7# Coraz bliżej i bliżej

Stała nieopodal, zbyt nieświadoma, by mógł przyjąć to ze spokojem. Jej włosy były roztrzepane, bo ciągła gra skalała je kołtunami. Domyślił się tego widząc piłkę, słuchając jej oddechu, którego dźwięki gmatwały z jego własnym. W końcu nie był już pewien czyi przeważa w konkurencji na najlepiej wyrażony wysiłek.   

Wyglądała dokładnie tak, jak wyśnił ją sobie w parku. Wślizgnęła się w bluzę, taką, która obszernością zapraszała także i jego. Uzbroiła się w narzędzie do gry, tak nieprofesjonalne i zużyte, że Sasuke powątpiewał w skuteczność jej treningów. Miał ochotę wyszarpać tę piłkę, sprawdzić czy odbije się od gruntu i, czy do niego wróci. Albo i nie. Może próbował wypełnić myśli jakimiś błahostkami, by przepędzić irytację… Uczucie to dościgało w wielkości całe Izumo, a na peryferiach, hen daleko, zagnieździły się rzeczy, których się wstydził.

Wstydził się, że tu przybiegł. Najszybciej jak potrafił. Z premedytacją.

Więc wolał uczepić się piłki, prostego przedmiotu, który powinien go ugłaskać. Takie myśli, w niektórych okolicznościach, działały jak prawdziwa gaśnica. Pozbywały się wykrzesanego gniewu. 

Ale nie przewidział, że proces ten zakłóci jej głos. Nie przewidział, że tkwi w nim taka potęga.

 - Dlaczego tutaj jesteś?

Nie mógł się powstrzymać. Agresję wychował w nim lęk, był silny, zatem i impulsowi nie dało się przeciwstawić. Podszedł do niej sztywnym krokiem, zamknął w piąstce kawałek tej przeklętej bluzy i torturował. Torturował spojrzeniem, które widywało za wiele.  

Onieśmielał ją, zadziwiał. Ujrzał w jej oczach trochę strachu, ale przede wszystkim ujrzał tam konsternację. Wiedział, że jeśli się nie powstrzyma, przegra. A obiecał sobie koniec porażek.

 - Jesteś… - Sasuke wstrzymał oddech, brakło mu słów. Był rozjuszony i podminowany:  - Jesteś niemożliwa! – Cofnął się, jakbym znów stała się grożącym zatrzaśnięciem potrzaskiem na zwierzynę.

Udało mi się pochwycić skrawek jego rękawa, powstrzymać przed następną ucieczką. Robiłam to wszystko nieplanowanie i impulsywnie, sposobem, na którego nieczęsto się decydowałam. Był ostatecznością w emocjonujących bitwach o lepszy stopień z matematyki. Dzisiaj potraktowałam nim Sasuke.

Nie czułam się z tym dobrze.

 - Zostaw! – Wyrwał mi się, ale później nie ruszył już do przodu. Zastygł w absolutnym bezruchu, a rozpatrując niezwykłości filmów, których się naoglądałam, sprawdziłam czy jego barki unoszą się w charakterystyczny sposób.

Nie. Sasuke nie był nadnaturalnym stworzeniem.

 - Dlaczego tutaj jesteś? – powtórzyłam z uporem, próbując jednocześnie przechytrzyć cienie i dostrzec jak Sasuke nakłada na twarz nową maskę. – Biegłeś… - bąknęłam. Nie wiedziałam jak prawidłowo docierać do takich serc.

Spróbowałam jeszcze raz go schwytać, głupim odruchem bezwarunkowym, ale przejrzał mnie w samą porę.

 - Nieważne – odezwał się schrypnięty głos, a postać anioła zniknęła z wątłego blasku. Co gorsza, zaczęła odchodzić.

 - Idziesz już?

Szedł bez słowa. Niech to diabli! Szemrania jego kroków o murawę działały na mnie gorzej niż szkolny sygnał zwołujący na lekcję. Wystrzeliłam do przodu, nie wiedząc kiedy, ale zmitygowałam się przed następnym chwytem. To groziłoby poczuciu rozczarowania. Ogromnemu i potężnemu. Takiemu, które bolało.

Zakłopotana własnym bałaganem w głowie, szepnęłam:

 - Zostań. – I dziwiłam się, bardzo długo. Chwilę temu, na jednym wdechu, wyznałam temu chłopakowi całą prawdę o moich odczuciach wobec niego. Powiedziałam o aniele, kulawych skrzydłach… o wszystkim, co na mnie spłynęło podczas słuchania tekstu utworu. Jestem synem diabła, prosto z piekieł. 

Powinnam poczuć się skrępowana, ale czułam, że ten stan jest dla mnie odległy i nieosiągalny. To, co czułam, było potrzebą zatrzymania Sasuke przy sobie. Jedną z tych potężniejszych, z którymi nie warto podejmować walki.

 - Znowu uciekasz – dodałam ponuro. – To nie w porządku.

Anioł przystanął, właśnie teraz. Dystans, który wyznaczył między nami uznałam za zbyt odległy, ale bez przeszkód wyłowiłam uszami jego słowa.

 - Twoja chęć do zatrzymania mnie znowu jest zbyt potężna, hm?

 - Prawdopodobnie. – W duszy przywołałam wspomnienie rozmowy telefonicznej i chwilę, w której rozpostarłam ramiona, żeby zobrazować wszechmoc mojej chęci.

Mile zaskoczona jego przemianą, wskoczyłam na ławę i zrobiłam miejsce dla Sasuke.

 - Siadaj.

 - Nie – powiedział cicho. Był zdumiewający. I zagadkowy do potęgi! Mimo odmowy, nie poruszył się o milimetr. Stał nieruchomo, patrząc mi w oczy.  

Odwdzięczałam się tym samym tak długo, aż Sasuke nie zaczął szperać w kieszeniach skórzanej kurtki. Próbowałam odgadnąć czego szuka, ale wielodniowe misje szpiegowskie ujawniły przede mną posługę kieszonki umiejscowionej po wewnętrznej stronie kurtki. Sasuke chował tam opakowanie papierosów - przeważnie, bo tego wieczoru, wyjątkowo, skrytka była pusta i Sasuke przełknął ten fakt ze skwaszoną miną.  Brak tego skarbu od razu uświadomił mi, że chłopak rzeczywiście dotarł tu w popłochu.

 - Śpieszyłeś się… - mówiłam spokojniej. – Przyszedłeś do mnie – Zerknęłam na pręt pod moimi stopami. W głowie odtworzyły mi się sceny sprzed pół godziny. Gdy upadłam z krzykiem. Krzyk ten był wystarczająco przeraźliwy, by przywieść tu… właśnie jego, choć do końca temu nie wierzyłam.  – Sasuke, ty myślałeś, że ja…

 - To ty za wiele myślisz – wbił mi się w słowo, a drugi raz nie złapałam jego spojrzenia. Uciekł nim w stronę hurtowni, która kształtem cienia przypominała oberwany w połowie drapacz chmur. Wydostawały się stamtąd patykowate stworzenia, demony, w rzeczywistości będące gałązkami drzew rosnących za budynkiem.

Nie były mi jednak straszne. Postawa mojego rozmówcy sprawiła, że zaczęłam majtać nogami.

 - Uratowałeś mi życie. Chyba muszę ci podziękować.

 - Nie potrzebuję tego – powiedział.

 - Potrzebujesz. – Przyszedł czas na wyjętą z horroru scenę. Latarnia zdążyła zamigotać dwa razy, zanim odwróciliśmy od siebie spojrzenia. Zastanawiałam się, czy to czary, bo nie słyszałam, żeby ludzki wzrok miał moc wypraszającą wszystkie te myśli, które nie pokrywały się z właścicielem oczu.

Wobec tego przestałam zadręczać się porą, niesłychanie upiorną scenerią, faktem, że byłam tu sam na sam z chłopakiem, którego zanotowano w dyrektorskim notesiku, jako ucznia z koniecznością nadzoru… To przestało mieć dla mnie znaczenie.

 - Usiądź, proszę. – Nasączyłam głos czymś, co błagało. Miałam nadzieję, że spełni tę prośbę.

I poniekąd tak się stało. Sasuke poruszył się, zbliżył, ale nie klapnął obok, tylko oparł się o lewy bok siedziska, cały czas zwrócony do mnie plecami.  

 - Dziękuję – wynagrodziłam mu to uśmiechem, którego on, na własną szkodę, nie dostrzegał. – Powiedz coś.

 - Chcę zadać ci pytanie – powiedział.  

Moje serce i ciało zacisnęły się jak pięści.

Uciekaj.

Jakaś część mnie naprawdę zapalała mnie do ucieczki.

Sasuke odważył się na rzut oka w tył, zapewne zbity z tropu moim milczeniem.

 - Pytaj. – Otrząsnęłam się.

 - Co masz wspólnego z Calvinem Shepherdem?

Nie, nie! Nie tego się spodziewałam. Nie tego chciałam! Po prawdzie ciekawiło mnie, dlaczego rozchodzi się akurat o „Cala”, no i odniosłam wrażenie, że Sasuke nie czuje się dobrze z tym, co zrobił. Jego mina sygnalizowała: „Powinienem się zamknąć!”, mimo, że udostępnił dla mnie tylko kawałek swojego profilu. 

 - Nic – odparłam. – Jest naszym nauczycielem angielsko, a od niedawna wychowawcą.  To wszystko.

 - Mówił ci… - Sasuke się zawahał. – Mówił ci coś… dziwnego?

Próbowałam przypomnieć sobie jego zawadiacki uśmiech, żartobliwy ton i wszystkie kretyńskie dowcipy. Niewiele osiągnęłam, zwłaszcza, że bardziej zajmowałam się rozważaniem toku myślenia Sasuke.

Dlaczego dopytywał się o Cala? Czy dotyczyło to rozmowy, której niegrzecznie się przysłuchiwałam, szukając Kiby i Naruto?

 - Mówił mi wiele dziwnych rzeczy – odparłam.

 - Na przykład?

 - Twierdził, że wolę oglądać „przystojniaków” niż samą ich grę. Chodzi o piłkę nożną – sprecyzowałam, widząc, że Sasuke uniósł pytająco brew. – Twierdził też, że czekam na chłopaka w bibliotece. Dobra, zapytał, ale wciąż nie rozumiem, jak mógł w ogóle tak pomyśleć.

 - W bibliotece?

 - Tak.

 - W szkolnej bibliotece?

Odpowiedziałabym od razu, gdyby nie to, że Sasuke przysunął się bliżej i usiadł wreszcie na miejscu, które wcześniej mu proponowałam. Miałam nadzieję, że nieprędko się zorientuje.

 - No, w liceum – bąknęłam. – Coś nie ta…

 - W porządku. – Głos nabrzmiał mu żądzą zemsty.

Nic nie rozumiałam.

 - Znasz Calvina Shepherda?

 - Jest naszym nauczycielem angielskiego, a od niedawna wychowawcą, czyż nie? – Wstrętnie przytoczył moje słowa, choć doskonale zdawał sobie sprawę, co miałam na myśli.

 - A poza szkołą?

Zamilkł.

 - Mam potraktować to jako potwierdzenie? – Dbałam o to, żeby rozmowa nie utknęła w martwym punkcie, lecz zapominałam o ostrożności. Sasuke był cienkim lodem, po którym stąpałam. Właśnie wtedy przeczułam, że mój nieuważny krok spowodował pęknięcia. Wtedy, gdy posłał mi spojrzenie syna piekieł.

 - Myślałem, że to ja zadaję pytanie – syknął. 

I co? Spodziewał się przeprosin?

 - Wykorzystuję tylko okazję – powiedziałam z uśmiechem, który oczyszczał mnie z wszystkich ponoszonych win. – No i właśnie, chyba powinnam ci przypomnieć, że w szkolnej bibliotece czekałam na ciebie. Olałeś mnie.

Przy tym napomknięciu, dokładnie przebadałam jego profil. Zanim mi odburknął, wetknął do ucha czarną słuchawkę.

 - Być może.

 - Do ciebie naprawdę potrzeba dużo cierpliwości. – Westchnęłam.  – Czego słuchasz?

 - Muzyki.

Rety!

 - Czy to może piosenka na podstawie, której będziesz pisał referat?

 - Nie. To muzyka, którą bezskutecznie próbuję cię zagłuszyć – warknął, na domiar tego wyjmując z kieszeni spodenek telefon i wyraźnie demonstrując mi jak wzmacnia dźwięk. Na ekranie zdążyłam odczytać nazwę wykonawcy. Hurts - Blind.

 - Mogę? – Wysunęłam dłoń, żeby złapać drugie siedlisko dźwięku. Sasuke nie musiał mnie odprawiać, bo zrobiłam to sama, momentalnie, gdy przez przypadek otarłam się policzkiem o jego bark. Mrzonka o odwrocie spłoszonej zwierzyny była wystarczająco otrzeźwiająca.

Ale Sasuke tylko przedziwnie na mnie spojrzał.

I podarował drugą słuchawkę.

Cała rumiana z nagłych emocji, wcisnęłam ją sobie do ucha, nie ośmielając się na niego popatrzyć. Muzyka była żywsza, inna od pierwszej melodii, którą mi zaserwował. Przymknęłam oczy, przyswajając angielski tekst i próbując wyłapać jak najwięcej rozpoznawalnych dla mnie słów.

Po lewej rozległo się westchnięcie. Gdyby nie był to Sasuke, pomyślałabym, że rozmówca jest lekko ubawiony sytuacją. Zajrzałam w jego oczy, na momencik! Ale były niezrażone. Nagle ich właściciel zaczął recytować śpiewany tekst, dokładnie z rozpoczęciem refrenu:

 - Wytnij mi oczy i zostaw mnie ślepego. Masz smykałkę do tłumaczeń, co?

Tylko, jeśli mowa o tobie.

 - Tak – zgodziłam się. – Uczę się w ten sposób angielskiego. – I było to kłamstwem. Poczułam się… nieswojo, uświadamiając sobie to przewinienie. Jednak przytłoczył mnie nakaz chwili, tuż po tym jak przypomniałam sobie, że Sasuke już raz przyskrzynił mnie na analizowaniu Last Man Stranded.

Pomimo wszystko, niesamowicie ceniłam sobie ten moment. Niezwykłe, że porysowany pęknięciami lód wciąż trzymał się w jednym kawałku. Sasuke był tutaj ze mną, zaraz obok, prawie jak na filmach. Dwoje ludzi, których łączy muzyka.

Nie!

Pokręciłam głową, by doprowadzić się do porządku.

 - Po tym wszystkim co przeszliśmy, nie chcę być sobą – przetłumaczyłam troszeczkę szeptem.

Sasuke nie powiedział nic więcej, wpatrywał się w gorzejącą na tle hurtownię. Może to i dobrze. Może się zagalopowałam. Hola, Sakura! To twój klasowy kolega! Poza tym nie byłam jeszcze gotowa, by domagać się treningów. Krok ten wykonałabym za szybko i w rezultacie lodowa powłoka mogłaby zostać solidnie uszkodzona. Na razie wystarczały pokłady cierpliwości. Gigantyczne i najlepiej niewyczerpalne.

Szukałam w głowie prostych, niezobowiązujących tematów, ale nie zdążyłam wymyślić nawet jednego, kiedy zdezorientowały mnie przecinające mrok postury – ludzkie sylwetki.

 - Hej, Sasuke. Zoba… - Pomyślałam, że dobrze byłoby go wtajemniczyć, a i zaufania trochę bym pozyskała. Niestety Sasuke zdążył sam wypatrzeć „zagrożenie”, od razu zesztywniał i ściągnął brwi. Sprawa musiała być poważna.

Oboje patrzyliśmy na dwie postaci, pochylone, jakby zasadzali sidła na malutkie zwierzątko. Byli polującymi wilkami, choć nie do końca wiedziałam, gdzie skrył się ich cel – zajączek. Drapieżniki poruszały się blisko hurtowni, właściwie mogłabym założyć, że stamtąd się wydostali. Ale budynek był nieużywany, wyniszczony, groził runięciem i nie raz podkreślano to w lokalnych gazetach. Mniej więcej dlatego mama nie byłaby zadowolona, widząc mnie tutaj. A jednak tych dwoje nie podporządkowało się zaleceniom. Wyleźli z hurtowni. Tak, nagle stałam się tego niebywale pewna.

I dowiedziałam się wreszcie, gdzie zapodział się zajączek. Albo raczej zajączki.

To my nimi byliśmy.

Sasuke zaklął i poderwał się na nogi, a jego ruch wysunął słuchawkę z mojego ucha. Prawie w ogóle się tym nie przejęłam, bo moją uwagę zajmowały wilki. Okazało się, że byli znajomymi zwierzątkami, ale bynajmniej ja, zajączek, się z nimi nie zadawałam.

 - To ci, którzy powtarzali klasę – szepnęłam do Sasuke, nie potrafiąc przywołać w pamięci ich imion.    

 - Idź stąd – rozkazał mi.

Może i zeskoczyłam z siedziska, lecz nie rwałam się do ucieczki. Sakura, właśnie kwestionujesz jego wytyczne, igrasz z ogniem, skarciłam się w duchu, ale i to nie pomogło. Chciałam tu być. I kropka.

Stanęłam zatem u boku Sasuke i czułam, że znajduję się we właściwym miejscu.

Chłopak obrzucił mnie nienawistnym spojrzeniem.

 - Na co czekasz?

 - Na nich.

Jego domniemani koledzy wynurzyli się z mroku. Rozpoznałam kaskady blond włosów, które tym razem zebrano w węzeł na karku, nie osłaniając bejsbolówką. Dwukrotnie powtarzający klasę chłopak rozłożył ramiona na widok Sasuke, a gdy napotkałam jego wzrok, zdobyłam tajemniczą siłę unieruchamiania ludzi, bo on nagle się zatrzymał.

 - Czy to…

 - To ona – skończył za niego Szkarłatny. Był dzisiaj w dobrym nastroju. Mniej ponury, z podłym uśmieszkiem rozlanym po twarzy. – A to ci niespodzianka, Uchiha.

Blondyn otrząsnął się ze zdziwienia i starał się powrócić do nonszalancji.

 - No, no. Widzę, że fobia przeminęła?

 - Czego chcecie? – Sasuke znów warczał przez zęby. Zupełnie tak, jak na Kyomachi. Ci chłopcy źle na niego działali.

 - Czego chcemy? Uciekłeś nam! Myślałem, że będziemy świętować.

 - Świętować? – Szkarłatny uśmiechnął się szeroko, słysząc mój głos i wysunął spod bluzy butelkę … whisky, jak się domyśliłam. Och, jeżeli blondyn faktycznie trzykrotnie powtarzał rok, mógł bezapelacyjnie łykać te trunki, ale wkurzyłam się na myśl, że Sasuke miałby dołączać się do tych pseudo celebracji.

Papierosy, alkohol… to nie wróżyło nic dobrego. Ponadto był z nimi… Przedtem, zanim urwałam naszą rozmowę telefoniczną. To ubodło mnie w serce. No i wyjaśniło się dlaczego ponurak stał się taki rozochocony.

 - Sasori nie chciał na ciebie czekać, Uchiha. – Blondyn roześmiał tak, jakby i jemu uderzyły do głowy promile. – Ale to nic nie szkodzi. Jesteś tutaj. Co prawda, mamy ponadprogramowego gościa, choć nie mam nic przeciwko dzieleniu się, wiesz? Pijesz whisky, mała?

Kpił sobie ze mnie?

 - Nie pije – Sasuke ubiegł mnie w odpowiedzi, a naprawdę miałam ochotę udzielić blondynowi reprymendy. – I ja także nie mam zamiaru. Idźcie stąd.

 - Nie rozumiem co jest grane. Odkąd spotykasz się z dziewczynami?

 - Nie spotykam się.

 - Więc… - zrobił dramatyczną pauzę, przyjął butelkę trunku od towarzysza i machnął nią w moim kierunku. – Co ona tutaj robi?

 - To tylko…

To tylko zaczynało nadwyrężać moje dobre serce. W pewnej chwili zrozumiałam, że dłużej tego nie zniosę, no i przy okazji przerwałam Sasuke.

 - Przepraszam, ale czegoś tutaj nie rozumiem. – Intruzi popatrzyli na mnie z lekkim zdziwieniem. No jasne, przecież po raz pierwszy wydukałam w ich towarzystwie, coś innego od bezmyślnych półsłówek. – Jesteście opiekunami Sasuke?

 - Coś ty – prychnął Sasori.

 - Więc… - naśladowałam poprzednią intonację blondyna. – Co was obchodzi z kim spędza czas? Co was obchodzi skąd się tutaj wzięłam, hę? To moja wina, że Sasuke mi teraz towarzyszy. Znaczy, prawdopodobnie, bo nie mam pełnej pewności, ale wychodzi na to, że nie chce brać udziału w waszych… świętowaniach, więc zostawcie go w…

 - Wystarczy. – Sasuke przytkał mi usta. Miał niebywale ciepłą rękę. Mogłabym wyssać z niej troszkę ciepła i tym samym przebaczyć to wtrącenie.  

Ale takich mocy nie opanowałam.

Odepchnęłam ją od buzi.

 - Pijesz alkohol? – zapytałam go z prostotą, zaskakując tym resztę.

 - Czasami – odpowiedział.

 - A więc pijesz i palisz? Zdajesz sobie sprawę, jak to się zazwyczaj kończy?

 - Kacem – jęknął Sasori, a blondyn upił łyk z butelki.

 - Na żałość mamy czas jutro. Dzisiaj po prostu pijmy.

Pokręciłam głową jak dziecko, tylko po to, by dać do zrozumienia Sasuke, że mu nie pozwalam.

Sapnął ze złości i wziąwszy mnie za rękę, wywlókł z boiska.

 - Piłka! – przeciwstawiłam się.

Sasuke szarpnął mną mocniej. Niewiele brakowało, a zawiodłaby mnie koordynacja ruchowa. Nie była uszkodzona, ale działała niepoprawnie w stresie. Serce załopotało mi w piersi, kiedy uświadomiłam sobie co najlepszego wyprawiam. Trójka oprychów, alkohol i zagubiona paczka papierosów, której zapomniał Sasuke.

Za nami wołali chłopaki:

 - Hej, popijemy w naszej krypcie, Sasuke. Nikt się nie dowie.

 - Ja się dowiem – syknęłam do niego ostrzegawczo. Jego koledzy nie byli w stanie mnie usłyszeć. Sasuke odciągnął mnie na dostateczną odległość, jednak nie rezygnował. Wciąż i wciąż prowadził mnie w kierunku parku.

 - Gdzie mieszkasz? – zapytał bezdusznym głosem.

 - Co mieliście świętować? – Opracowałam nieźle zapowiadający się pomysł, a gdy Uchiha zwolnił i spojrzał na mnie dziwnie, zaczęłam objaśniać: – Pytanie za pytanie, to chyba sprawiedliwe.

 - Nie gram w to.

 - Wobec tego nie dowiesz się, gdzie mieszkam.

Nagle zatrzymał się i stanął mi na wprost. Oj, Sakura, przegięłaś! 

 - Wobec tego cię tutaj zostawię – powiedział.

Co?

J-jak to?

 - Sasuke! – pisnęłam, kiedy zaczął odchodzić. Miałam serdecznie dość spoglądanie na jego plecy. Zawsze skazywał mnie na ten widok.

 - Trafisz do domu – burknął, nie odwracając się.

Sasuke był… Sasuke, lecz coś poszeptywało mi, że odchodzi z usatysfakcjonowanym uśmiechem.

 - Niech cię… - Potrzebę obrzucenia go paroma wyzwiskami, stłumił mój własny uśmiech. Wpełzł na twarz zupełnie niespodziewanie. Sasuke, ty głupku! – Dziękuję za dzisiaj – szepnęłam do siebie, a potem na głos zawołałam: - Alkohol i papierosy są niezdrowie! Zapamiętaj to sobie.

 - Nie jesteś moją opiekunką! – odkrzyknął. Niegrzecznie, ale… odkrzyknął! Kiedyś nie ośmieliłabym się tego oczekiwać, pewna, że nie warto wypełniać się złudną nadzieją. A jednak. Brawo, Sakura, pogratulowałam sobie. Brawo!

Sasuke był wyjątkowy. Przez szyję zawsze miał przewieszony kabelek zwieńczony po obu końcach słuchawkami. Miał także podejrzliwych kolegów, palił papierosy i prawdopodobnie spożywał alkohol, choć do uprawnienia brakowało mu trzech lat. No i zostawiał dziewczyny późnym wieczorem, pośrodku upiornych parków. Jego dłonie były ciepłe, a głos nieczuły… zimny. Cóż za ironia losu!

A najważniejsze?

Twarz Sasuke wyrażała wcieloną oschłość. Nierzadko mną szarpał, prowadził w niewiadome, popychał, trącił, szturchał… ale nie uderzył, przenigdy. To o czymś świadczyło, prawda? Ten anioł mógłby nauczyć się latać. Na dnie jego serca osiadła kupka popiołu. Wystarczyło czymś ją podsycić, żeby Sasuke rozwinął skrzydła i podjął się prób jak malutkie pisklę, które podrywa się do lotu.

Ta środa była inna od innych śród. Nie była środowa pod żadnym względem, gdyż w zamian za poranne nauki przyrodnicze, dano nam przepychankę na podwórzu. Przed podjazdem do szkoły ustawił się nasz autokar. Sparaliżował mnie na moment widok znajomych Sasuke, ale panowie trzymali się od niego z daleka, wstrzymując nawet od koleżeńskich przywitań.  

No i każdy próbował wywalczyć dla siebie miejsce na tylnych siedzeniach. Brałam udział w zawodach, które były przedsmakiem „leśnego konkursu” w Shobarze. Klasa odnajdywała w tym szatańską przyjemność, rozkoszowała się odczuwalną w ich żołądku ekscytacją. No, przynajmniej Ino… i Termai, Kiba też podpisywał się pod tę grupkę, razem z resztą moich znajomych. Ogólnie rzecz biorąc, tylko jedna osoba nie dawała niczego po sobie poznać.

Sasuke.

Patrzył na mnie z końca parkingu, głowę osłoniętą miał kapturem bluzy z zamkiem błyskawicznym. Podejrzewałam, że w jego uszach rozbrzmiewa muzyka, może była to nawet piosenka sprzed paru dni. Och, naprawdę łaskotało mnie w brzuchu na myśl o ostatnich wydarzeniach. Czułam, że zrobiłam gigantyczny krok naprzód i byłam na tyle odważna, żeby odwzajemniać jego gorące spojrzenie, póki gdzieś nim nie uciekł.

 - Sakura, no dalej! – Ino mnie pogoniła, zamaszyście wymachując ramionami w kierunku otwartej klapy pojemnika na bagaż w autokarze. Wypełniały go torby podróżnicze i plecaki, przyuważyłam nawet dwa śpiwory. Ktoś planował noc pod gołym niebem. – Zajmę tyły – zapewniła mnie Ino, nurkując w tłumie stłoczonych uczniaków.

Sasuke ruszył w stronę środka transportu, niosąc w prawej ręce sportową torbę. Wyminął mnie obojętnie, co wcale nie odebrało mi jakiś wymyślnych złudzeń, nie liczyłam na miły gest z jego strony. Nie przywitał się w końcu z dwoma typami, powtarzającymi klasę. Może był to jego zwyczaj? Blondyn wspominał coś o jakieś fobii, ale nie słyszałam, żeby ludzie mieli coś przeciwko uprzejmym pozdrowieniom.

Hałas wywołany przepychanką ściszyły nagle odgłosy uderzających o asfalt czółenek. Klasa znieruchomiała, było to widowisko godne wojskowego szeregu, kiedy nakazują: „Baczność!”

 - Tsunade – jęknęła Temari. – Piękne dzięki, okrutny losie.

Ona rzeczywiście zmierzała w naszym kierunku, płonąca gniewem i sztywna, a oczy błyszczały jej jak w gorączce. Uczniowie uświadomili sobie, że Tsunade zawadzają przepychanki, toteż natychmiast rozeszli się po kawałku parkingu.

 - Jak dzieci – poskarżyła się dyrektorka, nie reagując na zbiorowe powitanie.

 - Jeśli ona pojedzie z nami, nie wsiądę do tego autokaru – szepnął mi na ucho Naruto, lecz Kiba podsłuchiwał.

 - Zrobisz nam wszystkim przysługę.

 - Hej!

 - Przynajmniej nie będzie trzeba cię pilnować. Żeby tylko nie podwędzili ci następnego telefonu.

 - Ja wcale nie…

 - Proszę was. – Oddzieliłam ich od siebie, napierając dłońmi na klatki piersiowe. Parsknęli jak regularnie wdające się w kłótnie rodzeństwo.

Tsunade chrząknęła. Po obu jej stronach, jak spod ziemi, wyrośli Calvin Shepherd i panna Cherron. Ich nadzór był wiadomy od samego początku, a zarazem akceptowany. Choć do każdego żywiłam jakiś uraz, pomyślałam, że stanowią… barwny duecik.

 - Posłuchajcie – poprosiła dyrektorka. – Z panią Cherron i profesorem Shepherdem ustaliliśmy, że aby podróż przebiegła spokojnie, bez wrzasków, płaczów, śmiechów i waszych nieetycznych występków, najrozsądniej będzie was… uporządkować.

Temari zrobiła minę, jakby przemówiono do niej w języku francuskim.

 - Uporządkować?

 - Oui – potaknęła Cherron.

No i proszę!

Calvin Shepherd ułożył na nowo węzeł swojego krawatu i zanim zaczął tłumaczyć, zastanowiłam się, co podkusiło go na formalny wizerunek w obliczu wycieczki – typowo szkolnej, w dodatku, polegającej na nocnych przeprawach przez lasy.

 - Do Shobary jedziemy na comiesięczne rozgrywki. Teraz zostały one zarezerwowane specjalnie dla was i jak wiecie przed grą należy podzielić się na grupy. Co najmniej dwuosobowe.

Świetnie. Posłałam sprośne spojrzenie Ino i Temari, one wiedziały już, że będziemy tworzyć zespół.

Ale plany zrujnował nam szkolny demon.

 - Podzielimy was na te grupy – powiedziała nagle Tsunade, co wystawiło ją na pełne rezerwy przyjęcie.

Moje przyjaciółki okazały sprzeciw w oczach, czaił się gdzieś w ich tęczówkach, uważny i niepewny, przestraszony konsekwentnej i rygorystycznej kobiety przed nimi. Wszystkie słowa kwestionujące decyzję nauczycieli przełknęły razem z gulą w gardle.

 - To bezsensu – powiedział cicho Naruto. – W jaki sposób ma to zapewnić porządek i ciszę w autokarze?

Ta myśl także mi dokuczała, ale gdy wygłoszono ją nas głos, wszystko ogarnęłam.

A „Cal” wyjaśnił to chwilę później:

 - W ten sposób was rozsadzimy. Nieposłuszni do przodu, zaś ci spokojni będą mogli cieszyć się tyłami autokaru. Grupy będą dwuosobowe.

Zrobiłam szybki rekonesans mojego szkolnego życia i oceniłam się na wzorowy. Nie sprawiałam liceum żadnych problemów, moja karta świeciła pustkami zarówno od pochwał, jak i uwag. Byłam nieszkodliwym cieniem, przemierzającym szkolne korytarze. Nauczyciele zwykle przypominali sobie o mojej egzystencji tylko gdy zwoływano do ustnej odpowiedzi.

Byłam aniołkiem – cicha, posłuszna, zgodna… czasami leniwa, nieodpowiedzialna i zapominalska, ale w lekcjach nikomu nie zawadzałam. Pomijając upomnienia panny Cherron, ale to była zasługa Ino; niepotrzebnie mnie zagadywała.

Do siebie nie miałam zastrzeżeń, niestety sprawa wyglądała inaczej w przypadku moich znajomych. Piękne dzięki, okrutny losie – jak to zwykła mawiać Temari.

Stał, podpierając bark na przodzie autokaru. Przez szybę widział zniecierpliwionego kierowcę, który oczom własnym nie uwierzył, gdy niemalże dorosłe dzieciaki zaczęto dzielić jak w latach dzieciństwa. Sasuke sądził, ze to głupota, tym bardziej, znając inicjatora tej akcji. Puścił Invent Yourself od SoundCritters, pogłośnił prawie do maksimum i, stwierdziwszy, że przez swoją pozycję w hierarchii szkolnej jest bezradny, postanowił przeczekać. Postanowił przetrawić każdą osobę, jaka mu się przytrafi. Domyślał się na kogo mógłby paść wybór, ale w jego oczach Cal był posiadaczem wyobraźni, której pozazdrościliby mu najbardziej cenienie pisarze i reżyserowie, więc nie spodziewał się, że pójdzie na łatwiznę i go nie zaskoczy.

Jednak pomylił się.

 - Jak tam, młody? – Zaczepił go z demonicznym uśmieszkiem samozadowolenia, a potem oparł się o maszynę w ten sam sposób, co Sasuke. – Wiem, że mnie słyszysz.

 - Zajmij się lepiej „dwuosobowym podziałem” – odwarknął mu.

 - Ooo, no już, nie złość się na mnie. Dobrze wiesz, że to było koniecznie. Nie tylko dla ciebie.

 - Dobrze wiesz, że mnie irytujesz. Zwłaszcza w takich momentach.

 - Nie jesteś ciekaw kto ci się trafi?

Był. Był cholernie ciekaw, choć nadmierna ciekawość nigdy nie leżała w jego naturze. Jednak spojrzał na nią. Wykłócała się z Yamanaką o prawdopodobieństwo znalezienie się w jednej parze, bo „ona” nie robiła sobie złudzeń i wiedziała, że rozdzielenie przyjaciółek-nierozłączek to jeden z podstawowych celów tego działania.

 - Bingo, mój przyjacielu – usłyszał nad uchem. – Chyba nie muszę przedstawiać ci twojej towarzyszki.

To była zasadzka i Sasuke zorientował się dopiero teraz, że wobec nauczycielskiej władzy jest bezsilny. Cal miał fart. Mógł trzymać go w garści na terenach liceum.

 - Nie zamierzam tego słuchać – poddał się i zmienił poziom dźwięku na maks. Mógłby wyperswadować Cala przed tymi koszmarnymi pomysłami, ale na razie wystarczało mu, że widzi jak poruszają się jego usta z kącikami uniesionymi do góry – z triumfalnym uśmiechem, z bezlikiem argumentów, które miały go udobruchać. Przez muzykę Sasuke nie poznał ani jednego. 

Przyciszył dźwięki na moment, gdy Cal od niego odszedł i przywołał do siebie „ją”, tą magiczną, niepoważną dziewczynę.

 - Sakuro, będziesz w drużynie z Sasuke – padły słowa.

Paskudne i atrakcyjne zarazem. Wywabiały z serca tajemnicze szepty, który na okrągło wypełniały go dobrymi przeczuciami, ale też zazębiały się z wrzaskami. Wrzaski te rozpierała agonia, przestrogi… Mnóstwo przestróg. W jego sercu zawsze dochodziło do zwarć, starć dobra ze złem, niezgodności. Chryste. Tak bardzo chciał wreszcie pozbyć się któregoś z głosów. Wołań lub szeptów. Każde groziły nieszczęściem. Nieszczęście zawsze wisiało nad obietnicami.

A on po prostu się bał.

Zróbże coś, dopominały się oczy Ino. No i robiłam, bez przerwy. Obrzucałam Shepherda swoją rozgorzałą w oczach nienawiścią, lecz mężczyzna zajmował się innymi sprawami i w ogóle tego nie zauważał. A szkoda!

 - Znowu? – Słyszałam, że Naruto akcentuje to słowo. – Nie wystarczy, że piszecie razem referat?

 -  Chyba właśnie przestałam lubić Cala – odparła złowrogo Ino, patrząc jak Shikamaru prowadzi Temari do wejścia. Sasuke wrzucił torbę do bagażnika i ruszył w ślad za nimi, a Ino nie na darmo obserwowała jednych, by przepuścić drugiego bez spojrzenia zabójcy. – Przecież to śmieszne! Okrutne!

Poczułam się wstrętnie, nie podzielając słów Ino. To nie było okrutne, to mnie rozdzierało. Z jednej strony chciałam mieć pewność, że miejsce obok niego naprawdę przeznaczone jest tylko dla mnie, z drugiej wiedziałam, że nie wolno mi tak myśleć.

 - Mogłam trafić gorzej – wyrwało mi się. Naruto spojrzał na mnie dziwnie, a ja już zapragnęłam wycofać te słowa. – Przecież jestem bezpieczna. Nic mi nie zrobi.

 - Niech tylko spróbuje! – Uzumaki pogroził pięścią automatycznym drzwiom autokaru, którymi zabezpieczył się Uchiha.

Kręcąc głową, weszłam do środka wozu. Panowałam tam niezwykła wprost cisza, nienaturalna. Jakaś nieznana mi osoba wołała z tyłów do znajomego, który ugrzązł na drugim miejscu w rzędzie i zdawał się nieporuszony. Reszta milczała, pogrążona we własnych myślach rozpatrywania, gdzie, będąc wścibskim nauczycielem, posadziliby bratnią duszę ucznia. Pierwsze nasuwająca się teoria była prawdziwa. Panna Cherron maszerowała między siedziskami i nawigowała uczniów. Dostrzegłszy mnie, szykownym ruchem pokazała Sasuke. Siedział przy oknie, wgapiony w parking za szybą. Lokalizacja była… dość dobra, żebym nie musiała się martwić Calvinem oraz Francuzką. Na oko mieściliśmy się gdzieś na środku sznura podwójnych siedzeń, a Shepherd właśnie poprawiał krawat i zajmował pierwsze miejsce w rzędzie po lewo, naprowadzając do siebie pannę Cherron.

 - Cóż za dziwny zbieg okoliczności, nie uważasz? – palnęłam do Sasuke na dobry początek.

Nie wyszło mi to na dobre, bo chłopak albo mnie nie usłyszał, albo bezczelnie ignorował.

Usiadłam więc obok, zdjęłam kurtkę, przerzuciłam ją przez oparcie i złożyłam ręce na kolanach, czekając. Może potrwa pięć minut? Ta cisza. Patrząc na Sasuke, oszacowałam, że atmosfera utrzyma się przez godzinę, a więc całą drogę do Shobary. Istniało prawdopodobieństwo, że odezwie się do mnie na dworcu w mieście, kiedy będzie chciał wysiąść, a ja będę przeszkadzać.

Panikujesz, dziewczyno, wzgardziłam sobą w myślach. Zaczęło mnie niepokoić to, jak on na mnie działał. Nie poznawałam toku własnych myśli. Zajmowały się błahostkami, zamiast skoncentrować na poniedziałkowej kartkówce z fizyki.

 - Raz, dwa, próba mikrofonu – wyrzęził z trudem okrągły głośnik nad naszymi głowami. Z przedniego siedzenia  machał uczniom Calvin Shepherd. W lewej ręce ściskał mikrofon i właśnie stuknął w niego opuszką palca. – Działa – poinformował pannę Cherron.

 - Doskonale – odpowiedziała mu, nagląc spojrzeniem dwoje spóźnialskich chłoptasiów. Weszli w tunel między siedzeniami z zaczerwienionymi policzkami i urywanym oddechem. Gdy mijali moje miejsce, jeden z nich rąbnął mnie podręczną saszetką i strącił na Sasuke.

Nie od razu zorientowałam się jak bardzo tragiczne było moje położenie. Najpierw przetarłam oczy, bo to nagłe zderzenie odrobinę mnie zamroczyło. Gdy podniosłam wzrok, ujrzałam parę wielkich oczu. Mój policzek oparł się o ramię Sasuke – głupi, nieposłuszny, policzek. Na domiar złego, było mu wygodne. Bardzo wygodnie. Może dlatego ja, właścicielka, nie oderwałam się od niego odruchem bezwarunkowym, lecz gapiłam w bezdenne oczy Sasuke, wyczekując syknięcia.

Ale takowe nie nadeszło, choć zachowywałam się cierpliwie. On po prostu na mnie spoglądał, bez wyrazu, ni to rozjuszony, ni wesoły. Był wręcz… nijaki.

Chciałam zadać mu nurtujące mnie pytanie: Nie sądzisz, że takie sytuacje zdarzają się zbyt często? Ale był powód, dla którego wyjąkałam:

 - Więc… przepraszam.

I zdarzyło się coś niesamowitego.

Nie zbeształ mnie, nie skatował złowrogim spojrzeniem. Sasuke poruszył lewą ręką i lekko ścisnął… moją pierś, do diabła! Wytrzeszczyła na niego oczy, a on wyjaśnił mi to bez krzty emocji, ze śmieszną wręcz powagą:

 - Musiałem sprawdzić czy jesteś dziewczyną?

 - Nie wierzę! – Zasłoniłam ramionami swój biust i przysunęłam się do samej krawędzi miejsca. Czujne oko Naruto wypatrywało przyczyn  mojego jęku przez szparę pomiędzy siedzeniami. Pech chciał, że posadzono go za mną. – To było… dziwne – uświadomiłam Sasuke speszonym głosikiem.

Moje policzki, myślałam, klepiąc je rękoma. Miałam bawełniany sweter, a pod nim dwie warstwy podkoszulków, o które błagała mnie matka. Co jeżeli przez nagromadzenie niepotrzebnego materiału nie uznał mnie za „dziewczynę”?

 - Wszystko dobrze? – Nade mną rozległ się szarmancki ton Shepherda. Odpowiedziałam mu bezwiednymi skinięciami głowy. – Wygląda, jakbyś miała gorączkę. – Zbliżył się. – Jesteś chora, Sakuro?

 - Nie, ale… - Zerknęłam na „niego”. Wrócił do bezcelowego spoglądania za szybę, ale tym razem, o rany, robił to z uśmiechem. Ten uśmiech… był realny, beztroski, zadowolony. Patrzyłam na niego, zniesmaczona faktem, że już dłużej się nie złoszczę.

Gdy wreszcie zorientował się, że natarczywie go oglądam, zdążyłam się ocalić, spuszczając głowę. Wciąż nie mogłam się pozbierać po poprzednim.

Cal odszedł, obiecując, że wyżebra skądś pudełko tabletek, które zbiją gorączkę.

Sasuke poczuł się pewniej.

 - Jestem popieprzony – wyznał, już bez uśmiechu. – Byłaś tego cały czas świadoma, decydując się spędzać ze mną czas.

 - Tak, ale to było nieetyczne. – Odgarnęłam włosy za ucho. Sasuke wpatrywał się we mnie, a ja reagowałam jak skrępowane dziecko, usilnie trzymając wzrok na szczycie oparcia przede mną.  

 - Jesteśmy młodzi. Możemy postępować nieetycznie.

Och, dobra! Koniec dąsania się!

Rozparłam się na miejscu i łypnęłam wymownie na wolną słuchawkę, którą wyjął sobie wcześniej z ucha.

 - Jak chcesz.

Wrócił dawny, niedostępny Uchiha. Po tym wszystkim trudno było mi zdecydować, którego znosiłam lepiej. Oboje wytrącali mnie z równowagi, a ten najnowszy w szczególności.

 - Chcę – szepnęłam, przejmując słuchawkę.

Stamtąd docierała do mnie cicha, odprężająca melodia. Zamykając oczy, wiedziałam, że przestąpiłam pierwszą granicę i jestem już bliżej celu. Wiedziałam, że odblokowałam pierwszą kłódkę z miliona innych, stojących na mej drodze. Czułam się fenomenalnie. Wspominałam sobie jego uśmiech, jak przebłysk słońca w stale zachmurzonym miasteczku. Ten obraz skrzył się przepięknie i sprawiał, że puls mojego serca dzwonił mi w uszach razem z muzyką.

 - Masz rację, jesteś popieprzony – wyznałam w końcu, piętnaście minut po ostatnim końcu rozmowy. Rzut oka Sasuke wyrażał nieufność i czujność zarazem. W uszach pobrzękiwała nam jakaś koreańska muzyka, ckliwa, tęskna i nie mająca wiele wspólnego z Sasuke z moich wyobrażeń. A jednak. Mówiło mi się o niebo lepiej w jej rytmie. – Lubię cię takiego, wiesz?

 - Jesteś zbyt śmiała. Przyłożę ci i dam nauczkę, kiedy tylko będziemy sami.

To ostatnie zabrzmiało, jakbyśmy dzielili się ze sobą sekret. Nie wzięłam na poważnie jego słów, czując iskierkę podniecenia. Kiedy tylko będziemy sami…

 - Nie mogę się doczekać. – Nasze spojrzenia się skrzyżowały.

 - Ja też – odrzekł, a potem ucichliśmy, obserwując przemieniające się obrazy za oknem.

Od autorki: Rozdział wyjątkowo krótszy od pozostałych, bez powodu. Wszystkie atrakcje w lesie (Jeżu, jak to brzmi), poznacie w przyszłym rozdziale. Ale no, tak kolorowo nie będzie, bo nie dość, że będę nad nim ciężej pracować, to na dobitkę zbliża się egzamin, a moja wiedza jest na poziomie: leżę i kwiczę w kącie, więc najwyższa pora ją wspomóc i trochę się pouczyć. Tym sposobem rozdział nieprędko się pojawi, ale znowu nie osądzajcie mnie o miesięczną przerwę. Phi, blogaska na tyle nie zostawię bez opieki, więc w przeciągu dwóch/trzech tygodni możecie wypatrywać ósemki.  

A piosenek, jak zwykle, możecie przesłuchać na podstronie Muzyka, którą uzupełniam na bieżąco.

Trzymajcie się, ludziki! Mam nadzieję, że ten rozdział miło zakończył wam długi weekend. Geez, jutro szkoła.