#12 On nie odpuszcza

Naruto wrzeszczał, jakby biegł po rozżarzonych węglach. Porywacz nabrał prędkości, dowiedziawszy się, że ścigacze wciąż siedzą nam na ogonie. Okazało się, że moich przyjaciół nie udawało się zmylić, chociaż często skręcaliśmy gwałtownym ruchem. Nie miałam pojęcia dokąd, czułam natomiast, że ta metoda miała nas poratować, a działała na opak.

Od samego początku wiedziałam, że w jatce z Temari umiejętności Uchihy będą niewiele warte. Dzisiaj była wyjątkowo zmotywowana, by odbić mnie z jego łapsk. Oczywiście mogłam powiedzieć o tym wszystkim Sasuke, tyle że w ogóle się ku temu nie poczuwałam. Doskwierała mi niedyspozycja i brak stabilizacji emocjonalnej. Wierzcie mi lub nie, ale porywał mnie przystojniak, który nie tak dawno poszedł na prosty układ — randkę, a kartą przetargową było pospolite macanko. Dobry Boże!

 — Masz w ogóle jakiś plan? – Odważyłam się w tak beznadziejnej chwili skrzyżować ramiona. Sasuke był już zadyszany, jego koordynacja ruchowa ucierpiała na rzecz zmęczenia. Nawet dopięłam swego, uchylając szal. Jedno oko i tak miałam skrępowane opatrunkiem, ale drugie sprawowało się świetnie. Ujrzałam profil swojego oprawcy: widniała na nim przeżywana katorga i warstwa potu, do którego przylepiały się czarne włosy. – Sasuke! – krzyknęłam, żeby go ocucić.

Nie wiedziałam czemu, ale podstępnie się uśmiechnął.

 — Masz dobrych obrońców.

 — Naruto i Temari? – Zamarłam.

Pokiwał głową, a ja z duszą na ramieniu odkryłam, że mój „przewoźnik” zaczyna zmniejszać prędkość. Podwójnego szoku doznałam zauważając, że w ścigaczach brakuje Temari. Tylko Naruto rzucał mięsem jak meserszmit i chwiejnie biegł przed siebie. Kiedy wyczuł, że i Sasuke traci siły, wykorzystał ostatnią namiastkę swoich i prawie nas doścignął. Byliśmy blisko jezdni, na jej poboczu, manewrując między baniastymi drzewami.

Właśnie przejeżdżał samochód. To jego światła pozwoliły mi zobaczyć osobę, przebiegającą w poprzek jezdni, zanim zdążyła zastąpić nam drogę.

 — Oddawaj ją!

Sasuke nagle się zatrzymał. Niemal wypadłam mu z rąk, ale w samą porę się przytrzymałam, głośno oddychając z wrażenia. Temari chciała rozkurczyć się z godnością, lecz zagiął ją wysiłek fizyczny. Głośno wciągała powietrze, chociaż odzyskiwanie sił nie szło jej tak opieszale jak Uzumakiemu. Zanim skontrolowałam czy blondyn trzyma się cało, dopadła mnie okropna drętwica. Cóż za emocjonujące przeżycie na zakończenie dnia! Teoretycznie powinnam wyjść z tego najkorzystniej, a mimo to moje oddechy mieszały się z resztą. Ich miażdżyło zmęczenie, mnie: adrenalina.

 — Sasuke, odbiło ci?! – Ach tak, Naruto zaczynał dochodzić do siebie.

Temari miała ten etap już za sobą i teraz po prostu się na nas gapiła. 

 — I po co było to wszystko? – wytknęłam Sasuke. Może i na samopoczucie podczas ucieczki nie narzekałam, to były też mniej przyjemne ukłucia, które sprzeczały się z tymi dobrymi. Ogólnie bywało ze mną lepiej.

Zdecydowanie!

Sasuke bowiem z premedytacją upuścił mnie na ziemię. Mimo że wyścielała ją trawa, a lekki ból zniosłam dzielne, nie wypadało przecież bagatelizować takiego chamstwa.

 — Piękne dzięki! – Oburzyłam się więc, podnosząc na niego wzrok. – Dlaczego to zrobiłeś?

 — Jesteś za ciężka.

Nie było aż tak źle, jak przypuszczałam – Sasuke odpowiedział! Z niedowierzeniem otaksowałam własne ciało, żeby uświadomić mu pomyłkę. Można było mi zarzucić mnóstwo rzeczy, ale do rejestru grubasów się nie wpisywałam!

 — Nie jestem ciężka.

Starałam się też nie zastanawiać, co myśli nasza widownia, słuchając tej dysputy.

 — Może i twoje piersi nie ważą dużo, ale głupota w głowie nadgania to wszystko.

Temari krytycznie się nam przyglądała, za to Naruto nie ustał w miejscu, tylko wyjął pomocą dłoń. Przynajmniej sądziłam, że taką od niego dostanę, niestety zanim się na mnie skoncentrował, jego spojrzenie padło na Sasuke.

 — Nie pozwalaj sobie, ty bezcze…

 — O nie. – Natychmiast wstałam i uspokajająco odsunęłam przyjaciela. – Nie, nie, nie, nie – lamentowałam, patrząc mu w prosto w oczy. Przy okazji dowiedziałam się, jak cholernie bolą mnie pośladki.

 — Sakura—chan, ale on…

 — Jest popieprzony, wiem.

 — Szalik! – wykrzyknął bezsensu. Szal leżał w trawie i najwidoczniej musiał spaść razem ze mną. – Miałaś go na oczach.

Fantazja seksualna a’la Uchiha, ot co!

Chciałam to wyjaśnić, ale ręka, którą położyłam na mostku przyjaciela, została gwałtownie odciągnięta. Myślałam, że to rozjuszona bestia: Temari w swoim najgroźniejszym wydaniu. Co się okazało, był to Sasuke. Tłumił wściekłość, ale mimo to płonęła w jego bezbrzeżnych oczach.

Dopiero to dało Temari powód, by wkroczyć.

Byłam szmacianą lalką, czymś tego rodzaju, bo znajomi wymieniali się mną jak nieuzgodnioną własnością. Teraz trafiłam w ręce przyjaciółki, która chwilę później pchnęła mnie w ramiona Uzumakiego.

 — Zajmij się nią.

 — Chyba żartujesz! — Wycelował oczami w Sasuke: groźnymi, świeżo po przyswojeniu nieprawdopodobieństw. Uchiha, nieprzejęty, odwrócił wzrok, by ofiarować go stanowczej Tem. Jakby nie do końca przystawał na wydany rozkaz. – Temari! Widziałaś, do licha, co z nią robił? – uniósł się Naruto.

 — Tylko porywał – wtrąciłam jak na półgłówka przystało.

Tak patrzyli na mnie też inni; rzutami oczu — identycznie skołowanymi.  A ja miałam wszelkie prawo, by tak świrować, na Boga! Żyłam ustatkowaną, nudnawą egzystencją nastolatki. Do tej pory w ramiona nie brał mnie rasowy zboczeniec, który w dodatku takiego określenia nie uwzględniał.  

Naruto przełknął ślinę.

 — Czego od niech chcesz, Sasuke?

 — Zabierz ją do domu. – Temari wyręczyła Uchihę i jeszcze raz popchnęła mnie na Uzumakiego. – To przekracza wszelkie pojęcie – marudziła.

Zanim Naruto odciągnął mnie od towarzystwa, nie zapomniał oczywiście spiorunować Sasuke spojrzeniem. A jednak to właśnie ja napotkałam jego oczy. Były we mnie wpatrzone, wyraźnie się na czymś skupiały, a po tym jak Naruto wyniuchał ten wzrokowy kontakt, automatycznie wszedł mi w paradę, zasłaniając Uchihę.

 — Temari!

 — Ja się z nim rozmówię – poinformowała.

Nie godziłam się na takie zakończenie.  

 — A co ze mną?

 — Wracasz do domu.

 — Dlaczego?!

Pokarała mnie palcem wskazującym. To mi przypominało własną matkę.

 — Bo mnie wkurzyłaś! Porządnie! — warknęła. Temari non stop pozowała na „wkurzoną”, jednak jakkolwiek pełna złej woli była jej mina, nigdy nie nadwyrężyłam cierpliwości. Nigdy aż do dzisiaj. — Ja ci tu niespodzianki organizuję, a ty się nie pojawiasz! Mówiłaś Naruto, że przyjdziesz, durniu! Przemogłam się, by z tobą zagrać, mimo że obiecałyśmy sobie coś innego. Dlaczego ty ciągle mi to robisz? Usiedź raz na dupsku, żebym nie musiała więcej się martwić!

 — Tem… — Nie stać mnie było na coś mądrego, wybałuszyłam tylko oczy.

 — Idź. Porozmawiamy później – zipnęła tonem kończącym dysputy. – Teraz zajmę się tym panem. – I przeniosła złe spojrzenie na Sasuke.  

 — Co masz na myśli?

 — Właśnie! – poparł mnie Naruto. – Najchętniej sam bym się nim zajął. Nie musisz się fatygować.

 — Bójkom mówię stanowcze „nie”, poza tym ostatnio, o ile się nie mylę, zamiast Sasuke, ucierpiała niewinna osoba w waszym otoczeniu – powiedziała i dowodem na to był mój plaster. – Sakura, zostaw mnie z nim na chwilę.

Sasuke nie oponował. Wydawało mi się, że i on chce rozmówić się z Temari.

Świetne! Następna, przekomiczna zagadka do rozwikłania! Łączyły go tajemnicze związki z Sanadą i Calvinem, a teraz do tej grupy dopisała się moja przyjaciółka – niewiarygodne! Coraz bardziej się w tym gubiłam.

 — Co się dzieje, do cholery?

 — Nic. – Temari zaczęła odchodzić. Sasuke, ku memu zdziwieniu, podreptał za nią. Uszczypnęła mnie zazdrość, ponieważ sama chciałabym pewnego dnia osiągnąć taki sukces. Chciałabym, żeby się mnie słuchał.  

 — Chodź. – Naruto niepewnie się wycofał.

Buntowałam się dopóki, dopóty sylwetki obu drogich mi osób nie straciły się w morzu cieni i nieoświetlonej ciemności.

Była do bólu przewidywalna. Odchodząc, miał pewność, że ona traci nad sobą panowanie, fiksuje od nadmiaru doświadczeń. Doświadczeń, które wcześniej nie były jej pisane. Nie powinny i, prawdę mówiąc, Sasuke miał tego dopilnować. Żeby ta żądna wiedzy dziewczyna nigdy, przenigdy nie dostała się za ustanowioną w jego świadomości granicę.

Pech chciał, że zdążył już zaniedbać ten obowiązek. I teraz nie wiedział czy aby na pewno jest to coś, czego można by żałować.

 — Dowiem się, dlaczego upatrzyłeś sobie akurat Sakurę? – Temari prowadziła ich watahę, do czego nie był kompletnie przyzwyczajony. Ani razu nie obejrzała się za siebie, zwracając się do Sasuke. Wyczuł tylko, że głos dosmaczał jej gniew. – A, zaczekaj! Pewnie wyniuchałeś, że problemy się jej trzymają, co? Sakura nie jest głupiutka, ale jeżeli każdy przejaw ciekawości to jeden stopień w górę do piekła, wiedz, że jest już całkiem niedaleko tych wrót.

 — Rozgadana jesteś – skitował drwiąco.

 — Zawsze, gdy otoczenie doprowadzi mnie na skraj wytrzymałości. A ty! – Przystanąwszy, odwróciła się w stronę Sasuke i niemalże ukuła go palcem w nos. – Gadaj natychmiast! Czegoś jej się tak uczepił?

Przewrócił niecierpliwie oczami.

 — Nigdy nie chciałem mieć z nią do czynienia.

Ona sama nieustannie go zagadywała, sama pojawiała się tam, gdzie on. Ona sama inicjowała kolejne spotkania, a potem on sam nie mógł się jej oprzeć, a uchwalony dawniej dystans nagle przestał być cokolwiek warty. Oczywiście żadnej z tych myśli nie przedstawił światu: były jego osobistym kątem w duszy.  

Temari cały czas paplała. Cholera, nie wsłuchiwał się. Druga cholera? Wcale nie było mu żal tych straconych minut z rzeczywistością.

 — … w każdym razie mógłbyś mnie oświecić. Myślę, myślę i wymyślić nie mogę – dokończyła coś, o czym pojęcie miał zielone. W dodatku wbiła wzrok w Sasuke, wyraźnie czegoś oczekując. – Uchiha, draniu! Dlaczego… z nią uciekłeś?

Niech będzie prosta odpowiedź, zawyrokowało ego Uchihy.

 — Była ze mną. Nie zamierzałem wam jej oddawać.

 — I tak ją sobie zabraliśmy – prychnęła zwycięsko.

 — A ja i tak wezmę ją sobie z powrotem – oznajmił, przewidując, że ją zaskoczy. Ludzie strofują za omijanie odpowiedzi, a kiedy są one jasno przez nas przedstawiane albo nikt nie wierzy, albo wszyscy rozpatrują wizytę u dobrego psychiatry. Zawsze zastanawiało go, co zrobiłaby Sakura, gdyby przykładowo każda myśl Sasuke wkradałaby się jej do głowy. Hm, kiedyś zdecydowanie poczęstuje ją kilkoma z nich. –To ona była namolna – dodał nagle i dziwił się, że ten głos naprawdę jest jego. – To ona naciskała. Ja? Ostrzegłem. Nie posłuchała. A ty po prostu jej pilnuj, tak jak ci mówiłem. Poza tym…! – Uniósł apodyktycznie dłoń, widząc, że rozmówczyni rozwiera usta. – Nie zadawaj pytań. Obojętnie czy jesteś milczącą, czy gadatliwą Temari. Nie obchodzi mnie to.

Znaleźli się w parku. Sasuke nie wiedział, że przeszli już taki kawał drogi, a jednak. Raz na jakiś czas rozglądał się po otoczeniu, żeby przypadkiem cień magicznej dziewczyny nie ukazał mu się znienacka i nie zniknął za mrugnięciem oka.

 — Jesteś pieprzonym wariatem – powiedziała mu Temari i nareszcie zaczęła przypominać tę stateczną, rozważną odsłonę samej siebie. Przyjął ją ochoczo i słuchał dalej: – Dlaczego każesz mi jej pilnować?

 — Nie czuję się zobligowany do udzielania odpowiedzi – sfuszerował swoją formułkę.

Temari nie ustępowała.

 — Mafia? Jakieś porachunki, prawda? Sakura została w to przypadkiem wplątana.

 — Ciepło. Powiedziałbym, że nawet gorąco.

 — Czyli mam rację?

 — Może. – Sasuke odwrócił się do niej plecami, schował ręce w kieszeniach i kiedy dostrzegł przedzierający się zza drzew księżyc, nie mógł już oderwać od niego wzroku. – Bardzo prawdopodobne, że są to porachunki. Ale „porachunki” to rewanż za krzywdę, prawda?

Zawiał wiatr. Kierując się dźwiękiem, pomyślał, że Temari opatuliła się swoją pikowaną kurtką. Samemu Sasuke doskwierało zimno, tym bardziej, że oboje nie tak dawno zakończyli dziki wyścig.

 — Prawda. Co jest nie tak z tym rewanżem? – zapytała nadzwyczaj spokojnie.

 — To, że nie ma za co się rewanżować. A krzywda i tak jest wyrządzana.

Sasuke! – jego męskie, konsekwentne ego gdyby mogło, stłukłoby go młotkiem na kwaśnie jabłko. I faktycznie, powiedział za dużo. A przecież utrzymywanie języka za zębami opanował już przy początkach tych niekończących się rewanżów. Do perfekcji.

 — Co to za mafia? – Odetchnął, usłyszawszy te słowa.

Bał się, bo umysł miała wyjątkowo bystry. Potrafiła też opanować się w najtrudniejszych do przejścia momentach. Mimo że najpierw emocje wymknęły się jej spod kontroli, teraz była już taka, z jaką chciał konfrontować Sasuke. Pomyślał też, że opłaciłoby mu się przeciągnięcie wątku z mafią.

 — Jest niebezpieczna – powiedział po krótkiej pauzie.  – Śmiertelnie.

 — Chcą cię zabić? – Brzmiało to dosyć nienaturalnie, ponieważ Temari użyła wyjątkowo nieprzejętego głosu. W pewnej chwili zaczęło go to drażnić.

 — Nie mnie. Akurat mnie zawsze pomijają.

— Polują na Sakurę? – Wreszcie się przeraziła.

 — Nie jestem pewien.

 — Nie jesteś pewien? Co to znaczy: nie jesteś pewien?!

Obrzucił ją niechętnym spojrzeniem. Wyszło szydło z worka. Wściekła na świat, wyszczekana i mocna w gębie maszkara, której Sasuke nie cierpiał. Temari zaciskała już obie pięści i najprawdopodobniej jedną z nich chciała mu przyłożyć. Na wszelki wypadek defensywnie się wycofał, wolał, żeby go nie sprowokowała.

 — Jeśli coś jej się stanie… — warknęła, naumyślnie nie dokańczając. Sasuke miał sam sobie dopowiedzieć resztę, ale na nie reagował tremą na żadną pogróżkę.    

Odezwał się więc ze spokojem:

 — Pilnuj jej. Tylko tego od ciebie chcę.

 — Przypilnuję! Ale wiedz, że cały czas będę usiłowała wybić Sakurze ciebie z głowy. Może wtedy skończy się to dla niej dobrze.

Niech i tak będzie. Cokolwiek z tego wyniknie, Sasuke stanie na wysokości zadania. Musi, prawda? Ostateczne i ona się do tego zobowiązała, wyszeptała mu to pod łóżkiem, cała w skowronkach, przepełniona dziecinną pewnością do swego, a przecież nigdy nie powiedział jej, z czym przyjdzie jej się borykać.

Sasuke przyjął wytyczone przez Temari warunki:

 — Rozumiem.

 — To świetnie – prychnęła. – Szkoda, że ja nie. Ciebie nie rozumiem.

 — Nie warto się wysilić – odparł.

 — Sakura stwierdziła, że warto. – Temari zmrużyła gniewnie oczy. Miała mu za złe, że zaintrygował magiczną dziewczynę, dobre sobie! Sakura dysponowała niewiarygodnym samozaparciem, chociaż odsuwał ją od siebie tysiące razy, mniej lub bardziej brutalnie.

Cholewka! Sasuke nigdy nie specjalizował się w podejmowaniu decyzji. Och, inaczej. Decyzje podejmować potrafił – jak najbardziej. Szkopuł tkwił w trafności. Nie zawsze był to dobry wybór, a teraz, bardziej niż kiedykolwiek, nurtowało go, jaki będzie finał. Nie dało się ukryć, że był podekscytowany. Poza tym scalał się z tym lęk, bo przecież niebezpieczeństwo wciąż nad nimi wisiało, a im dalej posuwał się Sasuke, tym było poważniejsze. A jednak magiczna dziewczyna jakoś inaczej na niego oddziaływała. Najchętniej wyzbyłby się strachu na rzecz dreszczu emocji, ale nie zdołał na tyle opanować swoich uczuć. Nie miał nad nimi absolutnej władzy. Jeszcze.

Temari westchnęła i wtedy się na nią zapatrzył. Włosy miała spięte u góry, kurtkę niedopiętą, a policzki zaróżowione od mrozu. Dzisiaj spisała się znakomicie i miał przemożną chęć to przyznać. Tyle że wtedy brakłoby jej terminów, które ustalałyby skalę jego popieprzenia.

Nie dodając niczego, poszedł swoją drogą.  Oczywiście korciło go, żeby wytropić swoją zgubę, jednak w porę odzyskał rozum, zmitygował się od szaleńczych zamiarów. Bo kto będzie kwilić po kątach? Całymi dniami? Dławiącą rozpaczą?

On.

To zawsze był on.

A najgorsze, że zapuszczał się dalej, chociaż konsekwencje znał już na wylot.  

Ze szponów Naruto oswobodziłam się dopiero przed domem. Ulice zdążyły już obumrzeć, ludzie wygrzewali się przy kominkach, czemu dowodziły działające światła w oknach. Raz na jakiś czas przejeżdżał tędy samochód, a innym razem zza ogrodzenia czyjeś posesji zaszczekała na nas psina, ale ten dominujący spokój nie podtrzymywał na duchu, nie uśmierzał żadnej z wypalających mojego wnętrza emocji.

 — Zostaw mnie! – Kiedy byłam już wolna, nie zastanawiałam się czy traktuję przyjaciela zbyt ostro: te wszystkie tajemnice po prostu mnie przerosły. Naruto znęcał się nade mną złym spojrzeniem, a ja nie byłam mu dłużna. Chciał złapać mój nadgarstek po raz kolejny i podprowadzić pod sam ganek, ale się nie dałam. – Widziałeś to? – wydukałam głosem przypominającym chlipnięcie. – Temari właśnie odeszła z Sasuke.

 — To ona powinna tu być, nie ja – warknął. – Niech cię pociesza, albo wleje trochę rozumu do głowy. Tymczasem ja dałbym popalić Sasuke. Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego, kim on jest.

 — Wobec tego słucham. – Stanęłam w pozycji wzorcowej furiatki: ułożyłam ramiona na krzyż i obrobiłam Uzumakiego wyzywającym spojrzeniem. – Kim jest?

 — Zwykłym wandalem! Sakura-chan, on nie jest normalnym człowiekiem. Uwierz mi.

Ależ wierzyłam. Nawiasem mówiąc, zachowanie Sasuke popierało ten osąd wieloma dowodami.

 — W takim razie trzeba mu pomóc – powiedziałam.

 — On nie chce pomocy. Nie chce nikogo wokół siebie – mruknął Naruto, ściszając dotychczasowy ton głosu.

 — To dlaczego mnie porwał? – Ta uwaga sprawiła, że na twarz przyjaciela wdarły się zmarszczki. Pokryło się nimi czoło, a brwi niemal nadziały się pośrodku. Naruto wypuścił powietrze, tak jakby kopcował w sobie cały jego arsenał. Możliwe że próbował ochłonąć. 

 — Nie wiem. – W końcu dostałam odpowiedź. Uzumaki stwarzał pozory bezradnego. – To i tak nie jest partia dla ciebie, rozumiesz? Widziałem w Shobarze…

 — Że przyciska mnie do drzewa. Nic więcej.

 — Nie tylko to. – Wyprostował jeden palec i zaczął odliczać. – Wyprowadzał cię też ze starej, nieużywanej hurtowni, której grozi zawalenie, a potem wziął na ręce… i po prostu uciekł!

 — Sama nie całkiem jeszcze go rozumiem, ale to nie powód, żeby… Ej! – A niech to. Nagle odczułam serie dzióbnięć. To sprawka tych szpilek rozstawionych dookoła serca i żołądka – zawsze odzywały się, kiedy czegoś dociekłam. – Naruto! – Naruto zrobił wielkie oczy, widząc mnie w takim stanie. – Powiedziałeś, że wyprowadzał mnie z hurtowni?

 — T—tak – odbąknął. – Dlaczego cię to… — I momentalnie szpilki ubodły także i jego: – Ach tak, szal. Zaraz! To ty nie wiedziałaś nawet, gdzie cię zabrał?

Pokręciłam głową.

 — Co robiliście? – Zmrużył podejrzliwe oczy.

 — Pracujemy razem nad referatem. Jako że Sasuke zbytnio się nie udziela, czasami muszę na niego naciskać. Szukaliśmy jakiegoś cichego miejsca do pisania, a on powiedział, że wie, gdzie takie jest. Niestety kazał mi obwiązać sobie oczy i nie podglądać, żebym się nie dowiedziała jak do niego trafić.

 — I zgodziłaś się?

 — Nie miałam wyboru. Cherron musi dostać gotowy referat czy tego chcemy, czy nie.

Sakura, jesteś do kitu. Bo w zasadzie zrobiłam to, z czego wolałam się wyleczyć. Potępiałam kłamstwa jak nigdy, a od czasu bliższego poznania Sasuke stały się one częstsze. Nie były już mało ważnymi bredniami, a ich wartość rosła, z każdym kolejnym razem. Mama nadal nie dowiedziała się ode mnie, kim jest bohater, ba! Nie miała pojęcia, że w ogóle znam jego tożsamość. Ino znałam od kołyski, a jakoś nie potrafię zdobyć się na zwierzenia. „Hej, powiem ci coś niewiarygodnego: zakochałam się!” Ale czym by to sparowała? Drwiącym chichotem? Masą ostrzeżeń i wydarzeń, które mogłyby wyniknąć z mojej znajomości z Sasuke?

Jasny gwint.

Dlaczego z takim spokojem przyjmuję do siebie to zauroczenie? Uchiha nie był byle kim. Wzgardzi mną, a mi zostanie się z tym pogodzić i będzie to bez wątpienia bardziej bolesne od innych, pospolitych zauroczeń normalną osobą.

Naruto przyglądał mi się, jakbym była książką, którą on zapalczywie czyta.

 — Hej, Sakura-chan.

 — Hm? – Popatrzyłam mu w oczy. Troska zniknęła, ustępując miejsca uporowi.

 — Wiesz, że jeśli cię skrzywdzi, połamię mu kości, obedrę ze skóry, wrzucę do pieca i będę obserwował jak jego ciało się wypala w niewyobrażalnym bólu?

Udało mu się mnie rozbawić. OK, minę miał najpoważniejszą w świecie, a jednak posłużył się tonem oddanego przyjaciela i zauważając, że chichram jak głupia, on lekko się uśmiechnął.

 — Wiem – wysapałam. – Zawsze mogę na ciebie liczyć.

Naruto położył mi rękę na lewym barku.

 — Ja na ciebie też, hm? Dlatego Sakura-chan, nie rób mi takiego świństwa i się w nim nie zakochuj, dobra?

Niezamierzenie starł mi z twarzy radość. Znieruchomiałam, nie mogąc uwierzyć, że naprawdę to powiedział. Poza tym niepoprawnie odczytał moją reakcję i zaczął się tłumaczyć:

 — No wiem, to głupota, ja tylko… mówię to na wszelki wypadek, jasne? To wszystko. Mogę podarować ci całą paczkę owocowych cukierków z nadzieniem czekoladowym i galaretką albo szyszki z ryżu preparowanego, ale… — przerwał, a jego ręka spełza w dół, rozkładając się w pobliżu piersi. Prawie mnie spłoszył, przywołując wspomnienia z Sasuke i naszą umowę, jednak w ostatniej chwili pojęłam, co urządzało sobie wędrówki w głowie Uzumakiego. – Serca ci nie naprawię. Słyszałem, że w naszym wieku najbardziej odczuwa rozstania i odrzucenia. Więc na nic go nie narażaj, zgoda?

 — Chciałabym móc zrobić z tego przyjacielskie postanowienie, ale, cholera, tego nie da się kontrolować – zamarudziłam, wzdychając.

Naruto znów się rozweselił.

 — To prawda. Temari wspominała coś ostatnio o tym, że trzeba zrobić rewolucje.

 — Będę dowódcą. – Wypięłam się butnie.

Naruto zasunął do końca zamek błyskawiczny w bezrękawniku i dopiero wtedy zorientowałam się, że przez ramię przewieszony ma bawełniany materiał — ten bosko pachnący. Opamiętał się, kiedy zaczęłam wystawiać sztorcująco rękę.

 — O, byłbym zapomniał. – Odwinął go i mi podał. – Twój szalik.

Mój?

Podziękowałam mu uśmiechem. Nie wiedziałam, że podniósł go z ziemi. Tym samym nie miałam pojęcia, że cały czas go ze sobą nosił. Musiałam być dość mocno wyprowadzona z równowagi, żeby pozwolić sobie na takie przeoczenie. Tak czy inaczej, nadal nie poznałam związku, łączącego Sasuke z moją przyjaciółką.

Chciałam dopytać go teraz, ale po prawej stronie otworzyły się drzwi.

Na werandę mojego domu wyszedł kosmiczny bogacz i zanim cokolwiek nasunęło mi się na myśl, mężczyzna zakołysał się, niemal lądując zadkiem na zbitych deskach z wycieraczką. W ostatnim momencie pomógł sobie wystającym spod okien relingiem, a oprócz tego z tyłu asekurowała go… moja matka.

 — To nie był dobry pomysł – mruknęła, a ja pozostałam niezauważona. Posłałam Uzumakiemu wymowne spojrzenie, żeby nie odważył się sprzeniewierzyć, ujawniając naszą lokalizację. Calvin miał rację. Fachowy ze mnie podsłuchiwacz.

Oddech kosmicznego bogacza był szybki i urywany. Mama posadziła go na leżance, którą wystawialiśmy na werandę wiosną, a od której sprzątnięcia zawsze wymigiwałyśmy się z Haną. 

 — To zaraz przejdzie – wyrzęził nasz gość, łapiąc się za pierś.

 — Kto to? – szepnął do mnie Naruto.

 — Szofer Livii. – Nie przemyślając niczego dokładnie, ucapiłam dłoń Uzumakiego i odciągnęłam go w ciemniejszy zakamarek. Ukryliśmy się za płotem naszego ogrodu, od jego zewnętrznej strony. Naruto popukał się w czoło, żebym zrozumiałam na ile nierozważna jestem, ale najprościej w świecie to zignorowałam.

Kosmiczny bogacz łapał oddechy. Mama pochylała się nad nim, zasypując pytaniami o pogotowie, telefon lub ewentualny dowóz na miejsce, na co mężczyzna odpowiadał:

 — To ja jestem tutaj szoferem. Miałem cię wszędzie dowozić, nie pamiętasz?

 — Mimo to nie powinieneś się tak forsować. – Westchnęła moja mama i dosiadła się do niego. – Jesteś pewien, że ci przejdzie?

 — Zawsze przechodzi.

Cokolwiek zaszło w domu, w Hanie przebudziło to geny dynastii Haruno. Zauważyłam jak karzełkowata blondyneczka zagląda przez drzwi wejściowe, a przy jej kolanach kołysze się podtrzymywany za ucho królik. Gdyby nie problemy zdrowotne gościa mamy, pomyślałabym, że to przednie. Patrzeć jak obie Haruno podsłuchują z użyciem własnych sposobów.

 — Koleś ma chyba problemy z sercem – zdiagnozował Naruto.

Bogacza znałam przelotnie, właściwie tylko z widzenia, dlatego też do tejże wzmianki podeszłam pasywnie. Głównie skupiałam się za zajściu, które mnie ominęło. Zakładałam, że mama tym razem wzięła stronę tego mężczyzny i pozwoliła mu przytaszczyć zakupy do domu. We wtorki organizowano promocje w bliskim supermarkecie i co tydzień, w ten właśnie dzień, ilość kupionych bambetli rachowałyśmy z siostrą w kilogramach. Inna sprawa – w żaden sposób nie mogłam potwierdzić, że mamę łączy z kosmicznym bogaczem najprawdziwszy romans.

 Szeptali coś między sobą, raz za razem naśmiewając się ze spraw, których nie byłam w stanie dosłyszeć.

 — Uuuu. – Naruto wydał z siebie klarowny skowyt, sugerujący w klasach podstawowych coś silniejszego od „lubię cię”. – Wyglądają przesłodko.

 — Zamknij się – zganiłam go.

 — Jeszcze raz, Sakura-chan. Dlaczego skradamy się przy twoim ogrodzie do twojego domu i patrzymy jak twoja mama kokietuje szofera wielkiej Livii? Będziesz łaskawa mnie oświecić? – Udał ćwoka, drapiąc się w okolicach potylicy.

Co miałam mu powiedzieć, hę? Calvin mógłby wygłosił na ten temat długowieczne tyrady, przecież nie raz dałam się mu złapać na gorącym uczynku.

 — Naruto – zdecydowałam się na szczerość. – Podsłuchiwanie to moje hobby.

 — Obsesja. – Z miną erudyty ulepszył moje stwierdzenie.

 — Hobby.

 — Nad którym nie panujesz.

 — Być może. – Przystałam na jego wersję, choć zdenerwował mnie tym puszczonym oczkiem. Dureń (jakby to spuentowała Temari). – W każdym razie jest cień szansy, że czegoś się dowiem.

Naruto, znudzony, wywrócił oczami.

 — Dowiedziałaś się. Serce mu szwankuje.

 — Nie chodzi mi o niego!

 — A zatem o to, że przesłodko wyglądają – powiedział bez krępacji.

 — Mama zarzeka się, że to przyjaźń – streściłam, nie spuszczając z nich oczu. Mebuki podnosiła go na duchu, klepała leciutko po klatce, jakby dało się tym zabiegiem zlikwidować problemy zdrowotne. Oprócz tego mało brakowało, a wyłożyłaby się na jego prawej stronie. Był to obrazek dwojga kochanków, a matkę nie stać by było na tak zażyłą znajomość. Miłość potrzebuje chwili by się rozwinąć i rozgrzać swoją ułudą. Natomiast prawdziwą, niesłabnącą przyjaźń buduje się latami – nic dziwnego, że uważano ją za rozsądniejszą alternatywę.  

 — Jasne. – Naruto uznał, że tak krótki czas i tak odważne gesty mogą być już tylko miłością. – Trzeba być ślepym, żeby tego nie zauważyć. Twoja mama ma wypisane na czole jak bardzo jest zakochana. O, patrz! Na szyi zwisa jej jeszcze etykieta i wiesz co? Głosi to samo, co treść z czoła. No i słyszę jej krzyk. Wrzeszczy, że bardzo go kocha i ma gamoniowatą córkę, która musiałaby przyłapać ich na seksie, aby czemukolwiek dać wiarę.

 — Ej! – Pod pewnymi względami to ostatnie mnie obrzydziło. – Wcale tak nie jest.

 — Masz jej to za złe?

 — Skądże. Może na początku trudno było mi się z tym pogodzić, ale… minęło już pięć lat, no nie? Nie mogę zabronić jej napisać nowego rozdziału.

 — Cóż za metafora. Bardzo trafna – pochwalił mnie, za co ja, w rewanżu, sprzedałam mu kuksańca. Głupi Naruto, głupi, niemożliwe głupi. I kochany zarazem. – Metafory zawsze mnie wzruszają.

 — A mnie wzrusza to, że znasz znaczenie takich słów. – Złośliwie się do niego uśmiechnęłam. Temat Sasuke wyparował, z czego niezmiernie się ucieszyłam. Wolałam dowcipnego, porywczego Naruto, który miał w zwyczaju kompromitować się okropnie nieśmiesznymi odzywkami. Koledzy je przemilczali, ja – ostatnim tchem połykałam wychodzący na zewnątrz śmiech. Tak, często mnie rozbawiał, ale rzadko dawałam mu tą satysfakcję.

 — Czuję się już świetnie. – Usłyszeliśmy zdławiony głos kosmicznego bogacza, który nagle zakasłał. Ta napaść skończyła się na solidnym kichnięciu. Miałam wrażenie, że zawibrował cały dom, łącznie z ogródkiem.

 — Na zdrowie – powiedziała mama i wskazała mu stojący równolegle do deptaka samochód. Ten luksusowy, finansowany budżetem Livii. Karoseria Toyoty mogła równie dobrze służyć za lustro, a te przyciemniane szyby od zawsze nadawały autu pewną intymność i od zawsze szalenie podobały mi się w filmach akcji.  – Pora na ciebie.

 — Szefowa da mi wycisk. – Westchnął.

 — Za półgodzinne spóźnienie? Jak najbardziej.

Mamie udało się opanować nerwy, chociaż niepokój odbijał się na twarzy – znałam ją od zawsze, nic więc dziwnego, że rozszyfrowywanie pantomimy było łatwizną. Mężczyzna w smokingu rozstał się z nią prostym uśmiechem, z kolei ona pomajtała ręką jak pięciolatka.

 — Słodko. – Naruto zrobił zrzędliwą minę.  

Mama zorientowała się, że oboje z bogaczem mieli widownię. Dostrzegłam jak w zasięg wzroku łapie podkradającą się za drzwiami Hanę, a byłam przekonana, że w innych okolicznościach to spotkanie sfinalizowałby jakiś skromny pocałunek.

No tak, od „skromnych pocałunków” wszystko się zaczynało. Że u mnie działało to inaczej, albo gorzej – kompletnie odwrotnie, to już inna sprawa. Lepiej trzymać się myśli, że Sasuke po prostu nie radzi sobie z panowaniem nad potrzebami samców alfa.

Parsknęłam ze śmiechu, nie robiąc sobie nic z olbrzymich gałek ocznych Uzumakiego.

 — Najmądrzej będzie się schować – zarządził znienacka.

 — Dlacz…

Nie zdążyłam dopytać. Silnik Toyoty zafurczał i już po chwili przestrzeń blisko przedniego zderzaka oblały włączone światła wozu. Cudem nie popełniliśmy gafy. Całe szczęście Naruto przeprowadził mnie na drugą stronę ogrodzenia, gdzie nie dosięgała nas jasnota.

 — „Jak zawsze niezawodny” – zaintonował mój jąkliwy ton głosu, którym (zawsze niechętnie) fundowałam mu pochwały. – Czy są to słowa, cisnące ci się na usta, Sakura-chan?

 — Może – odparłam. Pod pewnymi względami pamięć przedstawiła mi sceny z minionych dni. M o ż e. Sasuke uraczał mnie takimi treściwymi odpowiedziami, a ja papugowałam, bo „może” zatajało „tak” i eliminowało „nie”.

Dokonał się cud. Naruto rozczochrał mi włosy, a kiedy mama schowała się w domu, zajmując się perorowaniem młodszej córki, podał mi dłoń i lekko podniósł mnie do pionu. Był to jeden z niewielu razy, w których odniosłam sukces: wytrwałam w byciu szpiegiem do samego końca. Bezpieczna, z poczuciem niebywałej zaradności. 

 — Dzisiaj trening — zapowiedziała Temari, a jej głos podziałał na mnie jak zapadnia szubienicy. To natarcie zostało wymierzone następnego dnia, chwilę zanim na zegarze wybijała przeklęta ósma. Był to czas, w którym zjadały mnie nerwy: jako że zdążyłam jeszcze uwidzieć Sasuke, nie miałam pewności czy ten dzień nie stanie się wyjątkiem od reguły. Może akurat uzna, że dłuższe ignorowanie mnie, nie przyniesie mu żadnych zysków. – O siedemnastej. Wyrobisz się? – Temari miała porcelanową skórę, doniosłą, za poważną minę i lekko spełźniętą prawą brew, po której zawsze dawało się poznać czy jest zła. – Sakura – fuknęła oczekująco.

 — Dam radę – powiedziałam.

 — Świetnie. To będzie twoja rekompensata za wczoraj.

Skoro mowa o „wczoraj”, cisnęło mi się usta mnóstwo pytań. Co działo się po moim odejściu? Odkąd utrzymujesz kontakty z Sasuke? I jak to się stało, że zechciał z tobą porozmawiać, odtrącając tym samym mnie? Tak, można było zdefiniować to zazdrością, bo wkładałam w to tyle starań (bezskutecznie, jak się okazuje), a Tem nie skinęła nawet palcem, żeby utemperować Sasuke. 

 — Wyjaśnisz mi cokolwiek? – zapytałam w ostateczności, nie chcąc wdawać się w mało produktywną rozmowę, która miała dopiero dążyć do celów.  

 — Przedstawię sprawę jasno. – Nabrała powietrza. – To nie żaden romans, a ja nie jestem zwyrodnią przyjaciółką. Nie mam z tym popaprańcem nic wspólnego, a on w żadnej mierze na ciebie nie zasługuje.

Potrafiła zaskakiwać, no nie?

 — Odradzasz mi go?

 — Bingo. – Prawa brew niebezpiecznie zadrgała. Sasuke musiał zaleźć jej za skórę, przynajmniej sądziłam, że to jego zasługa, a nie moja. – Już wolę zeswatać cię z Naruto, poważnie.

Tego się nie lękałam. Temari nie specjalizowała się w miłosnym orędownictwie, a swatka była z niej żadna. Raz czy dwa Ino i Tenten nagadały coś potencjalnym kandydatom na parę i podobno to skutkowało, ale jak Tem włączała się do akcji, zawsze prosto z mostu opowiadała, jak bardzo nietrafiony będzie ich związek. Ulubieńceami Yagury były psy, a Fuu wolała pogłaskać grzbiet kota. Temari przewidziała wtedy, że grozi temu rozpad.

 — Przeciwieństwa się przyciągają. Cholera, Tem. Nie znasz tego powiedzenia? – Zirytowała tym znawczynię: Ino.

 — To tę mądre urywki z książek albo wierszy? Wszystkie kłamią, a wyjątków jest za mało.

Zawsze pulsowała życiem, a co najważniejsze: optymizmem.

A jednak nadal nie potrafiłam jej rozgryźć. Jeśli spotkanie było czystym przypadkiem, zrządzeniem losu… dlaczego Sasuke zgodził się z nią pójść, wiedząc, że skończy się to na pytaniach, których szczerze nie cierpiał? Przecież nie mógł spodziewać się pochwał, tym bardziej, że było to zetknięcie z Temari no Sabaku.

 — O czym rozmawialiście? – Zamrugałam dwa razy szybciej, a to symbolizowało rosnącą ciekawość.

 — Mówiąc szczerze, to o tobie.

Moje serce zabiło szybciej. Szczęście, że nie miało doczepionego dzwoneczka, żeby każdy słyszał jak przyśpiesza.

 — A konkretniej?

 — Konkretniej po tej rozmowie stwierdzam, że miłość jest do bani. Jak to tak? Zakochiwać się w kimś, kogo jeszcze przed faktem dokonanym oceniamy jako nieodpowiedniego?

 — Nie powiesz mi, prawda? – Zadziornie się uśmiechnęłam.

 — Utrzymanie tajemnicy do czegoś zobowiązuje. Obiecałam mu.

 — Spiskujesz za plecami własnej przyjaciółki?

 — To nie jest spisek, skoro wiesz o jego istnieniu – palnęła zadowolona z siebie. – O siedemnastej przyjdę po ciebie.

 — Nie masz mojego domu po drodze. Może lepiej spotkajmy się na miejs…

 — Przyjdę po ciebie. – Po tych słowach odwróciła się na pięcie i odeszła w stronę sali lekcyjnej.

Sama powinnam zacząć się zbierać, sporo się tego uzbierało i dłuższą chwilę po prostu stałam nieruchomo – na środku korytarza drugiego piętra, gdzie mijało mnie najwięcej uczniów. Temari bez ogródek przyznała, że dzieli z Sasuke pewien sekret i nie było mi łatwo się z tym pogodzić. Pod pewnymi względami postrzegałam to jako… perwersyjne. Przy okazji był to powód, by moja zawiść napęczniała. 

Nieznany mi chłopak w mundurku potrącił mnie barkiem. Nie upomniałam go żadnym z zarezerwowanych na to spojrzeń, gdyż najprawdopodobniej uratował mnie od następnego spóźnienia, które Tsunade skrzętnie odnotowywała w swoim dzienniczku.

Idąc w stronę sali natknęłam się na tego nieprzewidywalnego, diabolicznie atrakcyjnego i apetycznego chłopaka. Na końcu języka przesiadywała jeszcze masa śmielszych przymiotników, ale nie miałam czasu ich wymieniać. Markował się na złego chłopaczka, tego, który w alternatywnej rzeczywistości czerpie z życia garściami i obtoczony jest fałszywymi przyjaźniami, zawdzięczając to bogactwu rodziców. Prawdziwe życie przedstawiło to w gorszej odsłonie. Sasuke odseparował się od znajomych, a te bałamuty z gimnazjum nie wysiliły się, by udzielić mu wsparcia po wypadku matki i ojca.

Teraz zmierzał do klasy, nadzwyczaj spokojnie, chociaż dzwonek właśnie pośpieszał inne wałęsające się po holu osoby. Zauważyłam też, że z uszu standardowo zwisają mu słuchawki. Oboje nadchodziliśmy z przeciwnych kierunków i gdybym zwolniła, nasze spotkanie stałoby się nieuniknione dokładnie przed progiem klasy.

Ale takim zachowaniem nic bym nie pozyskała. Zrobi mi się co najwyżej przykro przez brakujący odzew na wydukane „cześć”.

Pogodziłam się z faktem, że na terenach szkoły robię dla niego za jedną cząstkę tłumu, której, mimo trzymania pod stałymi obserwacjami, nie omieszka się grubiańsko ignorować.

Co z tego, że wczoraj spełniałam twoje fantazje, prawda Sasuke? Normalny mężczyzna kupuje na taką okazję jedwabną opaskę w odcieniach czerwieni, która dodawała pikanterii kochankom, ale jakie to miało znaczenie, skoro ty wolałeś użyć szalika, wycałować mnie do granic wytrzymałości, udowodnić, że jestem w tobie zakochana i po stokroć przekonana o niegasnącej chrapce na kolejne serie rozkoszy? Jakie miało znaczenie to, że teraz wyszłam ci z naprzeciwka, jeśli na obcowanie ze mną najdzie cię ochota dopiero, kiedy wokół nas nie będzie już nikogo?

Co z tego, że na ciebie patrzę? Co z tego, że wzrokiem domagam się jakiegoś przywitania, sygnału, oznaki, że nie pełnię funkcji przedmioty do całowania po twoich godzinach nauki?

Co z tego…?

Prawda, Sasuke?

Ten długi, żałosny monolog, nie przyniósł ze sobą żadnych zmian. Wślizgnęłam się pierwsza do klasy, dzięki Bogu przed przyjściem Tsunade, i od razu zajęłam swoje miejsce. Sasuke pewnie oszczędzi mi wyjaśniania przyczyn wczorajszego porwania, ale miałam do niego sprawę: nieco innego charakteru. Rozplanowałam świetną strategię, dzięki której nie nabawimy się bólów głowy przy pracy nad referatem. Czułam też, że tym razem spotkam się z akceptacją.

Drzwi się rozsunęły. Wszedł Sasuke i wyjął z uszu słuchawki. Tem podniosła wzrok znad przepisywanego zadania domowego, a Naruto struchlał, jednak obie te reakcje nie były długotrwałe. Przyjaciele dosyć szybko uporali się ze świadomością, że szkoła nie jest odpowiednim miejscem na osobiste porachunki.

Sasuke przez cały czas spoglądał gdzieś w dół – nawet kiedy pokonywał jeszcze korytarz, będąc pod moim nachalnym okiem. Dopiero kiedy usiadł w ławce przekonałam się, że z kimś esemesuje, a telefon obsługiwał blisko kieszonek spodni. Gdy tylko skończył stukać palcem w wyświetlacz, spoczęła na mnie para karych oczu.

I tak do końca dnia.

Założyłam na siebie bieliznę termoaktywną, podkoszulek, bluzę, a kompozycję zakańczała niezapięta kurtka. Miałam też czapkę na głowie dla dodatkowej ochrony. Śnieg stopniał, ale często utrzymywały się zerowe temperatury, za to dzisiaj wskaźnik spadł na dół, ogłaszając trzystopniowy mróz.

Temari zjawiła się punktualnie, przygotowana bardziej niż poprzednim razem. Pikowaną kurtkę zastąpiła typem pilota bombowca. Natomiast włosy zebrała w krótki, koński ogon, który szmyrgał ją po karku. Rzuciła mi swoją piłkę, gdy zbiegałam po schodach werandy. Kiedy udało mi się ją zręcznie schwytać, pomyślałam, że ten trening nie będzie tylko szansą na wyciśnięte z niej szczegółów spotkania Sasuke, nie! Spędzę czas z Tem i ocenię jej wyrobione umiejętności gry. Jeśli los będzie dla mnie łaskawy, nie dokopie leżącemu, tylko podaruje przeczucie, dzięki któremu uwierzę, że będę w stanie dorównać Temari.

Zawsze mogłam wymówić się plastrem, bo przecież ujmował mi sporo walorów odpowiedniej widoczności.

 — Skąd ta nagła chęć na trening ze mną? – zapytałam ją w drodze na boisko. Właśnie zeszłyśmy z dzielnicy na skąpo obudowany teren blisko parku. – Obiecałyśmy sobie, że zagramy przeciwko sobie dopiero w dniu rekrutacji.

 — Musiałam zainterweniować. Uwsteczniłaś się.

Przykleiłam do niej zaskoczone spojrzenie.

 — Jak to?

 — Powiedz mi lepiej jak układają się sprawy z twoim nowym, niezawodnym trenerem? – Uśmiechnęła się złośliwie, wiedząc, że ten pomysł w ogóle nie wypalił. Właściwie zamieszanie z referat, wzmianką w gazecie i czekającą na realizację randką odsunęły piłkę nożną na daleki plan. Dopiero co zaświtało mi w głowie, że kiedyś naprawdę usiłowałam wtrynić Sasuke na stanowiska nauczyciela. Sakura, gdzie znikł twój zapał?

Wskoczyłam na krawężnik, rozprężyłam ramiona i popadając w zamysł, bawiłam się w utrzymywanie balansu.

 — Nawet mu tego nie zaproponowałam. – Teraz zostało mi już tylko się wyżalić. – Prawdę mówiąc, zapomniałam.

Temari nie wydawała się zszokowania ani zawiedziona. Podrzucała piłkę z ręki do ręki, co wyglądało jak żonglerka. Jej mina nie zdradzała żadnych emocji.

 — A więc poprosisz o pomoc Naruto?

 — Nie. – Zagryzłam wargę. – Jego ostatni wypadek… Chyba zwyczajnie się boję, że mógłby się powtórzyć. Ciężko było mi znieść poczucie winy.

 — W takim razie zaczniesz działać na własną rękę?

 — Najwyraźniej.

Wtedy na twarzy Temari wystąpiła pierwsza możliwa do odczytu emocja: zażenowanie. Doprowadziło to do tego, że omsknęła mi się noga, a żeby ustać w pionie, musiałam podeprzeć się nią o asfalt, przegrywając tym samym zabawę.

 — Sakura. – Nagle Tem się zatrzymała. Zrobiłam to samo, w połowie stojąc na krawężniku. – Nie zrozum mnie źle, ale… Czy gra w piłkę nożną sprawia ci w ogóle przyjemność?

Prychnęłam.

 — Głupie pytanie.

 — Ależ nie. Planowałam zadać ci go od dłuższego czasu. Uparłaś się na ten sport, nie mając żadnego doświadczenia.

 — Co chcesz mi przez to powiedzieć? Że muszę mieć w domu specjalną gablotę pucharów i medali za osiągnięcia sportowe? Tak jak TY? – Poczułam nagły przypływ złości i nie potrafiłam sobie z nim poradzić. Tem właśnie dyskryminowała mnie za puste półki w pokojach, a nie uważałam tego za sprawiedliwe zagranie.

 — Ilość medali i pucharów nie ma nic do rzeczy – powiedziała, oczywiście z niedorzecznym w tej sytuacji spokojem.

 — Więc?

 — Odpowiedz na pytanie. Czy gra sprawia ci przyjemność?

Wgramoliłam się na krawężnik obiema stopami i spojrzałam w stronę, skąd majaczyła konstrukcja nieczynnej hurtowni. Przed oczami przebiegły mi spędzone tam chwile, kiedy dusiłam strach w jego zarodku, żeby nocą przejść park po to, by następnie skoncentrować się na samotnej grze. Tamta determinacja musiała się ze mnie ulotnić, ponieważ w tym momencie, pleśniejąc przed laptopem z kubkiem podgrzanego mleka chyba nie miałabym sił, żeby wymknąć się z domu i robić to, co robiłam systematycznie. Nie tylko byłabym potwornie samotna. Przede wszystkim załamywałabym się zdolnościami, a właściwie ich brakiem.

Mimo to pewna odpowiedź nasunęła mi się na język:

 — Myślę wtedy o tacie.

 — Twój tata lubił ten sport – bardziej stwierdziła niż zapytała.

Tak czy inaczej, pokiwałam głową.

 — Może nawet kochał.

 — A ty, Sakura, kochasz jego, nie piłkę nożną. – Głos Temari ciął jak tantō używane przy harakiri. Może nie rozpłatała mi tym wnętrzności, ale serce na pewno. Nie mogłam zobaczyć nigdzie własnej miny, w każdym razie złagodziła ona wyraz twarzy rozmówczyni. – Sakura… — zaczęła jakbym miała zaraz się rozpłakać. – Nie miałam na myśli nic złego. Chcę tylko, żebyś przestała się zmuszać do tego sportu, bo nigdy na poważnie się nim nie zainteresowałaś. Na rekrutacji nie wszyscy uczestniczy będą mieli tę samą historię w rejestrze. Tam będą spisywane osiągnięcia. Wiem, to brzmi powrotnie i jeśli chcesz nadal to ciągnąć, nie mogę ci zabronić. Po prostu widzę, że brak ci zapału… Widzę jak się męczysz.

 — To dlatego mnie zaprosiłaś na trening? – OK, miałam w oczach łzy. Jednak wykonałam kilka sowich mrugnięć, żeby się ich pozbyć. – Chciałaś mi to powiedzieć? – dokończyłam z wyrzutem.

Temari lekko się uśmiechnęła.

 — Nie. Chciałam, żebyś mi pokazała, co potrafisz.

 — Wyzywasz mnie? – sprostowałam.

Lekki uśmiech nabrał figlarności. Jeśli przedtem była zmieszania swoją dosadną przemową, teraz nie było po tym śladu. Ja też nie zamierzałam dłużej zachowywać się jak beksa. Temari jednak nie przekreśliła mnie z listy. „Zdeptanie ambicji to broń ostateczna, która wywiera najlepsze albo najgorsze skutki” – powiedziała kiedyś. Była wyznawczynią tej przesłanki i postanowiła przetestować na mnie jej efektywność.

Niech będzie. Coś w żołądku zaczęło mi wibrować. Prawdopodobnie dreszczyk podniecenia. Dawno nie poświęciłam czasu treningowi, ale w tej chwili byłam najpewniejsza w świecie, że gałki wyskoczą jej z oczodołów, gdy się na mnie pozna.

 — To jak będzie? – Tem założyła wyzywająca ramiona na piersi.

Zeskoczyłam z podwyższenia.

 — Wchodzę w to.

„I po jaką cholerę?” – gromiłam się w myślach, tracąc piłkę sprzed nóg po raz tysięczny. Przeciwnik przeturlał ją zwinnie między moimi nogami, a starania osiągnięcia w miarę dobrego czasu reakcji na nic się zdały, bo Tem była szybsza. Jedyne czego się nabawiłam to utraty równowagi. Co prawda, załagodziłam upadek podparciem wewnętrznych części dłoni, ale obie zostały obdarte. Syknęłam, zdyszana i ograbiona z wszelkiego ducha walki.

Temari po łebkach dokooptowała piłkę ku bramce, a potem popędziła do mnie. Oczywiście nie mogłam liczyć na oparcie przy wstawaniu, sama musiałam dźwignąć się na nogi, otrzepać  kolana z brudów i wydmuchnąć powietrze na znak poddańczy.

 — Dziesięć do dwóch – oznajmiła. Wszyscy byliby przeszczęśliwy z takiego stosunku bramek. Wszyscy oprócz Tem. – Wiesz co to oznacza?

 — Nie mam kondycji i tyle – zafurczałam.

 — Determinacji wyczuwam brak.

 — Robisz za Yodę?

 Pod jej nogę przyturlała się piłka. Co za niefart! Oprócz tego, że nie dorastałam jej do pięt w grze, ona dysponowała jeszcze mocą przyciągania z Gwiezdnych Wojen. Momentalnie wgniotła piłkę do ziemi swoją stopą.

 — Nie, to ty markujesz się na Anakina – odszczeknęła się za ostatnie.

Doprowadzając włosy do ładu, wiedziałam, że dotychczasowe zalążki złości zaczynają dorastać. Były kwiatami, a Temari ogrodniczką z konewką do dyspozycji, która je pielęgnowała. Nic dziwnego, że Anakin miał Obi Wana powyżej uszu.

 — Nie jestem jeszcze dość dobra w te klocki, ale to się zmieni. Mam trzy miesiące.

 — Mniej niż trzy miesiące – podkreśliła. – Mogłabym z tobą trenować, ale sama widzisz, że nie uda nam się nic wygospodarować. Powiem wprost: jesteś kie…

Szczwana, dopowiedziałam dla własnej świadomości i odkopnęłam piłkę spod stopy przyjaciółki. Rzuciłam się jej śladami, a następnie gwałtownie zawróciłam, wpadając w poślizg. Koła auta zapiszczałyby donośnie, ja skupiłam się na ataku i odepchnęłam ręką od zwiastującej zderzenie murawy. Potem należało już tylko biec. Uczyniłam więc tak, pilnując piłki jak skarbu. Na końcu wymierzyłam ostateczny cios w środek bramki przeciwnika.

Temari przyblokowała atak. Stanęła na miejscu bramkarza i miała trochę więcej uczuć odbitych na twarzy.

 — Nieźle – pochwaliła mnie. – Pomijając, że było to oszustwo. Na boisku nie trafią ci się takie okazje. Żaden gracz nie stanie nad tobą i sobie nie ponarzeka.

 — No to dam mu powód – warknęłam, cała się trzepiąc od nagłego wzrostu samozaparcia. Temari rozpoczęła atak. Przed wystartowaniem obiecałam sobie, że nie będzie to kolejna walka z wiatrakami.

Kiedy znalazłam się już wystarczająco blisko, przypuściłam, że spróbuje mnie zmylić, tak jak poprzednie dwa miliony razów. Odskoczyłam, oddając się wierzeniu, że skieruje piłkę w którąś ze stron.

Lewo czy prawo? Rety, wybieraj!

Lewo!

Postawiłam twardo nogę i przerzuciłam na nią ciężar ciała. Piłka odbiła się od mojej łydki… zablokowana! Wykorzystałam szokującą dla Tem chwilę i bez żadnych uśmiechów zwycięzcy (nie chwal dnia przed zachodem słońca, zgadza się?), przejęłam nasz skarb. Dobra, taki leciuteńki zakwitł mi w kącikach ust, gdy oszukałam doganiającą mnie Temari. Zrobiłam to, posyłając szybkim ruchem piłkę w tył oraz udając, że nie daję rady nad nią zapanować. To nazywało się: pechem początkującego, który on przebiegle użył na swoją korzyść. Krótki kontakt wzrokowy z przeciwniczką dał mi do zrozumienia, że połknęła haczyk. Wtedy postarałam się z całych sił, by w miarę późno, ale zarazem nie za wcześnie, przywrócić piłkę na pozycję przede mną koniuszkami palców w stopie.

I nie uwierzycie… Powiodło mi się!

Dalej biegłam z taką szybkością, że każde potknięcie groziłoby przekoziołkowaniem, a co za ty idzie: następnym bolesnym urazem. Starczyło, że jedno oko utrudniało mi ćwiczenia, a kiedy mówiłam o tym Tem, stwierdziła, że to beznadziejna wymówka.

Ona pragnęła udowodnić mi, że nie kocham nożnej całym sercem. Kocham tatę i robię to, co kochał on, żeby pośmiertnie uczynić go dumnym. Ale ten sport… sam w sobie nie był taki okropny. Kiedy już zasuwało się do przodu z uczuciem presji, zbliżającej się wygranej… to na świecie nie było już nic piękniejszego.

Zwolniłam, wzięłam zamach i głośno stęknęłam, oddając najmocniejszy kop w swoim osiemnastoletnim życiu. Włosy nachodziły mi do oka, drugie osłaniał plaster, dlatego niewiele mogłam uwidzieć przed strzałem.

Wiedziałam natomiast, że piłka nie naciągnęła siatki w bramce. Wiedziałam, że nie uderzyła w poprzeczkę ani słupek. 

Gdy odgarnęłam zawadzające kosmyki, wiedziałam też, że do mojego trzeciego gola nie dojdzie już nigdy.

W bramce stał chłopak. Mało tego, opatulił piłkę ramionami, przyciskając ją do podbrzusza. Skubany obronił mój debiutancki kopniak, a siła, którą w to włożyłam popchnęła go kawałek w tył, a jednak nie przekroczono linii bramki.

Kipiałam ze wściekłości po dokonaniu tego odkrycia. Sekundę później poznałam twarz nieoficjalnego bramkarza i moja wściekłość zmieszała się z szokiem, nierozumieniem i dozą obaw.

Potrząsnąwszy głową, chłopak roztrzepał sobie włosy. Roześmiał się pod nosem, po czym uniósł wzrok. Ten, umiejscowiony na drugim miejscu w moim rankingu.

Temari, utykając, podeszła do mnie. Oczy miała wielkie jak monety.

 — To…

Dwie, różnobarwne tęczówki. Błękit i brąz – zestaw śmiertelny.

 — Kopę lat, Sakura Haruno – odezwał się, nakładając na twarz pamiętny uśmiech. – A może kopę dni… W zasadzie widzieliśmy całkiem niedawno. Niezły cios. – Poklepał wierzch utytłanej piłki. – Kto by pomyślał, że drzemie w tobie taka siła?

Kirisame…

 — Sanada! – wyrwała się Tem, czym kompletnie mnie zszokowała. Obeszło się bez uprzejmości. Wcale nie uszczęśliwił przyjaciółki swoją wizytą.

Skąd ona w ogóle go znała?

Sanada dokładnie się jej przyjrzał. Miał dziś bardziej pokraczne włosy niż przy wszystkich naszych spotkaniach. Próba zaczesania ich na jeden bok skończyła się tragiczne i teraz rozbełtana grzywka zasłania jego oczy, dopóki jej nie odrzucił. Nosił kurtkę, która wyglądała jak mundur żołnierski. Oprócz tego od chłodu chroniły go tylko nauszniki i para skórzanych butów.

 — Kim jesteś? – zwrócił się do Temari, mrużąc przy tym oczy. – Nie pamiętam cię. 

 — Nic dziwnego. Nigdy cię nie poznałam – odburknęła.

 Pociągnęłam ją za rękaw, żeby dłużej nie czuć się jak dzieciak, zawadzający przy dyspucie dorosłych.

 — Skąd znasz jego imię?

 — Było o nim głośno rok temu. Opuścił szkołę przez Sasuke.

 — To tylko legenda – wtrącił się Sanada. Czekałam aż wytłumaczy, dlaczego dłużej nie przebywa w Shobarze albo w ostateczności palnie jakimś żenującym tekstem. Ku memu zdziwieniu, przestałam dla niego istnieć. Odtąd liczyła się tylko Temari.

Chłopak wyrzucił piłkę, która potoczyła się na trawnik. Zjawiając się przy nas, nie strwonił ani sekundy, żeby na mnie spojrzeć. Chyba mogłabym dmuchnąć w gwizdek wuefistów albo odegrać szybki koncert na tamburynach – prawdopodobieństwo zdobycia jego uwagi było niewiarygodnie niskie.

 — Rozpuść włosy – usłyszałam jego rozochocony głos.

Chłopaczysku nikt nie uświadomił, że tak nie wolno zwracać się do Tem.

 — Dlaczego miałabym to robić?

 — Może wtedy cię rozpoznam.

Temari z wdziękiem dokonała kilku poprawek w uczesaniu, ale nie przekuła w czyn polecenia Sadnady. Uśmiech, który zawitał na jej twarzy, sugerował, że poznała się już na typie mężczyzny, jakim był. Durny arogant, grzmiało zapewne w jej myślach.

 — Nie rozpuszczam włosów dla byle kogo.

Chłopak poruszył junacko brwiami. Bogowie przenajświętsi, jemu się wydawało, że to flirt!

 — Dlaczego nie ma cię w Shobarze? – zapytałam, żeby powstrzymać nadchodzące zło. Założę się, że Sanada nigdy nie doceni mojej dobrej woli. Ale przyjaciółka nie rozpuszczała włosów na skinienie palca, tak samo jak nie cierpiała być tą, do której ktoś się umizguje.

 — W Shobarze? – Tem spojrzała na mnie z konsternacją. – O czym ty mówisz, do diaska? I skąd ON zna twoje imię?

 — Pracował w ośrodku – powiedziałam.

 — Musiałem ją sprawdzić – rzucił Sanada, na co zakrztusiłam się własną śliną. – Niestety z moich planów nic nie wyszło. W każdym razie przyjechałem tutaj, żeby spędzić czas z dawnymi przyjaźniami. Za dwa tygodnie wracam do Korei, pracować – zaakcentował to tak, jakby tylko jemu dane było podjąć się jakieś fuszerki.

Usta Temari lekko się rozwarły. Sugerując się częstotliwością chwil, w których  ktokolwiek zdolny był ją zaskoczyć, tą reakcję powinnam odczuć jako wielkie dokonanie. 

 — Sprawdzić…? – Zaniemówiła.

Co najgorsze, skojarzenia, które z pewnością nakładały się na siebie w jej głowie, były w dużej mierze trafne.

 — Przyczepił się – warknęłam, pozując na nadąsaną.

Sanada zmierzył mnie od góry do dołu.

 — Nie jesteś nikim wyjątkowym, Sakura Haruno. Wybacz, ale nie wpadłaś mi w oko.

 — Dobra. – Temari wycofała się dla bezpieczeństwa. Nie tylko od Sanady, ale także ode mnie. Nie rozumiałam. Czy wcisnęli ją do izolatki z dwoma, szajbniętymi popaprańcami? Wygląda na to, że nie robiliśmy wrażenia osób poczytalnych. Wygląda na to, że po doświadczeniu tylu wybryków Sasuke, nienormalność stała się nagle dla mnie normalna. 

Szybko się zreflektowałam.

 — Tem, nie wyobrażaj sobie jakiś absurdów! On… jest zwykłym kobieciarzem i próbował mnie uwieść.

 — Uwieść ciebie? – zadrwił ten domniemany kobieciarz. Patrzyłam tępo jak wkłada ręce do kieszeni z stopniowo pogłębiającym się uśmiechem w kącikach ust. Potem zawędrowałam oczyma wyżej, na twarz Sanady, zajadle usiłując ograniczyć zetknięcie naszych spojrzeń, chociaż szło mi to tragicznie. – Nie uwodzę byle jakich dziewczyn. – To stwierdzenie powiązałam z Temari. – Sprawdzając cię, bynajmniej nie kierowałem się własnymi pobudkami. To była przysługa dla dobrego przyjaciela.

I oto w głowie zaczęło mi się przejaśniać.

 — On o niczym nie wiedział. Nie wiedział, że zamierzasz… — Brakło mi słów. No bo jak miałabym ubrać to w słowa?

 — Nie zdążyłam się z nim jeszcze przywitać – odparł Sanada. Ukradkiem zauważyłam, że co chwilę strzela oczami na stojącą obok mnie Tem. Obrzydził mnie domysł o nowym adoratorze.

 — Ktoś mi powie o kim mowa? – mruknęła z ironią.

 — Teraz wiesz, jak się czuję! – wygarnęłam jej ostrzej niż wymagała tego sytuacja. Sanadzie udało się zbić mnie z pantałyku. – Powiedziałeś, że on… – zważałam na słowa – się mną zainteresował. Skąd takie przypuszczenie, skoro w Shobarze podobno nie zdążyłeś z nim nawet porozmawiać przed potańcówką?

 — Obserwuję. – Na moment demonstracyjnie rozszerzył oczy. – To zaszczyt, czuć je na sobie, prawda?

Nagle w jego brzuch rąbnęła rozpędzona piłka.

 — Prymityw z ciebie! – Temari głośno wydmuchiwała powietrze, a malachitowe oczy skrzyły się z wściekłości. – Czegoś tu chciał?

Niespodziewany ból wykrzywił twarz Kirisame. Głowę miał spuszczoną i tylko czekałam aż skwituje ten naskok prowokującą do rękoczynów salwą śmiechu. Zaskoczył mnie jednak, reagując spokojnie. Sanada popatrzył na Temari, a w różnobarwnych tęczówkach zobaczyłam coś, co dobiło mnie do reszty.

Zachwyt.

On nawet nieśmiało się w nim nie czaił — on wylazł w całej swojej okazałości! Nie chciałam zaufać własnym oczom, dopóki heterochromik nie zwieńczył tego filuternym uśmieszkiem.

 — Kiedyś rozpuścisz dla mnie włosy – oznajmił jak po przegranej w biegach przełajowych, gdzie porażka nie była tak bolesna z poznaną wartością zwycięzcy.

 — Jeszcze się przekonany – odburknęła Tem, ale była widocznie skołowana całym zajściem. – Co za facet cieszy się, że omal nie dostał piłką po gębie?

 — Tam celowałaś? – podłapał ubawiony.

 — Nie. Na ten czas nie czuję potrzeby zrobienia ci krzywdy. Za to jej muszę skopać dupsko. – Niespodziewanie zdałam sobie sprawę, że to o mnie się rozprawia. – Co za cuda działy się na tej potańcówce?! Najpierw ten dureń wynosi cię spod łóżka, a teraz dowiaduję się, że Sanada, uczeń o którym plotkowano z pół roku próbował cię tam… Jak to szło? – Zahamowała furię, by się upewnić.

 — Sprawdzić – powiedział jej.

Na to niezwykle porozumienie rozdziawiłam buzię. Sprawą drugorzędną była ujawniona nowość — przez przypadek czy nie — doprowadziła mnie na skraj wytrzymałości.

 — Przestałam cię słuchać po kwestii: „ten dureń wyciąga cię spod łóżka”! – syknęłam na nią.

Zaraz rozpocznie się melodramat, a Sanada będzie w nim uczestniczyć.

 — Sasuke! – niemal ryknęła. – Widziałam to.

 — Byłaś w pokoju?

 — Weszłam ukradkiem, bojąc się, że któraś będzie słodko drzemała. Tymczasem nie było tam nikogo oprócz słodkiej parki. W dodatku popieprzonej, bo oboje upatrzyli sobie wykładzinę zamiast mięciutkiego łóżka.

Westchnęłam.

 — To długa historia.

 — Ta z moim udziałem też – przypomniał mi kąśliwie Sanada. Miałam ochotę wydrzeć mu piłkę i wziąć przykład z Tem. – Hm, z kwiatu wiśni piękna kłamczuszka, jak się okazuje. Mnie mówiłaś coś zupełnie innego. Podobno do niczego między wami nie doszło…

 — Czego od nas chcesz?

 — Na pewno nie wywiadu. A taki niedługo zaczniesz ze mną przeprowadzać. Sasuke nie bez powodu mnie ostrzegał.  

Spojrzałam na niego niecierpliwie.

 — Dobra. – Skapitulował. – W rzeczywistości moim pierwszym powodem przyjścia tutaj była potrzeba uświadomienia ci jak beznadziejnie grasz w piłkę. Chciałem też powiedzieć twojej koleżance, że – w odróżnieniu od ciebie – spisuje się całkiem nieźle. – Wykonałam sztuczny gest wypluwania wymiocin, widząc jak puszcza jej perskie oko. Wiodła mną też mściwa natura za tę bezpośrednią krytykę.

 — Za dużo masz zębów, durniu? – Wkurzyła się Tem. – Grabisz sobie.

 — Chwaląc cię?

Och, proszę. Niech skowronki ćwierkają gdzie indziej. Z bólem serca zmuszona byłam zainterweniować.

 — Patrzyłeś jak gramy?

 Znów zademonstrował swoją wrodzoną wadę.

 — Mówiłem, że obserwuję. Ty też powinnaś zacząć.

Nie miałam bladego pojęcia, co krzątało się po jego popapranym móżdżku, ale z dziwnym przeczuciem rozejrzałam się po okolicy. Czas trwania treningu oscylował w granicach półtora godziny, więc przypuszczalnie dobijała godzina dziewiętnasta. Całkiem się już ściemniło, więc i tak nic nie zobaczyłam.

 — Czemu się dziwisz? – zapytał heterochromik, nachalnie mi się przypatrując. Przynajmniej na ten moment byłam ważniejsza od Tem. – Sasuke twierdził, że macie zaplanowane spotkanie.

 — Spotkanie? – odezwała się przyjaciółka.

 — Zaplanowane? – Zdębiałam. Owszem, jakieś „spotkanie” było między nami uzgodnione, ale nie dogadywaliśmy się co do terminu. Poza tym, jeśli Sanada o nim wiedział, oznaczało to, że miał już powitanie z Sasuke za sobą. Od jak dawna pomieszkuje w Izumo?

Na litość boską, Sakura!

Odgoniłam od siebie te niedomówienia, skupiając uwagę na ważniejszych sprawach.  

 — Gdzie jest Sasuke? — zapytałam Sanadę. – Teraz?

Permanentna cisza panowała jeszcze w chwili, gdy chłopak naprowadzał mnie we właściwą stronę. Uczynił to z pomocą brody, której krótki ruch przedstawił nam przejście na następną przecznice. Sądziłam, że od razu spostrzegę tam stojącego Sasuke, jednak przeliczyłam się.

 — Zapraszam – oznajmił głosem przewodnika, oprowadzającego zgraję przedszkolaków. – Droga wolna.

Temari pomarszczyła sobie przez niego całe czoło.

 — Ma tam iść?

 — Tam jest Sasuke? – zignorowałam ją na rzecz załagodzenia głodu badacza. Czułam w żołądku jak daje o sobie znać. – Czeka na mnie? – dopytałam, kiedy Sanada potwierdził to pierwsze. 

 — To kolejny cel, w jakim tu przyszedłem. Sasuke mówił, że macie zaplanowane spotkanie.

Wypraszam sobie. Nikt nie ustalał żadnej klarownej daty. Cóż to miał być za niefortunny wymysł? Z paniki przyjrzałam się sobie od czubków palców u stóp aż do obszaru, które mogłam jeszcze sama ocenić. Miałam poobdzierane kłykcie i wewnętrzne części dłoni (w końcu redukowałam nimi możliwe obrażenia innych narażonych na to miejsc). Włosy przeczesałam poprzednio między palcami, ale i tak wiedziałam, że cudu dokona w tych okoliczność tylko prawdziwy zestaw fryzjerski. Dobrze! Nie poskąpiłabym plastikowym grzebieniem! Ale dość o wyglądzie, bo to z psychiką wyprawiały się największe fenomeny.

Do spotkań spod tej kategorii trzeba nastawiać się przynajmniej jedną noc i połowę dnia, w której notabene widuję „mojego samca”.

 — Przysłał cię tu? – Następne bezsensowne pytanie. Nie potrafiłam zadziałać inaczej.

Sanada pogonił mnie we wskazanym kierunku.

 — Przejdź ulicę i idź przed siebie.

 — Nie – zacharczała Tem, mocno ściskając mój nadgarstek. Wtedy dowiedziałam się, że wielokrotne powtarzane asekuracje rękoma skończyły się na kontuzji. Jakaś kość głośno zachrzęściła i Temari musiała odskoczyć, zbita z tropu. – Co jest?

Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – przynajmniej byłam wolna i nie musiałam martwić się, że siła przyjaciółki zapobiegnie moim planom.

Poza tym to niezdecydowanie zaczynało grać heterochromikowi na nerwach. Tupał lewą stopą, co miało nam uświadomić jego zniecierpliwienie.

 — Idziesz?

Temari przyjęła pozycję, która groziła poważnemu dąsowi. Było to dla mnie wielkim zaskoczeniem, zwłaszcza, że to ona radziła zawsze, bym nie widziała w Sasuke tylko opryszka, kreowanego przez szkolne większości.

 — Pewnie sika w majtki na myśl o spotkaniu ze mną – prychnęła nagle.

Och, czyżby wczorajsza narada nie skończyła się na uprzejmościach? Wyobraźnia chciała mi przedstawić kilka przykładowych, niedorzecznych scen, w których to Sasuke przypadła rola przerażonej do szpiku kości ofiary. Ofiary naszego kochanego straszydła „No Sabaku”. Jeden scenariusz właśnie się układał, ale proces został przerwany, kiedy Sanada migiem do mnie podszedł.

 — C-co…

 — Ileż on ma na ciebie czekać? – zamarudził i popchnął mnie lekko do przodu.

Obejrzałam się za siebie. Tam, skąd teoretycznie mogły podglądać nas dwie kare tęczówki.

 — Nie idź tam. To musi być jakiś pieprzony spisek – usłyszałam Temari.

 — Skąd wiesz?

 — Widziałam wcześniej jak zaglądają tu na boisko. Oczywiście nie miałam pewności, że jest to akurat Sasuke i… Sanada. – Imię drugiego pana wymówiła z jawnym obrzydzeniem, ale wydawało się, że takie rzeczy nakręcają chłopaka nawet bardziej. Twarz rozświetlił mu uśmiech samozadowolenia. Temari głęboko odetchnęła i dodała coś więcej: — Sasuke wie, że jeśli cię skrzywdzi, przerobię go na mielonkę. A ty dobrze wiesz, że zadawanie się z nim źle na ciebie wpływa... i zapewne będzie wpływać nadal. To nie jest osoba, w której można…

„…się zakochać” chciała powiedzieć, ale powściągnęła się od tego w obecności Sanady. Dzięki Bogu, Tem.

 — W każdym razie nikt nie karze ci tam iść.

 — Oj, przestań ją tak zniechęcać – jęknął Kirisame. – Sasuke to świetny facet! I to wcale nie od niego zależy czy Sakurze coś się przytrafi.

 — Co masz na myśli?

Znów przytwierdził mi do pleców swoje ręce i zaczął bezczelnie odganiać. Naprawdę odnosiłam wrażenie, że jestem dzieciakiem wykluczonym z dyskusji rozwodzących się rodziców.

 — Podaruj sobie wywiady, OK? – poprosił Sanada. Tym razem jego lśniące ząbki wcale mnie nie zachwyciły, a wręcz odwrotnie – całe to udawanie nieoględnego było straszliwie mdłe. – Skoro zainteresował się tobą sam Sasuke, musisz coś w sobie mieć. Idź tam wreszcie, bo wyjdę z siebie. I on też.

 — A-ale Tem…

 — Poradzi sobie. Nie jest dzieckiem. – Rzucił w jej stronę wyzywające spojrzenie. – Mam nadzieję.

 — Słonko, zdaje mi się, że żyjemy w innych wymiarach – odpyskowała mu z przekąsem, co w ogóle chłopaka nie zraziło. Wypchnął mnie już za murawę i zawrócił do Tem. – Czego chcesz? – Odstępowała, gdy on się przybliżał. I tak w kółko. Niezależność mojej przyjaciółki musiała naprawdę mocno zawrócić Sanadzie w głowie. Najwyższa pora! Od zawsze czułam, że Tem jest niedoceniania, a przecież chowała w sobie tyle troski i czułości. Na zewnątrz uchodziła z niej zaledwie garstka pozytywnych uczuć. Właściwie to kot był zdolny więcej napłakać, ale i tak ją kochałam.  

 — Potowarzyszę ci – zaoferował się Sanada.

 — Dzięki, postoję.

Nieśpiesznie wcieliłam w życie pomysł o ewakuacji. Niechże kłócą się ile dusza zapragnie! Ja zamierzałam tymczasem przegramolić się przez kawałek zmarzniętej łąki, podziurawiony asfalt i wreszcie deptak, którym można było dostać się na inną dzielnice. Tem, orientując się w moich zamiarach, zaprezentowała mi odwrócony do dołu kciuk na znak, że wykonywanie nieśmiałych kroków to jak posłanka na stryczek. Podkopywała piłkę, a Sanada usiłował jej ją skraść, głośno przy tym rechocząc. Miał melodyjny, miły dla ucha dźwięk, który na pewno zauroczył samą przeciwniczkę przesłodkiego lovey—dovey.

W tym samym czasie odczułam świerzbienie w koniuszkach palców. Nie było to dla mnie niczym nowym – reagowałam tak na tremę, najczęściej dając upust swędzeniu poprzez miętoszenie ubrania.

Niespodziewanie Sanada przestał dokazywać Tem. Nawet ona już dłużej nie podkopywała piłki, dostępując tego uczucia, które nie zwiastowało niczego dobrego.

Heterochromik odsłonił dla mnie swoje ząbki. Tym razem nigdzie mnie nie pośpieszał. Chwilę się gapił i wszystko, co wyczytałam z jego niekompatybilnych oczu głośno alarmowało, aby mieć się na baczności.

Wreszcie usłyszałyśmy z Tem jego ściszony chichot. Takimi sposobami śmiali się stuknięci doktorzy, których opętała żądza nowych odkryć, a także bezsporna pewność, że owe odkrycia pobiją cały świat.

Dopiero po minucie niespokojniej cieszy padły ostatnie słowa. Wydarzyło się to dokładnie w chwili, kiedy rozległ się tętent stóp po popękanej murawie:

 — To mściciel. On nie odpuszcza.

Usłyszałam za sobą posapywania, krewkie oddechy podrażniły mi odkryty kark. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, męskie ramię objęło nieświadomą Sakurę na wysokości łopatek i zagarnęło bliżej swojego korpusu. Wyszło ze mnie coś, przypominające pisk. Wtedy moim oczom ukazała się miotająca Tem, którą Sanada przytrzymał z przebiegłym wyrazem twarzy, chociaż było widać, jak wiele wysiłku kosztuje go powstrzymywanie takiej torpedy.  

Postanowiłam sama zareagować.

 — Hej.

 Mój napastnik był jednak niewiarygodnie silny. Czułam na skórze jak wszystkie jego mięśnie coraz bardziej się napinają. Zaczął odciągać mnie od przyjaciółki i wówczas jeden, kruczoczarny włos, smyrgnął mój policzek. Poznałam też dopiero co dochodzący mi do nozdrzy zapach – z takim samym miałam do czynienia w ośrodku, pod pamiętnym łóżkiem, na niewygodnej wykładzinie.

 — Sasuke! – wykrzyknęłam automatycznie.

Tem i Sanada zaczynali przybierać rozmiary mrówek. Im mniejsi się stawali, tym dalej przenosił mnie Uchiha. Nadal jednak utrzymywałam się na nogach. Inna sprawa, że wyglądało to jak ciągnięcie po podłodze bezwładnej kukły.

Właśnie wtedy ktoś zaśmiał się nad moim uchem.

Naprawdę sądziłam, że przybyło nam towarzystwa. Ale Temari wciąż siłowała się z Sanadą, klęła w niebogłosy i gdy udawało jej się wyrwać, Kirisame od razu ją doganiał, na powrót więżąc w sidłach. Zanim zdążyłam się nadziwić jak sprawny fizycznie i szybki jest, zrozumiałam, że tamten śmiech nie mógł należeć do żadnego z nich. Poza tym w wykonaniu Sanady wiązałam to raczej z rechotem. Ten słyszalny był bardziej melodyjny, czysty… Wiedziałam, że nigdy, przenigdy mnie nim nie uraczono.  

 — UCHIHA, ZABIJĘ! – ryknęła Temari. Cały ich wrestling był tragiczny w skutkach. Zamrugałam dwa razy, a oni wyłożyli się już na ziemi i akurat to Tem była górą, usadawiając się okrakiem nad Sanadą. Nie zdołała jednak należycie wykorzystać przewagi, ponieważ przeciwnik przejrzał jej plany i mocno trzymał nadgarstki.

Śmiech po raz kolejny się powtórzył.

Kiedy odciągnięto mnie za pęknięty asfalt i przewłóczono przez drogę do następnej przecznicy, Sasuke przestał się cackać i wziął mnie na ręce. Doświadczyłam prawdziwego déjà vu, tyle że dzisiaj do zestawu szkodzącego widoczności nie zakwalifikował się szalik.

Nagle to zobaczyłam. Uśmiech szerszy niż kiedykolwiek indziej. Może nie dorównywał temu od Sanady, ale w ciemnościach uwidziałam na własne oczy kawałek białych ząbeczków. Sasuke śmiał się pod nosem, a brwi miał mocno ściągnięte. Wyczuwając, że się na niego gapię, zrewanżował się, wcale nie zmieniając maski na ozięblejszą.

 — Mówiłem jej – oznajmił głosem spiskowca i wskoczył ze mną na chodnik. – Mówiłem Temari, że zabiorę cię z powrotem.

 — S-sasuke… — To była wyjątkowa, może i wartościowa chwila, w której ślina nic nie przynosiła mi na język. Po prostu zgłupiałam. Nie miałam bladego pojęcia, jak powinno się reagować, będąc bezradną i niesioną w objęciach Sasuke Uchihy. Dawniej nie śniło mi się nawet, że zamienię z nim słowo.

 — Chciałaś randki? To będziesz ją miała.

Przytknęłam policzek do jego skórzanego płaszcza. Był ciemnobeżowy, a ja nie mogłam się doczekać aż przekonam się jak doskonale Sasuke w nim wygląda. Na razie miałam ograniczone widoki.

I nieprzepartą zachciankę na śmiech.

Palce znów mnie świerzbiły, więc obracałam między opuszkami guziczki od jego ubrania.

 — Jesteś… idiotą. – Nic innego nie przychodziła mi na myśl. Sasuke najprawdopodobniej wściekłby się na mnie za tę zniewagę, może właśnie zagrzewał w sobie gniew, tak czy owak, nie uszedł od na zewnątrz z prostych względów. Zaczęłam się chichrać. Cichutko, odrobinę nieśmiało, skoro była to najgłupsza rzecz, której nie zdążyłam stłumić, niemniej robiłam to dość długo, by wzbudzić w nim zaskoczenie. „Zabierz mnie dokąd tylko chcesz!” – cisnęło mi się na usta, ale przed takim absurdem udało mi się zmitygować. Sasuke był już nieźle zmylony moim zachowaniem. Teraz marszczył brwi, zerkał na mnie w chwilach, gdy otoczenie nie wymagało od niego koncentracji. – No co? – Przytuliłam się do jego obojczyka. – Masz takie pomysły, że sama nie wiem jak najlepiej się nastawić. No i… mina Tem była bezcenna.

Jakiś czas Sasuke przyglądał mi się w milczeniu. Lekkie potknięcie o wyboistość na naszej drodze zmusiło go do podzielenia uwagi. Odchrząknąwszy, zajęłam się podziwianiem jego profilu. Stanęłam przed naprawdę poważnym problemem. Randka miała odbywać się na moich warunkach – bez pocałunków, obmacywania i tych odważniejszych czynów, do których mógłby posunąć się Sasuke. A w tym momencie, przytaczając te ustalone prawidła, uznałam, że najlepiej, gdyby jeszcze raz czymś mnie zaskoczył. Oczywiście taki efekt zyskał już na samym początku, sprytnie rozplanowując to z nowym przyjezdnym – Sanadą. Ja… chciałam po prostu dotknąć jego ust. Ich kształt wyrył mi się już w pamięci… Miękkość i smak wymagały jednak praktyki, od której w ogóle nie stroniłam.

Mógłby się nade mną pochylić i spełnić tą głupią zachciankę.

Jednak Sasuke wolał wlec mnie w nieznane. Mimo to, rozpęczniało we mnie dobre przeczucie.

Od autorki: http://www.youtube.com/watch?v=dJ9FY06urr4 – tak, tak, to wykrzyknęłam kończąc rozdział. Aj noł, długością nie powala na kolana, ale aż się rwę, by zacząć magiczną 13stkę. Dlaczemu? Ano dlatemu, że – jak zdążyliście się domyślić – szykuje się porządne SS. Przyznam, że całego przebiegu „randki” nie skończyłam planować, ale na pewno zdążę zaczerpnąć inspiracji z wielu źródeł, zresztą znajomi zaskoczyli mnie tyloma pomysłami, że głowa boli. Teraz będę wykreślać niechciane z nich i adorować te… dobrze się zapowiadające. Mowa tu o Sasuke, ludziska! Z pewnością nie napiszę niczego zwyczajnego.

Inna sprawa. Ferie się skończyły, ilość wolnego czasu zmalała, a ilość nauki – odwrotnie – podrosła. Oprócz tego od niedawna mam przy sobie kochanego, przecudownego szczeniaka i jemu także muszę poświęcać czas. (Jest mniej kochany, gdy zesra się tam, gdzie nie trzeba, ale to temat na inną dyskusję ^.^”).

Tem jest zajebi***, nie? Aż za bardzo ._. Sanady nie skreślajcie. Nie jest byle jaką postacią i dużo napracowałam się nad jego charakterem, a i tak mam wrażenie, że ciągle niewłaściwie go oddaję w rozdziałach. Ech, trudno. Może to poprawi się z biegiem czasu. Nigdy wcześniej nie kreowałam tak… bezpośredniego w rozmowach bohatera. *tak ładnie nazwane*

Niektórzy wiedzą, inni nie – GAT będzie miało ok. 20 rozdziałów. Mówię, żebyście się nie spodziewali nie wiadomo jakiego tasiemca.

Na deser macie truuu oblicze Saska.

A to dodaję na ostatnią chwilę (też bardzo truuu)

Spoiler alert! *tak sondze*

JUTRO CHAPTER! MOJA SAKURA DA CZADU! (a jak nie, to potnę się tępym nożem…) Kibicujcie SasuSaku, wierni i mniej wierni. Nie mam hejtów na Karin i doniedawna akceptowałam nawet NaruSaku, ale, cholera, ta wojna sprawiła, że stałam się wielką przeciwniczką tej pary i teraz liczę tylko na rozwój SS. Zwłaszcza, że Hinata miała już z Naruto swoje dwie minuty sławy ._.

Noo, więcej wiary!

Śledźcie rosnące procenty i kochajcie SS. (nawet ci, którzy czytają tego bloga dla fabuły, a nie znienawidzonych bohaterów XD)