9# Z innej bajki

Łyki połknęłam dwa, ale zaprawiło mnie to do ostatka. Ale szopka! Całowaliśmy się, zresztą trwało to kawał czasu. Wycofałam się panicznie, przywołując do pamięci wszystkie sekundy z tamtej chwili, wszystkie myśli, których się wstydziłam i te, które plamiły mój honor – były też koniecznością skończenia sielanki.

 - Całowaliśmy się. – Ten głos był słyszalny tylko dla mnie, w głowie, jednak uznałam, że mądrzej będzie ogłosić to reszcie świata. Patrzyłam na Sasuke wielkimi oczami, a im dłużej to trwało, tym bardziej chciałam rozłożyć go na łopatki. – Całowaliśmy się! – Nagle zawładnęła mną złość: – Dlaczego?

 - Bo chciałem – powiedział nieskrępowany.

Sasuke wcale nie zamierzał tej złości poskramiać. Dalej siał spustoszenia: swoją postawą, bezdusznym wyrazem twarzy i tonem, z którego nic nie wynikało.

 - To dlatego, że ci odbija. Przez to. – Pokazałam palcem na butelkę wody, która tylko pozornie gasiła pragnienie. – W normalnych okolicznościach nigdy byś tego nie zrobił.

 - Hej…

 - T-to nie fair! – Jeny, policzki chyba zajęły mi się ogniem. Starczyło, że przyłożyłam do nich dłonie, a już zapotrzebowanie na ciepło stawało się zbędne.

Sasuke rozłożył ramiona z perfidnym uśmiechem:

 - Jestem trzeźwy.

 - Trzeźwy tak nie robi – upierałam się. – No i… to był mój pierwszy pocałunek. Nic cię nie usprawiedliwia!

Jego samozadowolenie się pogłębiło, a to mijało się z moim celem. Wolałam rozbudzić w nim coś, co dotkliwie dałoby mu do zrozumienia, że uczynek był zły.

Poniesioną porażkę podało mi do wiadomości prychnięcie Sasuke.

 - Usprawiedliwia mnie to, że sama zaczęłaś go oddawać.

 - Odepchnęłam cię!

 - To później. Najpierw całowałaś.

 - Te dwa łyki… dały mi wycisk. To wina alkoholu. – I ciekawości, dorzuciłam, ale już dla własnych potrzeb. Która cudownie obcałowywana dziewczyna, odrzuciłaby natychmiast inicjatora – Sasuke Uchihę? Och, no dobrze: prawdopodobnie każda, ale mój tok myślenia zawsze ciut wyprzedzał ten od innych, a częściej po prostu zostawał w tyle.

 - Podobało ci się?

Co za absurd! Wpierw chciałam to zanegować, ale w końcu rozpoczęły się rozważania. No i Sasuke nadal tam stał, okalany księżycowym światłem, już bez uśmiechu i łatwych do wychwycenia emocji, niemniej jednak dał mi do zrozumienia, że za bardzo histeryzuję.

Przygryzłam wargę i wyjrzałam na niego spod grzywki.  

 - Może – bąknęłam.

 - Może? – Zbliżył się, niwecząc dystans, który sama ustalałam chwilę temu. – Nie całuję dobrze?

 - Dobrze całujesz… albo i nie. Nie wiem! Nie mam porównania…

 - Więc zróbmy to znowu.

Że… co?

Wydawało mi się, że huczący w uszach puls trochę go zagłuszył, a do mnie trafiły błędne okrawki tej wypowiedzi. 

- S-słucham?

- Zróbmy to znów – powtórzył, już tym razem na tyle wyraźnie, bym nie mogła się wykręcić.

A może mieliśmy odmienne myśli?

 - Pocałunek? – zapytałam dla poręki. Kiedy mi przytaknął, posłałam mu spojrzenie, które teoretycznie miało nasuwać jednoznaczną aluzję. Obcuję z idiotą! Teoretycznie, bo w praktyce nie wywołałam na Sasuke większego wrażenia. Przytrzymał rękaw mojej kurtki, przeczuwając, że planuję z powrotem postawić między nami mur.

 - Nie rozumiem. Jeżeli ci się podobało, co cię powstrzymuje, by zrobić to ponownie?

 - Hej! – Wyrwałam mu się. – Jak możesz mówić tak… zwyczajnie?! To pocałunek!

 - Który ci się spodobał – podkreślił.

 - Bo był moim pierwszym… Zrobiłeś to znienacka i… - Po raz kolejny spróbowałam się odsunąć, lecz robiłam to wbrew sobie, bo była część ukrytego głębiej jestestwa, która prosiła: „Zostań!”. Ale nie zostałam. – Pocałunek to dowód miłości, Sasuke. Nie możesz traktować tego jak…

 - Brzmisz jakbym nakłaniał cię do seksu.

Piękne porównanie!

 - Bo prawie tak jest!

 - Podobało ci się. Mnie też. Warto zrobić to powtórnie. Co jest dla ciebie nie tak?

 - Fakt, że jesteśmy sobie obcy. Mówię o… poważniejszych uczuciach.

Na darmo się wycofywałam, skoro on i tak zawsze pokonywał te odległości i z powrotem stawał mi naprzeciw. Chyba przewidział, że swych oczu może stosować jak broń – skuteczność została potwierdzona już wcześniej. I moja reakcja temu dowodziła.

 - Na przyszłość będziesz wiedzieć, jak to jest być całowaną. Nauczysz się, jak całować.

 - Naprawdę nie spodziewałam się, że twój słownik nabije takiej kabzy. Nawijasz jak katarynka.   

 - Ty też – powiedział, a potem zacisnął ręce na moich ramionach i pochylił się. W tamtym momencie byłam już więcej niż pewna, że jest świadom swojej magicznej aury, przy której roztapiałam się jak masło.

 - Idiota – palnęłam.

 - Dlaczego? Dlatego, że lubię powtarzać coś, co sprawiło mi przyjemność?

 - Nie.

 - Więc? – Dotarł bliżej. Ustami prawie wpijał się już w moje, jednak przedłużał ten moment, dają mi czas na odpowiedź. Wiedział też doskonale, że destabilizuje tym moje zmysły. – Dlaczego jestem idiotą?

Bo trzeźwość uszła z ciebie już godzinę temu, powiedziałabym dawniej, zachowując słodszą resztkę dla siebie. Z przyczyn niewiadomych, tego dnia zadziałało to na opak:

 - Ponieważ sprawiasz, że tego chcę, choć nie powinnam. – Zajrzałam mu w oczy. Piękne i usatysfakcjonowane obrotem spraw. Niespełna parę minut temu powiedziałam głosom o czymś, co zowią zakochaniem i, mimo że wszystko we mnie krzyczało: „Nie postępujesz dobrze!”, sądziłam, że mogę obciążyć to winą. Zakochanie tak działa, nieprawdaż? Jedna część mówi: „tak”, druga: „nie”, a potem znienacka pojawia się trzecia i przedstawia zupełnie inny punkt patrzenia. Zakochanie było rebelią – wojną paru zbiorów głosów o odmiennych poglądach, a my zatracaliśmy się pośród nich, za każdym razem dokonując innego wyboru.

Czy mój wybór był właściwy?

Jak najbardziej, skwitowałam zuchwale, kiedy znów dosięgnęłam raju. Sasuke najpierw zaskoczył mnie skromnym pocałunkiem, a dopiero później - gdy zarzuciłam mu ramiona na szyję i objęłam tak mocno, na ile było mnie stać – dopiero wtedy wyczułam jego język. I wpadłam w jakiś dziwny szał, coś, czego nigdy nie robiłam, a szło mi to z niewiarygodną łatwością. Miękłam pod wpływem tego rozlewu emocji, żalu do samej siebie, przyjemności, którą niósł ze sobą ten gest i ogromnego gniewu, bo najprawdopodobniej się zakochałam, jednak szły za tym same niedobre perspektywy.

Nic jednak nie mogło stać na równi z uczuciem, jakiego doznałam już wkrótce. Choć spowodował go prosty gest, a w filmach był normalnym następstwem pocałunków, to w jakiś sposób poczułam się wyjątkowo. Sasuke zagarnął mnie bliżej siebie. Na początku się wahał, mimochodem czułam jak czyha ręką gdzieś w pobliżu mojej tali po to, by wreszcie się przemóc i otoczyć ramionami.

To wariactwo. Przyjemne, ale wciąż było wariactwem. Powiedział, że nie jest pijany, ale nie mogłam temu uwierzyć, biorąc pod uwagę jego otwartość i… czułość.

W któreś chwili wymknął mi się cichy jęk, którego bardzo się wstydziłam. Stało się to zaraz po tym, jak Sasuke uwolnił jedną rękę i zaczął podążać niżej, ku pośladkom. To było nie w porządku i, chociaż nadal czerpałam przyjemność z pląsu naszych języków, nie mogłam zapominać o tym, że między nami nie ma nic, co mogło do tego upoważniać.

Uchiha skończył jednak pierwszy. Zabrał ręce, ale nie rozluźnił się. Patrzył mi w oczy, teraz bez znanej z filmów pożądliwości, bo oto nastąpił nawrót nieprzeniknionej maski. We włosach miał już miliardy białych płatków, a jeden opadł mu właśnie na rzęsę. Żeby zniżyć poziom napięcia własnych mięśni, ostrożnym gestem go stamtąd usunęłam.

Może i śnieg kojarzyłam z zimnem, to zimno było dla mnie nieistotne, gdyż po prostu go nie odczuwałam. Tylko żar, płomień, który opromieniał mnie od wewnątrz. I cisza. Zbyt doskonała, bym mogła wziąć ją za realną, ale była taka! Gdzieś tam z dala dało się słyszeć szemranie, ale czujność wobec otoczenia była ostatnią rzeczą, o której myślałam. 

 - Całowałeś się już kiedyś? – zapytałam na bezdechu.

 - W gimnazjum.

 - Miałeś… dziewczynę?

 - Nie – odrzekł głosem, który przeznaczał na codzienny użytek. Zniknęła magia, niemoralność, brak zobowiązań, urok dokonywania przestępstwa wbrew ludzkim przekonaniom… - Chciałem ją po prostu pocałować.

 - Tak jak mnie? – podjęłam, marszcząc brwi. 

 - Dokładnie.

 - Po co?

 - Musiałem sprawdzić.

 - Niby co?

 - Czy poczuję – powiedział miękko, rzucając krótkie spojrzenie na moje usta. – Cokolwiek.

Czym był, nie miałam pojęcia, ale wiedziałam, że przebywanie z nim jest dla mnie niebezpieczne. Wiedziałam też, że niebezpieczeństwo zawsze kryje w sobie ogniwo, które zwodzi, a u Sasuke nie był to mały zalążek, lecz przeolbrzymia chęć odkrywcza.

Sakura, co z tobą?

Przede wszystkim Sasuke mógł być pijany i zmyślić na poczekaniu swoją wersję, widząc, że alkohol mnie zniesmacza. Po drugie, najpewniej stałam się kimś w rodzaju królika doświadczalnego i wcale nie było mi z tym źle. Sasuke powiedziałby, że dobrze na tym wyszłam. Chwila przyjemności za jego „test uczuć”? Praktycznie!

 - Poczułeś coś? – odezwałam się w końcu, ponieważ i on był pewien, że padnie to pytanie, a i mnie dręczyło od środka. – Poczułeś… cokolwiek?

Jego spojrzenie nabrało trochę chłodu, nie było nawet neutralne, lecz dziwnie podejrzliwie. Jak miałam je zinterpretować? Całował namiętnie, sprawiał, że płynęłam na chmurach, u szczytu nieba… Z drugiej strony nigdy nie dowiem się, jak uszczęśliwiał tamtą dziewczynę z gimnazjum. Czy każdy pocałunek jest równie intymny w momencie jego trwania, a dopiero później objawia się, czym było dla nas to przeżycie?

Nie miałam pojęcia, w jaki sposób rozstrzygał to Sasuke, ale dla mnie podejście do tego wydarzenia było niezmiennie od czasu, kiedy miało ono swój początek.

 - Powiesz mi? – naciskałam, jednak głos miałam spokojny i cierpliwy.

Sasuke zaczął przypierać mnie do drzewa, które torowało mi drogę za plecami. Byłam uparta i trzymałam wysoko zadartą głowę, przyszykowana na wszystkie niespodzianki. 

 - Nie wiem, czy powinienem ci mówić. To wszystko pokomplikuje.

 - Powiedz. – W moim głosie słyszalna była już nerwowość.

Ale Sasuke i tak tego nie powiedział.

Na początku były szelesty, szumy i jakieś stęknięcie. Nie zdążyliśmy nawet spojrzeć w tamtych kierunku, a już zamroczył nas nawał jasnego światła z latarki, którą ktoś ewidentnie w nas celował. Pośród ostrego blasku stały dwie sylwetki. Jedna prawdopodobnie trzymała przyrząd, a druga zakradała się za plecami tej pierwszej.

 - Sakura-chan? – wykrztusiła któraś z nich. Rozpoznałam kto to taki po przyrostku grzecznościowym. – Co się dzieje…?

Naruto.

Tylko Naruto tak mnie nazywał.

A postać, która najprawdopodobniej nim była, ruszyła naprzód, spuszczając snop latarki, co doprowadziło do kalejdoskopu mglistych plamek. A zaczęły one tańczyć mi przed oczyma. 

 - Zostaw ją. – Warknięcie. Uścisk Sasuke na moich ramionach zelżał. Domniemany Naruto zepchnął go w tył, na tyle mocno i na tyle niespodziewanie, że Uchiha nie miał szans w walce o zdobycie równowagi. Grzmotnął o ziemię, którą wyścielała już cienka warstwa śniegu.

 - Naruto! – zagrzmiałam, piorunując go spojrzeniem. Dostrzegł go poniewczasie, ponieważ przez kilka pierwszych sekund koncentrował uwagę na moim partnerze. Gdy napotkał mój wzrok, przyłożył dłoń do mojego mostka i dał mi znak: „Nie ruszaj się”, ale to unieruchomienie nie krępowało mnie zbyt długo.

Po lewej cień drugiej postaci poruszył się niespokojnie i wyjąkał:

 - Naruto-kun…

Hinata, pomyślałam, zipiąc jak odjeżdżająca lokomotywa. Nie dałam rady nawet go ukarać, bo Uzumaki zniknął, jak na oglądanym filmie, którego ktoś zaczyna przewijać. Sasuke gwałtownie dźwignął się na nogi i wziął odwet na Naruto. Teraz to on stał przede mną, profilem, marszczył brwi ze złości i dokonywał obserwacji.

 - Nigdy więcej tak nie rób – ostrzegł napastnika.

Naruto upuścił latarkę, a ta rozjaśniła nieważny dla nikogo obszar. Złapał się za, z pewnością potłuczoną, głowę i leżał, zamiast wstać.

 - Sakura-chan, zrobił ci coś? – sapnął do mnie, wytrącony z równowagi.

 - Nie! – odkrzyknęłam bez tchu i choć złość bezustannie starała się mnie opętać, udawało mi się jako tako ją tłamsić. Ważniejszy był Sasuke: jego samopoczucie i narastająca agresja w oczach. Chciałam się przy nim zjawić, ale ten czyn uprzedził swoimi słowami.

 - Jej nic nie zrobiłem, ale tobie zaraz „coś” zrobię.

Jasna cholera! Dlaczego miałby wszczynać bójkę, skoro rachunek został wyrównany? Przyjrzałam mu się dokładniej, by przekonać się na ile prawdziwe były te słowa. Poręczenie czy zwykła próba odstraszenia? I co z Naruto? Ile widział? Patrzył, jak szybuję wśród chmur, na tęczy, tam, gdzie ona jest moim wierzchem, a szczęście mogę łapać do rąk? Chryste, ustawiłam się w pozycji gotowości, żeby zainterweniować w razie tragedii. Hinata przykucnęła obok Naruto i pomimo zaoferowanej pomocy, Uzumaki ją odrzucił i wstał samowolnie.

Co dziwniejsze, twarz przyozdabiał mu sprośny uśmiech.

 - Pozwalasz sobie na zbyt wiele, Sasuke. Muszę coś z tym zrobić. Sakura-chan, próbował cię uderzyć?

 - Nie – zaprzeczyłam, wkraczając na przypuszczalny plac boju. Zdzieliłam Uzumakiego po plecach i kazałam mu się uspokoić. – Nie rób szopki, dobrze? Nic się nie stało. Wszystko jest w porządku.

 - Przypierał cię do drzewa – warknął. Uśmiech mu przygasł i patrzyłam jak zaczyna kompletnie zanikać. – Przecież widziałem! Byłaś wystraszona.

 - Bo jakiś kretyn świecił mi latarką w oczy. To mogło mnie trochę zdezorientować!

 - Co nie zmienia faktu, że on przypierał cię do…

 - Hej! – Krzyk dobiegł do nas z tyłów. Odwróciłam się, a Sasuke… O kurczę! Jakimś cudem miał w ręku broń i, mało tego, celował w nas jej lufą, mrużąc oko. – Padnij! – powiedział do mnie.

Padłam więc natychmiast. Ale Uzumaki nie. Słyszałam jak farba chlusta przy czołowym zderzeniu z jego twarzą. Błyskawicznie przeturlałam się w prawo z obawy, że substancja mogłoby rozbryzgnąć się na moje ubranie. Był to odruch bezwarunkowy, którego nielogiczność zauważyłam po fakcie. Tak czy inaczej byłam cała umorusana.

Naruto przetarł sobie oczy i plunął czerwienią, która przedostała mu się do ust. Utrudniona widoczność sprawiała, że wychwycenie uczuć, czających mu się w oczach nie przychodziło mi łatwo, ale ruchy ciała, rozdygotane i jakby w gorączce, dały mi do myślenia.

Oho, czas uchronić Sasuke.

Rzuciłam się przed niego w chwili, kiedy Uzumaki sięgnął po swój pistolet. Wystrzelił, a ja przyjęłam cios na klatkę piersiową, koloryzując tę scenę inaczej. Piłka i boisko. Ratunek przed bramką ostateczną. Gdyby trafiono Sasuke, nasza drużyna byłaby skończona.

 - Sakura-chan! – Naruto przerwał ostrzał, kiedy zorientował się w sytuacji.

 - Idiota! – Starłam cząstkę farby, która bryznęła mi do oka, a potem rzuciłam okiem za siebie, gromiąc nim Sasuke: -  Jesteś moim dłużnikiem, pamiętaj.

 - Nie dałbym mu się trafić – powiedział rzeczowo. Zero krzty wdzięczności. Absurd sięgnął granic, kiedy usłyszałam resztę: - Ale możesz robić za tarczę. Całkiem dobrze ci to wychodzi.

Jakby dane byłoby mi to zakwestionować, poczułabym się wyróżniona. Niestety, ogólny dynamizm zadziwiał. Sasuke od razu się za mną ukrył, nieznacznie zgięty, a potem wyjrzał zza mojego korpusu, jakbym robiła za ścianę, a on za agenta do spraw z kryminałów. Nie wiedziałam czemu miałby służyć następny strzał, skoro porażka Naruto była już stosownie widoczna.

No, ale jak się sprawy mają, uprzytomnił mi dziewczęcy pisk.

 - W Hinatę? – Obruszyłam się. Dramat koleżanki zrównoważył się z komicznym punktem patrzenia. Sasuke wyglądał przednio, używając mnie jako jedynego środka ochrony.

 - Koniec z nimi – oświadczył i podniósł głowę, by napotkać moje oczy. – Załatwieni na cacy.

 - Nie masz wstydu, Uchiha! – uniósł się Naruto, patrząc na wpół zaczerwienioną partnerkę. Jakkolwiek utytłana była, w pewien sposób pokrywało się to z jej codziennym wizerunkiem, a konkretniej policzkami, które zwykle oblewał ten sam kolor. – Sakura-chan! Jaka była umowa? – Uzumaki wystartował do mnie z pretensjami: – Nie eliminujemy drużyn znajomych!

 - To nie ona was wyeliminowała, tylko ja. – Sasuke butnie się wyprostował, ale zaalarmowana bronią, którą wciąż dzierżył mój przyjaciel, stwierdziłam, że lepiej będzie przysłonić Uchihę swoim ciałem, więc uczyniłam to ponownie.

 - Nie ruszaj się.

 - Nie dam się mu trafić – syknął.

 - Tego nie wiesz! Poza tym nie zależy ci na zwycięstwie i ja muszę o to dbać. Pozwól mi robić swoje. Mogę być tą cholerną tarczą – wyrzuciłam z siebie, a po jego krótkim namyśle, zgodził się.

 - Niech będzie.

Tyle że żadne z nas nie przewidziało strategii Uzumakiego.

Naruto wziął rozmach i rąbnął pistoletem o ziemię, a ten prawie się roztrzaskał. Kiedy zaczął podchodzić do nas z gorzejącą dookoła niego wściekłością, przestałam robić za tarczę. Sasuke, jak na komendę, powtórzył czynność, którą wykonałam dzisiaj dwukrotnie. Zasłonił mnie sobą i naprężył mięśnie.

 - Stój tam i się nie ruszaj – usłyszałam.

 - Załatwmy to jak mężczyźni. Niech ci się nie wydaje, że jesteś lepszy od każdego. Ten strzał nic nie oznacza. To tylko strzał w głupawej grze dla nastolatków.

Naruto nie był rozważny. Stawiał czyjeś dobro ponad własne, za przyjaciółmi mógł wskoczyć do ognia i przyjąć na siebie strzał, tak jak ja dzisiaj, tyle że w przykładzie Naruto wyobrażałam sobie prawdziwą, niosącą śmierć kulę. W każdym razie robił te wszystkie rzeczy dla dobra innych, ale o odpowiedzialność mógł tylko zabiegać. Lubił też rywalizować, co zwykle, dosyć nieszkodliwie, sprawdzało się na Kibie, ale dziś… Dziś zdecydował, że skontroluje przepaść pomiędzy nim, a Sasuke. Takie rzeczy nigdy nie kończyły się dobrze, a wrażenie, że Uzumaki poczuł się zgorszony było zbyt realne, bym mogła się jemu oprzeć.

 - Nie myśl sobie, że legendy o tobie robią na mnie wrażenie. W końcu, jak sama nazwa mówi, to tylko legendy. – Naruto stąpał dalej po grząskim gruncie, a przy końcówce wypowiedzi, miał czelność zuchwale się wyszczerzyć.

 - W każdej legendzie jest ziarno prawdy – odparował Sasuke.

 - To porzekadło z reguły się nie sprawdza.

Zaczęło się. To znaczy, miało się zacząć, jednak zaangażowałam się w konfrontację i mocno przytrzymałam ramię Sasuke, kiedy szykował się do rozmachu. Wśród mężczyzn zapadła cisza, a dwie pary oczu przewertowały mnie na wskroś i każda z nich była tak samo spętana złością.

 - Spieprzaj. – Sasuke wyszarpał się z uścisku. Myślałam, że ta słowna napaść mu starczy, lecz niebawem poczułam mocne pchnięcie i chyba sam Sasuke nie przewidział skutków, gdyż po doznaniu silnego bólu w okolicach potylicy, zobaczyłam jego wybałuszone oczy. Najwidoczniej źle oszacował odległość drzewa, przez co zepchnął mnie na nie z nieodpowiednią siłą. Cholernie bolało.

Naruto z wrażenia zassał powietrze.

 - Ty sukinsynie! 

Naruto nie rozumiał. Nie miał o niczym pojęcia, więc traktował ten uczynek jak najgorszą zbrodnię, choć w rzeczywistości nie była dla mnie żadną krzywdą. Otrząsnęłam się z szoku pourazowego i zebrałam w sobie. Sasuke zablokował cios pięścią, który zdążył wymierzyć Naruto, więc wykorzystując zastój, podbiegłam do przodu i tym razem mój wybór padł na Naruto. Udobrucham go szybciej, bez wysiłku, którego wymagałaby próba z Sasuke.

Planowałam powtórzyć zabieg: chwyt w momencie zamachnięcia. Udałoby się, gdyby nie szybkość, z jaką Uzumaki go wykonał. Nie zdążyłam odpowiednio przystawić dłoni i wtedy łokieć, pędzący z prędkością światła, przyłożył mi w twarz.

Dziewczyna zatoczyła się do tyłu, a uniesione dłonie jej zdrętwiały, jakby chciała tym gestem spauzować biegnący czas. Sasuke patrzył się na jej głupkowaty wyraz twarzy i oczy, którymi mrugała nienaturalnie szybko, usiłując pozbyć się, prawdopodobnie zamglonego, widoku i odzyskać ostrość widzenia.

 - O jacie… - wydukała, przyciskając rękę do lewego oka. Sasuke przypomniał sobie, jakim doznaniem było dla niego pierwsze, te mocniejsze uderzenie. On także miał trudności z odzyskaniem koncentracji, a sugerując się jej znajomością, wiedział, że zacznie pleść trzy po trzy, otumaniona. – Naruto, niezły cios. A niech mnie…

Naruto zaczął litanię w stopniu tak zaawansowanym, że obecność Sasuke przestała się dla niego liczyć.

 - Boże, Sakura-chan! Przepraszam! – wykrzyknął histerycznie, łapiąc się jej ramienia jak ostatniej deski ratunku. – Nie chciałem, przepraszam! Tak bardzo przepraszam!

Apel Uzumakiego w ogóle nie przemawiał do Sasuke. Złość w nim cały czas wzbierała na sile i Naruto nie udawało się jej powstrzymywać. Zranił ją. Naprawdę ją uderzył. A on się jej przyglądał. Właśnie próbowała odzyskać mowę i z tępym uśmiechem spoglądała na przyjaciela.

Ten typ agresji dotknął go po raz pierwszy. Nie wiedział, jak mu się przeciwstawić, więc po prostu zaatakował. Złapał w uścisku poły ubrania Uzumakiego i pędził z nim do tyłu tak długo, dopóki na ich drodze nie stanęła przeszkoda: pierwsza, napatoczone drzewo. Naruto głośno stęknął, kiedy gruchnął plecami o korę, podtrzymywany w powietrzu przez Sasuke.

Zaglądał mu w oczy. Zdezorientowane, z silnym poczuciem winy… Zaglądał tam i pomimo że zwykle nosił w sobie jakąś przyganę dla drugiej strony, teraz w głowie miał pustkę. Co mógł powiedzieć? Najprawdopodobniej ten napływ gniewu wywołała… ona. Jej ból? Nie, to było niedopuszczalne. Takie sprawy na niego nie wpływały. Był zanadto drażliwy i wiele razy uczestniczył w bijatyce o głupstwo, ale nigdy nie zdarzyło mu się, by walczył „za kogoś”. Najczęściej rozchodziło się o splamiony honor, nic więcej.

 - Sasuke, puść go! – krzyczała za nim. Lekko się odwrócił, żeby przekonać się na własne oczy, jak ona traktuje ten niecodzienny atak. Dopiskiem szczęścia, dziewczyna weszła w łunę światła z upuszczonej latarki, a zaraz za nią kurczyła się Hinata, wtórując jej.

 - Przestań. – Usłyszał jej szept.

Hinata była tak bezbronna, że nie miał serca, by dłużej katować jej tym widokiem. Poza tym nie potrafił nic wymyślić. Teraz wyszło, że robił to wszystko w imieniu tej pseudo-piłkarki, a nie chciał, by tak to odbierano.

 - Pieprz się – sarknął i zluzował uścisk, z którym Uzumaki nawet się nie siłował. Partnerka Sasuke, „ona”, stanęła obok z dziwnym miszmaszem uczuć w oczach. Mógłby przysiąc, że dostrzega tam strach, lecz była także siła, swego rodzaju odwaga i uśmiech, który dodawał mu otuchy.

 - Spokojnie – poprosiła.

 - Jestem spokojny.

 - Pewnie. Dopóki nikt cię nie dotknie.

Sasuke zostawił jej słowa bez komentarza, a potem oboje zerknęli na zdyskwalifikowaną już drużynę. Hinata klęczała przy Naruto i znów starała się pomóc mu podnieść się na nogi i tym razem z tej pomocy skorzystał.

 - Sakura-chan, przepraszam.

 - W porządku. Sama się o to prosiłam.

Wyglądała dobrze, ale niewątpliwie ten cios zapisze się na jej twarzy pod postacią jakiegoś niewinnego sińca.   

Sasuke nie chciał dłużej oglądać tego wszystkiego. To, co eksplodowało mu głowie, nie było nawet nieładem, ale czymś bardziej zdezorganizowanym. Jedyne czego pragnął, to izolacja od tego otoczenia, nieważne czy ona pójdzie z nim, czy też nie.

Włożył broń do pochwy, przytwierdzonej do pasa i odwrócił się na pięcie.

 - Idziemy? – zapytała go.

 - Tak – odparł, chociaż chciał poinformować ją, że idzie on, tylko on. Tak obojętnie, żeby sama dokonała wyboru, czym będą jej następne czyny. Teraz ją przechytrzył, podświadomość kazała mu rozegrać to tak, żeby ona rzeczywiście poszła jego śladami.

 - Naruto, poradzisz sobie? – Przystanęła jeszcze, by skontrolować stan przyjaciela.

Wtedy do Sasuke dotarło coś zdumiewającego i aż zatrzymał się, spętany przez kolejną nawałnicę tajemniczych uczuć:

 - Nie idź – wyjąkał Uzumaki. – Nie idź z nim.

 - Jesteśmy drużyną! – odpowiedziała mu, wyraźnie ugodzona tą prośbą. Później ruchem ramion pokazała na Naruto i Hinatę: – Całkiem niezłą drużyną, jak widać. Załatwiliśmy was.

 - A-ale on…

 - Nic mi nie zrobił. – Sasuke poczuł jak chwyta jego rękaw. Był trochę zbałamucony, ale tego nawyku nie dało się oszukać. Wyrwał się jej i tak, a nawet cofnął, zdumiony wytrwałością tej dziewczyny.

Być aniołem w jej oczach. Brzmiało jak żart, a potem zrobiła się z tego nadzieja, że kurczowo trzyma się tego stanowiska, bez chwil zwątpienia.

 - Nie warto, Sakura-chan! – Naruto ledwie hamował porywczość i Sasuke wyczuł, że w każdej chwili jest gotowy podbiec do Sakury, przerzucić ją sobie przez ramię i porwać jak książę nieposłuszną księżniczkę.

A ona była z innej bajki.

- Warto – powiedziała tylko, a Sasuke widział jak go wyprzedza i prowadzi dalej. – Chodź, Sasuke. Mamy jeszcze parę drużyn do wyeliminowania.

Uchiha uśmiercił swą nietrzeźwość i czułam, że zrobił to już bezpowrotnie. Wlokłam się za nim, markotna i niemrawa, masując raz za razem uderzone miejsce. Ból, choć zmalał, wcale mnie nie opuścił, tylko nie załamywał się na tym najniższym stadium, przez co domyśliłam się, że zostawi mi jakąś pamiątkę. Nawet teraz odczuwałam już inną widoczność w lewym oku i wiedziałam, że rozrasta się pod nim dorodna śliwka. Aż dziw, ze spotkało mnie to samo, co Naruto i to nie dalej jak parę dni po incydencie, którego on doświadczył. Szczęście w nieszczęściu, że zrobił to on i był to przypadek, a nie ukartowana napaść i kradzież w jednym.   

Jedyne, czego było mi szkoda, to Sasuke, a konkretniej nawrotu niedostępności. Przestał się do mnie odzywać i nawet nie upewniał się, że wciąż wałęsam się jego śladami, chociaż śnieg skutecznie tłumił dźwięki stawianych kroków. Szczerze powiedziawszy, zaczynałam powątpiewać w realność tamtego pocałunku. Może wszystko wyśniło mi się w momencie, gdy przyjęłam na twarz cios z łokcia? Nie. Oby nie.

Nadal czekałam na jego odpowiedź. Ciekawość kłuła mnie w środku, lecz moment nie był stosowny. Sasuke miał mi coś za złe i próbowałam jasno przedstawić sobie możliwości, ale były zbyt błahe, bym mogła dać im wiarę.

Naruto, kretynie! Nie dość, że nieomal dostałeś lanie, to na dobitkę zaprzepaściłeś jeden z życiowych moment, który w ważności zajmował podium.

Czułeś coś… cokolwiek?

Sasuke, czułeś coś?

Ochłodzenie było następstwem opadnięcia tamtych gorących emocji, zalewających mnie przy całowaniu. Czułam ziąb i kłucie na podrażnionym łokciem miejscu. Poza tym świat był coraz mniej widoczny z perspektywy uszkodzonego oka i trochę się tym przestraszyłam. Noc też robiła swoje. Było już grubo po dwudziestej, więc i mój wódz nie dawał łatwo się dostrzec. Prowadził bez postojów ku chorągwi, a ta była coraz bliżej, dopiekała mi, uściślając czas, w którym mogę nacieszyć się Sasuke. Kierując się odległością od celu, zostało mi go niewiele. A odwaga zanikła już dawno, tam wśród miliarda nagromadzonych emocji, w obliczu pocałunku, niedoszłej bójki i świadomości, że po raz kolejny uwikłałam się w kłopoty. 

Na domiar tego, zaczęłam odchodzić od zmysłów. Wrażenie było podobne jak u akrobaty, który usiłował dostać się na drugi brzeg po cienkiej linie, przy czym ziemia poniżej zapadła się kilometrami w dół. Mi też brakowało asekuracji. Odkąd Sasuke przestał dawać oznak życia, wiedziałam, że jeżeli coś stanie na naszej drodze, nie będę mogła liczyć na jego pomoc.

Stale wyłapywałam uszami dźwięki, których obecność powinna być wykluczona. Ktoś znów zakradał się w pobliżu, albo polował, ustanawiając nas za ofiary. Była też opcja bardziej pocieszna. Być może drużyna po prostu szwendała się gdzieś w okolicy i nie pomyślała, że przepuszczają właśnie doskonałą okazję na eliminację. Teraz, mnie i Sasuke, charakteryzowały same słabe punkty. Brak kontaktu, wspólnego języka ciała… Nad takimi łatwo było wziąć górę.

 - Powinniśmy uważać – powiedziałam, zakładając, że Sasuke wciąż był czyściutki i nie ubabrał się farbą. Choć stricte trafiony nie został, istniało prawdopodobieństwo, że pocałunek mógł namotać nie tylko w moim sercu. Dopiero teraz założyłam tę możliwość, bo przecież farba na twarzy zdążyła mi zaschnąć, ale w tamtym momencie, gdy spijaliśmy przyjemność z własnych ust, mogło dojść do pewnych… powikłań.

Aż musiałam to sprawdzić!

 - Hej, pokaż się! – Do przodu zagnał mnie lęk. Sasuke nie przewidział tego zagrania i mocno wytrzeszczył oczy, kiedy zagarnęłam bliżej jego twarz, ściśniętą na policzkach palcami jednej dłoni.

W odróżnieniu od niego, ja wzięłam w rachubę kilka aktów przemocy i jeden z nich przełożył się na rzeczywistość.

 - Zostaw mnie! – Podniósł głos przynajmniej o dwie oktawy, a kiedy spróbował mną szarpnąć, użyłam zdwojonej siły, by ustać w miejscu nietknięta. Udało się.

 - Spokojnie, Sasuke. Muszę coś zrobić. Daj mi minutkę.

Stanęłam na palach i wpierw przebadałam jego lewy policzek. Czysty jak łza; piękny i gorący. Z drugim działo się to samo, ale głowy nie dałabym sobie odciąć, że oba są nieskalane, ponieważ noc mogła wyciąć mi psikusa i coś zamaskować.

Wzięłam rękę, zdjęłam plecak i błyskawicznie wyjęłam z wewnątrz latarkę. Przyda się też na dalszą drogę, pomyślałam, wciskając guzik i mierząc łuną w Sasuke.

Zamknął oczy i cofnął się.

 - Co ty, tym razem, wyprawiasz?

 - Upewniam się, że jesteś czysty.

 - Przecież jestem – warknął i osłonił się ugiętymi ramionami. Z westchnięciem wcisnęłam wyłącznik.

 - Mogłam cię zbrudzić. Przecież… - Słowo nie chciało wyjść mi z gardła, ale w końcu się przemogłam: – Całowaliśmy się, prawda? Dwa razy! Farba mogła nie zdążyć wtedy…

 - Jestem czysty. – Podszedł bliżej i wytarmosił mi z rąk latarkę. Może jest i czysty, ale zły z pewnością też był, wydedukowałam. Był potwornie zły i mogłam sobie tylko wyobrażać jak mistyczne, wszechwiedzące stworzenia trudzą się z tym nadzwyczajnym przypadkiem, w którym nie dają rady się połapać.

Kiedy odszedł, poczułam w sercu powinność. Tak! Może te stworzenia pokładały we mnie nadzieję. Przeniknij do jego serca, rozsądziły, a ja byłam posłuszną służebnicą.

 - Co złego zrobiłam? – sfrustrowałam się, młócąc rękami powietrze.

Sasuke raptem się odwrócił i pokazał na mnie palcem wskazującym z taką furią, jakby chciał mi wydłubać nim oczy. 

 - Jesteś tu! Byłaś wczoraj, przedwczoraj i trzy dni temu. Nie mogę się ciebie pozbyć! Oto co zrobiłaś i to, co robisz dalej!

Przyjrzałam mu się ciekawsko, poszukując czegoś, co upodabniałoby to do komplementu i drugiego „czegoś”, bratającego te słowa z ubliżeniem. Jak powinnam to przyjąć? Najbardziej wiarygodna wydawała się myśl, że Sasuke zwyczajnie nie chce mnie dłużej w pobliżu, ale patrzył na mnie oczami, które wcale nie przyklaskiwały temu założeniu.

Zaczęłam ostrożnie:

 - Chcesz, żebym cię zostawiła?

 - Ktoś, kto ze mną nie jest, nie może mnie zostawiać, prawda? – zapytał retorycznie po dłuższym namyśle.

 - Nie to miałam na myśli – bąknęłam, wiedząc już, że nie tylko podrażnienie wokół lewego oka przybierało koloru purpury. – Chodzi mi o ogół. Referat, ten moment… następne momenty… Chcesz, żebym sobie poszła?

Sasuke ucichł i tylko wwiercał we mnie oczy. W niewysłowienie specjalny sposób i nadludzko długo. Żaden kontakt wzrokowy nie przedłużył się powyżej minuty, a tu doliczyłam się już do dwóch.

 - Chodźmy dalej – oznajmił w końcu.

Cudnie!

 - To nie jest odpowiedź na moje pytanie – upomniałam go.

Chodźmy dalej… Sasuke specjalizował się w nieuwzględnianiu głównych motywów naszych rozmów i często po prostu je pomijał. W takim układzie ciężko było mi wstrzymać się od jakiś działań, gdy każda nierozwiązana zagadka odciskała na mnie piętno i dokładała ciekawości do stosu, a ten przeliczałam już w kilogramach.

 - Chodźmy – powtórzył z naciskiem, a w odpowiedzi pokręciłam głową. – Chciałaś wygrać, prawda? Nie uda nam się, jeżeli będziemy trwonić czas, zwłaszcza, że po piętach deptają nam inni.

Przyjęłam postawę zaciętego pięciolatka, który upiera się jak osioł i próbuje przemówić matce do rozumu: „lepiej po mojemu”.

 - Ale ja chcę wiedzieć.

 - Dowiesz się później. – Westchnął. Jak na zmordowaną matkę przystało, podkoloryzowałam myślami.

 - Kiedy konkretnie? – podłapałam.

 - Chodź, do licha! – Starczył uścisk na nadgarstku i wiedziałam już, że skutkiem będzie siła, ciągnąca mnie w dal, siła, której nigdy nie mogłam się przeciwstawiać. Poczucie ekscytacji nad nią przeważało i trudniej było mu się oprzeć.   

 - Jak zwykle – fuknęłam, pozwalając jednak prowadzić się w stronę szczytu z chorągwią.

Coś jednak pokrzyżowało nasze plany.

Nagle poczułam, że grunt pod naszymi stopami jest grząski i mniej stabilny niż było to do tej pory. Sasuke zatrzymał się z podejrzliwością, co później zdało mi się strasznie głupie, ale w chwili zagrożenia też nie odważyłam się poruszyć.

Chwila nieuwagi i ziemia przestała być namacalna.

 - Pułapka! – wykrzyknęłam, przypominając sobie jak Hassun nam o nich prawił u progu samurajskiego ośrodka. Były niegroźne, ale przy nieszczęśliwym upadku, któreś kości mogły ucierpieć.

W tych okolicznościach był to nadgarstek. Sasuke zmiażdżył mi go własnym zadkiem, gdy oboje wylądowaliśmy w podkopanym, na życzenie organizatora, rowie. Dla zamortyzowania upadku, jego dno wyłożono wysuszonymi liśćmi, które głośno zaszeleściły, kiedy wpadliśmy w ich łożysko. 

 - Niech to szlag! – odezwał się Sasuke, wynurzając się spomiędzy warstwy asekuracyjnej. We włosach utknęły mu dwa, pojedyncze liście, a trzy inne przylepiły się do jego ubrań.

 - Mówiłeś coś o trwonieniu czasu? – sarknęłam.

I zrozumiałam coś jeszcze. Że rów wykopany został z przeznaczeniem dla jednego kozła ofiarnego, bo inaczej tej ciasnoty nie dało się wytłumaczyć. Sasuke przylegał do mnie całym ciałem, zaraz po tym, jak cudem podnieśliśmy się do pionu, co było niezwykłą przeplatanką ludzkich kończyn.

Jego oczy! Jasny gwint, wzięły odwet za tamte przykrości z góry i zaczęły mnie torturować. Nie dość, że były śliczne, to na dodatek niedostępne i oszpecone brakiem głębszych uczuć.

 - Nie panikujmy. – Próbowałam ochłonąć. – Musimy jakąś się stąd wydostać. Może… może zrobiono jakieś dodatkowe wyjście?

 - Pewno ukryto je pod liśćmi. – Mimo że Sasuke posłużył się ironią, schwytałam do rąk nadzieję i stwierdziłam, że trzymanie się jej jest warte ryzyka. Odwróciłam się tyłem do partnera i mocno schyliłam, przekopując świszczące drobinki. – Myślałem, że szukamy wyjścia.

 - A co, twoim zdaniem, robię? – wściekłam się, dysząc z wysiłku.

 - Taniec erotyczny.

Hę?

Sasuke piorunem położył mi dłonie na talii, postawił do pionu i zakończył ten manewr obrotem w jego stronę. Nie wiedziałam co kryję się pod pojęciem „taniec erotyczny”, dopóki w głowie nie odtworzył mi się ta scena widziana oczami osoby trzeciej.

 - Niechcący! – Zaczęłam histeryzować. – To nie miało żadnych podtekstów seksualnych! Wiem, że dziwnie się wypięłam, ale, hej! Jestem… jestem spięta. Nie wiadomo czy damy radę się stąd wydostać.

 - Następnym razem postaraj nie bawić się w tancerkę z klubów erotycznych, zgoda? – Przez chwilę tliła się we mnie nadzieja, że powróci nieczęsta odmiana Sasuke i zacznie kokieteryjnie się uśmiechać. Nic bardziej mylnego. Trochę oszołomił mnie ten napad złości, bo po dzisiejszym, nie myślałam, że mogłoby być to dla niego wulgarne.

 - Przepraszam. – Spuściłam wzrok.

Sasuke zajrzał w górę, ale stamtąd widoczne było tylko rozgwieżdżone niebo, częściowo przesłonięte koronami drzew. No i śnieg nieustannie nas obsypywał, a końcówki włosów przykrył mi już na dobre.

 - Co teraz? – odezwałam się cicho.

 - Wygląda na to, że utknęliśmy.

 - Nie będziemy próbować się stąd wydostać?

 - Jak? – Sceptycznie zerknął na przestrzeń dookoła. Nie było ani jednego solidnego kamienia, w którym można byłoby pokładać nadzieje. Pułapka miała kształt okręgu, była ciasna i ziemista, ale pomysłodawca dopilnował, by żadnej z ofiar nie przyszła do głowy ucieczka. Utopione w glebie gałęzie, kamyczki, skały… O takich rarytasach mogliśmy pomarzyć! Teraz obawiałam się tylko, że skądś wyjrzy dżdżownica, pająk albo inne małe paskudztwo.

 - Podsadzisz mnie? – spytałam przez ściśnięte gardło, ale Sasuke odmówił. Wspomniałam tamtą gafę z tańcem erotycznym i ostatecznie zmieniłam zdanie – to byłby zły pomysł. – W takim razie, co robimy?

 - Czekamy – powiedział. – Nie mamy innego wyboru.

Nogi miałam jak z galarety i co najśmieszniejsze, nie była to sprawka widoku na przyszłość, lecz naszej bliskości, nieprzewidywalnej, przytulnej i kłopotliwej zarazem. Bojaźń się pogłębiła, gdy poczęstował mnie „tym” spojrzeniem. Tym, które fundowano mi przy pocałunkach. Na dodatek zbliżył się bardziej i w końcu byłam pewna, że Sasuke po raz kolejny wyśle mnie do raju. Pomyślałam na zapas, że gdyby miało to miejsce, twardo postawię na swoim i nie dopuszczę, by omamiła mnie namiętność. Była przyjemnym wariactwem, jak najbardziej, ale gryzła się z mentalnością człowieka, a na jej nadszarpnięcie nie chciałam się godzić.

Pod pewnymi względami, moje zachowanie wydawało mi się niegrzeczne i wyuzdane.

 - Nie martw się, już więcej cię nie pocałuję – przemówił tak nagle, że aż się wzdrygnęłam. Zapewne dostrzegł na mojej twarzy zobrazowane kontemplacje, a teraz patrzył jak zagryzam wargę i tak samo niezbita była moja pewność, że i tym razem przejrzał mnie na wylot. Tak, czułam się rozczarowana. Przez moment wypisało się to na mojej twarzy. – Widzę, że masz z tym problem. – Oddalił się i wyłożył na powierzchni za sobą.

 - Do pocałunku potrzebna jest miłość… - stwierdziłam ostro, żeby zatrzeć ślady po ostatniej minie.

 - A do seksu ślub, tak?

 - Bez przesady. Żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku.

 - Przynajmniej po części jesteś normalną osobą – prychnął, znów zerkając w górę. Chyba wciąż żywił nadzieję, że wespniemy się po czterometrowym tunelu, biegnącym wzwyż.

 - A w pozostałych częściach? – zaciekawiłam się. – Jaka jestem?

 - Po prostu inna. – Sasuke nie przestawał zaglądać ku wyjściu z pułapki i najwyraźniej popadł w nostalgię. Spojrzał na mnie dopiero po jakimś czasie i od razu się skrzywił. – Cholera.

 - Co? – wydukałam, chociaż sekundę później domyśliłam się już, gdzie spogląda. Ostrożnie przyłożyłam palec pod lewe oko, a tamtejsza skóra natychmiast boleśnie dała mi do zrozumienia, że ręce powinnam trzymać przy sobie. – Nie jest źle. – Udawanie, że wszystko jest w porządku było tak głupie, jak kąpiel w basenie pełnym rekinów, jednak na skutek wielu przeżyć, weszło mi to w nawyk.

Sasuke oświetlił mnie latarką. Wcześniej wyswobodził ją spod warstwy liści.

 - Mocno sine? – Pokazałam na ranę.

 - Wcale nie wygląda, jakbyś dostała z łokcia – uznał.

 - Nie?

 - Jest gorzej.

Popatrzyłam na niego ironicznie, ale Sasuke wzruszył tylko ramionami, bo, co prawda, nie był niczemu winien. Sama sobie nawarzyłam tego piwska. A było wyjątkowo niestrawne.

 - Jak bardzo to widać?

Podszedł i zgarnął mi za ucho kołtun poplamionych farbą włosów. Spokojnie, odmawiałam jak modlitwę, Sasuke chce polepszyć widoczność. O czym ty znowu myślisz, zbereźniku?

 - I? – Oczy miałam zaciśnięte, żeby nie paść ofiarom następnego zaklęcia.

 - Kiepsko. – Przebiegł palcem po podrażnieniu. Mimowolnie zmarszczyłam czoło. – A więc boli?

 - Trochę. Jest przecież świeżo po uderzeniu.

 - Gratuluję przyjaciół – warknął.

 - To był wypadek – mówiłam, wciąż nie śmiąc uchylić powiek. – Nie musiałeś reagować tak agresywnie.

 - Nie toleruję, gdy ktoś…

 - Cię dotyka? – dokończyłam za niego pytaniem, które potwierdzenia nie wymagało. – Ja cię dotykam. Często.

 - Zawsze cię powstrzymuję – zaznaczył.

 - Nie zawsze. Przy pocałunku nie przeszło ci to nawet przez myśl.

Dłuższa cisza spowodowała, że nieśmiało zerknęłam jednym okiem, a ukazał się mi zdumiony Uchiha. Odległość, a właściwie jej brak, był dla mnie zabójczy. Znów skupiłam się na częstotliwości jego oddechów i tym, jak ich nawiew muska mnie po czole. Zamknęłam oko z powrotem, ponieważ przestraszyłam się, że mogłabym stracić swobodę, a była ona niezbędna w obliczu takich sytuacji. Sama już nie wiedziałam czy to dobrze, czy źle, że pułapka była taka ciasnawa. Chciałam tu być, ale jednocześnie wolałam się uwolnić. Chciałam, żeby mnie zagarnął bliżej siebie, tak jak godzinę temu, choć druga część osobowości, ta normalna, namawiała mnie do cofnięcia. Szkoda, że brakowało mi miejsca, by ten krok wykonać.

 - Ty chyba naprawdę chcesz, żebym znów cię pocałował. – Instynkt podpowiedział mi, że Sasuke się nachylił. O kurczę! Oczywiście nie wyczułam z jego strony żadnej krępacji.

 - Nic takiego nie powiedziałam. Znasz moje zdanie.

 - Zdanie można zmienić.

Więc wydarzy się to po raz trzeci?

Nie byłam psychicznie na to nastawiona. I teraz, i podczas dwóch poprzednich podróży po raju. Niemniej jednak nie ukrywałam przed sobą, jak wielką przyjemność czerpałam z obu razów, chociaż pierwszy był tak spontaniczny, że nie mogłam należycie go wycenić.

Zdanie można zmieniać.

Owszem, Sasuke. Robię to z prędkością światła, a wszystko to twoja zasługa. Zakochanie, zadrwiłam w dalekim zakątku duszy. Sakura się zakochała, dobre sobie!

Nawet baczniej mu się przyjrzałam, dla pewności. Sasuke wciąż był tak samo czarujący, cudownie piękny i doskonały. Lekko ściągał brwi, odwzajemniając spojrzenie, a włos wdarł mu się do oka, więc odrzucił go z grymasem małolata. Uroczy! On był taki uroczy, a ja tak bardzo się nienawidziłam za podobieństwo do bohaterek z mang od Hany.

Przesadny zachwyt nad mężczyzną nigdy dobrze się dla nich nie kończył.

 - Nie pocałuję cię – szepnął mi do ucha Sasuke.

Szybko zeszłam na ziemię.

 - Przecież wiem! O nic cię nie proszę.

 - Może nie słowami, lecz językiem ciała.

Chyba „językiem oczu”, gdyż te bez wątpienia błyszczały od urzeczenia.

Nagle dosłyszeliśmy odgłosy z góry. Odgłosy kroków! Zakochanie znów zrobiło mnie w konia, wypleniając czujność. Mimo że poprzednio, priorytetem była ucieczka z dołku, teraz pogląd na tą sprawę uległ paru poprawkom.

 - Chyba nie spędzimy tu wieczności – mruknął Sasuke.

Graj twardą, ukarałam „inną” część siebie, która była gotowa przekazać Sasuke gestem prośbę o milczenie.

 - Co to, do cholery, jest? – zapytał ktoś z góry. I tym razem bez problemu uporałam się z identyfikacją. 

 - To Chouji – poinformowałam Sasuke. Sądząc po tych zniekształceniach głosowych, chłopak przeżuwał właśnie następną zakąskę, a szelest opakowania hermetycznego temu dowodził. – Chouji! – zawołałam go.

Rzeczywisty stan rzeczy ogarnęłam poniewczasie. To właśnie wtedy odgrzebałam ze wspomnień myśl o jego partnerze w rozgrywkach – a raczej partnerce.

 - To głos Sakury! – Ino. Ino rozpoznała mnie od razu i twarz miała wesołą do momentu, w którym nie przyklękła nad wierzchem rowu. Zauważyłam skraj jej jasnych włosów i wiedząc, że nie dam rady wydobyć się z marazmu, skierowałam na nią wiązkę światła z latarki, którą trzymał Sasuke. – Sakura! Nie mów mi, że wpadłaś w puła…

Oho. Z uśmiechem niewiniątka patrzyłam jak posępnieje jej mina na widok mojego partnera.

Wtedy popatrzyła na wprost, powiedziała coś do Choujiego, a później zobaczyłam jak przyjaciółka po mistrzowsku łapie rzucony jej przedmiot.

Latarkę.

Ino chciała przechytrzyć światło, którym ją oślepiałam i włączyła swoje źródło. W sumie, nawet nie przejęłaby się, że utknęłam tutaj z „nim”, bo była to wiadoma oczywistość. Z większą bojaźnią podchodziłam do jej reakcji na śliwę pod okiem. Nie łatwo będzie jej wyjaśnić, jak do tego doszło.

 - I nawet Uchiha dał się złapać. – Ino oceniła najpierw stan ogólny, a ja zgasiłam latarkę z poddańczymi myślami.

Właśnie wtedy ujawniła się jej moja skaza.

 - S-sakura! Wielkie nieba, jak ty wyglądasz?! Jesteś…

 - Tak, wiem. Brudna – bąknęłam. – Zdyskwalifikowana.

 - Nie wierzę. – Zamarła z oczami jak spodki. Przestałam dobrze ją widzieć, bo rolę się odwróciły i teraz mnie torturowano strugą latarki. – Twoja oko… - mamrotała. – Twoja twarz.

Postanowiłam sprowadzić to do żartu:

 - Hej! Wiem, że nie jestem specjalnie urodziwa, ale bez przesady, dobra?

Chwilę dręczyła nas cisza. Sasuke pilnie przyglądał się zdarzeniu, a ostatnie, dostrzegalne osnowy Ino przepadły. Myślałam, że moje plany spełzły na niczym, a Yamanaka stworzy własne wersje przebiegu mojego życia z ostatnich godzin, przy czym relacje faktów nie będą miały dla niej znaczenia. Kiedy jednak ulatywała ze mnie nadzieja, usłyszałam głos, władczy i trochę zły:

 - Chouji, trzymaj mnie.

 - J-jasne – wydukał zbity z tropu. Chyba za bardzo korciło go, by zaglądnąć do rowu, a więc dowiedział się, jakimi rezultatami zakończono mój debiut w lesie. Dobrze, że przenikanie do czyiś wspomnień nie wchodziło w skład ludzkich umiejętności. Ino nie zliczyłaby, ile doświadczeń udało mi się zebrać.  

Postąpiła natomiast bardziej ludzko i położyła się przy krawędzi otworu, wyciągając do mnie rękę. Wzięłam ją z uśmiechem wdzięczności na twarzy. Bo mimo że nie mogłem jej zobaczyć, wiedziałam, że ona widzi mnie.

 - Trzeba przyznać, że masz wyczucie czasu. – Trzy czwartą ciała wykaraskałam się na przylądek i potem było już z górki. Chouji wyciągnął mnie chwytem pod pachami, a po podziękowaniach, musiałam skontrolować Ino. – Jesteś czysta – powiedziałam, bo na chwilę ułożyła latarkę w sposób, który udostępniał mi jej kawałek. – Gratulacje. Mnie nie udało się wyjść bez szwanku.

Chouji patrzył na mnie w ciszy. Nigdy nie był przesadnie empatyczny, ale nawet jako słuchacz, nie przestawał częstować się smakołykami z paczuszek. Jego bezruch ściągnął moją uwagę i dopiero wtedy ujrzałam w oczach chłopaka oniemienie.

 - Co ty robiłaś, Sakura? – zapytał, jakbym w rzeczywistości wróciła z oberwaną nogą, nie widząc w tym nic złego.

 - To wyjaśnię wam później. – Naprowadziłam ich na siniec. – Teraz czas pomóc Sasuke.

Ale gdy miało to nastąpić, Ino stanęła mi na drodze.

 - Nie – zafurczała.

Ściągnęłam brwi z nierozumieniem.

 - Ino, przecież nie mogę go tutaj zostawić. Jesteśmy druży…

 - Przestań kłamać! – Ino spiorunowała mnie spojrzeniem, a głos nabrzmiały miała tak silną wściekłością, że słysząc go bez patrzenia, nigdy nie przyszłaby mi do głowy jej postać. Upodobniła się do magazynu materiałów łatwopalnych, pomiędzy które jakiś śmiałek włożył zajętą ogniem zapałkę. Kiedy otwierałam już usta, żeby pieklić się o wytłumaczenie, zaczęła mówić dalej, głosem jak smagnięcie bata: – Uderzył cię, prawda? Uderzył cię, Sakura?!

Głośno westchnęłam, próbując nie histeryzować. Jej oskarżenie brało się stąd, że szalone usposobienie Sasuke było nam znane nie od dziś, no i kwestia z gimnazjum, która miała z nimi związek, nigdy nie została wypowiedziana na głos.

 - To nieprawda, Sasuke nie…

 - Nie zasłaniaj się kłamstwami, Sakura – przerwała mi, chociaż zaczęłam tłumaczyć się ze względnym spokojem. – Widzę przecież co masz pod okiem!

 - Spotkaliśmy Naruto – dodał Chouji. – Był w jakimś dziwnym amoku. Plótł coś o tobie i… nim. – Zerknął na ogołocony z kamuflażu rów z myślą o Sasuke.

Własnym uszom nie wierzyłam… to znaczy, może i tak, może wierzyłam, ale za późno do tego doszłam, bo szok zdążył do mnie wsiąknąć. Noc „sam na sam” z Sasuke Uchihą, bez świadków, bez zobowiązań. Jasne! Widząc śliwę pod moim okiem, Ino nie mogła pomyśleć o niczym innym.

 - Posłuchajcie – rozpoczęłam bardziej rozluźniona niż przedtem. Przecież już dawno powinnam się pogodzić z nadwrażliwym ego Ino. – To nie Sasuke mnie uderzył.

 - Więc kto? – niecierpliwiłam ją.

Naruto?

Rety! Ten obraz był niedorzeczny, teraz, gdy odtworzyłam go sobie w myślach. Z podobnymi odczuciami, mogłam wyobrazić sobie też Sasuke, który obsypuje ukochaną płatkami róż jak konfetti, a następnie prowadzi na ukartowaną kolację w ekskluzywnej restauracji.

 - To był wypadek – zmyśliłam na poczekaniu. – Nie zauważyłam konaru drzewa i uderzyłem w niego. Nie mogliśmy znaleźć z Sasuke latarki, więc dłuższy czas szliśmy na oślep.

 - Cudna historia. – Rozległ się głos spod ziemi.

Ino podskoczyła w miejscu i obejrzała się za siebie. Dołączyłam do niej, zaglądając na dno rowu. Sasuke stał tam z poufale skrzyżowanymi ramiona i opartą o ściankę głową. Nawet na nas nie spojrzał, kiedy cała trójca zebrała się nad jego gniazdkiem.

Ino odciągnęła mnie od wejścia.

 - Dosyć tego!

 - Co? – Zgłupiałam. 

 - Nie udawaj, Sakura! Idziemy stąd, natychmiast!

Chciała odejść, zostawiając go tu na pastwę losu? Nie! Na takie traktowane się nie godziłam, tym bardziej, że, wbrew pozorom, to nie Sasuke pokolorował mi twarz na purpurowo. Rozum podpowiedział, że rozsądzenie tej sprawy muszę odłożyć. Teraz należało odeprzeć ataki Ino i pomóc Sasuke.

Wróciła potęga, o której mu opowiadałam. Zawładnęła mną i poprowadziła powrotnie do rowu, dodała mi sił, nie dających się opisać, no i bagatelizowała prawie wszystko, mimo że Uchiha chwilę temu po prostu mnie podkablował.

Uwolniłam się spod naporu Ino i padłam płasko na ziemię, podając dłoń Sasuke.

Przyjął ją, nie bacząc na swój podły nastrój. I dla niego było jasne, że nie może spędzić tu wieczności.

Chouji rzucił się na pomoc, ale Ino była bezlitośnie wstrętna i nawet nie drgnęła, gromiąc wzrokiem nasze starania. Kiedy nareszcie sprostaliśmy zadaniu, Sasuke wyprostował się i dokładnie otrzepał. Chciałam wyjąć mu z włosów przyklejone listki, jednak odsunął się, odbierając mi tę możliwość.

Moja przyjaciółka sprawdziła się w innej dziedzinie:

 - Nie znasz umiarów! – Naskoczyła na Uchihę i, gdybyśmy znajdowali się w kreskówkach, z jej ust toczyłaby się piana. – Dlaczego jej to robisz?

Szybko objęłam jej ramię.

 - Ino, to nie tak jak…

 - Irytowała mnie. – Chłodny ton głosu Sasuke wywołał we mnie szok. Uśmiech zamarł mi na twarzy, bo przecież chwilę temu planowałam udobruchać nim Ino. Teraz gapiłam się na Uchihę z pytajnikami, zamiast oczu.

 - Co… ty mówisz?

 - Jesteś beznadziejny – powiedziała Ino, ani trochę się nie uspokajając.

Miałam w zanadrzu tyle przekonywujących sprawozdań, a nie zdołałam wypowiedzieć ani jednego i nawet teraz, kiedy była na to najlepsza pora, w przełyku utknął mi papier ścierny. Boląco podrażniał gardło i kaleczył moją składnie.

Dlaczego Sasuke zrzucał winę na siebie? Jaki miał w tym cel, do diabła?

 - Nie możesz tak robić – usłyszałam własny głos. Od razu czuć było, jak bardzo zgłupiał jego właściciel. – Ino. – Spróbowałam inaczej, lecz przyjaciółka uciszyła mnie magicznym gestem.

 - To przekracza wszelkie pojęcie. – Cały czas zwracała się do Sasuke. Chouji wciąż obserwował zajście, nie podjadając chrupek z paczki. – Irytowała cię, więc ją uderzyłeś?!

 - Dokładnie tak – potwierdził Sasuke.

 - Nieprawda! – uniosłam się, ale pomiędzy konfliktem tej dwójki, byłam niemądrym dzieckiem, którego zdanie nigdy nie było brane na poważnie.

Ino ukłuła Sasuke w tors palcem wskazującym, a on w podzięce mocno plasnął jej dłoń.

 - Nie dotykaj.

 - Sasuke. – Spojrzałam na niego z wyrzutem. – Co zamierzasz osiągnąć takim postępowaniem?

 - Zamierzam się ciebie pozbyć – oznajmił z taką prostotą, że aż ścisnęło mnie w sercu. Zamierzam się ciebie pozbyć… Co się działo? Kim byłam pośród tych krótkich epizodów, które napotkały się w takim miejscu? Ino i Sasuke mieli przecież nierozwiązane sprawy. A ja? Ja napatoczyłam się mu pod drogę. Przygarnął mnie na moment, wpędził w wir przedziwnego szczęścia, a pod koniec mówi mi w twarz coś tak paskudnego.

Musiałam mieć na twarzy odbite myśli, bo Ino po skontrolowaniu mojej miny popchnęła Sasuke.

 - Nie rób! – Przywołałam się do porządku, widząc narastający szał w jego oczach. I ja doświadczyłam na własnej skórze jego skutków. Sasuke zdążył jednak wykonać swój ruch i oddał Ino z o dwakroć większą siłą, nie dając mi szansy na odciągnięcie jej od zła. – Ino! – Złapałam ją w samą porę – zaraz przed upadkiem.

Obrzuciła Sasuke spojrzeniem przesiąkniętym nienawiścią, podniosła się do pionu i wygłosiła:

 - Zapłacisz za to, rozumiesz? Nie dam ci drugi raz tak pogrywać!

 - Idź stąd albo doczekasz się powtórki – warknął na nią. Oczy miał takie puste, bezdenne. Miałam ochotę coś zrobić, by wpoić tam trochę czułości z naszych pocałunków, ale zmitygowała mnie przed tym odbitka chwili, w której zdecydował się mnie pozbyć. W gruncie rzeczy wcale nie uważałam tego za logiczny wybór. Żaden człowiek nie był aż tak zmienny!

 - Ino, chodźmy stąd – wtrącił zaniepokojony Chouji, który do tej pory chował się za naszymi plecami.

Sasuke przebiegł palcem po broni.

 - Idźcie – poparł partnera Ino, a ja zachłysnęłam się powietrzem, gdy padł na mnie jego wzrok.

 - J-ja też? – wyjąkałam machinalnie.

 - Jasne! – odpowiedziała za niego Yamanaka i zanim poprowadziła mnie w stronę szczytu z chorągwią, jeszcze przez pięć sekund piorunowała Sasuke mocą oczu.

Nie! Myśli miałam splątane, oddech nierówny… Sasuke stawał się coraz bardziej odległy, a ja robiłam wszystko, by ten dystans zaczął znikać, a nie odwrotnie.

Patrzył jak wierzgam, walczę z siłami Choujiego i Ino, jak znajduję kontrargument na ich reprymendy, jak bronię go głosem prosto z serca i próbuję przekonać, że nie jest temu winny.

Dlaczego? – zapytałam go rzuconym spojrzeniem.

Odpowiedział milczeniem.

I znów za objęciami lasu, maskując kłamstwo, zuchwalstwem, maskując ciepłotę, obojętnością. Właśnie. Maski. Zakładał coraz to nowsze i ukrywał się po nimi tak długo, dopóki ktoś nie okazał się na tyle naiwny, by spróbować przeniknąć głębiej, do jego realnego oblicza.

Mnie się udało. Połowicznie.

 - Sasuke! – krzyknęłam na sam koniec, choć stracił się z zasięgu wzroku już minutę temu. Wyczułam właściwy moment i umknęłam z zawiasów, którymi były dwie pary rąk.

 - Sasuke mnie nie uderzył – wycedziłam, patrząc im w oczy.

 Ino fuknęła, jak matka znużona tłumaczeniami nastoletniej córki.

 - Nie jestem głupia. Dlaczego go chronisz?

 - Muszę go chronić, bo sam nie potrafi o siebie zadbać. Albo nie chce. – Akurat to odnosiło się do innej sprawy, a mianowicie kłamstwa, zatajenia przed nimi prawdziwej zaszłości, w której nieszczęśliwie łupnął mnie łokieć. Łokieć Naruto. – Ino, proszę cię! – Błagań użyłam w ostateczności. – Nie okłamuję cię! On naprawdę, naprawdę nigdy nic mi nie zrobił! Nie uderzył mnie. Nie on. A teraz… wszystko się pomieszało. Muszę do niego wrócić, inaczej nie da mi to spokoju.

 - Co? – Zmierzyła mnie od stóp do głów. Latarkę skierowano do dołu, ale umożliwiała nam dostateczną orientację w terenie… i w mimice rozmówcy.

 - To uczucie. – Chwyciłam do ręki kawałek ubrania, które osłaniało lewą pierś. Serce. Ono rozszalało się na dobre.

 - Sakura… co ty…

Nie pozwoliłam jej skończyć:

 - Muszę! Chcę się z tym rozprawić. Chcę, żeby to zniknęło, bo wcale nie sprawia mi to przyjemności. Przynajmniej nie w chwili, gdy jest już po fakcie.

 - To nie jest dobry pomysł – stwierdził Chouji, ale podejrzewałam, że strach tępił jego instynkt. On też nie rozumiał.

Nikt tego nie rozumiał.

 - Idę! – Popędziłam w stronę, skąd mnie odciągnięto, obiecując sobie, że ani razu nie spojrzę wstecz. Cel został osiągnięty, lecz czułam, że w pewien sposób Ino się na mnie zawiodła. W końcu kiedyś to ona prawdopodobnie z nim walczyła i nie skończyło się to dobrze.

Idź stąd albo doczekasz się powtórki.

Co Sasuke miał wówczas na myśli? Niewykluczone było, że uderzenie z gimnazjów, to, nad którym gaworzyłyśmy z Temari, to, o którego zapytania nigdy nie mogłam składnie ułożyć, a jeżeli już w pewniej mierze mi się to udawało, ciężko było dojść do głosu.

Wróciłam do miejsca rozłąki, a Sasuke zdawał się nie drgnąć od tego momentu. Od bezmyślnego wgapiania się w niezidentyfikowany punk w przestrzeni, odwiodło go moje gwałtowne przybycie. Oddech słyszalny powinien być z daleka, a jednak ocucił go dopiero teraz.

 - Sa…

Zdziwił się, jednak równie szybko powrócił do normalnej formy, a nawet odniosłam wrażenie, że ta była ciut gorsza, surowsza.

 - Bez pytań – warknął.

 - A-ale ja…

 - Bez pytań! – Odwrócił się na pięcie i stanął nieruchomo. Zajęłam miejsce obok przewidując, że czeka aż poprzednicy trochę się oddalą. Staliśmy w ciszy, zapatrzeni w przeciwnie kierunki, z chaotycznym stadem myśli, demolującym środek umysłów.

Tak wiele miałam do powiedzenia, ale, jak zawsze, by ubrać to w słowa potrzebne było coś magicznego, a w tej kategorii zawsze dokazywały mi braki.

 - O nic nie pytaj – szepnął nagle i w pewien sposób zabrzmiało to błagalnie.

 - Dobrze. – Westchnęłam. – O nic nie spytam. Nie teraz – podkreśliłam, żeby wiedział, że dojdzie do tego później, a nie prędzej. – Nie teraz. – Zamknęłam oczy.

A po pięciu minutach poszliśmy dalej, nie mówiąc już nic.

Kiedy wspięli się na szczyt, okazało się, że nie dołączą do grona zwycięskich drużyn. Sasuke sam w to nie dowierzał, ale kontroler udowodnił mu, że na dolnej części policzka oznaczono go kolorem przegranych. Choć nigdy nie brał rozgrywek na poważnie, zezłościło go, że tyle czasu dążył do wygranej w niewiedzy. Wierzchołek wzgórza był rozległy: pomieścił uczestników, sponsorów, rodzinę, szefostwo i dodatkowych gapiów, którzy prześlizgnęli się przez ochronę niezauważeni. Placyk podzielono na kilka części. Pierwszą była brama wejściowa, przy której stała dwójka samurajów, jak posągi z nowoczesną, dopracowaną latarenką, a miała ona wykrywać te pominięte ludzkim okiem plamki i było tak w przypadku Sasuke.

Zerknął na dziewczynę mimochodem, żeby poznać jej reakcję, ale domyślił się, że porażka będzie znaczyć dla niej niewiele w obliczu reszty zdarzeń. Wróciła do życia dopiero w chwili, gdy dwójka mężczyzn zaczęła dopytywać się o siniec pod okiem, ale chytrze wybrnęła z opresji, udając zachwyt nad otoczeniem.

Potem na ich drodze stanęła następna seria przebierańców z kolorowymi pudłami. Sasuke przeczytał tęczowy napis z przesadną ilością dodatków, który umieszczono na ich przodzie, a głosił on: „Nagrody pocieszenia” i Sasuke pomyślał, że muszę być popsute, bo za cholerę nie mógł tego pocieszenia odczuć. Sakura dostała paczkę kosmetyków i żelki, a on musiał znieść widok miniaturek uzbrojenia samurajskiego i małej figurki, którą przywiązano kokardką do tabliczki czekolady.

Na jej twarzy zakwitł uśmiech, kiedy zaglądnęła mu do pudła. Przynajmniej w jej przypadku działanie tych nagród podziałało.

Na miejscu było już mnóstwo drużyn. Dostrzegł Deidarę, który pozował do zdjęcia z Hassunem, i Sasoriego: miał odwagę siorbać fałszywą wodę w obecności nauczycieli, a na domiar tego, Cal krzątał się tuż obok z białą, elegancką koszulą, którą na kołnierzyku naznaczył kolor przegranych. Sam Sasuke chciał mieć go na lufie, ale robiąc to, złamałby reguły – znajdowali się w bezpiecznej strefie. Zresztą broń należało oddać dwa kroki dalej, po odebraniu nagród.

Ogarniający ten proces panowie skierowali ich do budki fotograficznej i Sasuke kłóciłby się z nimi w nieskończoność, gdyby nie interwencja Cala.

Nie uszło uwadze chłopaka, jak w oczach nauczyciela pojawia się niepokój, a starczył do tego widok oka jego partnerki.

 - Co się stało, Heroine?

 - Gałązka – odburknęła, nie przestając zerkać ku budce, skąd błysk flesza dochodził nawet do nich. – Idziemy, Sasuke?

 - Po pamiątkowym zdjęciu dostaniecie lampion. Nagrody możecie zostawić obok budki. Jest tam taki schowek – poinstruował Cal, bez szarmanckiego uśmiechu. Sasuke wyczuł, że nawet dziewczyna zorientowała się w chłodnym obyciu nauczyciela, a potem zniósł jego rzut oka, którym oznajmiał, że mają do pogadania.

 - Idziemy – powiedział do partnerki.

Przed wejściem dziewczynę skierowano na opatrunek. Czekał cierpliwie aż zawiadomiona pielęgniarka skończy pracę i patrzył jak oko partnerki zostaje przysłonięte gazą i plastrem. Wcale nie załagodziło to sprawy, bo współczucie było tak samo silne, jak przedtem i Sasuke wiedział, że jeszcze długo będzie jego brzemieniem.

 - Gałązka. – Odbębniła po raz kolejny fałszywy przebieg zdarzeń, a kobieta sceptycznie pokręciła głową i pozwoliła jej wejść do kabiny.

Budka była ciasna, co niefortunnie skojarzyło się Sasuke z tamtą pułapką. Nie wiedział do końca, czy wymagałoby tego żałować, skoro życia sobie nie utrudnił – to stało się już o wiele wcześniej.

 - Uśmiech! – zarządził entuzjastycznie staruszek zza okienka. Sasuke utrzymał między nimi dogodną odległość, a jej najwyraźniej to nie kłopotało. Była niemrawa i zajęta własnymi myślami.

Sasuke był prawie pewien, że zna je wszystkie.

Flesz błysnął. Ona się nie uśmiechnęła, on też. Mogło wyjść z tego najdziwniejsze zdjęcie w dziejach, a on nie chciał widzieć efektu na oczy. Nie chciał widzieć już nic, co miało z nią jakikolwiek związek, a teraz zbyt daleko zapuścił się w te bagna, więc powrót będzie dla niego ciężki.

 - W końcu i tak będziesz musiał powiedzieć mi, czemu oszukałeś Ino – przerwała dotychczasową ciszę, kiedy wybierano im lampion. Wielkości dla przegranych były ta same, mizerne w porównaniu do rozmiarów lampionów zwycięzców, jednak różnorodność kolorów zakręciła mu w głowie i cieszył się, że wybór zajął tego elfa w takim stopniu, że nie dręczyła go dłużej tym tematem.

Czemu oszukał? Musiał. Dla jej dobra.

Ale nie mógł mówić o tym głośno. Ostrzegł ją już telefonicznie. Nie usłuchała. Sasuke nie będzie obwiniał się za jej nieszczęście, sama zgotowała sobie taki los.

Magiczna dziewczyna wybrała kolor błękitny ze złotymi pasami, które oplatały lampion u góry i u dołu. Młoda kobieta, która je rozdawała, szybko rozpaliła jego wnętrze i wysłała ich na placyk. Tam trawa była dorodniejsza, miejsce bardziej zaludnione i widok, zapierający dech w piersiach.

 - Shobara. – Westchnęła jego partnerka.

Doskonale widzieli główną ulicę, na której zbierali się gapie. Cal wspomniał o tym, że jest to dla mieszkańców wielkie wydarzenie, bo nikt przecież nie pogardzi widokiem dziesiątek migoczących lampionów, które powoli szybowały w stronę nieba.

 - Podobno na górze kolekcjonują je Bogowie – powiedziała cicho. – Tak słyszałam.

Sasuke chrząknął głośno i ostentacyjnie, a dziewczyna prawidłowo odczytała ten sygnał. Najwyższa pora na rozmowę.

Spędzili już w tym miejscu piętnaście minut, czekając aż reszta wespnie się na szczyt. Nie każdy doszedł tu na własnych nogach i przed wybiciem północy posłano melexy, żeby dowiozły resztę uczestników. Wśród nich był Naruto i część ich klasy, która wcale nie zachowywała się dyskretnie, zauważając zakryte oko koleżanki.

„Uderzył ją”, Sasuke czytał z ruchu ich warg. Plac był ogrodzony i dobrze oświetlony. Nikt nie miał trudności z poznaniem jej stanu. Była zamyślona, bajecznie piękna, włosy rozczochrał jej wiatr, zmoczył topniejący śnieg, a koloryzacji dokonała farba. Miała jej też trochę na policzku i obojczyku. Oczy dziewczyny rozświetlały blaski dookoła. Zapłonęło parę świeć, ale i tak największe światło dawały przygotowane do lotu lampiony. Goście rozrzuceni byli po połaci i czekali na sygnał. Ostatni melex właśnie odjechał, dowożąc Nejiego i Tenten. Ci także nie gardzili zdezorientowanymi spojrzeniami, zauważając „ją” wśród tłumów.

Sasuke słyszał energiczne rozmowy, perlicze i gardłowe śmiechy, niewinne chichoty, kłótnie… ale to na szepty był szczególnie wyczulony, a wyłapywał ich od groma na forum klasowym. Ino nie przestawała go taksować, Chouji z nerwów zajadał chrupki, Temari posyłała pytające spojrzenia Yamanacę, a potem z niesmakiem łypała na niego. Czyż tego nie chciał? Czy nie to było jego priorytetem? Ona jeszcze tego nie wiedziała, ale ten zabieg wszystko ułatwi.

 - Hej – zwrócił się do niej, kiedy organizatorzy wleźli na podest z mikrofonem.

Zamrugała i popatrzyła na Sasuke z nadzieją. „Może mi powie”, mówił za nią wyraz twarzy, ale on nie zamierzał się zdradzać. Nigdy.

 - Przygotujcie lampiony, ludzie! – wykrzyknął żywiołowo Hassan, pokazując to gestami. Chwyciłam nasz skarb z jednej strony, a Sasuke z drugiej. Czułam na plecach miliardy oczu, a każde dochodziły do identycznych wniosków.

Ignoruj ich, Sakura. Ignoruj, dodawałam sobie sił.

Niepotrzebne, bo nie mogłam nad tym zapanować. Czułam żal wobec Sasuke. Sam do tego doprowadził, a mimo to nie twierdziłam, że sobie zasłużył. Prezentował się doskonale z frotką na czole, uczesanymi włosami i tą plamką, która od momentu wykrycia, przestała być incognito.

 - Powiem ci prawdę. – Sasuke obserwował mnie znad wierzchu lampionu. Oprócz jego oczów, nie widziałam nic. Resztę mi przesłonięto. – Nic nie czułem – padły słowa.

Mrugnęłam raz. I drugi.

Ale on wciąż tam stał. Skryty za błękitno-złotym skarbem, obojętny, bez skruchy… Patrzył, a jego głosu nie mogłam wypędzić z głowy.

 - Nic nie czułem – powiedział raz jeszcze.

 - Lampiony w górę! – wołał w tle Hassan i gdyby nie inicjatywa Sasuke, nie uniosłabym dłoni, by wysłać go do nieba. Lampion poszybował w górę, podziwiany przez tych wszystkich ludzi, którzy przyglądali się torowi jego lotu.

Ja nawet na niego nie zerknęłam.

Twarz Sasuke… taka perfidna. Była gorsza, niż kompletnie beznamiętna. Była… zadowolona z siebie.

Nic nie czuł.

Nie poczuł tego, co mnie poprowadziło do nieba, prawie jak lampion, tyle że proces był szybszy. Nie łapał szczęścia, nie wirował z gwiazdami, nie wpadał w szał „pierwszego razu”, którego umiejętne wykonanie zadziwiało do szczętu.

Uroniłam pierwszą łzę, wkrótce po tym, jak lampion mnie obnażył. Wzniósł się w górę i pokazał Sasuke jak bardzo byłam zdruzgotana. Pokazał mu wszystko, co spłynęło na mnie po raz pierwszy w życiu. Smutek, zawód, uczucie szpileczek kłujących serce i pięści, która ugniatała mi żołądek.

On patrzył na to wszystko… i nic.

Serce miał z lodu, wzrokiem ranił jak ostrzem. To był Sasuke. Syn diabła, prosto z piekieł.

Od autorki: Jutro poprawiam matmę i wiecie, że nic, kompletnie nic na powtórzyłam na rzecz GAT. Tak, jak dostanę jedynkę na półrocze, będę was winić. Wszystkich! Huehuehue. Tylko do mamy jakoś nie za specjalnie to przemówi. No, trudno.

Początek rozdziału uważam za udany, ale im dalej, tym większa tragedia. Wiem też, że notkę obiecałam już wczoraj, ale święta wywracają świat do góry nogami. No i ręka mnie boli od wypisywania kartek, a jeszcze dzisiaj przekonałam się na Facebooku, jak mało postarałam się nad życzeniami, w porównaniu do innych .___. *emo Akemii*

Komentujcie, komentujcie, bo to potrzebne każdemu autorowi. A i notka szybciej, bo motywacja jest ;D

Osu!

PS Czwóra z Niemca, mnie chyba coś opętało na ostatniej odpowiedzi ustnej. Może jakiś duch starego Niemca mi pomógł? Cuda się zdarzają na tym świecie（￣ー￣）

PS 2 Błędy, błędy wszędzie. Ale chcieliście szybko to macie, niedobrzy!