8# Kiedy tylko będziemy sami

Wszystko było w zupełności normalne, w zasadzie od klasycznych podróży autokarem odróżniała nas tylko przejawiana cisza, a rozmowy, które dawały się słyszeć, nie pochodziły od uczniów, lecz od nauczycieli. Jeszcze przy starcie wybiegałam myślami w przyszłość, oczekiwałam tylu unikatowych chwil, a Sasuke, mimo dzierżenia dwóch rodzajów osobowości, przejawiał tę pierwszą, odgrodzoną od społeczności. Nie zachowywał się w sposób perwersyjny i, prawdę mówiąc, niewiele wiązało go z osobą, która dotknęła mojej piersi – właściwie rozpoznawałam tylko twarz, bo resztki uczuć i min pochował w sobie, doprowadził do ich zniknięcia i nie było tajemnicą, że w akurat w tym sprawował się jak mistrz.

Łudziłam się, że po dotarciu do Shobary, zasłużę sobie na chociażby półsłówko i byłam zła, że milczał. Twarz miał nieprzeniknioną, sztywną, nie było na niej uśmiechu, który mogłabym zetrzeć w ramach zemsty. Sasuke wyjął mi z ucha drugą połówkę sprzętu, gdy w moją podświadomość uderzyła śpiewana angielszczyzna, którą skłonna byłam przetłumaczyć. Think harder, sip up, sick up, your life just think dumb…

 - Powitajcie Shobarę oklaskami! – zawyrokował Cal, podnosząc się z miejsca. W rzeczywistości wiwat odbębniła garstka uczennic, które wpadły w szponu jego uroku; Temari mawiała, że działa to jak zaklęcie, a magia przecież istniała!

Ale nie to mnie zajmowało. Sasuke wsiąknął w tunel, pomiędzy siedzeniami, w gąszcz zblazowanych uczniów, których szczytem marzeń była ucieczka z… puszki. Pogrupowano nas tak mądrze, że nieliczni mogli skontaktować się z bliskim znajomym. Wyszłam prawie że ostatnia, zawiedziona, że mam tak wygórowane oczekiwania i wyobraźnie bez upustów, która rozpierzchała się dookoła aż posypywały się pomysły, wyimaginowane wizje przyszłości, wszystko co za grosz nie pokrywało się z realnym życiem.

Ino odsapnęła, wniebowzięta, ponieważ wreszcie mogła dołączyć do „swojej drużyny”. Włóczyła się za mną z Temari, Tenten i Karin, która dogadywała jej za jakąś pyskówkę. Kiba i Naruto rozstawili się po moich bokach jak boye hotelowe, gotowe do obsługi, z promocyjną czynnością obronną.

 - Żyjesz – zauważył Kiba, całkiem poważnie, bo wyglądało to tak, jakby wysłano mnie na wojnę z przeświadczeniem, że już nie powrócę.

 - Publiczne ataki nie leżą w naturze Sasuke – powiedział Naruto. – Od pewnego czasu dokonuję obserwacji. Ten gatunek zaczaja się na ofiarę, tylko w sytuacjach bez zbędnych świadków. Wtedy ją pożera. Szybko, ale boleśnie.

Pokarałam go kuksańcem, ale roześmiana. Teoria z Sasuke, podpadającym pod inny gatunek niż ludzki wydawała mi się komiczna… i jakże prawdziwa! Mogłabym uzupełnić ten szczątek informacji mnóstwem szczegółów. Między innymi nocnym trybem życia, słabością do nikotyny i umiejętnością ograniczenia słów, która skrajnie wyróżniała go na tle wszystkich homo sapiens.

 - Rozmawiałaś z nim? – dopytywał się Naruto. Gdy zaprzeczyłam, potok słów nie wysechł: - Działo się coś… nadzwyczajnego?

Oprócz tego, że naruszył moją przestrzeń osobistą - dosyć lubieżnie zresztą – to nie. Godzina była monotonnym koncertem piosenek z odtwarzacza i turkotem steranego silnika. Ale to wszystko nadmieniłam tylko w myślach. Co innego, że, nie licząc zdumiewającego początku, cała reszta zawiodła mnie jak przewidziany finał dobrze zapowiadającego się filmu.

 - Słuchałam muzyki. Nie zamieniłam z nim słowa.

 - A dzwoniłaś do niego? – To Kiba.

Dopilnowałam, żeby ten wywiad skończył się na jego „zaczątku”, wypisując na twarzy swoje myśli. „Skończcie to przedstawienie!” – ostrzegały i chłopcy nie powiedzieli już nic.

Natomiast głos zabrała panna Cherron:

 - Ma belle...* To jest bajecznie piękne!

Mówiła o noclegowni, budynku, którego przód wywierał największe wrażenie. Tylko dobudowane piętra świadczyły, że jest obiekt pokrywa się z infrastrukturą turystyczną, bo gdyby mnie nie uświadomiono, pomyślałabym, że jest to jakaś kapliczka, chram shintoistyczny, albo garnizon dla samurajów z epoki Edo. Generalnie nastrojowość ośrodka trochę ocuciła uczniów po godzinnym popasie, bo i od rozpoczęcia zawodów dzieliło nas mniej, a klimat tylko podjudzał entuzjazm. Przed samiutkim wejściem przywitał nas maleńki właściciel miejscówki, typowy Japończyk z sumiastym wąsikiem i okrągłymi szkiełkami okularów. Był jak skrzat i nawet przykazał tak do siebie mówić, co sprawiło, że wypadł w oczach młodych nadzwyczaj dobrze. Ten zysk był dla niego nieoceniony i Hassun - bo takie imię nosił - oprowadził nas po wszystkich czterech piętrach budynku.

 - Tu jest bardzo gustownie. Czuję się, jak po podróży w przeszłość – komplementował go, idący ramię w ramię Cal, zaraz po tym jak wprowadzono nas do środka, a środek? Urządzono… nietypowo. Porozwieszane miecze, czarne i krwistoczerwone płachty z symbolem yin i yanga, a znalazły się i woskowe figurki, które niewiele dzieliło od rzeczywistych rozmiarów. Ino momentalnie wepchnęła mi do rąk aparat fotograficzny i ustawiła się pomiędzy dwoma samurajami, którym do śmiechu nie było. Ja wybrałam daisho, jedyny komplet mieczy, który mogli tknąć turyści z obowiązkowym nadzorem obsługi. Temari sfotografowała mnie jak trzymam, w jednej dłoni, rękojeść katany, w drugiej, wakizashi. Wszystko to tworzyło restaurację, bar, miejsce, gdzie klienci mogli zamówić herbatę, zjeść sushi i posłuchać dobrej muzyki, jednocześnie rozkoszując się wszechobecnym stylem feng shui  i możliwością obejrzenia kosmicznie wielkich obrazów, z których jeden był fototapetą i przedstawił kwitnące drzewa wiśni.

 - Tutaj! – ustawiała mnie Tenten, strzegąc, żeby żaden dodatkowy śmiertelnik nie wtarabanił się w kadr. – Haruno Sakura na tle… Sakury. – Słysząc ją, Ino, Tem i Naruto pękli ze śmiechu, uważnie podpatrując jak Tenten robi mi zdjęcie. Cudnie. Mój uśmiech znalazłby się w czołówce rankingów „wymuszonych i sztucznych”.

Ale Sasuke spojrzał, dokładnie w chwili, gdy błysnął flesz – urządzenie rozświetliło moje oblicze, a on jakby rozpromienił serce. Nasze oczy się spotkały i chciałabym móc dłużej się w nie wpatrywać, ale Hassun zaprosił nas na piętra.

A te nie były już tak gustowne i Cal poprzestał na tamtej pochwale.

Były białe, bez wyrazu, bez poprzedniego kunsztu, który wywołał w nas zachwyt. Ubogacały je wyłącznie donice z pnącymi się w górę jodłami, notabene rozstawione w nieładny sposób, co jeszcze bardziej jednoliciło otoczenie. Te hole były niczym w porównaniu do baru, śmiesznym żartem… kpiną.

 - No co? – Hassun wzruszał ramionami, rozbawiony naszymi minami. – To wszystko czeka remont, bez obaw. – Poklepał Cala po ramieniu. – Wkrótce będzie tak gustowne, jak cała reszta! Samuraje rządzą!

 - Samuraje rządzą! – zawtórował mu Kiba, bo dla niego okrzyk tego mężczyzny był hasłem mobilizacyjnym.

 - Widzę, że kocha pan historię – zachwyciła się Franzucka.

 - Kij z historią! – fuknął Hassun, wręcz wzgardliwie, a mina panny Cherron była tak bezcenna, że ktoś z hordy stłoczonych uczniów uruchomił flesz aparatu. Poza tym Hassun się tym nie przejął. Włożył rękę we spodnią warstwę kimona i ukazał nam fotografię. Ino zrelacjonowała mi, że uwieczniono go w prastarym stroju wojennym. – Oryginalnie miecze – chwalił się. – Dusze samurajów, unikatowa sesja na życzenie. Kosztowała mnie fortunę.

 - Samuraje rządzą – skwitował pozytywnie zaskoczony Kiba. – Koleś jest z kosmosu. Lubię go!

 - Ty tak. – Ino filuternie się uśmiechnęła. – Cherron chyba go nienawidzi. Ma to wypisane na twarzy.

 - Mam ochotę się na nią zrzygać – zwierzyła się Temari, podczas gdy opiekunowie upewniali się, że każdy uczeń uśnie dziś w ciepełku.

 - Chcesz się na nią zrzygać? – oburzyłam się.

 - Tak! Najchętniej tą całą wiedzą o Francji, którą niepotrzebnie w nas wpaja.

 - Francuskie rzygi – nazwał to Kiba. – Przepełnione informacjami o francuskich malarzach, pisarzach i reżyserach…

 - Wobec tego Cherron będzie w siódmym niebie.

Wyznaczono dwie godziny, sto dwadzieścia minut na uporządkowanie spakowanych klamotów i zadomowienie się w pokojach – sześcioosobowych, nawiasem mówiąc. Ja, Ino, Temari, Tenten, Hinata i na domieszkę Karin, och, przeczuwałam, że nie skończy się to dobrze, a i mieszanka była zabójcza. Wojna rozpętała się już po dwudziestu minutach, gdy Ino zaszyła się w łazience i ubzdurała sobie, że musi wsmarować przywiezione kremy w odpowiednie części ciała, aby zadbać o komfort przy wysiłku fizycznym. Karin też się śpieszyło, bo znała swoje możliwości, swoje tempo i oczywiście ogrom drobiazgów, którymi uzupełniała to, czego oszczędziła jej matka natura.

Teraz napierała na drzwi jak cierpiętnica, domagająca się opoki. Jakby od przekroczenia tamtych progów zależało jej życie.

No i opłakiwała swe loczki.

 - Muszę podłączyć prostownicę. Masz pojęcie ile to trwa? Sam zabieg, nagrzanie, nałożenie jedwabiu, żeby nie zniszczyć końcówek.

 - Prostownica nic ci nie pomoże, Karin. – Ino dolewała oliwy do ognia. A jakżeby inaczej! Poza tym koszmarnie cedziła jej imię, zupełnie jak bluzg, najgorsze szyderstwo.

Razem z Temari wykazałyśmy się większym sprytem, gdy dziewczęta z pokoju obok zgodziły się udostępnić nam łazienkę. Były we dwójkę, obyte i życzliwe, a mnie zaproponowano nawet czekoladkę i nie mogłam zdobyć się na odmowę. Tem wpierw orzekła ich przyszłymi siostrami zakonnymi, ale po prysznicu gryzły ją paskudne wyrzuty sumienia, więc cofnęła złe słowo, a powrót do pokoju zaowocował niesamowitym wrażeniem. Wgapiałyśmy w lustro, obie, stojąc ramię w ramię, a odróżniał nas tylko wzrost. Założyłyśmy luźne spodnie w moro, które zwężały się przy zwieńczeniach, a dla wzmocnienia efektu „osiłka”, jak określiła to Tenten, Ino wypożyczyła mi swoje nieużywane buty, ciężkie, obite wewnątrz futrem i niebywale zgodne z resztą mojego kompletu. Wyglądałam obłędnie! W tym umiłowaniu nowego image’u, fakt, że Temari odnajdywała się lepiej w roli, za bardzo mi nie dokuczył. Przyjaciółka miała mocniej zarysowane mięśnie ramion, jednak pomimo że teraz obnażał je mlecznobiały podkoszulek, niebawem nałożymy na siebie kurtki, bo pogoda dawała w kość. Może nie pokrywałam się z otoczeniem i daleko było mi do samuraja, a komplet mieczy zawisł bezpowrotnie w gablocie na dole, ale… wow! Co powie Sasuke, widząc mnie… taką odmienioną?

 - Ale co cię to w ogóle obchodzi, hę? – dosięgnęła mnie pyskówka rozdrażnionej Ino. Była jeszcze za drzwiami łazienki i w dalszym ciągu awanturowała z Karin, ale podświadomie przyjęłam te słowa, choć nie kierowano ich do mnie. Sprawdzały się jako głosy drugiej jaźni, tej rozsądniejszej, która w repertuarze miała zawsze strzec mnie od złego.

 - Jesteś głupia! – Karin nie wysilała się w ripostach. – Głupia, głupia, głupia!

Yamanaka uznała kiedyś, że ma twarz laleczki, ale takiej po operacjach z zestawu chirurga dla dzieci, którym służy się dziewczynka-psychopatka. Tylko Karin doprowadza do tego, że nie uwzględniałam nauk mamy, tych, które tyczyły się kurtuazji, bo wobec Karin te zasady nie przemawiały do mnie w żadnym razie, więc niespecjalnie tuszowałam swój brak sympatii. Była obłudna, a kiedy przychodziło co do czego, robił się niej wymoczek. Jedna z tysiąca dziewczyn, które w czasach gimnazjalnych zadurzyły się w Sasuke. Tak! Ino zdradziła mi to niedługo po tym, jak Karin skończyła swoje rytuały i zmyła się z pokoju - miałyśmy chwilę dla siebie. Nie rozstawałam się z lustrem, rozczesując włosy. Ino już skończyła i pomagała mi uporać się z kołtunami.

- Karin… w Sasuke? – Byłam tym nieprzekonana. Odbicie lustrzane uświadomiło mi coś okropnego; moja twarz wcale nie przyjęła tego obojętnie, a wręcz się zezłościła. Widniał na niej lekki grymas.

- To była dziwna sprawa. Szalała za nim dość otwarcie. Chyba nie było w klasie osoby, która nie wiedziałaby o jej uczuciach. Znasz Karin. Zrobił się z niej natręt.

- Co na to Sasuke?

 - Olewał ją, a czego się spodziewałaś?

Gorącego romansu? Sekretnej miłości dwojga kochanków? Przez dłuższą chwilę moje myśli nawiedzały różne, przedziwne obrazy z ich udziałem. Przegonił je inny czynnik, silniejszy i żądny informacji. Zaczęłam niewinnie, ważąc słowa:

 - Sasuke musiał być kiedyś wystrzałowym facetem.

Ino nie podjęła tematu i zasugerowała, że uplecie z moich włosów dwa warkocze. Warkocze będą świetnie się nadawały, pomyślałam. Przecież jeszcze dzisiaj oczekuje nas upiorny las, wyjęty z horrorów. Jeszcze dzisiaj porzucą w nim trzydziestu dwóch nastolatków, wyposażonych w imitację broni, która pluje czerwoną farbą. Zapowiadała się ciekawa noc.

Nie przez farbę, mrok, skrzący się nad głowami księżyc i atmosferę grozy, znaną powszechniej z filmów. Nie! Chciałam wreszcie zostać z nim w cztery oczy, z Sasuke… Chciałam też poznać jego tożsamość sprzed liceum, kiedy jeszcze Uchihy nie znałam, lecz o takie rzeczy rozpytywanie Ino było niestosowne. Pogłoska o rzekomym uderzeniu wciąż ściskała mi serce i nagabywała: „Spytaj się, spytaj!”. A ja się bałam.

Ino skończyła pierwszy warkoczyk i zaczęła pleść drugi. Właśnie wtedy uchyliła usta i pozwoliła wypłynąć paru słowom:

 - Nigdy nie był szczególnie otwarty. Nawet na początku gimnazjum. Ale dziewczyny to kręciło; mroczny, tajemniczy, małomówny. Po wszystkich romansach z filmów wydaje nam się, że tacy mężczyźni ukrywają pod powłoką wrażliwą naturę – powiedziała ze znawstwem. – Ale to nieprawda. Sasuke zmieniła na gorsze śmierć rodziców.

Śmierć rozdźwięczała mi w uszach, przyprawiła o zawrót głowy i w końcu, kiedy Ino miała skończyć pracę, poruszyłam się tak, że niedopleciony warkoczyk wyślizgnął się spomiędzy jej palców.

 - Sakura!

 - Jego rodzice… - W lustrze moja buzia była rozdziawiona. – Oni nie żyją?

 - Od dawna – powiedziała ze smutkiem, o dziwo nie przejęta tym, jak się zachowałam. – Zwykły wypadek samochodowy. Z tego co mi wiadomo pan Uchiha zasnął za kierownicą.

 - Nie wiedziałam o tym.

 - Nikt nie wie. Oprócz mnie, tylko Naruto i Karin chodzili do tego samego gimnazjum, co Sasuke. Myślę, że rozpowiadanie tego byłoby nie na miejscu. Poza tym do wypadku doszło dawno temu, w pierwszej klasie, więc na początku liceum nikt już o tym nie myślał.

 - Próbowaliście mu pomóc?

Ino zaczęła dokańczać warkocz, a zanim dostałam od niej odpowiedź, nałożyłam na twarz nową maskę. Ta poprzednia była zbyt zszokowana.

 - Wszyscy próbowali. Sasuke miał kiedyś grupkę znajomych, ale po wszystkim przestał spędzać z nimi czas. Odizolował się od klasy, zaczął sprawiać problemy i nie wywiązywał się z obowiązków. Początkowo nauczyciele to usprawiedliwiali stratą rodziców, ale czas mijał, a Sasuke w ogóle się nie zmieniał. Podobno miał na krótki czas jakiegoś znajomego, który mu pomógł. – Ino zastanowiła się przez chwilę. – Tak, był okres czasu, kiedy Sasuke trochę przystopował, pamiętam to. Nie trwał on długo, bo ten kolega zniknął bez słowa. W każdym razie ja nie wiem co się z nim stało – dokończyła i zrobiła mi miejsce, bym przejrzała się w lustrze. – Gotowe. Wyglądasz… uroczo. Cha! Cóż za miła odmiana.

 - Tak… - Powoli przesuwałam w dłoni jeden z warkoczyków.  Patrzyłam przed siebie, w lustro, ale w rzeczywistości nie widziałam tam żadnej dziewczyny. Może była. Malutka, zgarbiona i zajęta własnymi myślami. Na pewno była! Tylko jej nie dostrzegałam, za bardzo zaaferowana Sasuke.

Przyjaciółka wyciągnęła z kosmetyczki tubkę kremu.

 - Hej, nie przejmuj się nim. Pewnie nie potrafił pogodzić się z rzeczywistością, wpadł w złe towarzystwo i stał się agresywny. Sakura, bądź ostrożna, napisz ten referat sama i zapomnij o Sasuke. Sasuke jest niedobry!

 - Nie jest niedobry. Jest zraniony, Ino. A to różnica.

Ino miała rozsmarować na twarzy balsam, lecz starłam z jej twarzy wyraz zadowolenia, jakkolwiek nieprzeparty on był. Spojrzała na mnie, a ja zrobiłam minę rewolucjonisty, walczącego o swoje racje.

 - Sakura, do diabła! Będziesz z nim całą noc. Nie możesz myśleć, że jesteś bezpieczna!

Wzięłam z wieszaka czysty komplet ubrań.

  - Nic mi nie zrobi. Nigdy nic mi nie zrobił – brzmiałam przekonywująco.

Ona nie rozumiała. Nie miała pojęcia, że istnieją rzeczy, dzięki którym dałoby się na nowo uskrzydlić Sasuke. Na myśl, że dawniej był innym chłopcem, skrytym, lecz uśmiechniętym, czystym, nieskażonym żadnym złem, Chryste, skurczył mi się żołądek, może ze złości, że nigdy tego nie widziałam, a może z niewiary, bo bałam się, że będę niezdolna pomóc mu na tyle, by przywrócić na jego miejsce chłopaka z początków gimnazjum. Ta niemoc była bliska rozdarcia mnie na poły, ale przypomniałam sobie, że dzisiaj mamy dla siebie całą noc.

Ino pokręciła głową z westchnieniem i wreszcie rozprowadziła po twarzy resztki kremu.

 - Mogłam się domyślić, że i z nim sobie poradzisz.

 - Co masz na myśli?

 - Jesteś silna. – Uśmiechnęła się do mnie. – Widocznie i na Sasuke znajdziesz sposób. Nikt nie przemówi ci do rozumu, prawda? Będziesz robić wszystko, żebyście pisali to razem.

 - Jakbyś mnie nie znała – prychnęłam, trochę szczęśliwsza niż przedtem. I pozytywnie zaskoczona obrotem spraw.

Ufałam swoim możliwością. Wierzyłam, że zmienię Sasuke na lepsze. Wierzyłam, że sobie poradzę, choć nie rozumiałam, dlaczego walczę z jego osobowością. Bezinteresownie?  Ot, tak?

Serce odezwało się głośniej, niż miało to w zwyczaju, tłukąc nierytmicznie. Stało się tak, tuż po tym, gdy wspomniałam sobie jego twarz, oczy, usta, głos, oddech, który zawsze czułam na skórze. Zaniepokoiła mnie ta reakcja. Naoglądałam się dość filmów, by wiedzieć co oznaczała. Choć wolałam się mylić… tak bardzo pragnęłam się pomylić. 

Nie chciałam być jedną z tysiąca innych.

Nie chciałam się w nim zakochać.  

O szóstej po południu nie widziałam już ścian, które dręczył albinizm, lecz las – przeogromną powłokę poszarzałej zieleni, a jej kres wyznaczały piętrzące się na horyzoncie szczyty, przy czym niektóre z nich były ośnieżone. To w żadnym razie nie spodobało się Cherron.

 - Z mrozem jest weselej! – spuentował Hassun, stojący przed bramą obok organizatora, a zarazem rodzonego brata. – Nie będziecie go czuć, gdy pochłonie was ferwor przetrwania. Daję wam słowo.

Bliźniaki, oszacowałam, badając postury obu panów. Byli jednakowego wzrostu, ale brat Hassuna nie ubierał się w haori, a wręcz stwarzał kontrast, zakładając garnitur. Wyglądał jak Cal w wydaniu azjatyckim. A wąsy? Wąsy były przednie! Prowadzący uroczystość panowie przypominali sumy, mądre sumy – dzięki okularom – których znużyło przemierzenie podwodnych otchłani, a za sprawą wróżki, złotej rybki (czegokolwiek), przybrali ludzie postacie.

Ogarnij się, poradziły głosy… serca czy rozumu? Nie, to głosy wyobraźni, myślałam, dopisując je do dwóch naczelnych organów, których rozsławiły odmienne poglądy w każdej sytuacji.

Wracając do otoczenia: zatęskniłam za woskowymi podobiznami samurajów, już po pierwszym kontakcie wzrokowym z całym tym marazmem. Nie wliczając uczestników, a więc czterdziestu dzielnych ludzi, ciżba wabiła gapi i pracowników ośrodka. Podobno znajdywaliśmy się przed wschodnią bramą, centralnym wejściem do lasu, a łącznie było ich pi razy oko dwadzieścia cztery. Bramę ogołocono z murów i ogrodzenia, było to zwykłe okratowanie z mnóstwem ozdobnym elementów, a w miejscu, gdzie winien znajdywać się zamek na klucz, wisiał pozłacany element, przypominający jastrzębia. Metalowe słupy ciągnęły się kilometrami w niebo, a obok zauważyłam to, co natychmiast ściągnęło uwagę większości.

Kartonowe pudła. Wewnątrz nich nie mieściło się nic innego, jak nasze spluwy, napełniane czerwoną farbą. No, czymś co w konsystencji ją przypominało, bo organizator uprzedził, że w razie kontaktu  z okiem, sytuacja nie zagrozi naszemu zdrowiu.

 - Ucierpicie co najmniej psychicznie – dodał jego brat, ale nikt się nie zaśmiał.

Zaczęło zmierzchać, niebo było już pociemniałe, a słońce chowało się za linię horyzontu, zmieniając wartę z księżycem, naszym patronem podczas woju o zwycięstwo.

Celem było wzniesienie. Wysokością nie mogło konkurować z żadną inną górą, bo zza koron drzew wyzierał tylko kawałek szczytu i mocarna, zielona chorągiew - meta wyścigu. 

 - Kto pierwszy ten lepszy – zawęził organizator, młócąc powietrze ramionami, których użył do prezentacji terenu. – Wasz obszar dookoła otocza sznur z czerwonymi, malutkimi chorągwiami. To granica, za którą wyjść nie możecie. Po jej przekroczeniu następuje dyskwalifikacja, a uwierzcie mi, że stróżów od zewnątrz nam nie brakuje – uciął tylko po to, by wymierzyć palcem wskazującym w trzy szeregi mężczyzn, którzy, ku uciesze Kiby, mieli być imitacją samurai. Domyśliłam się, że luźna propozycja pochodziła od Hassuna.  Każdy mężczyzna miał długie, upięte na czubku włosy i ubrany był w klasyczną hakamę i kamizelkę. Naruto zachwyciły przetknięte za pas katany, a Hassun dokończył przemowę brata:

 - Oni dopilnują, żeby przepisów nie naruszono. Jest jeszcze zasada czerwonej farby. W tym miesiącu gościmy szkolną wycieczkę z Izumo, a po kontakcie z opiekunami, doszliśmy do wniosku, że drużyny będą dwuosobowe, choć tradycyjnie dobijamy nawet do pięciorga ludzi w jednej drużynie. W każdym bądź razie macie szansę na zwycięstwo, nawet jeżeli jeden z waszych towarzyszy zostanie trafiony. Nie łudźcie się, że usunięcie farbę z ubrania i skóry, bo o takie szczegóły sumiennie zadbaliśmy. Nawet porzucona w lesie odzież zostanie wcześniej czy później znaleziona, toteż nie próbujcie pozbyć się śladów waszej porażki. Grajcie uczciwie.

Ino przestraszyła się wątkiem najmniej istotnym:

 - Ta farba jest niezmywalna?!

 - W pierwszych dwudziestu czterech godzinach – jęknął organizator. Po intonacji rozpoznałam, że tego pytania ma już powyżej uszu i choć do brata upodabniała go praktycznie wszystko pod względem aparycji, wewnątrz był zupełnie inną osobą.

Potem nas podzielono. Udręczona rozstaniem Ino nie przestawała atakować mnie spojrzeniem, a nie odwróciła go nawet wtedy, gdy ustawiłam się już przy boku Sasuke. Na miejsca zawożono nas melexami, które zestawiałam jedynie z golfem. Transportowano nimi graczy i sprzęt i w tych okoliczność usługi były podobne. Objaśniono nam, że bramy rozciągają się na całą zachodnią część lasu, a zatem żaden z uczestników nie ucierpi lub zyska, w zależności od dystansu, jaki dzieli go z chorągwią. Przed przewozem zaopatrzono nas w skurzany pas, gdzie przytwierdzona była kabura z pistoletem i zbiorniczkami na amunicję. Sama broń była lekka, co pozwolił sprawdzić mi jeden z samurai, tuż przed samym startem.

 - Piętnastka – powiedział później do kierowcy. Zrozumiałam, że miał na myśli numer bramy.

Melex ruszył z miejsca, a ja, chociaż zachowywałam względną czujność, ani razu nie poczułam, żeby spoczęło na mnie spojrzenie Sasuke. Posadzono nas tyłem do kierowcy, ramię w ramię i, mimo że mogłam przytknąć policzek do jego ramienia, dzielnie się przed tym powstrzymywałam, jednak z ograniczeniem kontaktów wzrokowych nie było już tak łatwo. Rzucałam na niego okiem co jakiś czas z nadzieją, że któreś spojrzenie wreszcie odwzajemni, ale to nie nadeszło.

Nie, wcale nie zdziwiłam się, że to akurat „on” trafił mi się w duecie, czyjakolwiek to była sprawka.

I wcale nie planowałam praktykować obyczajów naszych relacji. Jakie to było proste! Ja: lekceważona i sforująca, notabene bez odczuwalnych rezultatów na podejściu mojego rozmówcy. I on: niezmiennie poważny, wręcz wyniosły i bezczelny. Popatrzył na mnie, nie okazując krzty zainteresowania. To, co wyróżniało ów „popatrzenie” na tle pozostałych było moją nowo nabytą świadomością. Rodzice Sasuke nie żyli i teraz, spoglądając na jego profil, nie mogłam tak do końca zacząć się na niego złościć. Znów znalazł się powód, który przystopował cały proces.

Z drugiej strony nie chciałam mu współczuć, bo przecież już raz położył na to nacisk.

Nie potrzebuję twojego współczucia.

Potrzebował skrzydeł. On, idący w parzę z pokusą, której niezdolna byłam się oprzeć. Kontakt wzrokowy dany było mi podchwycić tylko na moment, ale wystarczyło, żebym zobaczyła jego nałożoną między włosy opaskę z bawełny, taką, którą skojarzyłam ze sportowcami.

Objawiło mi się wcielenie piękna, innego wytłumaczenia nie mogłam znaleźć, chociaż bardzo chciałam, naprawdę. Bo w zasadzie daleko było mi do osoby, która łatwo się nad czymś zachwyca.

W końcu zaczęłam podpatrywać mijany krajobraz. Ponieważ stale trzymaliśmy się lewej krawędzi lasu, ta strona pozostawała niezmienna, zaś na drugiej przeinaczały się tylko wielkości pól ryżowych, domów i długość spirali ulic, które były widoczne z oddali na wzniesieniach. Obserwowałam je, myśląc nad tematami do rozmowy, ale Sasuke był trudniejszą kategorią. Czy to właśnie tak przeżyjemy naszą wspólną wyprawę? W milczeniu? Bez słów? Bez jego spojrzeń?

Powiedział, że nie może się tego doczekać. Nas, samych. Dobrowolnie podzielił się ze mną muzyką, ścisnął moją pierś, do diaska! Odtąd nieustannie myślałam nad wnioskami, które wyciągnął po tym dotyku. Ino od zawsze przybliżała mi wolę matki natury. A ona musiała mnie bardzo nie lubić, poskąpiwszy trochę z atutów kobiety i, stojąc nago przed lustrem, nie wątpiłam w to ani trochę.

 - Matka natura to zazdrosna zołza! Jeżeli nie daje piersi, znaczy, że zazdrości wyglądu – tłumaczyła mi, gdy się tym zadręczałam.

Ale szybko odstąpiła od tego sposobu rozpogadzania, bo któregoś razu palnęłam głupstwo:

 - A więc dla niej musiałaś być brzydka?

 - Wcale nie. – Krótki rzut oka na piersi. Jej uśmiech momentalnie zastygł. – Ja… eee, nie można tak tego traktować. Przecież nie mam aż tak wielkich piersi. Cha, pomyśl sobie co matka natura musiała myśleć o Hinacie. – Wiedziałam, że ta ostatnia wspominka miała odciągnąć mnie od tematu, więc zaczęłam nawijać o fizyce.

A Ino pozostawała piękna.

A ja?

Zaczęłam miętosić w palcach splecione warkocze, zaczęłam myśleć, kim byłam w oczach Sasuke. Czy widział we mnie naprzykrzającą się psychopatkę, czy byłam kimś ponad to? I kiedy melex dowiózł nas na miejsce, nie od razu zrozumiałam, że ktoś właśnie ofiaruje mi swą pomoc. Sasuke zsunął się z plastikowego siedziska, a przede mną wyrosła twarz okryta czapką na podobieństwo kominiarki. Kierowca melexa podał mi dłoń, a ja ją wzięłam, patrząc, jak gentelmeńskim gestem dba, abym stanęła na równe nogi.

I zajrzał na kierującego się ku bramie Sasuke, a spod nakrycia wyczułam jego uśmiech.

 - Ma pani bardzo niekulturalnego kolegę.

 - Kwestia przyzwyczajenia – wymamrotałam i, wbrew pozorom, nie myślałam o tym, jako o złym nawyku, wadzie… To część Sasuke, którą udało mi się poznać i zaakceptować. Jakoś.

Wiatr nawiewał mi do oczu, kiedy szłam za nim, trzęsąc się jak w gorączce. Mój pomocnik deptał mi po piętach.

 - Zanosi się na śnieg – stwierdził.

A niech go piekło pochłonie! Czy ja musiałam specjalnie zatrzymać się przed nim i pokazać, że cała drżę, by zrozumiał, że wyrażanie na głos rzeczy oczywistych jest zbędne? Sasuke, poczekaj, cholera.

Dlaczego znów mi to robisz?

 - Sasuke – zawołałam go i poczekał na mnie dopiero przed samą bramą - dwoma, drewnianymi słupami, w których wyżłobiono jakieś tajemne wzory. – Działamy razem, nie pamiętasz?

 - Ja działam w pojedynkę – odrzekł, zerkając w głębiny lasu. Jakby się w nich zatracił przed samym wejściem.

 - Nie możesz zrobić wyjątku? Chociaż raz? W dwójkę jest raźniej, no nie?

 - Nie.

Zasznurowałam usta. Któżby pomyślał, że odpowiedź będzie taka, a nie inna.

W dwójkę raźniej było tylko przy niewinnych początkach. Wtedy Sasuke czuł, że wszystko może się naprawić, ale ta klątwa wciąż mu o sobie przypominała. Z biegiem czasu przestał się oszukiwać, więc jej słowa w ogóle do niego nie przemówiły.

 - Może jakaś konkurencja? – spytała głosem nikczemnika, przebiegając palcami po pistolecie. Las zdążył połknąć ich w całości, bo Sasuke nie mógł wypatrzyć miejsca, z którego wyruszyli. Teraz otaczała go tylko przybladła zieleń, chłód i ta niezbita pewność, że niebawem zacznie prószyć śnieg, a towarzysząca mu dziewczyna porządnie narozrabia. – Kto więcej „zabije”! – zasugerowała z naciskiem na ostatnie słowo. W tej sytuacji zabić można było tylko ceną, o jaką dopomni się pralnia. – Wchodzisz w to?

Sasuke wyjął swoją broń.

 - Zacznę od ciebie.

 - Nie możesz. Jesteśmy w tej samej drużynie. Chyba zależy ci na zwycię… - Nie dopowiedziała reszty, zważywszy na jego minę. Choć nie mógł objąć jej wzrokiem, dopilnował, by jednoznacznie uzmysłowiła dziewczynie pewne sprawy. – O nie… - żachnęła się. – Nie mów mi, że…

 - Ani trochę – uprzedził ją.

 - Nawet w procencie? – Połączyła opuszki kciuka i palca wskazującego, żeby przedstawić mu najmniejszą miarkę. – Nawet takim malutkim? – spróbowała znów, gdy pokręcił głową. – Nie zależy ci na zwycięstwie?

 - Nie – odwarknął, a gdy dotarło do niego, że właśnie ucinają niepotrzebny postój, wyminął dziewczynę i wyjrzał spomiędzy koron drzew, by odszukać chorągwi. Wydawała się mu taka odległa. Martwy strzęp materiału przypierał go do muru, wyznaczał czas i dyktował ile godzin pokarze go jej towarzystwem. Parsknąłby śmiechem, o ile mógłby cieszyć się samotnością.

Ale była tutaj… ona.

Maszerowała za nim, będąc przesadnie czujną, co łatwo poznał po wyrazie, jaki rysował się na jej twarzy. Notorycznie błądziła rękoma przy spluwie, zaś oczy dziewczyny strzelały na boki, wypatrując przeciwników.

 - Chcę to wygrać – zwierzyła się mu szeptem, kiedy dał się złapać jej spojrzeniu. -–Chcę żebyśmy wygrali to razem, a jeśli się uda, dam ci dwutygodniową wolność od referatu.

 - Nie dyktuj mi żadnych warunków. Mówiłem ci, że referatu pisać nie będę, a teraz… - Nagle się zatrzymał. – Jesteśmy tutaj… sami. Miałem ci przecież przyłożyć.   

 - Nie zrobisz tego!

 - To czysta prowokacja.

Cała zesztywniała, jak tylko doprawił głos szczyptą zuchwalstwa. Nieczęsto mu się to przytrafiało, ale gdy już, nie oponował od bycia buńczucznym Uchihą. Ta dziewczyna zabawnie na to reagowała, a i on miał z tego pożytek, patrząc w jej wielkie, przesiąkłe strachem oczy.  

Po tym następowało przewrażliwienie. Wystarczyło, że sięgnął dłonią do plecaka, a ją ten gest ściągał, jak zwiastun do uderzenia. Podskakiwała w miejscu i osłaniała się ramionami. Jednak największą frajdę sprawiało mu jej późniejsze postępowanie. Kiedy to niewinnie odgarniała włosy, udając, że było to jej zamierzeniem od samiutkiego początku.

A Sasuke udawał, że tego nie dostrzega.

Wetknął broń z powrotem za pas i wziął do rąk butelkę z etykietą wody mineralnej.

Sakura się naburmuszyła.

 - Ty też?

Kiba nie szczędził zapasów. Śmiało podawał zdobycze następnym nabywcą, oczywiście pod warunkiem uiszczenia opłaty, ale i z tym Sasuke sobie poradził. Nie podejrzewał jednak, że „ona” będzie wtajemniczona w tę misję o kryptonimie alkoholowym. Sake było przeźroczyste i dopóki noc była młoda, dopóty mogli z ostrożnością je łykać pod inną postacią.

 - Nie możesz jeszcze pić alkoholu – perorowała.

Sasuke wyżłobił ciut ze środka, popatrzył na nią i pomyślał, że w warkoczach jej do twarzy. Na głos podzielił się tylko kawałkiem z miliarda innych myśli:

 - Przy tobie człowiek nie może pozostać trzeźwy. 

W świetle zdarzenia z autokaru, to mogłoby być niczym, ale, cholera, było dla mnie wszystkim. Komplementem, szyderstwem, oskarżeniem i obrazą. Tym zakrawały te słowa. Słodkie i ubliżające zarazem. Takie… nie proste, z którymi skonfrontowanie zakręciło mi w głowie. Dotrzymywałam kroku Sasuke, podpatrywałam jak popija trunek, a jego dławiący zapach był coraz silniejszy, aż w końcu zmusił mnie do ustępstwa. Teraz podążałam śladem chłopaka z metrem dzielącej nas odległości i z poczuciem, że nie powinnam podjąć się pewnych czynów, a nie poprzestać na upomnieniu.

 - To już siódmy łyk – wycharczałam pod wpływem tych emocji.

Nie posłuchał mnie. Nie wziął tego pod uwagę. Nie wsadził butelki na miejsce, w którym nie miała prawa przebywać. Głupi Kiba! Chciałam zestrzelić go moim rewolwerem, a jakieś czarodziejskie życzenie załatwiłoby sprawę, gdybym poprosiła o małą podmianę – farba na prawdziwe naboje.

Szłam dalej, pochłonięta tymi psychopatycznymi perspektywami i nagle na drodze stanęła mi przeszkoda. Jego plecy.

Sasuke odwrócił się w moją stronę. Odchyliłam głowę, żeby spojrzeć w te oczy, pewna, że w mroku ich działanie mnie nie zdekoncentruje. Myliłam się, bo wciąż były oczętami boga, oszałamiającymi oczami ponad wszystkie inne. Ale to ten półuśmiech poniżej… to ten gest omamił mnie zaklęciem, któremu ulegały naiwnie dziewczęcia. Jestem przystojny, więc patrz, jednak nie dotykaj!

Sasuke wzniósł do góry butelkę z fałszywą etykietą.

 - Chcesz?

 - Nie, dzięki – odbąknęłam, czując jak ulatuje ze mnie zapasowa resztka pewności. Może był już podpity? Pomyślałam, że leciutko, ale na trzeźwo raczej nie zaproponowałby mi alkoholu. Sięgnąwszy pamięcią do chwili z boiska, tamten moment odtworzył mi się z doskonałą wyrazistością. Jego koledzy, on, ja i promile, od których w te pędy mnie odciągnął. – Sasuke, wszystko w porządku?

 - Nie – jęknął, wydłużając brzmienie ostatniej litery. – Nic, nigdy nie było w porządku.

Kiedy nasze oczy się od siebie odlepiły, Sasuke wrócił do niespokojnego marszu, a ja wpadłam na genialny pomysł. Mogłam odczuwać najgorsze oblicza wstydu i niepewności, ale mądrzej byłoby, w takich okolicznościach, coś zagospodarować. Coś, co dręczyło mnie od tego momentu. Tego, w którym jego plecy przyjęły na siebie rzucony przeze mnie kamyczek. Tego, w którym mi się zrewanżował, poddusił i zaintrygował.

Od razu znalazłam się przy jego boku, robiąc wszystko, co w swojej mocy, by znieść smród alkoholu.

 - Dlaczego nigdy nie było w porządku?

 - Przez śmierć – powiedział tak zwyczajnie, jakby sprawa dotyczyła wyboru szamponu w drogerii.

Jeżeli był nietrzeźwy, mogłam sobie na to pozwolić.

 - Nie mów o śmierci w taki sposób. Śmierć to poważna sprawa, Sasuke. A duszenie w sobie związanych z tym emocji nie wyjdzie ci na dobre.

 - Hej. – Nagle zorientowałam się, że nikt nie dotrzymuje mi kroku i parę metrów połknęłam samopas. Rzuciłam za siebie okiem, a Sasuke stał nieruchomo, sztywny i z ognistym spojrzeniem, które jeszcze bardziej uwydatniało te oczy na tle wszystkich innych. – Wiem, co chcesz zrobić – stwierdził.

Kurczę.

 - Myślę jasno… jeszcze.

 - A masz zamiar przestać jasno myśleć? – przestraszyłam się.

 - Chyba nie mogę, bo zaraz zaczynasz to wykorzystywać do zaspokojenia swojej głupawej ciekawości.

 - Proszę bardzo! Wystarczy, że nie będziesz jej u mnie wywoływał. To też twoja wina.

 - Nie, nie. – Sasuke pokręcił głową, zaprzeczał, a ja nie chciałam już dłużej perswadować. – Wystarczy, że nie będziesz wtykała nosa, tam gdzie nie trzeba.

 - To trudne – przyznałam z uśmiechem niewiniątka. Intrygujesz mnie, zaciekawiasz, rozpogadzasz, zasmucasz… Jak możesz żądać, bym ujarzmiła te instynkty? Ale żądał dalej. Próbowałam przyjąć na siebie to spojrzenie i pozwolić sobie na następne pytania, ale na obu frontach poniosłam porażkę, ponieważ nagle przestaliśmy wystarczać temu kawałkowi lasu.

Pojawili się ludzi. Słyszeliśmy ich głosy, jakby się o coś wykłócały. Nie myśląc wiele, pociągnęłam Sasuke za drzewo. Decyzja była szybka i nie od razu zauważyłam, że swą grubością obnażało nas obydwoje.

 - O rety – westchnął Sasuke i zaprowadził mnie za inne. Tym razem chroniło nas w całości. Drużyna, którą los przypisał nam do likwidacji widocznie nie kłopotała się dobrym kamuflażem. Wyższy z cieni o kształcie ludzkiej postury oświetlał drogę latarką – jednym ze sprzętów, w które zaopatrzył nas ośrodek. Zaskoczyli mnie, bo przecież noc jeszcze się nie zestarzała. Przynajmniej nie do tego stopnia.

 - Kto to? – sapnęłam do partnera. Zanim usłyszałam odpowiedź, jego ręka otarła się o moje pośladki i pomyślałabym, że to zboczenie seksualne, przytaczając tu przede wszystkim przykład z autobusu, ale Sasuke chciał po prostu odświeżyć moją pamięć. Postukał palcem w lufę pistoletu, który należał do mnie. A potem szepnął do ucha:

 - Masz szansę go wykorzystać. Nie przejmuj się kto to. Czy to ma znaczenie?

 - Oczywiście, że nie. – Znaczenie miała natomiast jego bliskość, jak zwykle, oddziaływała na mnie jak środek odurzający. Weź się w garść, prosiłam. Weź się w garść, Sakura.

Więc wzięłam.

Dobyłam się broni, powolutku wyroiłam zza drzewa, podkurczona, z lufą skierowaną ku górze, obok głowy, tak jak na filmach. Być może Sasuke poszedł moim śladem. Słyszałam kroki, lecz więcej koncentracji ofiarowałam rywalom.

 - Wyceluj. – Za mną rozszedł się jego głos. Niewiele brakowało, a upuściłabym broń, wytrącona z równowagi. Sasuke znów przyczaił się za moimi plecami, a kiedy zmrużyłam oko, by wystrzelić farbą w zamglone cienie, powstrzymał mnie sentyment.

Cholera jasna!

 - Nie mogę – powiedziałam, jednak nie zdjęłam jej z celu. Nadal tam była. Poruszała się powoli, w naszą stronę. Widziałam coraz więcej i zrozumiałam, że Tenten jest zbyt zezłoszczona na Nejiego, by nie dać się zawieść czujności. Chłopak prowadził „watahę” i odburkiwał coś na jej oskarżycielski ton.

 - Nie żartuj sobie ze mnie. Masz okazję. Przecież mówiłaś, że zależy ci na zwycięstwie – przypomniał mi Sasuke.

 - Ale tobie nie zależy. Dlaczego teraz tak naciskasz?

 - Jestem ciekaw, jaki zasięg ma ta spluwa.

 - Zasięg? – Obejrzałam gruntownie broń w mojej dłoni. – Hassun mówił przecież, że…

 - Chcę się przekonać – drążył i, Chryste, chwycił moją rękę, żeby ponowić wymierzanie w ruchomy cel. Powinnam przejąć się losem Ten, ale roziskrzył się we mnie ciepły prąd, tak, że już do niczego nie przywiązywałam większej wagi. – No strzelaj – słyszałam nad sobą, lecz nie reagowałam w żaden sposób.

Aż w końcu Sasuke zrealizował część mojego marzenia.

Pistolet rozdygotał się, kiedy chłopak przycisnął mój palec do spustu, a czerwona emulsja wystrzeliła wprzód i zanim wszystko ogarnęłam, włosy Tenten, piętnaście metrów dalej, były już uwalane szkarłatem. Te piękne, nieskalane koczki!

Buzię miałam otwartą, poruszałam ustami, ale dźwięki były głuche, z szoku przestały dawać się słyszeć.

 - C-c-co ty…

 - Właśnie unicestwiłem połowę tej drużyny. Musimy pozbyć się jeszcze drugiej – poinformował mnie i dopadło mnie coś więcej, niż tylko przeczucie, że uśmiech Sasuke jest demoniczny.

Tenten otrzepała się po konfrontacji, a idący przodem Neji miał rozdziawione usta i tylko na chwilkę zajął się kondycją partnerki. Potem jego oczy zaczęły błądził, rozglądając się i szukając sprawców. Nas. Nie wytrzymałam napięcia, wsunęłam pistolet w kaburę, wzięłam Sasuke za rękę – próbując nie dać się omamić temu ciepłu – i pędem puściłam się przez las.

Wpadliśmy w zasięg wzroku Nejiego, niedługo po początku ucieczki. Wołał nas i nagabywał do zatrzymania. A my nie usłuchaliśmy… W ostateczności zaczął nawet strzelać, ponieważ charakterystyczny chlust był dobrze słyszalny. A niech mnie. Naprawdę to robiłam. Zwiewałam jak tchórz. Zestrzeliłam (poniekąd z pomocą Sasuke) pierwszego wroga na obrębie lasu i czułam się znakomicie z tą świadomością.  

 - Nie robimy niczego bez konsultacji z drugą stroną – zganiłam Sasuke, ale kontratak miał jakby przygotowany.

 - To ty nie dawałaś oznak życia.

Przez twoją dłoń.

 - Przez mróz – wymówiłam się, choć faktycznie, temperatura robiła z naszych oddechów opary dymu. Patrzyłam jak przemykają między mną, gdy wydychałam szybko powietrze.

Niespodziewanie usłyszałam gulgot przelewanej wody, a rzut oka objawił mi Sasuke, który, nawet w trakcie pędu, nie daje rady ujarzmić pokusy łaknącej sake.   

 - Odbiło ci?!

 - Mówiłem już – prychnął. – Z tobą nie można być trzeźwym.

Objęłam się ramionami, gdy dalszy bieg przestał podlegać moim możliwościom. Minęło dziesięć minut, nie więcej. Nieustający ruch działał do tej pory jak grzejnik, ale wystarczyło się zatrzymać, by dać się omotać chłodowi.

Sasuke pojawił się naprzeciwko i potrząsnął butelkę.

 - Nie chcę! – warknęłam na bezdechu. – To trucizna!

 - Rozgrzewająca trucizna – zareklamował.

Dobra! Cała się trzęsłam, on nie. Oddech miałam urywany - napęczniał adrenaliną i emocjami, a po Sasuke, owszem, dało się poznać wysiłek fizyczny, ale przejawiał się on w stopniu mniejszym niż u mnie. Zassałam powietrze, kiedy się nade mną pochylił i wcisnął mi do rąk zbiorniczek z trunkiem.

 - Będzie ci cieplej.

O, niebiosa, ten chłopak stracił rozum. Jeszcze chwilę walczyłam z nim na spojrzenia, przy czym moje obrazowało wyłącznie odmowę i sprzeciw, a jego mnie czarowało.  

 - N-i-e – przeliterowałam jak dziecku.

Cofnąwszy się, Sasuke zwinął wszystkie palce w prawej dłoni, pozostawiając prostymi tylko wskazujący i środkowy. Gdy nimi we mnie wymierzył, rozpoznałam gest ze szkoły. Zniknij! – oznaczał. Symbolizował jego potrzebę dokonania mordu, którą hamował kodeks karny, a więc groźba przesiedzenia następnych lat w zamknięciu.

 - Nie zniknę! – Pokazałam mu język. – Chcę tu być, zestrzelić wszystkie drużyny i zwyciężyć.

Sasuke olśniło. Z twarzą intryganta zerknął na swoje uzbrojenie, przytwierdzone do skurzanego pasa.

 - Ja chcę zestrzelić ciebie – obwieścił, jakbym miała czuć się wyróżniona. Z przestrachem obserwowałam, jak sięga po „prawdziwą” broń, która będzie w stanie czegoś dokonać, w przeciwieństwie do dwójki złączonych palców.

 - Nie… Sasuke… - Zaczęłam się cofać. – Jesteśmy w jeden drużynie. Jeżeli ja się ubrudzę, zostaniesz sam, a ty nie dążysz do wygranej, więc dasz się zestrzelić. To tak nie działa! Właściwie dlaczego wycelowałeś w Tenten bez konsultacji ze mną? – Pomyślałam, że warto przerzucić się na jakiś niezobowiązujący temat, tak żeby unicestwić w nim tę myśl postrzelenia mnie.

Jednak Sasuke nie dał się nabrać. Wyjął broń i rozpoczął namierzanie. Ponieważ czas płynął, a noc traciła młodość, ledwie zauważałam jego kontury, ale widok pistoletu mnie ocucił.

 - Nie rób tego! – Byłam gotowa do ataku, gdyby zaszła taka potrzeba.

Chłopak ciężko westchnął. Myślałam, że nastąpiło porozumienie stron, rzadkie pod względem ogółu konfliktów, lecz dzisiejszego dnia zrozumiałam, dlaczego patrzono na nie surowym okiem. Sasuke się nie poddał. Dokładnie w chwili, kiedy rozluźniłam mięśnie, uderzyła we mnie farba. Odruchowo przycisnęłam oczy i tępo wsłuchiwałam się w chlust, bo im dalej odbiegałam, tym bardziej Sasuke wzmacniał natężenie ataku, regulowanego na spuście. Krzyczałam tak długo, aż w końcu moja pozycja – osłoniona ramionami twarz, skulone ciało i kolana bliskie grzmotnięciu między trawy – wszystko to dało Sasuke do zrozumienia, że ogłaszam kapitulację.

 - Co za idiota! - Natychmiast skierowałam na niego swoją agresję, ale Sasuke tylko pogroził mi następnym wystrzałem.

A niech to! Czułam farbę na policzkach, miałam ją też we włosach i na kołnierzyku kurtki. Nic nie było w porządku, bo oprócz karygodnego wyglądu po półgodzinie od rozpoczęcia rozgrywek, dokuczała mi świadomość, że odtąd nasze zwycięstwo leży w rękach Sasuke.  

Co prawda nie mogłam mu się zrewanżować, a przynajmniej nie tym samym sposobem. Chwyciłam poły jego ubrania i zaczęłam nim potrząsać. Sasuke szybko się uwolnił i odepchnął mnie od siebie, co doprowadziło do tego, że upadłam.

 - Ubrudziłeś farbą własną partnerkę z drużyny, dlatego, że nie chciała napić się sake?! – uprościłam wszystko to, co do tej pory miało miejsce. – I ty nazywasz mnie dziwną?

Jest pijany, myślałam, podnosząc się z ziemi. Teraz i stylowe spodnie Ino wymagały prania, jednak bojaźń konsekwencji odczuję dopiero potem, choć przyszłość ta była dla mnie czymś odległym, to zrozumiałam, że, pomimo niemoralnego zachowania Sasuke, chcę być z nim jak najdłużej.  

 - Łyk – Głos miał może i miękki, ale rozgorzał w nim gniew, po tym jak znów odrzuciłam propozycję. – Łyk ci wystarczy. Więcej i tak nie pozwoliłbym ci pić. Będzie ci cieplej.

Poczułam się jak odizolowany od społeczeństwa wyrzutek, któremu przedstawia się obcy świat. Niepoznany i uwodzicielski w swoich sekretach.

 - Nigdy nie piłam alkoholu.

 - Nie? – zaskoczyłam go.

 - Nie. Nigdy nie piłam i nigdy nie chcę.

Sasuke się zastanowił, a potem podał mi butelkę.

 - Spróbuj. Łyk cię nie zabiję.

 - Proszę cię, ja… - Ze wstrętu przechyliłam głowę, przysunęłam trunek z powrotem pod nos Sasuke, ale on nie ustępował. Brzmiał tak, jak gdyby wkrótce miał wymówić te niezwykłe słowa. Zaufaj mi.

Ale ich się nie doczekałam.

 - Będzie ci zimno, będziesz nas spowalniać.

 - Mówiłeś, że nie zależy ci na zwycięstwie.

 - Bo mi nie zależy. – Machnął brodą w kierunku szczytu z chorągiewką. – Zależy mi, aby jak najszybciej dotrzeć na miejsce. Mam dość twojego towarzystwa.

Przyjrzałam się mu złowrogo.

 - Pohamuj swą szczerość, zgoda? Nie muszę wszystkiego wiedzieć.

 - A czy to ma znaczenie? – oburzył się, rozkładając ramiona. – Cokolwiek o mnie wiesz, i tak trzymasz się blisko! – wykrzyknął, a potem zaczął podążać bliżej mnie, złorzecząc coś mamrotami. Kroki, które wyznaczały pomiędzy nami dystans sprawiły, że zewsząd osaczył mnie lęk. Nagle, w obliczu tej osobowości Sasuke, przestałam czuć tę niegdyś stałą pewność do własnego bezpieczeństwa. – Jesteś wszędzie! – Chłopak nie przestawał się poruszać, przez co nieświadomie cofnęłam się o krok.

 - Cały czas jesteś smutny! – broniłam się, ale słowa, których używałam pogarszały sprawę.

 - Rozmawialiśmy już na ten temat. – Następne dwa kroki.

 -  To była rozmowa? Żartujesz? To nawet nie był dialog, tylko pieprzony monolog! Tak trudno jest do ciebie dotrzeć.

 - Nie ma do czego docierać.

Doznałam szoku. Jakkolwiek obecna „rozmowa” pokrywała się z oficjalną definicją tego słowa, trudniej było mi uwierzyć w temat, który tak nagle zaczęliśmy drążyć.

Sasuke właśnie do mnie dotarł. Oddzielało nas kilka centymetrów, jego tors prawie stykał się z moją klatką piersiową, a tam, głęboko, dudniło mi serce. Nie mogłam zdobyć się na odchylenie głowy. Nie tym razem.

Chyba wdarł się we mnie jakiś demon, anielica… W każdym razie coś pokierowało moim ramieniem, wyrwało butelkę z chwytu Sasuke i wsadziło gwint do moich ust, a kolejna siła, której byłam niezdolna się przeciwstawić, przyssała się do wychłodzonego plastiku i zaczęła pochłaniać.

Nie czułam żadnego smaku, tylko ciepło, przelewające się przez mój przełyk. Rozkoszowałam się nim dopóki, dopóty Sasuke nie wyszarpał mi z rąk butelki.

 - Dość! – warknął i odsunął się z napojem. – Tego nie pije się w taki sposób!

Jasny gwint. Tak, teraz to poczułam. Gorzki, niebywale wstręty smak przy pierwszym połknięciu. Jego ilości spowodowały u mnie odruch wymiotny, a kiedy przyłożyłam dramatycznie ręce do ust, Sasuke pojawił się przy mnie w mgnieniu oka. Uniosłam wzrok. Świat się kręcił. Chyba zaklęłam, bo oczy Sasuke nie były dla mnie dostatecznie widoczne, a szkoda! Chciałam się w nie zapatrzyć – tak bezmyślnie i tępo.

 - Małymi łykami – pouczał mnie, ale za późno. Zacisnęłam oczy, by znieść pozostałości smaku w ustach.

Sasuke przyłożył dłoń do mojego policzka, żeby unieść moją bezwiedną głowę, a ja instynktownie schwytałam ją w uścisku, zapobiegając jednocześnie utracie kolejnego źródła ciepła.

 - Puść – jęknął.

 - Pozwól mi. Na chwilkę – szepnęłam, odprężając się. Smak powoli zaczynał znikać i przestałam myśleć o soku z pomarańczy, jako złotym środku. Przymknęłam oczy i przysunęłam tę dłoń do policzka. – To lepsze od sake. I jest mi cieplej, Sasuke.

Wyobraziłam sobie jak przedziwnie musieliśmy wyglądać dla osób trzecich. Dygocząca, uwalana czerwonym, niezidentyfikowanym płynem dziewczyna i chłopak, który wnikliwie się jej przypatruje, służąc gorącą dłonią. I muśnięcie zimna. Muśnięcie! Wybałuszyłam oczy, gdy otarło mój policzek.

Sasuke spojrzał ku górze.

 - Śnieg.

I rzeczywiście. Opadały na nas srebrzące się w sierpie księżyca płatki. Sasuke zabrał dłoń, a otworzywszy ją, wzniósł wyżej. Zauroczona patrzyłam, jak śnieg wypełnia jej wewnętrzną część.

 - Kierowca miał rację – odezwałam się. Tak bardzo korciło mnie, by przebiec palcami po zebranych przez Sasuke płatkach, ale wiedziałam, że muszę ustanowić jakieś granice. To niewiarygodne, lecz po widoku sunących po niebie punkcików, nie potrzebowałam już dodatkowego ciepła.

 - Pewnie ci się podoba – powiedział Sasuke. W odpowiedzi posłałam mu wielkie oczy, a rozszerzyły się jeszcze bardziej, zauważając kąciki ust, które formowały uśmiech.

 - Tak, podoba mi się. Śnieg tworzy ładny kontrast z nocą. Nawet nie czuję już zimna. Jest piękny i sam w sobie sprawia, że człowiekowi robi się cieplej. Poza tym, widziałeś kiedyś…

 - Już ci cieplej? – podchwycił tą kwestię.

Nawet nie zdążyłam potaknąć, a otrzeźwił mnie nagły przypływ namacalnego zimna. Oblewać farbą własną drużynę to jedno, ale przyłożenie tej magicznej dłoni ze śniegiem do mojej twarzy było grubą przesadną.

 - Sasuke!

Odsunąwszy się, plunęłam na ziemię częścią, która przedostała mi się do jamy ustnej. Twarz miałam całą we śniegu, a z domieszką farby pozorowałam na seryjnego mordercę.

Nie przełamałam obojętności Sasuke, nawet po obrzuceniu go jadowitym wzrokiem, który tym bardziej upodabniał mnie do wcześniej wymienionego przykładu.

 - Za dużo mówisz – skwitował i wziął haust sake.

Nie wściekałam się, nie otwarcie, nie od razu. Wpierw wystawiłam dłoń, czekając aż i mnie obsypie śniegiem.

 - Chcesz mi oddać? – Sasuke wsunął ręce do kieszeni, a ton jakiego użył, sugerował, że wszystko to, ma na celu poświadczyć, że do tego boju nie potrzeba mu górnych kończyn.

Niedoczekanie, zmobilizowałam się i gdy dostawa śniegu nadeszła,  niezwłocznie się na niego rzuciłam. Na początku zgrabnie unikał moich napaści, ale za którymś razem odzyskałam równowagę szybciej niż zwykle i w rezultacie padłam mu w ramiona.

Jego nastawienie natychmiast odwróciło się o sto osiemdziesiąt stopni. Cały stężał i zacisnął ręce na moich ramionach, gotów odrzucić.

Przynajmniej myślałam, że tak się stanie.

 - Jesteś taka dziwna – powiedział tkliwie, a ja, przez tlące się we mnie uczucia, głośno jęknęłam: z zachwytu, choć żywiłam nadzieję, że Sasuke odebrał to inaczej.

W wyniku zderzenia oparł ciężar ciała na którymś z drzew. Podtrzymywałam się materiału jego kurtki i napierałam na klatkę piersiową z przyciśniętą do niej głową. W normalnych okolicznościach moje serce po prostu przyśpieszało, teraz chciałam wydrzeć je w piersi. Cholera, było tak głośne!

 - Daj mi! – Sięgnęłam po trunek. Upajał, oswajał i powodował, że stopień skrępowania nie przekraczał normy. Sasuke, acz zdziwiony, posłuchał mnie i pozwolił wziąć łyka.

Skrzywiłam się przez gorzki posmak i czekałam na rozwinięcie zdarzeń. Nasza bliskość nie dokuczała mi aż tak bardzo, żebym musiała odstępować. No i Sasuke, on stał nieruchomo, jednak dłońmi błąkał się po moich ramionach. Jego ciężki oddech zawrócił mi w głowie prawie tak samo, co alkohol.

Sakura, co ty robisz?     

Oj, najwyższa pora na konfrontację z głosami. Już mi ich zabrakło, bo od pewnego czasu postępowałam zbyt racjonalnie.

 - Jak dzieci. – Westchnął on. Chwycił mnie pod brodę i przewertował niczym kęs, którego łaknął od tygodni, ale z niewiadomym przyczyn nie mógł przegryźć.

Co ty robisz? – bębniło mi w głowie.  

Nie wiem, przyznałam otwarcie. Prawdopodobnie się zakochuję.

 - To jest to nieetyczne zachowanie, o którym mówiłeś – powiedziałam do Sasuke. – Możemy sobie na to pozwolić.

 - To się okaże – wycharczał.

A potem mnie pocałował.

Myślałam, że śnię. Duchowo płynę pośród wirujących płatków, a w realnym życiu zwyczajnie mnie zemdliło przez opływający w promile alkohol. Czułam ciepło, a przy tym cieple dłoń Sasuke mogła tylko się kłonić i pogratulować przeważania nad jej temperaturą. Jego usta, najprawdziwsze usta Uchihy ocierały się o moje i poniewczasie zorientowałam się, że domagają się penetracji. Moim pierwszym odruchem była ucieczka. Szok mnie otoczył. Czy to dzieje się naprawdę? Czy jestem całowana?

Trzy, dwa, jeden. Rozchyliłam usta. Sasuke przycisnął mnie bliżej siebie i momentalnie skorzystał z zaproszenia.

Co ty, do cholery, zrobiłaś? – ryczały podminowane już głos.

Zakochałam się, i gdybym zwierzyła się z tego swoim głosem, byłby zduszony, a gdyby mógł przybrać kolor, byłby to szary.

Te części mnie wciąż błagały o odpowiedź z sensem, a ja wysłuchiwałam już innych.

Tam centralne pytanie brzmiało:

Dlaczego jeszcze nie oddajesz pocałunków?

Nigdy się nie całowałam. Nie wiedziałam, czy będę potrafiła dobrze to zrobić, ale skupiłam się na tańcu warg Sasuke i spróbowałam go powtórzyć.

Wsunął mi dłoń pod kurtkę, gdy odważyłam się zrobić pierwszy ruch. W nozdrza uderzał zapach sake, wypływał z wnętrz nas obojga, lecz u Sasuke było to intensywniejsze.

Jest pijany, stwierdziłam, zła na siebie, że mogłabym potraktować to zdarzenie jak wyraz czułości. Zaręczał, że myśli jasno. Ale było to dawno, jakieś pięć łyków temu. Teraz dowód jego przestępstwa przeważał nad jego naturalnym aromatem, który odczuwałam zawsze wtedy, gdy napawał mnie swoją tymczasową bliskością.

Podjęłam decyzję i nie była ona… złą decyzją.

Odlepiłam się od jego ust, zdyszana i tak gorąca, że grzejniki w domach mogły kryć się na mój widok pod osłoną firan. Tak czerwona, że na targu pośród pomidorów, wybrano by moją twarz, ceniąc dorodny koloryt.

 - Co ty robisz?! – Pytanie, które dostałam od głosów, przekierowałam do Sasuke. Teraz było już tak ciemno, że uczucia, które rysowały się na jego twarzy były niczym więcej, jak enigmą.

Na tym nie kończył się wielokrotnie doznawany szok. Sasuke miał w zanadrzu coś jeszcze.

Przekonałam się o tym już niebawem.

*miny czytających po skończeniu rozdziału* 

*oraz walka z wewnętrznym leniem Akemii, gdy prosi go o współpracę*

Więc wybaczcie tę, prawie miesięczną, przerwę. Niedługo egzamin i wszystko wróci do normy (jeśli zdam xd)

Od autorki: I co? Zastanawiacie się, czy nie pomyliliście blogów? Cha, ja też siebie nie poznaję, bo żeby takie bara-bara robić w ósmym  rozdziale… no naprawdę. Niemniej właśnie wokół tego będzie się kręcić Get Around This i mimo że teraz wygląda to co najmniej dziwnie, czekajcie pięknie na rozwój wydarzeń. Data 9-tego rozdziału nieznana, jak uporam się we wtorek z egzaminem, pojawi się szybko, gorzej jeśli nie, bo znów będę musiała wrócić do nauki :c

Tak czy inaczej, kończę część jednopartówki, którą niedługo opublikuję. Jako że będzie ona długo, postanowiłam jednak podzielić ją na dwie części.

Bo wiecie… od ostatniego rozdziału na GAT, powstały aż dwa blogi z moim udziałem.

Thousand shadesof love

Captivitas

Tego drugiego prowadzę w zacnym gronie. Jakim? No, sprawdźcie sobie. Kosztuje to minutkę, a może zostaniecie na dłużej, jako wabik dodam, że w obu jest SasuSaku ^.^

Ogenki-de!

Trzymajcie kciuki we wtorek do południa ;>