśniać.

Usłyszałam zbliżające się kroki, miażdżyły trawę, łamały gałęzie, ale przede wszystkim było im niezwykle śpiesznie.

 — Sakura!

I nie były to kroki Sasuke.

Sanada w ogóle do mnie nie podszedł, tylko kazał mi samej przyjść, gestykulując. Nie przyszło mi do głowy, żeby się sprzeciwiać, jego mina była odbiciem tej, którą ukazał mi poprzednio Uchiha.

Przełknęłam ślinę. Stało się coś strasznego, wiedziałam!

Kiedy tylko dobiegłam do Sanady zasługą wszystkich sił, posłał mi krótkie spojrzenie, ważące skale tego zdarzenia, a jakby wyrażono ją na termometrze, potłukłaby go w sekundę.

 — Co się stało?! – wysapałam. – Gdzie Sasuke?

 — Musimy wracać. – Ścisnął moją rękę. – Natychmiast.

I pociągnął mnie za sobą, pędząc tak szybko, że miałam trudności, by za nim nadążyć. Ale nie narzekałam – walczyłam, starałam się zrobić wszystko, co w swojej mocy, bo gra nie toczyła się o byle co.

Tu chodziło o Sasuke.

A on był dla mnie tak bardzo ważną osobą, że każda myśl o jego smutku, powodowała ból. W którymś momencie upuściłam słój, w zderzeniu z betonowym deptakiem, stłukł się, a jego odłamki rozeszły się wachlarzem. Jednak słój nic dla mnie teraz nie znaczył.

Sanada dostrzegł moje paranoiczne starania i dodał mi sił kolejnym, lubianym przeze mnie uśmiechem.

 — Dzielna z ciebie dziewczyna.

I dzięki temu biegłam jeszcze szybciej.

Od autorki: Witam moje wygłodniałe psinki. Mam nadzieję, że ta kosteczka wam smakowała, a każda następna będzie jeszcze smaczniejsza! :P

Soł, mój najkrótszy rozdział właśnie się wam ujawnił. Trochę szkoda, że zobowiązałam się dodać go w Walentynki, bo chętnie dorzuciłabym jeszcze kilka wątków, ale nie o tym mowa. Pochwale wam się. Napisałam go w trzy dni, a z tymi procentami trochę was oszukiwałam.

W poniedziałek miałam solidne, siedem stron, ale uznałam to za denne i zaczęłam od nowa. Skończyłam na pięciu stronach, jednak znów coś mi nie pasowało. Koniec końców tą wersję rozdziału zaczęłam pisać w środę. Skończyłam dzisiaj… Wow, wow, uszanowanko, rozdział taki szybki. Nie wydaje mi się być szczególnie słabej jakości. Jestem z niego nawet zadowolona :P 

30 STRON W 3 DNI, BITCHES!

Do następnej, potwory. Chyba spotkamy się wcześniej w prologu nowej historii SS. Adresem podzielę się z wami już niedługo.