6# Ratuj się!

Posuwałam się do przodu, ich śladami. Nie wiodły daleko, ale zwiastowały zagrożenie i szeptały, że brak mi zabezpieczeń. Chłód uderzał we mnie równie gwałtownie, co bębniący o parasolkę deszcz, a manewry wokół kałuż wcale nie rozgrzewały. W zasadzie ziąb ten podziałał na moją psychikę, bo nagle przestraszyłam się, jak blisko mi do gnębiciela. Możliwe, że dramatyzowałam, wyolbrzymiłam ważkość spotkań Sasuke, łudziłam się zarazem o odkrycie czegoś, co pokrywałoby się z pogłoskami. Spotkanie mogło być sprawą przyziemną, jednak ciekawość, którą w sobie nosiłam, była nieśmiertelna.  Nie umiałam zetrzeć jej w proch, póki sama nie wygasła, najczęściej przepędzona rozczarowaniem.

Trójka zbiegów zatrzymała się w pobliżu księgarni. Bingo, pomyślałam, zauważając przed wejściem kontuar z wystawionymi książkami i afiszami promocyjnymi. Całość chroniła przed deszczem przeźroczysta folia,  która  w tym wydaniu sprawowała się jako baldachim. W otoczeniu książek sterczała przemoczona ekspedientka. Zbliżyłam się do wystawy i pobieżnie przeglądałam okładki. Od chłopców dzieliły mnie dwa metry, nie więcej.

Ucieszyłam się, słysząc znajomy głos, rozkoszowałam się dumą, płynącą z mojego małego zwycięstwa.

 - To miał być koniec. – Głos ten należał do Sasuke. Był okrutnie nieczuły i brzmiał jak rzucane pretensje. – Mieliście przestać.

 - Nie było wyjścia – powiedział ten z bejsbolówką. – Matce Sasoriego znowu się pogorszyło. Liczył się czas, nie sposób, Sasuke.

Sasuke. Sasuke. Sasuke otaczały tajemnice. Mogłam wyobrazić je sobie jako fruwające dookoła sejfy, skrytki… pojemniki, które potrzebowały kluczy. Nikt, nigdy żadnego nie odnalazł, mało który w ogóle próbował dopasować te, jakie miał już wcześniej. Sekrety były bezpiecznie i nietknięte.

A ja chciałam przedrzeć się do ich wnętrza.

Myślałam, że jest samotnikiem z wyboru, tymczasem Sasuke wściekał się o koniec, który nie nastąpił. Wściekał się na… dwóch mężczyzn. Przyjaciół czy wrogów? Odstąpiłam od kontuaru, pilnując jednocześnie, żeby parasolka mnie nie zdradziła. Myślałam, czy postępuje prawidłowo i spoglądałam na anioła. Włosy miał wilgotne, zbuntowane, każdy kosmyk wybrał sobie inną pozycję ułożenia, jak gdyby deszcz sprzysiągł ich przeciwko ładowi. Oczy Sasuke obserwowały czujnie dwójkę kolegów, mrużyły się, kiedy z ust ich właściciela wyłaziły jakieś słowa.

 -  Przestańcie – rozkazał, choć nie zabrzmiało to władczo. Chłopcy nie zareagowali przychylnie; blondyn prychnął, a ten ze szkarłatnymi włosami zwyczajnie mu odpowiedział:

 - Nie rezygnujemy z przyjemności.

 - Racja, polubiłem tę robotę – zgodził się z nim drugi.

Poprzednie Nie było wyjścia, straciło swą wartość. Sasuke to zrozumiał i wściekł się jeszcze bardziej. Nie widziałam twarzy tych osób, ale w ich głosach czułam uśmiechy.

 - Było przyjemniej, gdy nam towarzyszyłeś. To przykre, że jesteśmy dla ciebie łatwi do przejrzenia, ale nie zapominaj o zasadzie uczciwości. – Chłopak z bejsbolówką trzepnął go po ramieniu. - Gęba na kłódkę, Uchiha. Następnym razem będziemy bardziej dyskretni, obiecuję.

Sasuke odwrócił wzrok. To było gorsze niż gest poddańczy, sugerowało wyraźną bezsilność. Jako widz, miałam ochotę temu zapobiec, jak postać drugoplanowo w obliczu końca filmu, ta która dodaje otuchy głównemu bohaterowi i oddaje mu swoje serce, bezpowrotnie. Spróbowałam drugi raz zinterpretować minę Sasuke, ale nie uległa ona zmianom.

 - To już nie twoja sprawa, prawda? Nie masz nic go gadania – powiedział szkarłatny kolega.  Był niziutki, ale miał głos człowieka, który przecierpiał całe życie. Pomyślałam, że może chodzić o jego matkę.

Pomyślałam też, że postępuję niewłaściwie. Sasuke miał znajomych; ekscentrycznych, niegrzecznych, ale jednak. Choć potrzeba ciągnięcia mojej małej misji paliła żywym ogniem, w serce kłuło mnie jednocześnie poczucie winy. Nie powinnam go szpiegować. Wolałam stać na stanowisku neutralnej, świadoma, że do tego osiągnięcia włożę mnóstwo wysiłku.

Spojrzałam za siebie, na teatr, będący małym barokowym budynkiem. Przed wejściem zbierali się rodzice reszty dzieciaków, z którymi pracowała moja siostra. Powinnam być wśród nich.

I zamierzałam się tam przedostać, wystrzelić przed siebie, lekceważąc samochody na jezdni. Odwiodła mnie od tego melodyjka. Pozytywnie nastrajająca i wyjątkowo dziewczęca. W kieszeni kurtki tonął mój telefon, a wraz z nim osoba domagająca się ze mną kontaktu. Rozbrzmiała Stefy z piosenką Fool for love. Przerażona, zaczęłam przeszukiwać kieszeń, równocześnie kierując się do teatru.

Ale panika, pośpiech i zaburzenie koncentracji w jednym, nie wpłynęły korzystanie na moją misję. Poczułam tylko jak zahaczam nogą o nierówny kafel nawierzchni. Potknąwszy się, upadłam na kolana, co jednoznaczne było z pieczeniem w wewnętrznych stronach dłoni, kiedy tylko się nimi podparłam. Usłyszałam chlupnięcie i wiedziałam już, że rozbryzgałam kałużę pod sobą.

Nie, nie, nie! To się nie wydarzyło. To sen, zły koszmar.

Uchylając powieki, przed oczami stanęła mi konstrukcja bruku i fragment parasolki, która wyślizgnęła mi się z dłoni i upadła gdzieś obok. Jej materiał uwalany był błotem i zdeptany przez przechodnia, a ten właśnie spojrzał się przez ramię, by rzucić krótkie przeprosiny.

Ale nie to było najgorsze. Punkt kulminacyjny mojej klęski nastąpił wtedy, gdy okrutnie mnie wyśmiano. Rechot ten, dzięki śledztwu, skojarzałam z blondynem.

- Oi, Uchiha. Jakaś dziewczyna padła ci do stóp! – rzucił.

Tyle że kiedy uniosłam wzrok, zamiast bejsbolówki, dostrzegłam na wprost parę czarnych, świdrujących mnie oczów. Były wytrącone z równowagi, pozbyły się tamtej stanowczości, którą podziwiałam. And for sure, you’re way too cool for me brzęczało z głośniczka mojej komórki.

Nie wiedząc jak się zachować, zagryzłam dolną wargę i uciekłam wzrokiem w dalekie zakątki ulicy Kyomachi.

 - To ty – odezwał się „jego” głos, działając na mnie w ten sam, zagadkowy sposób. Odkąd upadłam, nie śmiałam nawet drgnąć. A teraz? Czułam się paskudnie, kosmicznie upokorzona, mokra, obdarta z resztek honoru. Coś mną szarpnęło. To Sasuke. Sasuke podniósł mnie na nogi. Z początku nie nadążyłam za tempem, przez co omal nie wylądowałam na ziemi po raz drugi. Ale on mnie przytrzymał. Uratował.

Chłopak z bejsbolówką ucichł, zaskoczony.

 - Ty… znasz ją? - Ja też nie mogłam nadziwić się powadze Sasuke. Właśnie upokorzyłam się przed paczką jego znajomych, może nie zdradziłam swojego pierworodnego zamysłu, ale wystarczyło błysnąć inteligencją, żeby mnie przejrzeć. Nie wierzyłam w to, jednak po twarzy Sasuke nie przebiegł nawet cień uśmiechu.

 - Co ty tu robisz? – syknął do mnie.

Bezmyślnie wskazałam na witrynę księgarni. Promocja! Promocja przyjdzie mi z pomocą. Sasuke wciąż ściskał rękaw mojej kurtki, chyba łyknął bajeczkę, i trzymał mnie blisko siebie. Czułam jak jego oddech smaga mnie po czole. 

 - Ona jest z naszej szkoły – stwierdził Szkarłatny. Cholera wie. Może było to pytanie. W każdym razie wywołało niemałe wrażenie na blondynie.

 - Poważnie? Nigdy jej nie widziałem.

 - Przyjrzyj się tym włosom. Plus, zna ją Uchiha.

 - Chodzimy razem do klasy – szepnęłam cichuteńko, a mina Sasuke, będąca przestrogą, dała mi do zrozumienia, że miałam się nie odzywać.

Blondyn zjawił się blisko mnie i chwycił między palce pasmo moich włosów. Przez pogodę i kompromitację sprzed chwili były wilgotne, roztrzepane i gdzieniegdzie usiane brązowymi plamkami ze zbiornika kałuży.

 - Są różowe – powiedział oprawca, a potem zerknął mi w oczy. – Chyba naprawdę cię już widziałem.

Sasuke wycofał się, ciągnąc mnie za sobą.

Skorzystałam z chwili i wyjęłam świergoczący telefon. Był cały i czyściutki, a na wyświetlaczu widniało imię mojej siostry. Miałam właśnie odebrać, ale melodyjka urwała się po refrenie. Spóźniłam się. Wejście przed teatrem zastawione było przez rodziców, ale żaden nie widział się jeszcze ze swoim podopiecznym.

Niech to szlag!

 - Idźcie już – Towarzystwo zdążyło się roztrajkotać, ale usłyszałam kreślące rozmowę słowa Sasuke. Poza tym dotarło do mnie jak wielkim zainteresowaniem cieszy się mój upadek. Byłam na językach całej ulicy, a znaleźli się i tacy, którzy w ogóle nie dbali o dyskretność, tylko bezpośrednio wytykali mnie palcami i szeptali między sobą.

Chyba żadna twarz nie mogła spiec dorodniejszego raka. Z tą myślą podniosłam parasolkę i ruszyłam wzdłuż bruku, bliżej teatru.

 - Zaczekaj.

Powstrzymał mnie chwyt. Ilość włożonego w to wysiłku pozwoliła mi rozpoznać oprawcę przed rzutem oka w tył. Sasuke uwolnił mnie spomiędzy naporu jego kolegów i poprowadził w niewiadome miejsce. Patrzyłam jak oddalają się wścibskie twarze mieszkańców, roznoszone między sobą wieści o moim upadku. Zniknęli po nie więcej niż dwóch minutach, zastąpieni ścianą i egipskimi ciemnościami. Sasuke przywiódł mnie do wnęki między dwoma kamienicami, a jasność trwała tak długo, póki nie znaleźliśmy się z tyłu budynku.

Rąbnęłam plecami o ścianę i cicho stęknęłam.

 - Nie znasz umiarów, co? – Przede mną płonęły oczy Sasuke. Paliły żywcem, poniżały, były najprawdziwszą ujmą, która odciska piętno widoczne do końca życia. Katował mnie nimi bez końca, aż przypomniałam sobie, że promocja księgarni nie obchodziła mnie prawie wcale.

On wiedział. Wiedział, że wolę go od książek pod baldachimem.

 - Sasuke, ja… nie chciałam. - To nieprawda. Chciałam. Ale do takich rzeczy nie wolno było się przyznawać.  

 - Czego nie chciałaś? – zapytał spokojniej. – Szpiegować mnie? Podsłuchiwać? Czy bez przerwy dręczyć referatem?

Wybór był prosty.

 - Chyba tylko ostatniego. A dwóch pierwszych nie określałabym tak ostro. 

Rozwścieczyłam go tak bardzo, że zastawił mi drogę ucieczki, prostując ramiona i uderzając pięściami w tylną ścianę kamienicy. Uwięził pomiędzy nimi moją głowę. Wystraszoną do szpiku kości. Powoli napływały mi do głowy treści wszystkich krążących po liceum pogłosek. O bijatykach, groźbach, zatargach z policją i przepędzeniu ze szkoły mojego poprzednika, skazanego na referat. Powoli zaczynało docierać do mnie, że igram z ogniem, a nie pospolitym uczniowskim opryszkiem.

 - Uderzysz mnie? – przemówiłam głosem, który wibrował świeżym strachem.

Sasuke westchnął, ale nie powiedział nic więcej. Znów pojawiał się niezwykle blisko, drażnił oddechem i oczarowywał spojrzeniem. Widziałam tylko delikatne zarysy jego twarzy, lecz byłam niezachwianie pewna, że przenika przez nią czysta złość. Stwierdziłam, że gdyby chciał mi przyłożyć, już dawno padłabym, nieprzytomna, dzieląc losy Uzumakiego.

Przynajmniej wyjaśniło się, czemu Sasuke wcielił się w zagubionego bohatera, obezwładnionego bezsilnością. To ja byłam sprawcą. Wiedział, że czaję się w pobliżu i nasłuchuję. Musiał zachować słowa dla siebie.

Właśnie wtedy zdecydowałam, że wyjawię mu prawdę.

 - Ciekawiło mnie, kim oni byli.

Sasuke uniósł brwi, zdołałam dostrzec ich ruch. Oddech miał spokojniejszy, jednak wciąż czułam dookoła jak roztacza swój gniew.

 - Deidara i Sasori, są w klasie równoległej – odpowiedział. 

 - Wyglądają na starszych.

 - Bo są starsi.

 - Powtarzają klasę?

 - Deidara trzeci raz, Sasori drugi.

Sasuke urzeczywistniał wszystkie pozory młodocianego łobuza. Bijatyki, nieuzasadniana agresja i kontakt z ludźmi, którzy wywoływali kontrowersje.

Myślałam, że strach się we mnie odezwie. Ugrzęźnie w przełyku albo zacznie łaskotać żołądek. Nic z tego. Nie czułam go. I nie rozumiałam dlaczego.

 - Coś jeszcze? – Zmrużył oczy.

Chcę cię poznać, chcę, żebyś pomógł mi rozwikłać zagadki twojego jestestwa, mógłbyś też ciężkiej mi odpowiadać, och. Przydałoby mi się więcej przestrzeni. Tracę oddech, gdy jesteś tak blisko. Tracę go i wariuję. Coś się ze mną dzieje.

 - To wszystko – odparłam tak melancholijnie, że udało mi się go zaskoczyć.

- Ani słowa o referacie?

 - Właśnie podpuszczasz mnie, żebym przytoczyła ten temat.

 - Nie. – Odsunął się. Teraz, kiedy to zrobił, pomyślałam, że chcę go bliżej siebie. Psiakość. W ramach zwykłego testu sprawdzającego przyłożyłam sobie dłoń do policzka. Paliło. – Co robisz? – Przez otchłań cieni wyłapałam jego zmrużone oczy.

 - Nic takiego.

Sasuke wyglądał tak, jakby sunęło mu się na usta milion słów. Jakby przechowywał tam całe ich stado, ale spojrzał na mnie i przełknął je wszystkie. W końcu wziął mnie za rękę.

 - Jesteś tutaj ze mną. Tylko ty. W ciemnościach. Co teraz zrobisz?

 Uśmiechnęłam się niewinnie.

 - Zapytam więc, czy będziesz w stanie napisać referat jeszcze raz.

 - Poprawna odpowiedź brzmi inaczej – burknął, choć zabrzmiało to milej niż jakiekolwiek inne burknięcia. – Powinnaś wiać. Daleko. Zapomnieć o referacie.

 - Zapomnę, jeśli zgodzisz się na mój pomysł.

 - Na nic się nie zgadzam. Znikaj stąd.

Porozumiewawczo zerknęłam na moją dłoń, która wciąż i wciąż przejęta była jego dotykiem. Sasuke od razu ją puścił i odchrząknął.

 - Teraz już możesz – powiedział.

 - Najpierw się zgódź. Przecież lubisz muzykę. Nawet… - Potrzebowałam sekundy, żeby zastanowić się czy warto, ale w końcu wyciągnęłam rękę i posadziłam ją na mostku chłopaka, gdzie teoretycznie miały wisieć słuchaweczki. Odnalazłam ich fakturę w chwili, gdy Sasuke odstąpił w tył, prawie jak spłoszone zwierzę, cudem ocalałe przed schwytaniem w potrzask.   

Teraz przylegaliśmy do ścian po przeciwnych stronach.

 - Idź stąd! – podniósł głos.

 - Zgódź się! Napisz pracę na podstawie ulubionej piosenki. Będzie ci łatwiej.

 - Napisałem już referat.

 - Przepisałeś! – poprawiłam go zjadliwie. – Panna Cherron nie grzeszy bystrością, ale rozpozna, że wyszukane słownictwo nie ma z tobą nic wspólnego.

Racja, zachowywałam się nie w porządku. Poznałam już tożsamość jego kolegów, a nawet dowiedziałam się ilokrotnie powtarzają rok. Mimo panoszącego się poczucia zwycięstwa, czułam, że jest to moja szansa – jedna z niewielu. Mam przed sobą Sasuke, całego dla mnie. Ciemności niczego mi nie utrudniały, pamięć nie zawodziła. Oczami duszy widziałam jego twarz. Anielsko piękną. I upadłą zarazem.

Nagle Sasuke poderwał się z miejsca. Bałam się, że zwieje tak, jak powinnam to uczynić ja. Ale on pojawił się naprzeciwko mnie, przygniótł do ściany i wykrzyknął w twarz:

 - Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! Pojmij to wreszcie! I zniknij. Na zawsze! Dostałaś to, co chciałaś, a decyzja Cherron nie leży w twoim interesie. Daj jej to i zostaw mnie w spokoju!

Serca nie nosiłam w całości od śmierci taty. Było troszeczkę liche i poobrywane z krawędzi. Sasuke oderwał następny kawałek, rozdarł go tym krzykiem. Niewyobrażalnie stanowczym, definitywnym i nasyconym odrobiną współczucia. Odrobineczką.

A może i nie. Może to ja koloryzuję jego uczucia, żeby usprawiedliwiać tę bezduszność.

Oczy miałam wytrzeszczone, ręce podkurczone do miejsca, gdzie tłukło mi serce. Chyba z wolna zaczynałam odczuwać strach, a Sasuke dopiął swego.

 - No idź! – Zrobił mi miejsce.

Poszłam, przystając w wąskiej przestrzeni, która wiodła do światła. Utożsamiłam ją z ucieczką od nieskończonego zła i drogą do wolności.

 - Nie rozumiem, dlaczego nie chcesz przyjąć pomocy drugiego człowieka. Uh, teraz to ja nie rozumiem, jak mogłam chcieć ci tej pomocy udzielić. Jesteś kretynem! Upartym idiotą, który nie wie przed czym ucieka.

Wtedy rozdzwonił się mój telefon. Wróciła Stefy wraz ze swoim zadurzonym głosem.

Ostatni raz spojrzałam na Sasuke. I odważyłam się zrobić coś naprawdę głupiego. Wyjęłam z kieszeni długopis, przeznaczony na składanie autografów pod teatrem, które potwierdzały odbiór dziecka przez rodzinę. Wyjęłam go, podbiegłam do Sasuke, szarpnęłam jego dłoń, którą on z początku usiłował wyrwać, ale udobruchałam go paroma szeptami.

 - Nic ci nie będzie. Dlaczego znowu chcesz uciec?

 - Przestań – powtarzał tę mantrę, lecz stał nieruchomo, cierpliwie czekając aż dokończę dzieła. Wreszcie wykreśliłam wszystkie litery na jego skórze, przy kłykciach. – Co to? – zapytał, kiedy wyprostowałam się, gotowa do odejścia.

 - Twój największy błąd – odrzekłam. – Nie polecam do współtworzenia przy referacie, ale możesz potraktować to jako radę ode mnie.

 - Nie potrzebuję ich.

Co za niewdzięcznik.

Wyjęłam telefon, roztrzepałam włosy i wbiegłam w szczelinę pomiędzy kamienicami. Oczy mnie piekły, przestraszyłam się tego bardziej niż krzyku Sasuke. Przestraszyłam się łez. Były zwarte, gotowe, by spłynąć.

 - Hej! – wołał za moimi plecami. Wolał mnie! Cha! Emocje zdążyły stworzyć taki miszmasz, że udało mi się pozostać nieugiętą, choć korciło mnie, aby zajrzeć do tyłu. Napawać się widokiem przejętego Sasuke. Czymś się przejął. Może zrozumiał. Pojął, co jest jego największym błędem.

 - Cholera! – Tym razem wyczułam w tym panikę, nie szczyptę, a znacznie więcej. Po drugiej stronie ulicy stała Hana. Skrywała się pod zadaszaniem i rozmawiała z przyjaciółką, nie zauważając mnie. W prawej dłoni trzymała komórkę. Stefy prosiła o kontakt, a ja rezolutnie ją ignorowałam. Zła na swoje łzy, popędziłam wprzód, metodą bezmyślną i odruchem warunkowym. 

Gdy tylko wkroczyłam na jezdnie, ulica Kyomachi podwoiła liczbę dźwięków o parokroć. Stała się żywsza. Rozniosły się krzyki, równie spanikowane, co brzmienie głosu Sasuke. Sasuke, pomyślałam. Sasuke nadal mnie nawoływał. Słyszałam go!

Ocucił mnie pisk opon. Wyrwał z zamroczenia.

Zatrzymałam się pośrodku jezdni, jeszcze nie do końca otrząśnięta z emocjonalnej katastrofy. Później ujrzałam rozpędzone Suzuki i jego właścicielkę za przednią szybą, która wciskała pedał hamulca z wielkimi oczami i wyrysowaną na twarzy histerią.

Jasna cholera!

Piosenka Stefy się urwała, pisk opon dźwięczał mi w uszach. Jakaś siła obezwładniła mnie pod pachami, poprowadziła do tyłu. Odciągnęła od niebezpieczeństwa i zagwarantowała ulgę kierowcy Suzuki. Zobaczyłam Hanę przy krawędzi jezdni, oniemiałą i przerażoną. Miała ochotę do mnie podbiec, ale uniemożliwiał jej to wzmożony ruch. Ostrzegłam ją niemrawym ruchem ręki, żeby wybić siostrze z głowy pomysł, który mógł skończyć się dla mnie fatalnie.

 - Żyje! – wrzasnął ktoś z tłumu.

Byłam już na deptaku. Przemoczona, ale bezpieczna. Uścisk pod pachami malał, aż zniknął zupełnie. Odwróciłam się za siebie i zaniemówiłam, widząc Sasuke.

 - Zaczyna się.

Zakręciło mi się w głowie. Upadłabym, gdyby nie trzymał mojego nadgarstka.

 - Ty! – Dźgnął mnie palcem między piersi. To nie była wściekłość, to była furia. – To ty jesteś moim największym błędem!

Wkrótce się rozpłaczę, bez względu na to czy oglądała mnie sam Sasuke, czy cała ulica. W naszą stronie spieszyli sprzedawcy okolicznych sklepów z odmalowaną na twarzy ulgą.

 - Nie, Sasuke… Nie to miałam na my…

 - Ratuj się! – powiedział jadowitym głosem, a potem podwędził mi długopis i nabazgrał coś na mojej dłoni. – Ratuj się.

Zamrugałam oczami, żeby polepszyć sobie widoczność i nieumyślne uroniłam kilka łez. Sasuke się wzdrygnął, ale potrząsnął głową, jakby odpędzał obraz czyjeś śmierci, i zniknął za rogiem.

 - Ratuj się – szepnęłam bezgłośnie.

Dotarła do mnie ekspedientka z księgarni i zaczęła wypytywać się o samopoczucie. Byłam tak zamroczona, że właściciel cukierni był skory zawiadomić pogotowie, ale powstrzymałam go. Powoli zaczynałam dochodzić do siebie.

 - To szok posttraumatyczny – mówiła jakaś kobieta w roboczym fartuszku. – Ktoś musi zaprowadzić ją do domu. Chyba ucierpiała psychicznie.

 - A gdzie ten młodzieniec? – pytał mężczyzna z cukierni, co dało się poznać na pierwszy rzut oka. – Zniknął?

Zgromadzeni zaczęli się rozglądać, a niedługo przybiegła do nas kobieta z Suzuki. Ta, w przeciwieństwie, do reszty, nie robiła wrażenia odprężonej, tylko udzieliła mi surowej reprymendy. Kiwałam bezwiednie głową, jej głos dochodził do mnie z oddali, zniekształcony i zbyt cichy. W końcu pani z księgarni upomniała ją, każąc spojrzeć na mój stan.

Jednak to nie Suzuki zawiniło.

Tylko anioł. Smutny, uparty anioł, obdarty ze skrzydeł.

 - Trzeba by było go znaleźć – zaproponował ktoś z towarzystwa.

 - Tak – ożywiłam się. – Tak, tak.

Ekspedientka pochyliła się nade mną, chichocząc jak bogini. Dopiero teraz dostrzegłam, że jest naprawdę piękna. Ona także była aniołem. I potrafiła fruwać, miała skrzydła, które rozprężała szeroko, gdy wzbijała się ku niebu.

 - To twój bohater – uświadomiła mnie życzliwie, jak pięcioletniego dzieciaka.

Potajemnie spojrzałam na własną dłoń.

My Darkest Day – Save Yourself

Ratuj się, głosił przekaz. Był piosenką. Skrytą wiadomością od Sasuke. Choć bolało mnie serce, ucieszyłam się, że znalazł dla siebie formę przekazu i dzielił się nią ze mną.

 - Twój bohater! – Nie wiedziałam, w którym momencie Hana przedostała się na drugą stronę ulicy, ale zjawiła się przy mnie w mgnieniu oka, opasając ramionami. – Powiem wszystko mamie! Wszystko! – jęczała płaczliwie. – Dostaniesz taki szlaban, że przez miesiąc nie wyjdziesz na to głupie boisko!

 - Śmiało. – Pogłaskałam jej włosy.

Czułam się już o niebo lepiej. Skryłam łzy gdzieś głęboko, tak żeby nie wyjrzały na wierzch, nigdy. Próbowałam wypędzić z pamięci chwile z Sasuke, postąpić tak, jak przykazał.

Popełniłem błąd. Ratuj się.

Mimo to wciąż… Wciąż uważałam, że rozwiązanie jest niewłaściwe.

To wstyd, że nie wiesz przed czym uciekasz.

Może mógłbyś naprawić wszystkie swoje krzywdy.

Potępiał to nieustannie, jednak była to pierwsza pokusa, której nie potrafił się oprzeć. Była głosami w głowie, a głosy te słyszą nieliczni. Docierają do tych, co bujają w obłokach. Cierpią przeszłością lub badają system, którym kieruje się świat. A świat był potwornie niesprawiedliwy, szykował świetlane przyszłości i paskudne doświadczenia – wszystko to rozdzielano nierówno. Sasuke szybko się o tym przekonał, chociaż wcale tego nie chciał. Teraz brzęczała mu w uszach melodyjka; była dokładnie taka, jak ona. Taka, z którą nie miał nic wspólnego. Taka, która czarowała, osiadała w pamięci na długo i kusiła. Była tym, czemu nie mógł się oprzeć.

Musiał przyznać, że spacerowało się inaczej, słuchając żywszej muzyki. W tajemniczy sposób napełniała go energią, sprawiała, że park w Izumo nie straszył przemieszczającymi się cieniami, tylko srebrzył się sierpem księżyca i przypominał scenerię z magicznych filmów. 

Wiesz, że to twój największy błąd.

Słyszał głos Ellie Goulding, koncentrował się podwójnie, by zrozumieć śpiewane słowa. Zasysał nikotynę i patrzył na drugą dłoń. Trzymał w niej smycz, ale tkwił tam także tytuł piosenki. Wiedział, czemu wybrała właśnie tę. Odkryła jego strach. Nie był dla niego nowością, ale wydawało mu się, że skutecznie go maskował. Nie sądził, że dziewczynka jej pokroju rozłupie skorupę. Nie wierzył w nią ani trochę, gdy oznajmiła, że znajdzie klucz. Teraz czuł, że się pomylił. Obawiał się tego.  

Jego lęki były silniejszy niż przypuszczała. Sasuke bał się dźwięku jej imienia, dbał o to, żeby nie zostało wypowiedziane jego głosem.

Nienawidził jej za to, co mu zrobiła.

Nienawidził jej za to, że teraz szuka jej w ciemnościach parku z nadzieją. Najprawdziwszą nadzieją! Że będzie mu dane ją minąć. Nadąsaną, w bluzie, która pomieściłaby dwa jej klony, z piłką pod pachą i zmarszczonymi ustami. Sasuke przejrzał już, że jest to jej gest mobilizujący. Wiedział o niej coraz więcej.

I obiecał sobie, że na tym poprzestanie.

Wcale nie zostałam uziemiona, nie dostałam też innego rodzaju szlabanu. Mama była zaniepokojona moim niedoszłym wypadkiem, ale też wniebowzięta faktem, że wciąż oddycham i kapryszę na szynkę w kanapkach. Nawet słówka nie pisnęła o moich upodobaniach francuskiego pieska.

Oprócz tego, przy śniadaniu w poniedziałek, dowiedziałam się, że zapędy detektywistyczne odziedziczyłam właśnie po niej.

 - Musimy znaleźć tego chłopaka! Uratował ci życie!

 - I był bardzo przystojny – relacjonowała Hana, kołysząc nogami, które nie sięgały ziemi. Ja usiłowałam trzymać się domowych tradycji i wierzyć do samego końca, że wspomnienia Hany były zbyt mgliste, by uchwycić w nich twarz mojego anioła. 

 - Możemy umieścić ogłoszenie w lokalnej gazecie. Pamiętasz jak wyglądał, Sakura?

 - Ani trochę.

Nie usatysfakcjonowałam mamy, więc przerzuciła się na moją siostrę.

 - A ty, Hana?

To, czy wypadek w Kyomachi szybko wymknie się z pamięci mojej rodziny, zależało właśnie od niej. Hana zasadziła we mnie ziarnko nadziei i nieświadomie nim sterowała. Mogła zawyrokować na jaką skalę się rozgałęzi i czy w ogóle rozkwitnie.

 - Miał ciemne włosy – przemówiła. – Był w długim płaszczu i myślałam na początku, że to jakiś złodziejaszek. W filmach o gangsterach ludzie wyglądali podobnie.

A jednak. W informacjach było sporo luk, ale po zbadaniu mojego środowiska, policja bez trudu dojdzie do prawdy. Ziarno nadziei pochłonęła ziemia.

Mama podchodziła do sprawy z… majestatycznością. To właśnie z tego powodu nie byłam z nią szczera. Zapewne nie zachowa się wyrozumiale, kiedy wyjaśnię jej, że urządzam fochy na osobę, której zawdzięczam życie. Nie potrafiłam postąpić inaczej. Niech Sasuke pozostanie incognito, dopóki nie uporam się z własnym sercem. Tak! Wciąż było niesprawne i potrzebowało tymczasowej kuracji. Powiedziałam mu już, że nie będzie to proste, ponieważ niedługo spotkam się z nim w szkole. Chłopakiem, który specjalizuje się w sprzecznościach. Ratuje mnie, a potem prosi, bym sama tak postępowała.

Ratuj się…

Nie odsłuchałam piosenki. Bezsenna noc zaowocowała nowymi postanowieniami. Jedno z nich budziło we mnie szczególne emocje. W ramach wdzięczności dostosuję się do próśb Sasuke. Uratuję się i zniknę. Nie tknę już niczego, co ma jakiś związek z moim aniołem.

 - Trudno. Te strzępy informacji muszą nam wystarczyć. Pogadam z moją koleżanką i dowiem się co można zrobić w tej sprawie. – Mama wyznaczyła koniec porannej rozmowy i zaczęła odprawiać nas do szkół.

Dopiłam kawę i dołączyłam do Ino. Poprosiłam mamę, żeby zachowała wypadek w tajemnicy i nie wspominała o nim przy moich przyjaciółkach, choć wątpliwie podchodziłam do obietnicy Hany. Bałam się, że zdradzi nasz sekret, a zaufanie Ino stracę bezpowrotnie. Poparcia Temari również łatwo nie odzyskam.

Poniedziałkowe Izumo olśniewało widokami. Góry na dalekim horyzoncie wyglądały jakby pokryła je warstwa złocistego śniegu, przez wychodzące spomiędzy nich słońce. Z rozciągających się połaci traw czynił natomiast zielone niebo. Poranna rosa błyszczała jak gwiazdy. Brakowało mi tęczy, lecz wiedziałam, że nie pojawi się znikąd, nawet jeśli sobie tego zażyczę.

Życzenia się nie spełniały.

Myślałam, że liceum odżyje po weekendzie prawie tak samo, jak słoneczna pogoda, ale na korytarzach wykryłam zamarcie, braki w uczniach i głosy tak ciche, że ledwie słyszalne. Później Ino objaśniła mi, że pierwszoroczniaki wybyły na wycieczki, a rada uczniowska omotała Tsunade i dokonała czegoś pięknego; załatwiła pozostałym salę kinową. Jedyną, unikatową i zaopatrzoną w nowoczesny sprzęt. Od wczesnego ranka przewodniczący klas wojowali pod sekretariatem o zaklepanie dogodnego miejsca w kolejce. Neji wrócił jeszcze przed rozpoczęciem angielskiego i nie musiał niczego tłumaczyć, bo odkryliśmy po jego twarzy, że klasa wylądowała na szarym końcu.

 - Szósta i siódma lekcja? – Kiba przygryzał kokosowego batonika i wgapiał się na wejście sali kinowej, którą umiejscowiono na tym samym piętrze. Nie mogłam odgonić od siebie myśli, że w duecie jest bardziej zabawny i rozochocony, jednak Naruto twierdził, że śliwa pod okiem nadal jest zbyt widoczna, by ukryły ją podkłady kosmetyczne jego matki.  – Możemy wybrać film?

 - Akcja – zagłosował Chouji. – Chcę film akcji.

Temari podkradła mu z paczuszki orzecha.

 - Zgodzę się na wszystko, ale nie wyskakujcie z mdłymi romansami.

 - Może horror? – rzuciłam.

 - Horror byłby dobry, ale na pierwszej godzinie mamy do towarzystwa Cherron, a ona się na to nie zgodzi. Co powiecie na film psychologiczny?

 - Nie, Tem. Proszę cię. – Ino dramatycznie potarła swoje czoło. Wyglądała jak realistyczna księżna z czasów historycznych, której wiatr zgarnął chusteczkę. – Takie filmy są potwornie nudne! Co powiecie na koreańską dramę?

 - Wolę japońskie – westchnęła Tenten.

 - Dlaczego? Koreańskie są lepszej jakości! Znajoma polecała mi komedię „Dziecko i ja”, gra tam Jang Geun Suk! W roli ojca!

Kiba dłużej tego nie zniósł i parsknął śmiechem.

 - Kto?

 - Przystojniak – przełożyłam to na przystępniejszy język. – Tak myślę. Nigdy go nie widziałam. Ale ona piszczy tylko wtedy, gdy aktor jest tego godzien.

 - Ja nie chcę oglądać przystojniaków. Chcę fi…

Nie przejmowałam się tym czego chce Kiba i prawdę mówiąc nawet nie zareagowałabym na nagłą pauzę, gdyby nie to, że mną szarpnięto. O nie. Po spotkaniach Sasuke miałam serdecznie dość pomiatania moim ciałem jak laleczką do zabaw.

 - Kiba! – Obrzuciłam go spojrzeniem z horrorów. Przysługiwało ono intruzom wkradającym się do domu i mądrze projektujących akt mordu. Chłopak nie wzruszył się, tylko strącił mnie na bok, odizolowując od pozostałych. – Co robisz? – sapnęłam. Jakie to było denerwujące! I bolesne! Przypomniałam sobie o napadach agresji ze strony Sasuke i przygryzłam wargę, żeby nie stracić kamiennej maski z twarzy.

Ale utraciłam ją, niedługo potem. Widok Sasuke, wleczącego się do klasy nie był niczym nadzwyczajnym, może odrobinę mi dokuczył, ale przecież przygotowywałam się na niego od tamtego zdarzenia na Kyomashi. Przetrwałabym ten obraz, gdyby nie Kiba, bo wtedy zauważyłam jak natarczywie świdruje go wzrokiem.

 - Pracujesz z nim nad tym referatem? – szepnął do mnie, sprawdzając, czy nasz krąg nie przybrał nikogo dodatkowego.

Zastanawiałam się dokąd z tym zmierzał. Myśl, że sobotę spędził w pobliżu teatru zniknęła tak prędko, jak się napatoczyła. Nie odpowiedziałam mu, czując, że chce dorzucić coś więcej. Może widziano nas razem?

 - Sakura, bo… Naruto podejrzewał, że będziesz potrzebowała pomocy. Mówił, że masz z nim niewiele wspólnego…

 - Mów jaśniej – zażądałam.

Zamiast wyjaśnić, zaczął gmerać w kieszeniach. Gdy wydawało mi się, że przegrzebał już wszystkie, wręczono mi świstek papieru. Zobaczyłam ciąg cyfr i cudem zdusiłam w sobie słowa uznania.

 - Czy to…

 - Jego numer telefonu.

 - Skąd Naruto go ma? Jest aktualny? – dopytywałam się, nie patrząc na rozmówcę. Te cyfry były dla mnie magiczne. Obiecałam sobie, że odetnę się od niego, jednak dzisiaj dostałam w ręce kod. Tak tajny jak szyfry z filmów akcji i kryminałów. Tak wartościowy!

 - Kiedyś mieli się skontaktować w sprawie zeszłorocznej wycieczki, no i Sasuke nie miał wyboru, musiał go przedyktować. Numeru ponoć nie zmienił. Naruto jakoś to sprawdził.

 - Dzwoniąc?

 - Bo ja wiem. Mówił mi, że był sygnał, więc prawdopodobnie dzwonił. Przyda się? – Patrzył na mnie, a jego oczy pożądały jakiegoś potwierdzenia. Gwarancji przydatności. – Bezpieczniej dla ciebie, żebyś załatwiła to przez telefon. Ty i ja dobrze wiemy, że i tak go nie przekonasz.

 - Warto spróbować. – Wcieliłam się w zakłamaną zołzę. Nie lubiłam tej roli. Nie znosiłam jej tak bardzo i czasami bez zastanowienia mogłabym wtajemniczyć innych w chowane chwile z życia. W tym przypadku przemówiła mi do rozsądku troska Naruto. Przekazał mi ten numer, robiąc z Kiby sowę, tylko dlatego, żebym uniknęła rozmowy „twarzą w twarz” z Sasuke. Obawiał się, że mogę sobie nie poradzić, a opryszkowi puszczą nerwy. – Dziękuję. – Posłałam Kibie uśmiech.

 - Chyba nie ma na świecie siły, która pozwala krzywdzić przez telefon.

 - Nawet w takim przypadku potrafię o siebie zadbać.

 - Nie wątpię. – Rozczochrał mi włosy.

Ja też nie. Wstrzyknięto we mnie taką siłę, że tymi cyframi potrafiłabym podbić świat, rozkodować najtajniejsze sejfy i przy okazji mieć zapasy, na drobne wypadki. Mogłabym przecież mu podziękować. Foch nie dobiegł końca, ale kultura osobista go przewyższała i natychmiast rozgniotła jak robactwo.

Możliwości było w bród, tyle że brak mi było odwagi na jakąkolwiek z nich. Powód do zatelefonowania, jaki obmyślałam, zawsze wydawał się zbyt błahy i Sasuke prędzej czy później zrozumiałby, że mu się narzucam.

Znowu.

Do domu wracałam z Haną. Do tej pory emocjonowała się zdarzeniem z Kyomashi, a ja zmuszona byłam ją uciszać i karcić, gdy odzywała się zbyt głośno. No i dłoń! Piekła, świerzbiła, powoływała głosy w mojej głowy, utrudniała mi uregulowane życie.

Save Yourself…

I piosenka, i numer były moim łupem. Nieocenionym skarbem, własnoręczną zdobyczą. Problem był tylko jeden. Nie miałam pomysłu, jak mądrze ten łup zużyć. Z dwóch wariantów to muzyka była mniej szkodliwa i nie narażała mnie na styk z Sasuke, lecz serce nie dawało ani trochę swojego poparcia. Wiesz, jak to się skończy, mówiło. Posłuchałam go, wiedziałam! Wiedziałam, czym to grozi. Już teraz czułam grasujące wewnątrz mnie symptomy. Ignorowanie ich nie wychodziło nikomu na dobre, a mój przypadek był szczególny.

 - O, popatrz! – Hana skubnęła spódniczkę od mojego mundurka. – Mama była w pracy?

 - Idzie dopiero w nocy… - odparłam, tracąc pewność na widok Toyoty przed podjazdem do domu. Naszym rodzinnym autem był Nissan, ale nie było wątpliwości, że to ona wyskoczyła z miejsca pasażera. – Mama? – zapytałam samą siebie.

Mama była przeszczęśliwa. Wokół jej głowy krążyły srebrzące się motyle. Niewysłowienie piękne.

 - Hej, siostra, siostra! – Ton Hany zdradzał wykrycie czegoś nadzwyczajnego. Drzwi od strony kierowcy otworzyły się. Wysiadł stamtąd mężczyzna; wysoki i elegancki. Miał na sobie garnitur, kojarzoną z biurowymi urzędasami teczkę, a do czoła przyklejono mu etykietę z nadrukiem: „Jestem kosmicznie bogaty”. Wywnioskowałam to szybko po najnowszym modelu Toyoty. – Kto to? – odezwała się Hana. – Nie znam go.

 - Ja też nie. Może pracuje z mamą?

Kierowca mamy otworzył bagażnik i wyjął kilka papierowych torb ze sklepu spożywczego. Mama uśmiechnęła się do niego z wdzięcznością, a kiedy chciała odebrać pakunki, ten pokręcił zawadiacko głową  i polecił jej ruszyć przodem. Rozpoczęła się walka o lepsze maniery.

 - Jest bogaty. – Podzieliłam się z siostrą moim spostrzeżeniem.

 - To randka? - Nerwy mi zadrżały, gdy wyobraziłam sobie, że Hana odgadła znaczenie tej sceny.

 - No coś ty. Mama nie chodzi na randki.

Zwolniłyśmy kroku, a wtedy mama odniosła zwycięstwo i przejęła zakupy. Mężczyzna dał jej do zrozumienia, że nie jest przychylnie do tego nastawiony i właśnie stracił okazję na zaimponowanie kobiecie.

 - Przecież drzwi są zaraz obok. – Wiatr przyprowadził do nas jej śmiech. Brzmiał inaczej od tych, którymi chichotała w domu.

 - To randka – stwierdziła Hana. - definitywnie.

 - Mama z nikim się nie umawia!

 - No to zaczęła!

 - Nie może!

 - Bo? Tata raczej nie da rady przemówić jej do rozumu.

Nie podjęłam tematu ojca, żeby nie pogorszyć sytuacji. Hana tak czy inaczej zdążyła już zmizernieć. Zresztą kondycji „partnera” mamy też można było wiele zarzucić. Mężczyzna był strasznie blady i sterany. Chyba nie przywykł do pięciosekundowego trzymania torb, gdyż robotę tą wykonywała za niego wynajęta służba. Pomyślałam, że matka uratowała mu skórę, bo prawdopodobnie zemdlałby z wysiłku w drodze przez ogród.

Na pożegnanie wymienili się uściskami dłoni.

Kosmiczny bogacz wrócił do samochodu i odpalił silnik. Wtedy spojrzenia moje i mamy spotkały się.

 - Przystojniak na celowniku?

 - Sakura, skończ! Powiedziałam ci, że nie mogłam odmówić. Znasz Livię…

 - To ona mogła cię odwieźć, a nie…

 - To jej pracownik. – Nabuzowałam matkę niezdrową energię. Rozpakowywała zakupy, unikając mojego spojrzenia. Krążyła po kuchni, marszcząc czoło na każdą przytoczoną uwagę, która dotyczyła bezpośrednio, lub pokrywała się z tematem kierowcy Toyoty. – Livia miała stertę umów do podpisania. Wiesz, że to ciężka praca.

Livia była jedyną osobą spoza rodziny, którą widywała mama. Redaktor naczelna pisemka kojarzonego z przebrzydle bogatymi pracownikami w smokingach i rodzic dzieci o przekroczonym poziomie własnej wartości. Nie wiedziałam, co sprawiło, że nadawały na tych samych falach. Matka była wdową, doniedawna pogrążoną w depresji i niedbałości. Wyszła z tego dzięki terapiom i pomocy dziadków, a Livia… Livia była dla niej odległym światem. Światem, w którym magia i luksusy są stałym bywalcem, dziennym porządkiem.

Matka przyglądała mi się dłuższą chwilę, badając czy przeszła mi poprzednia nadwrażliwość i chyba miałam zbyt potulną minę, bo następny temat podjęła z uprzejmym uśmiechem:

 - Nie zgadniesz co dla ciebie załatwiłam!

 - Co?

 - Bohatera!

 - Bohatera? – jęknęłam, zbita z tropu tym ostentacyjnym okrzykiem. – Jakiego boh… - I wtedy napłynęły mi do mózgu wszystkie ubytki. – Sas… to znaczy, chłopaka w płaszczu?

Jak? Jak?

Mama dotarła do lodówki tanecznym krokiem.

 - Niedługo się znajdzie, perełko. Livia wspomni o nim w swoim magazynie. Ponadto obiecała, że da cynk kolegą z branży, a o wypadku napiszą w lokalnej gazetce – ugasiła zapał dopiero wtedy, gdy ujrzała moją minę. Och, wierzyłam, że bladością dorównywałam kuchennym ścianom. – Spokojnie! Jesteś w pełni anonimowa. Nikt się nie dowie o tym wypadku.

 - A bohater? On się dowie!

 - On wie. Sakura, nie rozumiem dlaczego się tak burzysz?

 - B-b-bo… - Odrzucał mnie. Sprawiał, że czułam się niepotrzebna i poniżona. Miał oczy, które powinny odprężać, zachwycać, jaśnieć dobrocią. Powinny, a działały odwrotnie. 

 - Ten chłopak uratował ci życie – przypomniała mi. – Musisz teraz mu pomniki stawiać, a nie kaprysić.

Rzeczywiście, powinnam czuć dozgonną wdzięczność. I czułam. Gdzieś głębiej. W zakątkach, do których nie było łatwo dotrzeć. Mimo położenia wiedziałam, że niebawem się pomnoży. Niebawem, gdy sprawa ucichnie. Przed oczami miałam tylko jego obraz. Obraz Sasuke, który przegląda gazetę przy porannej, świeżo zaparzonej kawie i z herbatnikiem wetkniętym do ust. Pomijając, że widok był niczego sobie, Sasuke z pewnością uznałbym, że to ja stoję za tym ogłoszeniem.

Chce mi dokuczyć, czy jak? A może teraz zacznie mnie szantażować. Utrzyma wszystko w tajemnicy, jeśli napiszę ten piekielny referat. Zołza.  

 - Masz minę jak Krzyk Edvarda Muncha – powiedziała mama.

Owszem, przyciskałam dłonie do policzków, ale buzię miałam przymkniętą. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Obrabowałam lodówkę z paru drobiazgów i rzuciłam do mamy:

 - Idę na górę.

I poszłam. Z mętlikiem i mnóstwem nasuwających się scenariuszy. We wszystkich Sasuke przygryzał tego przeklętego herbatnika, ale nie to było moim zmartwieniem. Obawiałam się jego reakcji, a próba powstrzymania redaktorki Livii spaliłaby na panewce i zbudziła podejrzenia mamy. Oczywiście mogłabym obstawić, że Sasuke nie ma w zwyczaju wertować gazet, ale z doświadczenia wiedziałam, że takie założenia rozczarowywały.

Odpaliłam laptopa i zamknęłam się w pokoju na cztery spusty.  Kursor szwendał się po ekranie, a odrobinkę niżej, na mojej ręce, gorzał napis z tytułem piosenki i wykonawcą. Mimowolnie przerwałam zajęcia na przeglądarce i analizowałam „jego” pismo.

Dlaczego?

To tak jakby obdzierano ze skóry zwierzę, a mnie, widza, skazano na niemoc i bezsilność. Jak bardzo bym się nie starała, tych myśli nie odegnam. Głosy roznosiły się w mojej głowie jak natrętne owady. Słyszałam tytuł piosenki, Save Yourself, wygłoszone nieskazitelnym akcentem Calvina Shepherda. Słyszałam wrzaski Sasuke, te, które rozdarły mi serce i doprowadziły do łez. Wstydziłam się tego. Wstydziłam się tego tak bardzo, że wszystkie moje wyrzuty skierowane do samej siebie, przyłączy się do głosu Shepherda i wołań Sasuke. Tworzyły pogłębiający się chaos.

Ratuj się.

Ratuj się, Sakura.

Sakura? Nie. On nigdy nie mówił do mnie po imieniu. Najprawdopodobniej po prostu go nie znał, nie miał także ochoty poszerzać swojej wiedzy o takie bezwartościowe wyrażenie. Sakura Haruno istniała dla niego w rutynowej liście sprawdzanej obecności, istniała gdzieś wśród tabunu uczniów… Nie była nikim konkretnym.

Kliknęłam w domyślną stronę przeglądarki, a na tle białego migał kursor.

 - Ostatni raz – pisnęłam do siebie przez zęby. – Ostatni raz, Sakura, ostatni.

Zanim zdążyłam dwukrotnie uprosić się, bym jednak tego nie robiła, włączył się film, zapłonął ogień i rozbrzmiał niepozorny początek piosenki.

A potem nadeszły słowa.

Jestem synem diabła, prosto z piekła. A ty aniołem z nawiedzonym sercem.

Gdybyś była mądra, uciekłabyś. I ochroniła samą siebie. Od demonów żyjących w ciemności.

Nie ma tu nic do zdobycia, bo mogę nigdy się nie zmienić. A ty nigdy nie zrozumiesz mojej choroby.

Ratuj się!

Od życia pełnego kłamstw i serca pełnego bólu i smutku.

Ratuj się!

Od wyborów, których dokonałem, bo nie podąża za mną nic, oprócz porażek.

Otarłam policzki, niepotrzebnie, ponieważ oczy miałam suche, a od łez dzieliły mnie kilometry. Ale z świata wewnętrznego, magicznego kąta duszy, zniknął Sasuke z herbatnikiem, a pojawił się samotnik z wyboru, człowiek, który łowi uchem słowa tej piosenki i obarcza siebie rolą syna diabła – pana ciemności.

Diabły nie ratują! Nie ratują nikogo, a już na pewno trzymają się z dala od awansów na bohatera. Gdybyś był diabłem, Sasuke, myślałam, pozwoliłbyś mi umrzeć, pozwoliłbyś Suzuki zmieść mnie z ulicy, następne, bezwartościowe życie.

Nie byłeś synem diabła, idioto!

Podjęłam decyzję. Nie zastanawiałam się czy przyniesie więcej korzyści, czy strat, po prostu stopniowo ją realizowałam. Porwałam płaszcz, chwyciłam komórkę, pozdrowiłam mamę i lekceważyłam jej protesty, kiedy zarzekała się, że jeśli nie wrócę, czekają mnie surowe konsekwencje.

 - Idę do bohatera, mamo – szepnęłam, pędząc już wzdłuż pożartych przez cienie ulic. Straciłam rachubę, gapiąc się w laptop i rozważając jak bardzo pożałuję odtworzenia tej piosenki. Zbliżała się dwudziesta. Mogłam trafić na niego w parku, ale wolałam załatwić to na boisku. Zabrałam ze sobą piłkę, za sprawą poczucia winy. Gra dobrze mi zrobi, ochłonę w razie gdyby nie wszystko poszło gładko. W razie gdyby Sasuke… nie zechciał ze mną współpracować. W razie gdyby, myślałam, ściskając w piąstce karteczkę od Kiby, ten numer był niewłaściwy. Gra mnie odpręży. Zapomnę o porażce.

Park pokonałam ani razu nie zwracając uwagę na faktury drzew i ułożenia gałązek, które zwykle wyglądały jak szkielety. W głowie huczało mi od diabłów, demonów i rzeczy wiążących się z czystym złem, ale myśli te zastępowałam przeciwieństwami. Sasuke był smutny, nie groźny. Sasuke był zraniony, nie zły. Sasuke nie był diabłem, ani niczym co się wiązało z tym stworzeniem.

Był…

Na pewno nie tutaj, uznałam, omiatając wzrokiem okolice. Odszukałam jednego spacerowicza, ale była to kobieta, zbyt niska i powolna, bez sikającego na mój widok wilczura. Cóż, w takim razie musiałam zaufać liczbom.

Kiedy dobiegłam do boiska, upuściłam piłkę. Mogła turlać się wszędzie – na razie nie była mi potrzebna. Liczył się czas, cyfry, wola Sasuke i fakt, żebym zdążyła okiełznać oddech, który przypominał startującą lokomotywę. Spokojnie, Sakura, spokojnie. Zaczerpnęłam powietrza, dmuchnęłam na zmarznięte dłonie, żeby ekran dotykowy zareagował, gdy musnę go opuszkami. Och, nie sądziłam, że pogoda tak się zgorszy. Zaczęłam drżeć, a wydychane powietrze wyglądało jak dym papierosowy, uciekający z ust Sasuke.

Sasuke, Sasuke!

Niech będzie.

Stanęłam na podwyższeniu ławy dla kibiców, ale z nerwów nie śmiałam się usadawiać. Wystukałam numer z karteczki, a potem przyszło mi cierpieć w męczarniach, słuchając jednostajnego sygnału oczekiwania.

Nastąpił jeden, potem drugi, czekałam na trzeci, ale urwał się w połowie.

 - Halo? – Głos był prawie tak oziębły, jak pogoda. Ale niepodważalnie należał do niego. Chciałam mu odpowiedzieć, lecz zabrakło mi słów. Zwiały! Tak nagle, bez ostrzeżenia, bez skruchy… - Halo? – powtórzył poirytowany Sasuke.

Ocaliła mnie obawa przed rozłączeniem.

 - Cześć.

Niezbyt to było szarmanckie i profesjonalne. Głos nabrzmiał mi strachem i czymś tajemniczym, co nadawało mu cech dziesięcioletniego dziecka.

Telefon ucichł na parę sekund.

 - Kto mówi?

Ogarnij się, Sakura! Wypuściłam powietrze, zerkałam byle gdzie, szukając punktu zaczepienia dla oczu, ale w końcu natrafiłam na długopisowe kreślunki. Uspokoiły mnie. Poza tym przymknęłam oczy, podziała moja wyobraźnia – zabójcza siła. Prawie tak kosmiczna jak opływające w zera konto bankowe Livii. Pomogła mi wyobrazić sobie rozmówcę po drugiej stronie. Z obowiązkowym herbatnikiem i kubkiem gorącego napoju. Sasuke siedział na łóżku, pod pledem, przed sobą miał rozcapierzony komiks, mangę albo książkę Czytał, a sygnał nadchodzącego połączenia zaburzył rutynę. Poprzekomarzał się z wilczurem i zapytał się go czule, kto śmie mu zawadzać.

A potem odebrał. Najgłupszy telefon w historii telefonów.

 - Sasuke – zaczęłam. – Nie jesteś synem diabła. Ani trochę go nie przypominasz. 

Tak więc przedłużałam ten absurd, w ogóle nie dziwiąc się panującej po drugiej stronie ciszy. Sasuke ogarnia, no tak, próbował wytłumaczyć sobie, że poziom mojej głupoty mieści się w normie. Bo dociekł już, że to ja. Z pewnością.

Dreptałam na czubkach palców po metalowym pręcie ławy, podpórką dla stóp kibiców. Walcząc o równowagę, zdradzałam Sasuke wszystkie swoje myśli, co do joty.

And you’re an angel with a haunted heart…

 - A ja nie jestem aniołem, cha! Może mam trochę nawiedzone serce, ale nic mnie do niego nie upodabnia. Właściwie, wiesz co?

Nie wyrzucił z siebie żadnej oznaki zainteresowania.

 - Ty jesteś aniołem – szepnęłam do telefonu, mimowolnie się uśmiechając. – To ciebie z nim kojarzyłam. Właśnie wtedy, gdy, niech będzie, podsłuchiwałam twoją rozmowę z… Ech, imion na pamiętam, ale wiem, po ile razy powtarzają klasę. – Dalej nie mówiłam, żeby dać sobie chwilę wytchnienia i przekonać się czy nadszedł już czas. W gruncie rzeczy Sasuke wciąż to znosił i nie skrytykował żadnym słowem. Miłe zaskoczenie.

Wolałam nie zakładać, że nie ma go przy telefonie.

 - Jesteś aniołem. Trochę zagubionym z uszkodzonymi skrzydłami. Takim, który musi nauczyć się latać, wierzę, że na nowo, a nie po raz pierwszy. Prawda?

Cholera! Brnęłam w to, nie otrzymując potwierdzenia.

Sasuke.

Odezwij się, proszę.

Westchnęłam, ale głos miałam wesoły. Chybotałam się na pręcie i poddawałam woli serca. Ono wcale nie skreśliło Sasuke z powodu sobotniego zachowania, głupie serce. Ono uznało, że trzeba wbić opryszkowi co nieco do głowy.

Przedstawiłam mu zatem swoją teorię:

 - Sasuke! To, że nie możesz fruwać, wcale nie oznacza, że strącono cię do piekieł. Twym skrzydłom potrzeba ratunku, słyszysz? Tobie jest on potrzebny, nie mi. Ja nie mam przed czym uciekać. Tak sądzę. Na początku rzeczywiście chciałam cię posłuchać i postąpić według tytułu piosenki, ale później doszłam do wniosku, że nie jesteś taki straszny, na jakiego cię kreują.

 - Nie potrzebuję twojego współczucia. – Rety! Jego głos rozległ się w słuchawce tak nagle, że aż się zachłysnęłam. Nie odbiegał od rzeczy, których oczekiwałam, ale podniósł mnie na duchu. Zasygnalizował, że jestem słuchana.

 - To nie współczucie – zapewniłam go, podejrzanie szczęśliwa zresztą. – To dziwna chęć niesienia pomocy idiotom, którzy na to nie zasługują.

 - Ta chęć może cię zabić – powiedział srogo.

 - N-nie, nie zabije mnie. Co masz na myśli?

 - W sobotę miałaś przedsmak.

 - To ja byłam nieuważna! Proszę nie mieszać w to tej chęci, okej? Uwierz mi, próbowałam z nią walczyć.

Och niebiosa, trzymajcie mnie, bo obalę twierdzenie Kiby, które tyczyło się bodajże nietykalności podczas rozmów telefonicznych. Nie po to produkowałam się pięć minut, żeby dostać w zamian groźbę śmierci. Groźbę! Każde jego słowo zawierało w sobie jej nutkę.

 - Dlaczego uważasz, że mogłabym zginąć? – zapytałam.

 - Rozłączam się.

Hę?

 - S-sasuke, czek…

 - Potrzebujesz ratunku, ale przede wszystkim pomocy specjalisty.

Zorientowałam się, że złagodniał. Jego głos. Nastał ten wyjątkowy moment, w którym nie grożono mi, ani nie ostrzegano.

 - Chciałam ci tylko uświadomić, że w okrucieństwie do diabła ci daleko! I że wyglądasz jak anioł! W ziemskiej wersji! – zdenerwowałam się, w ogóle nie analizując cisnących się na język słów. Dopiero potem się ocknęłam i sprostowałam: - Nie wyobrażaj sobie niestworzonych rzeczy. Lubię cię, jednak… Albo nie do końca. Pff, nieważne. Miałam ochotę zadzwonić, jasne? Z ochotami się nie walczy! Ta była potężna!

 - Jak potężna?

Zbił mnie w tropu tym pytaniem. Naprawdę spotulniał.

 - Bardzo! – Mechaniczne rozłożyłam ramiona, jak do prezentacji. Przez ten błąd ustała moja równowaga. Noga mi się omsknęła i ześlizgnęła z pręta. Jęknęłam, sparaliżowana bólem w łydce. Swoją kompletną postacią torturował mnie tylko przez chwilę, pieczenie pomału słabło i dopiero wtedy zorientowałam się, że mój telefon leży nieopodal, kompletnie strzaskany i nieżywy. – Cholera! – uderzyłam pięścią o murawę. Kilka razy, żeby ochłonąć. Nie do wiary! Sasuke zaczął mięknąć, rozmawiał ze mną, nie przerwał połączenia ani nie zganił mnie. No, raz stał się surowy, ale było to krótkotrwałe i niejasne.

Dobiła mnie utracona szansa, zgniotła negatywnymi emocjami, których było od zatrzęsienia. Masując łydkę, rozejrzałam się za baterią-uciekinierką i tylną klapą komórki. Znalazłam serce telefonu, ale klapa przepadła w ciemnościach, a boisko od czasu zburzenia szkoły i zamknięcia hurtowni przestało być oświetlane.

Jasny gwint.

Chcę go. Chcę Sasuke, z powrotem. Chcę słyszeć jak jego głos łagodnieje w słuchawce. Chcę małymi kroczkami docierać do tych skrytych kluczy, usłyszeć od niego, że mój telefon na coś się zdał i pobudował jego wartość we własnych oczach. Ale zdecydowanie wyżłopałam za dużo kawy. To ona była winna temu przypływowi odwagi i nietaktownym pomysłom. Trudno było nie zgodzić się z Sasuke; tu przydałby się specjalista.

Wstałam z myślą, że kiedyś podejmę następną próbę. Teraz byłam pewna, że Sasuke zwiększy dotychczas dzielący nas dystans; mentalny, zarysowany oczami duszy. Będzie omijać mnie łukiem na korytarzach i lekceważyć moje próby podchwycenia jego spojrzeń. Ot, skuteczne i niewymagające przesadnego wysiłku.

A może jednak rozjarzyłam w nim jakiś promyczek szczęścia. Może docenił, że ktoś widzi w nim niebiańską dobroć. Cierpliwości też trzeba mu pogratulować. Momentami ją tracił, ale chwile przed ostatecznym jej zanikiem były rozwlekłe, warte podziwu.

Zaaplikowałam baterię w jej prawowite miejsce, nie śmiąc restartować telefonu. Wizja bilionów nieodebranych połączeń od matki przekonała mnie do przyśpieszonego treningu piłki nożnej. Moja porażka była częściowa, niekompletna, ale należało spożytkować obecność piłki… i krzty ognia. Wojowałam z pustą bramką tak długo, dopóki nie zakłócił tego czyiś oddech. Dobiegał z oddali i zatrwożył mnie swoim ciągiem. Był szybki i urywany, ewidentnie podpowiadał, że jego kreator przebył długą drogę, żeby się do mnie dostać. No właśnie, do mnie! Wspomniałam sobie o historyjkach Hany, tych odnoszących się do gwałcicieli i złodziejaszków. Pomyślałam też o ostatnich doświadczeniach Naruto i momentalnie przycisnęłam do siebie piłkę, gotowa puścić się do ucieczki.

Ale to nie żaden złodziejaszek przeszkodził mi w grze.

Nie był to też gwałciciel, bo tyle mogłam wywnioskować, widząc tę osobę. Jej kształty przezierały przez mrok, ale dopisało mi szczęście i intruz wszedł w łunę światła z oddalonej latarni. Ujrzał mnie, lecz nie potrafił uporać się z dzikim oddechem. Czerpał nowe hausty powietrza i dopiero te dawały jakieś rezultaty.

Wtedy zamarłam, olśniona własnym odkryciem.

On przybiegł tutaj… do mnie. Mrużyłam oczy, żeby odgadnąć jego minę i byłam już pewna, że z kabaretów nie wrócił. Wyraz twarzy ustępował miejsca czemuś nowemu, a ten poprzedni skojarzyłem ze strachem, choć absolutnie nie podpisywało się to pod osobowość Sasuke. A jednak. Dostrzegłam go. Ten strach. Był silny, bo przedarł się przez wszystkie jego maski. Był silny, bo udało mi się wyłapać go z mroków. Był silny, ale ulotnił się śpiesznie, dając w zamian coś gorszego. To akurat najbardziej zespalałam z Sasuke. Gniew zmroził mnie, gdy w ciemnościach zobaczyłam jego oczy.

Wtedy naprawdę były bliskie diabłu. Wyjęte z piekieł i rządne zemsty. Nie rozumiałam tylko z jakiś przyczyn Sasuke szykował odwet, w dodatku na mnie.

Dlaczego?

Dlaczego się tu zjawił?

Od autorki: To było ewidentnie… wyczerpujące! Niewiele się działo, ale skorupa Sasuke zaczyna pękać. Bądźcie cierpliwi, wyjaśnienia nastąpią niebawem. Wiecie przecież, że trzymanie czytelników w niepewności to moje hobby, prawda? No!

Na rozdział siódmy nie będziecie musieli czekać miesiąc. ANI pożegnałam epilogiem i GAT jest obecnie moim jedynym blogiem, nie licząc ASW, prowadzonego z Sheeiren. O, właśnie. Strzeżcie się, bo apokalipsa nadejdzie w pierwszym rozdziale, który się pomału szykuje. Rety, muszę na urlop. Ale nie teraz xD. Jeszcze mam młodociany zapał to was pomęczę.

Piosenek z rozdziałów możecie przesłuchać w zakładce „Muzyka”. Będą z czasem uzupełniane.

A teraz żegnam, czeka mnie tabela słówek z czasem przeszłym. Niemiecki [*]