2# Jej determinacja

Cały dzień usiłowałam odepchnąć od siebie myśli dotyczące spartaczonego referatu. Właściwie starałam się także nie zadręczać myślami o moim przyszłym współpracowniku i zapałowi, którym pała. Ino bynajmniej nie ułatwiała mi sprawy. Lekcje przeminęły nader szybko, a od spotkania z panią Cherron i Sasuke Uchihą dzieliły mnie ostatnie minuty. Nie miałam żadnego sprecyzowanego planu, obawiałam się, że wraz ze szkolnym łobuzem nie stworzę niczego, co przewyższałoby intelektualnie moją poprzednią pracę. Postanowiłam więc iść na żywioł. Nie przewidywać z góry żadnych potoków wydarzeń. Wziąć się w garść i płynąć z prądem.

Gorzej z Ino, która spoglądała na całość z zupełnie innej perspektywy.

 - Wiem! Powiedz, że rozbolał cię brzuch. Na następny dzień przyjdziesz do szkoły i wyjaśnisz pannie Cherron, że trafiły ci się te nieznośne dni. To kobieta, powinna zrozumieć – zasugerowała kolejną wymówkę wyraźnie dumna z natłoku pomysłów. Pokręciłam tylko głową.

 - Nie mam zamiaru uciekać od nieuniknionego. Ino, może nie będzie tak źle. Pani Cherron wręczy nam tylko zwięzłe kazanie i ustali termin.

 - Właśnie, termin! To praca grupowa Sakura, będziesz musiała pracować z Sasuke!

 - I? – Spojrzałam na nią jak gdybym naprawdę nic sobie z tego nie robiła. W rzeczywistości było nieco inaczej.

 - I? – Yamanaka załamała ręce. – Masz pojęcie o kim my w ogóle rozmawiamy? On na pewno zostawi cię na pastwę losu z wypracowaniem, chyba jesteś tego świadoma. Ale najgorsze będzie jeśli jakimś cudem zjawi się w umówionym miejscu… Och, nie chciałabym być w twojej skórze.

Ten dzień uświadomił mi, że Sasuke Uchiha jest większym postrachem szkoły, niż do tej pory przypuszczałam. Błękitne oczy Ino wręcz lśniły niepokojem i obawą, a sama ich właścicielka raz po raz przełykała ślinę, wymawiając jego imię.  Nie pojmowałam rabanu, który tworzyła wokół mnie. Z iście obojętnym nastawieniem wstąpiłam z wleczącą się za mną przyjaciółką na główny korytarz. Kilku uczniaków z mojej klasy rzuciło mi przelotne, współczujące spojrzenia. Nie dostrzegłam w nich wyłącznie skruchy, ale również tą dziwną pewność jak gdybym miała nie dożyć terminu oddania pracy.

Hej, hej! Za morderstwo grozi surowa kara. Sasuke Uchiha przecież nie zechce popaść w konflikt z prawem.

 - On już dawno to zrobił – skomentowała Ino, gdy żartobliwie przedstawiłam jej własną myśl. Zmierzałyśmy właśnie na ostatnią lekcję. Obiekt naszych rozmów stał przed klasą, w niebywałym tempie stukając palcami w klawisze telefonu komórkowego. Nawet w swojskim szkolnym mundurku ociekał grozą, a odpychającą aurę poczułam już na zakręcie. Chłopak ściągnął brwi, najwyraźniej treść wyświetlona na ekranie telefonu mu nie spasowała. Przy klasie zaczęło gromadzić się coraz więcej uczniów. Może z paniki i tych przerażających ostrzeżeń Ino zaczęłam fiksować, ale wydawało mi się, że uwaga każdego z osobna jest skupiona na naszej dwójce. Nie! Nie na mnie i Ino… Na mnie i na Sasuke.

Dotąd nie zawracałam sobie nim głowy. Był dla mnie nieodłączną częścią szkolnych klas przedstawianych w filmie. Wiadomo – są kujony, błazny, grupa wspólnie trzymających się Barbie, z czego zazwyczaj jedna dowodzi całą „sforą”. Są też przeciętniaki, czarujący chłopcy, którzy grzeszyli urodą, ale niestety nie wręczono im równie zachwycających ilości inteligencji. Na końcu mieścili się samotnicy. Jedni z wyboru, drudzy z… powołania? Jeżeli ktoś nie potrafi wykrztusić z siebie słowa w towarzystwie rówieśników, zawdzięczając to naturze „szarej myszki”, chyba mogę określić to jako samotność z powołania, prawda? W każdym razie Sasuke z pewnością był typem „z wyboru”.

Ino Yamanaka, mimo stwarzanych pozorów nie mieściła się w grupie Barbie. Przyjaźnimy się od dzieciństwie i z niewyjaśnionych przyczyn obie wyrosłyśmy na swoje zupełne przeciwieństwa. Może gdyby nie ja, Ino należałaby do sfory. Prędzej czy później Karin przyjęłaby ją pod swoje skrzydła. Kto byłby w stanie oprzeć się niebieskookiej blondynce, o anielskim głosie i ze złośliwą tendencją do wykonywania każdej czynności z taneczną gracją? Uch, czasami naprawdę była winna moim gwałtownym obniżeniom własnej wartości.

 - Nie daj się – szepnęła mi do ucha Ino, kiedy nauczyciel uchylił przed nami drzwi i gestem ręki nakazał przestąpić próg. Rozpoczęła się szarpanina i walka o miejsca w ostatnich rzędach. Profesor Kobura był jedynym nauczycielem, który zezwalał nam na zajęcie dowolnych ławek. Sama nie wiedziałam czy to źle, czy dobrze. Kiedy rozpoczynaliśmy dzień godziną o Historii Japonii ktoś zawsze musiał awanturować się o zaklepaną ławkę. Nawet ja nieraz wdawałam się w ostre wymiany zdań z Kibą, bądź też Naruto. – Zadzwoń do mnie, kiedy wrócisz do domu! Od razu! – Ino komunikowała się ze mną, korzystając z ostatnich chwil. Uczniowie właśnie rozsiadali się w zwyciężonych ławkach. Z westchnieniem wsłuchiwałam się w jej tyrady, gmerając równocześnie w plecaku. – Chcę żebyś dokładnie wszystko mi opowiedziała. Acha! Żeby było jasne; nie zapomniałam o twoim wyskoku z boiskiem. Wciąż jestem o to zła. Nie wiem co ci odbiło z tą nagłą pasją do sportu, ale na pewno nie pozwolę ci samej zapuszczać się w takie okropne miejsca. Masz pojęcie, że niedaleko jest ta straszna hurtownia? Wiesz ile plotek się o niej nasłuchałam?

Temat boiska przynajmniej na chwilę odwrócił jej uwagę od Sasuke Uchihy.

Odruchowo rozejrzałam się za szpiczastą, hebanową czupryną i musiałam wstrzymać oddech, gdy jego sylwetka znienacka pojawiła się przede mną. Chłopak niezbyt taktownie zarzucił torbą na ławę. Zauważyłam też jak nerwowo porusza prawą stopą, raz za razem tupiąc w podłogę. Przez całą lekcję grało mi to na nerwach, ale ku memu zaskoczeniu nie zdobyłam się na upomnienie. Powodem wcale nie była obawa przed profesorem Kobura, och nie. Powód sięgał tego, o co bym siebie nie podejrzewała. Strachu przed Sasuke Uchihą.

To musiało wynikać z szerzącego się wśród uczniów lęku. Nie od dzisiaj wiadomo, że społeczeństwo ma duży wpływ na pojedyncze jednostki. Być może tak było w moim przypadku?

Klasa zaczęła rozchodzić się po własnych kątach. Ostatnia lekcja dobiegła właśnie końca. Ino zwlekała z opuszczeniem sali lekcyjnej do samiusieńkiego końca. W końcu profesor Kobura ze swoim potulnym wyrazem twarzy wyprosił ją w możliwie najbardziej taktowny sposób, na jaki było go stać. Ino skrzywiła się w grymasie złości i szeptała słowa otuchy, myśląc, że siedzący nieopodal Sasuke Uchiha pozbawiony jest zmysłu słuchu.

Syknęłam na nią z jadem i ponagliłam ruchami ramion. Yamanaka w odpowiedzi zaprezentowała mi swój język i z powszechną w jej przypadku szykownością wymknęła się z sali. Za nią przypałętał się jeszcze nierozgarnięty Rock Lee, któremu fala książek zlewała się z ramion. Potem w pomieszczeniu zostałam tylko ja, Sasuke Uchiha i profesor, który pozbierał pośpiesznie swoje rzeczy i zatrzymał się przy drzwiach.

 - Panna Cherron powinna się niedługo zjawić. Proszę cierpliwie czekać i nie psocić. Nie muszę wam przypominać, że sala jest monitorowana?

 - Doskonale o tym wiemy – powiedziałam. Przez nerwy nie wysiliłam się na przymilny ton. – Do widzenia.

 - Do widzenia – mężczyzna dygnął i zasunął za sobą drzwi.

Nie sądziłam, że kiedyś w tej klasie doświadczę tak perfekcyjnego milczenia, a jednak. W swoim towarzystwie spędziliśmy może pięć minut. W tym czasie wyciągnęłam z teczki kilka kartek papieru, podstemplowałam je, udając, że coś w nich pochłonęło moją uwagę, a obecność szkolnego łobuza jest mi zupełnie obojętna. Po czasie okazało się, że powzięta przeze mnie taktyka była niepotrzebna. Sasuke Uchiha ani razu na mnie nie spojrzał, nawet nie drgnął. Mogłam jedynie wpatrywać się w jego plecy, a ich właściciel zachowaniem kojarzył mi się z wyłączonym cyborgiem.

To była prawdopodobnie najgłupsza rzecz, jaką zrobiłam, ale przez chwilę w oczekiwaniu patrzyłam czy jego ramiona poruszają się w nakazanym przez naturę rytmie. Dzięki Bogu; oddychał.

Z pobieżnego wertowania trzymanych notatek wyrwał mnie szum przesuwanych drzwi. Panna Cherron przywitała nas swoim promiennym uśmiechem, który przyczajał się znad piętrzącej się do samego nosa góry książek i pojedynczych świstków papieru. Od razu zareagowałam, podrywając się z miejsca i przyjmując połowę dokumentów od kobiety. Ta w ramach podziękowana zaśmiała się perliście, uraczając mnie kilkoma przeplatankami francuskiego i japońskiego odnośne kulturalnego zachowanie.

 - C-czy długo zajmie to spotkanie? – Położyłam „bagaż” na biurku, obok stosu, który trzymała uprzednio nauczycielka.

 - Mais non*. Rozumiem, że chcecie mieć jak najwięcej wolnego czasu, dlatego pozwoliłam sobie ustalić wszystko wcześniej. Mam dla was idealny temat pracy.

 - Temat? Przecież tematem referatu było piękno…

 - Wymyśliłam coś nowego – Panna Cherron, wyraźnie zadowolona zasiadła przy biurku, zaczynając gmerać w jednym ze stosów. Za swoimi plecami usłyszałam dźwięk sunącego po podłodze krzesła. Sasuke Uchiha zjawił się obok mnie. Dłonie nonszalancko ukrył w kieszeniach spodni i nawet nie zaszczycił mnie spojrzeniem. Od razu skupił uwagę na nauczycielce.  Jego obecność nie wpłynęła korzystanie na mój proces myślowi, właściwie doznał on prawdopodobnie usterki, bo przez chwilę zapomniałam o protestach i razem z nim przyglądałam się poszukiwaniom pani Cherron.

W końcu jeden z segregatorów sprawił, że oczy kobiety rozbłysły, a ja przypomniałam sobie o umiejętności mowy:

 - Nie rozumiem dlaczego chce pani zmienić nam temat? Przecież to poprawa naszego poprzedniego wypracowania. Musimy…

 - Ten temat jest o wiele prostszy. Bułka z masłem, Sakuro. Na lekcji omawialiśmy regułkę piękna, co ułatwiłoby wam zadanie i byłoby nie w porządku do reszty klasy. Tak na marginesie… - Nie mogłam uwierzyć własnym oczom, kiedy dotarło do mnie, że w pierwszej kolejności, zawartość segregatora stanowiła moja praca. – Mam wiele zarzutów do twojego poprzedniego referatu. Chyba nie masz nic przeciwko jeśli udzielę ci rad w obecności Sasuke, prawda?

 - Nie. Absolutnie.

Tak, tak! Po stokroć tak!

Pani Cherron odchrząknęła i zaczęła czytać:

 - Piękno jest wtedy, kiedy patrzymy na coś co nam się podoba. Na przykład będąc w galerii sztuki, ludzie zatrzymują się przed ulubionym obrazem, który w ich mniemaniu jest piękny. Piękno to także wygląd. Są ludzie piękni i niezbyt urodziwi…

Parsknęłam śmiechem. Do teraz pamiętam jak szukałam synonimu do słowa „brzydki”. Hana stwierdziła wówczas, że słowo jest zbyt banalne i niedopuszczalne w wypracowaniach. Moja siostrzyczka przejawia niekiedy zachowania godne córki szatana, ale z drugiej strony jej oceny z języka japońskiego pozostawiają wiele do myślenia. Wystukałam w Google potrzebny mi synonim i byłam szczerze dumna z rezultatów.

W przeciwieństwie do pani Cherron, która zerknęła na mnie spode łba.

 - A cóż cię tak śmieszy? Czytam te najbardziej tragiczne fragmenty i nie widzę w nich nic zabawnego. Podczas poprawiania przyprawiłaś mnie tylko o ból głowy, to wszystko.

 - Przepraszam – mruknęłam.

 - Sasuke, może powiesz jakie błędy popełniła Sakura?

To była okazja, w której bez obaw o konsekwencje mogłam na niego spojrzeć. Sasuke Uchiha do tej pory milczał, wpatrzony w czubki własnych butów. Uniósł wzrok dopiero, kiedy poczuł wwiercające się w niego pary oczu. Nauczycielka machnęła zachęcająco ręką.

 - Praca jest napisana szczerze, tylko w szkole panuje taka kretyńska zasada, że każde zdanie musi mieć przynajmniej jedno wyszukane słowo, a inne nie mogą się powtarzać.

Panna Cherron nastroszyła brwi.

 - To piękno języka, mój drogi. O wiele lepiej czyta się prace, kiedy jest napisana w „wyszukany” – jak to ująłeś – sposób,  n'est-ce pas*?

 - Najlepiej czyta się pracę, która jest zrozumiała i przejrzysta.

Trafiłam w środek akcji. Ostra wymiana zdań pomiędzy miłośniczką języka japońskiego i szkolnym buntownikiem, któremu… Ach! Z kieszeni wystawała paczka papierosów. Uniosłam wzrok i wlepiłam go w profil chłopaka. Tym razem na twarzy odmalowywała mu się zaciętość. Poruszał ustami, prawiąc swoje kolejne racje, ale nie potrafiłam się na nich skoncentrować. Sasuke Uchiha… - nie będę tego przecież ukrywała, skoro to jedna z oczywistości – był przystojny. Nieziemsko. Miał te kilka czarujących pasm włosów, która opadały na jego czoło. Ponadto jego twarz sprawiała wrażenie wyrzeźbionej w najcenniejszym marmurze. Autor musiał gruntownie tworzyć każdy detal, by ostatecznie uzyskać tak piorunujący efekt.

Dlaczego był sam?

Dlaczego wdawał się w bójki, sprawiał problemy i palił papierosy?

Przecież z takim wyglądem bez trudu ustanowiono by go jednym z klasowych przystojniaków. Ściślej mówiąc; należałby do zgrupowania pięknym i popularnych.

 - Ta poprawka ma za zadanie nauczyć was korzystania z zasobów naszego języka. Postarajcie się, zwłaszcza, że bardziej banalnego tematu referatu nie mogłam wymyślić! – Na ziemię sprowadził mnie dźwięczny głos nauczycielki, której twarz nagle złagodniała. Najwyraźniej oboje zakończyli chwilowy konflikt.  

 - Jaki jest temat wypracowania? – podchwyciłam, by wrócić do najważniejszego.

Panna Cherron zdawała się czekać na to pytania. Raptem wystąpiła zza biurka i w ostentacyjny sposób pstryknęła palcami obu dłoni.

 - Amour, moja droga! Amour! – wykrzyknęła z zachwytem, jakby przed jej nosem postawiono właśnie perfekcyjnie wykonany referat. Wielokrotnie zawtórowałam słowo nauczycielki w myślach, przypisując go odpowiedniemu znaczeniu.

 - Miłość? – wyjąkałam, gdy kobieta zbierała się do kontynuacji.

 - Może nie do końca „miłość”. Niech będzie enchantement, brzmi o wiele lepiej. Zakochanie, zauroczenie! To piękne uczucia, występujące najczęściej u młodych ludzi. Na pewno każdy z was był kiedyś zakochany, prawda? Dam wam wolną rękę. Bądźcie kreatywni i sami wybierzcie charakter pracy, ale zaskoczcie mnie! Temat, acz łatwy, można wykorzystać w obszerny sposób. – Mówiąc to, ani na moment nie utraciła początkowego zapału. Nie wiedziałam jak powinnam zareagować. Mam pisać referat z Sasuke Uchihą na temat „zauroczenia”. Wyśmienicie, pomyślałam niezupełnie przyjmując to do wiadomości.

Rozmyślania przerwało wtargnięcie nauczycielki w moją przestrzeń osobistą. Kobieta uniosła mi dłonie na wysokości piersi, ścisnęła je i zaczęła taksować mnie spojrzeniem zafascynowanych, szmaragdowych oczu.

 - Byłaś kiedyś zakochana, panno Haruno?

 - Yyy… nie. – odrzekłam nieco zdezorientowana. Nauczycielka sposępniała i wyprostowała się, obierając sobie za cel mojego współpracownika.

 - A ty, panie Uchiha?

 - Nie – Sprawił wrażenie urażonego, jakby ta kwestia powinna być dla pani Cherron wiadoma od samego początku.

Kobieta opadła na krzesło z westchnieniem.

 - Ce n`est pas possible*!

Cenepa… co?

Zmrużyłam oczy, niezupełnie rozumiejąc jej wypowiedź. Ku memu zaskoczeniu brwi Sasuke również powędrowały w dół i niewiele brakowało, żeby natknęły się na siebie. W najbliższym czasie muszę skorzystać z zasobów internatu i nauczyć się paru zwrotów, które uświadomią panią Cherron, że ja, jako jej nieumiejętna uczennica, nic a nic nie rozumiem z francuskiego ględzenia.

 - W takim razie jedynym ratunkiem jest obejrzenie kilku romansów – Nauczycielka mówiła dalej zrozpaczonym głosem. – Tacy młodzi… macie po osiemnaście lat, czyż nie? Tragédie*.

 - Może zmieni pani temat referatu? – zasugerowałam. W skrytości ducha zaiskrzył we mnie płomyczek nadziei. Wnioskując po zwierzeniach Ino i skargach Naruto, miłość jest zbyt skomplikowana do pojęcia dla przeciętnego człowieka. Jak możemy z Sasuke Uchihą sprostać temu zadaniu, skoro dotąd jej nie doświadczyliśmy?

Machinalnie rzuciłam dyskretne spojrzenie ku memu towarzyszowi. Czułam się lepiej wiedząc, że jest równie zielony w tych tematach. Sasuke Uchiha może zauroczyć się wyłącznie swoimi papierosami, albo nowym ciosem, którym powali na ziemię przeciwnika.

 - Non, non, non*! Poradzicie sobie! Jeszcze nigdy wcześniej nie dałam uczniom czegoś takiego. To będzie dobra próba! – powiedziała panna Cherron.

 - I musi pani urządzać testy akurat na nas? Osobach, które najgorzej napisały poprzedni referat? – Mlasnęłam poirytowana językiem na skinięcie jej głowy.

 - Oui*, macie trzy miesiące czasu. Zaznaczam, że praca ma być wykonania wspólnie.

Tutaj potrzebny był hart ducha. Byłam pewna, że ustalanie terminów spotkań to ciężar, miażdżący moje barki, który Sasuke Uchiha zlekceważy. Panna Charron wygnała nas z sali lekcyjnej jak natrętnych intruzów, z pomocą ruchów dłoni i kilku francuskich formułek. Wyszłam ostatnia, a po zasunięciu drzwi wciąż słyszałam mamrotania nauczycielki.

Sylwetka mojego wspólnika zamigotała mi przy końcu korytarza. Czułam się… nietowarzyska wiedząc, że nie zamieniłam z nim słowa. Tak jakby wina leżała po mojej stronie, chociaż to Sasuke Uchiha unika ludzi jak ognia.

Zazgrzytałam zębami, kiedy burza czarnych włosów rozpłynęła się za zakrętem. Jednego może być pewny; nie potraktuję go jak wszyscy poprzedni wspólnicy, o nie! Czy tego chce, czy nie, Sasuke Uchiha będzie musiał napisać to ze mną. Może mnie nastraszyć, pobić i obrzucić wypalonymi papierosami… Nie boję się go.

- Miłość? – To niesłychane jak wiele można spodziewać się po Ino. Sądziłam raczej, że moja przyjaciółka zachwyci się tematem, lecz ona, jak na złość, skwitowała to głośną salwą perlistego śmiechu. – Naprawdę musicie pisać o tym pracę?

 - Onszotmo! – zreflektowałam ją.

 - Onszo… że jak?

Przynajmniej mogłam podnieść wskaźnik własnego nastroju. Celowo zapamiętałam francuski zwrot, który padł z ust pani Cherron. Ino zrobiła niepocieszoną minę i przysiadła na ławce.

 - Niech zgadnę; to z francuskiego?

 - Owszem – prychnęłam. – O ile dobrze to zinterpretowałam, oznacza „zauroczenie”.

 - Najwidoczniej zależało jej, abyście skupili się na tych romantycznych bzdetach u młodych ludzi – wcięła się Temari. – Ostatecznie miłość to bardzo ogólnikowe słowo. Miłością można darzyć zarówno mężczyznę, jak i członka rodziny, nie?

Ino desperackim ruchem przytkała jej buzię.

 - Zaczynasz nawijać jak ta pokręcona francuska. Weź się w garść.

 - Hej! Mówię coś, co jest zgodne z rzeczywistością. Tok myślenia Cherron jest prosty do zrozumienia.

 - Ta, świetnie. Gorzej z jej językiem. Co ona sobie myśli? Chyba pomyliła rzeczywistość i wydaje jej się, że urodziła się w Paryżu.

One debatowały na temat urojonej przeszłości nauczycielki, a ja od stóp do głów naszpikowana byłam stresem. Od samego początku tego fiaska wiadome było, że to na mnie spada odpowiedzialność zaplanowania miejsca i czasu spotkania. Był już późny wieczór. Przesiadywałam w domu od kilku godzin snując przyzwoite sformułowania, jakimi mogłabym się posłużyć w rozmowie z Sasuke Uchihą. Być może potrzebowałam do tego jakiegoś gangsterskiego slangu? Tak po prostu, dla ułatwienia komunikacji. 

W każdym razie moje przyjaciółki brutalnie odcięły mnie od drugiego świata, uprzedzając telefonicznie o swojej wizycie i zaciągając do parku. Ino łaknęła natychmiastowych wyjaśnień, Temari podchodziła do sprawy z większą nonszalancją. Oba przypadki sprawiły, że mój stres podwoił swoją potęgę i teraz byłam już zupełnie zagubiona. Zwykła rozmowa potrafiła mnie przytłoczyć na tyle, abym była zdolna użyć jutrzejszego ranka swoich fachowych zdolności i zabawić się w „przeziębioną Sakurę”. Hana nieraz powtarzała mi, że mój kaszel brzmi bardzo realistycznie.

 - Muszę z nim porozmawiać – wymamrotałam, korzystając z przerwy między dyskusją dziewczyn.

 - Po co? – Ino wzruszyła ramionami.

 - Jak to po co? Trzeba ustalić termin spotkania.

 - Masz na to trzy miesiące, dziewczyno.

 - Chcę mieć to za sobą jak najszybciej. Wolę uporać się z Sasuke Uchihą i resztę roku szkolnego przetrwać ze względnym spokojem.

 - A-ale, Sakura! Czego ty po nim oczekujesz? Że ci pomoże? W życiu! Zobaczysz, będzie cię ignorował, a nawet jeśli uda ci się z nim umówić, Sasuke się nie zjawi…

Dłoń Temari plasnęła na usta Ino. Yamanaka odtrąciła ją ze wzburzeniem i zerknęła gniewnie na przyjaciółkę.

 - Co ty robisz?

 - Przymknij się, Ino. Takim sposobem stresujesz Sakurę jeszcze bardziej. Daj jej spróbować, zgoda? Przecież Sasuke Uchiha jej nie zamorduje – rzekłszy to, obdarowała mnie swoim delikatnym uśmiechem.

Nic w świecie nie mogło równać się z posiadaniem dwóch, tak różnych między sobą przyjaciółek! Ino rozśmieszała mnie w depresyjnych momentach i ucinała babskie pogaduszki, gdy tego potrzebowałam. Zaś Temari zawsze stawiała na zdrowe myślenie i doradzała w sposób bezpośredni, acz prawdziwy. Lubiłam ją. Była znacznie wyższa od przeciętniaków w naszej klasie. Miała krótkie, lekko poskręcane włosy w odcieniu popielatego blondu, które z ledwością sięgały ramion. Wysportowana, szczupła, szczera do bólu, milcząca zazwyczaj wtedy, gdy stwierdza, iż wokół niej znajdują się wyłącznie idioci. Temari także planowała wziąć udział w rekrutacji do damskiej drużyny piłkarskiej. Głęboko wierzyłam, że na boisku staniemy ramię w ramię, przyszykowani na zmiażdżenie przeciwników.

 - Sakura – Ino łypnęła na mnie z powagą. – Pamiętaj, że cię ostrzegałam.

 - Jasne. Nie dasz mi o tym zapomnieć.

 - To też prawda – Temari roześmiała się cierpko.

Yamanaka sprawiała wrażenie podminowanej, ale przez resztę wieczoru wszystkie się rozluźniłyśmy, zapominając o nieszczęsnym referacie. Moje przyjaciółki jeszcze tego nie wiedziały, ale po naszych pogawędkach miałam w zamiarach kolejną podroż na ociekające grozą boisko. Niestety matka tej nocy nie pracowała i musiałam skłamać, mówiąc, że dzisiaj spędzę z dziewczynami więcej czasu.

O dziewiętnastej nastał czas pożegnania. Na dworze panował straszny ziąb. Temperatura musiała sięgać zera, bo z naszych ust wydobywał się kłąb pary przy każdej najkrótszej wypowiedzi. Zaopatrzyłam się w leginsy, podkoszulek, zwyczajową bluzkę i potężną bluzę, która była o trzy rozmiary za duża i dosięgała kolan. Mroziło mnie jak cholera, ale nie dałam tego po sobie poznać. Byłam w końcu przygotowana na piłkarski trening.

 - Do zobaczenia jutro! – pomachałam dziewczyną i w trójkę rozstałyśmy się na skrzyżowaniu blisko hurtowni.

Wszystko precyzyjnie zaplanowałam.

Akt pierwszy; bezszelestnie przebrnąć przez park i zdobyć piłkę, którą ukryłam przed spotkaniem z przyjaciółkami.

Akt drugi; dostać się na  boisko i skoncentrować na grze.

Moje ostatnie internetowe podróże pozwoliły mi ustalić, że póki co najbardziej odpowiednim treningiem dla mnie, początkującej nastolatki z młodzieńczymi marzeniami, jest gra ze ścianą. Dosłownie! Ja będę piłkarzem, a ona moim asystentem, odkopującym piłkę.

Akt pierwszy był najtrudniejszy. W tym wyzwaniu musiałam użyć mocy ignorancji wykorzystując ją na kolebiące się na wietrze gałęzie drzew. Wyglądały potwornie! Dostałam gęsiej skórki na samą myśl o paskudztwach jakie mogą się za nimi czaić. Tak, miałam wybujają wyobraźnie i zdecydowanie za często oglądałam chyłkiem horrory z Haną.

Na szczęście panoszący się we mnie strach lekko zelżał widząc nadchodzącego z przeciwnej strony przechodnia. Mógł być to porywacz, złodziej, gwałciciel – każdy rodzaj ulicznego opryszka, jednak widok psa posłusznie wędrującego obok właściciela dowodził faktowi, iż jest to zwykły mieszkaniec Izumo, który o nieludzkiej porze postanowił wybrać się z przyjacielem na wycieczkę.

Maszerowałam niepozornie, zbliżając się do celu. Gdzieś pośrodku parku rosła przedziwna trójca drzew. Dwa grube, pokaźne pnie wybiły się w górę otaczając liche drzewo, pod którym rozpościerała się kępa gęstych krzaków. Właśnie pomiędzy nimi kryło się moje niezbędne narzędzie pracy. Ze skupieniem na twarzy przycupnęłam wśród zarośli, zatapiając obie dłonie w ich głębi.

 - Tu jesteś – wymamrotałam, wydymając wargi. Piłka całkiem nieźle przetrwała kilkugodzinny pobyt w objęciach roślin. Wczoraj dokładnie ją wypucowałam i teraz miała zaledwie kilka brązowych smug – pozostałości po stycznościach z gałęziami. Już miałam dźwigać się na nogi i pędem ruszyć w kierunku boiska, gdy niespodziewanie do moich nozdrzy dostał się nieprzyjemny, odpychający odór. Organizm nie przyjął ochoczo ataku, więc natychmiast zakasłałam.

Dopiero kiedy za swoimi plecami usłyszałam psie skamlenie, dotarło do mnie, że ów odór pochodzi od… dymu papierosowego!

Papierosy kojarzyłam wyłącznie z jedną osobą.

Momentalnie poderwałam się na nogi, co naturalnie przykuło uwagę psa. Zwierzak zaszczekał kilkakrotnie, a po łoskocie smyczy mogłam tylko domyślać się, że właściciel najwidoczniej stara się w ten sposób go uspokoić. Fantastycznie. Stałam wyprostowana niczym żołnierz. Tak czy inaczej można byłoby pomyśleć, że połknęłam kij. Każdy mój mięsień mocno się naprężył, a piłka poturlała się gdzieś w dal.

Nie bądź strachajłą, Sakura! Sasuke Uchiha za skarby świata nie powinien choć przez króciusieńką chwilę pomyśleć, że ja mogłabym się go obawiać. To absurdalne uwłaczenie mojej dumy. Zaczerpnęłam powietrza, oczyściłam umysł, wyzbyłam się drażliwych myśli i według zaleceń mamy wyobraziłam sobie wielką, czarną, bezwartościową czeluść.

Potem się odwróciłam.

A jednak.

To był Sasuke Uchiha. A jakże! Do jasnej cholery, przecież już wczoraj napotkałam go niemalże w tym samym miejscu. Dzisiaj przedstawiał się równie niewymownie. Dosięgała go łuna światła z latarni i, zaskoczona stwierdziłam, że mi się przypatruje. Niezrażony, obojętny. Zaczął działać na mnie obezwładniająco. Twarda, wygadana Sakura nie miała pojęcia co z siebie wydusić. „Cześć” byłoby chyba zbyt nonszalanckie i luźne. Pomyślmy, pomyślmy… slang gangsterski… „Joł”?

Jestem idiotką.

W tym czasie pupil Sasuke Uchihy zdołał pogodzić się z moją obecnością, a jego obiektem zainteresowania natychmiast stała się piłka. Z kilkoma charchotami radości zaczął gruntownie badać ów przedmiot, potrącając go łapą. Uśmiechnęłam się cierpko na ten widok. No cóż, sytuacja była dość nietypowa. Żadne z nas nie odezwało się słowem, więc, aby wybrnąć z tego godnie, postanowiłam zająć uwagę psem.

Tyle, że jego właściciel mi na to nie pozwolił.

 - Co robisz z tą piłką? – zapytał melancholijnie i zaciągnął się papierosem.

 Zmarszczyłam brwi.

 - Eee… co mogę robić z piłką? Chyba idę grać, wiesz?

Brawo! Pogratulowałam sobie w skrytości ducha, napełniając się zdawkowaną ilością hartu. Po raz kolejny chłopak sprawiał wrażenie zdezorientowanego, ale tylko na ułamek sekundy. Potem na jego twarzy wyrysowało się coś, co wyraźnie uświadamiało mi pewne rzeczy. Wyglądało to tak jakbym w mniemaniu tego typa była sparaliżowaną niewiastą na wózku inwalidzkim, która właśnie obwieściła, że idzie pokopać do piłki.

 - Coś nie tak? – zagaiłam, odrobinę zbyt dociekliwie.

Z ust Sasuke wypłynęła chmurka dymu, zmierzając prosto na mnie. Znów zakrztusiłam się nieznośnym smrodem.

 - Hej!

Nie odpowiedział.

Uroczy piesek – dojrzały wilczur – przystanął nieopodal, zajmując się sprawami fizjologicznymi. Czy coś jeszcze może uczynić ten moment bardziej upokarzającym? Ej! Właściwie… przygotowuję się na rozmowę z Sasuke Uchihą, czyż nie? Może najlepiej byłoby załatwić to tutaj, gdy dumny łobuz raczył do mnie przemówić.

 - S-Sasuke…

Sasuke Uchiha zaczął odchodzić. Gapiłam się na niego, zupełnie oniemiała. Chłopak bez słowa pożegnania, czy też choćby udzielenia odpowiedzi na ówczesne pytanie ponowił marsz i zaczął znikać w mroku.

Prychnęłam – głośno, tak żeby dobiegło to jego uszu. Na pewno nie będę go ścigać, niczym profesorowa fizyka blisko terminów zdawania. Załatwię to jutro. Z większą werwą i stanowczością. Chwyciłam do rąk piłkę z obawy, że wilczur po skończeniu swoich spraw znów zechce się nią pobawić.

Lepiej skupię się na treningach.

Na razie jedyne co przerażało mnie w Sasuke Uchihe, to jego okropnie bezczelny sposób lekceważenia innych i kretyńskie zagrywki.

Następnego dnia obudził się we mnie wewnętrzy radar na klasowego łobuza. Odtrąciłam od siebie wszelakie zbyteczne środki ostrożni i wykorzystywałam każdą nadarzającą się okazję, by złapać kontakt z Sasuke Uchihą – wzrokowy, ten na migi, ostatecznie zaczęłam do niego przemawiać, ale efekt zawsze był taki sam.

Na kilku lekcjach celowo przyglądałam się mu znad ramienia. Natarczywie i intensywnie, tak aby podchwycił moje spojrzenie i odwzajemnił je. Oczywiście kompletnie mnie „zaskoczył”, lekceważąc ów zagrywki. Drugi poziom gry polegał na skomunikowaniu się z nim za pomocą gestów. W czasie trwania piątej przerwy, dziwnym trafem Ino i Temari rozpłynęły się wśród tumanu uczniów, a Sasuke Uchiha wręcz iskrzył na moim celowniku. Ruchem palca zachęciłam go do współpracy. Gest miał prosty przekaz: „Chodź no tutaj do mnie!”. Albo chłopak nie potrafił go prawidłowo zinterpretować, albo odwrót na pięcie i ewakuacja były kolejnym przejawem jego podłej natury. Stawiałam raczej na tą drugą opcję. Dziwne, nie?

Plan awaryjny – nie tyle planowany od samego początku, co wprowadzony pod koniec zajęć, kiedy wszystkie inne nadzieje prysły jak bańka mydlana - polegał na rozmowie. Tak! Nie pozbędzie się mnie, choćby nie wiem co! Nie jestem głupiutką blondynką, która ze strachu, lub zauroczenia postanowi wziąć wszystko na swoje barki.

Praca jest w s p ó l n a!

 - Idźcie beze mnie – powiedziałam do Temari, gdy obie standardowo czekały pośrodku szkolnego dziedzińca. Zawsze zajmowały pozycję przy rozwidleniu ścieżek. Jedna z nich prowadziła na boisko, zaś druga wiodła do skupiska ławek. – Mam coś do załatwienia z panią Cherron. Próbuję namówić ją do zmiany tematu – dodałam naprędce.

Oszukanie Temari nie należało do prostych czynów, ale… lata praktyki sprawiły, że mogłam zwać się swego rodzaju mistrzem w sztuce kłamania. Dziewczyna przypatrywała się mi nieprzekonana, ale ostatecznie wybąkała:

 - Jak chcesz. Do zobaczenia po weekendzie.

Ino niezbyt ochoczo przyjęła do siebie tą informację.

 - Jak to nie idzie z nami? Sakura, przecież…

 - Rany, opanuj się, kobieto. Sakura idzie tylko do nauczycielki.

 - Po co?

 - W sprawie referatu – wyszczerzyłam się. – Nie czekajcie na mnie, bo dyskusje z panią Cherron nie trwają krótko.

 - Chcesz słownik? – zapytała Temari.

 - Hę? Słownik?

Przyjaciółka ściągnąwszy plecak, zaczęła go pobieżnie plądrować. W końcu, po dwóch sekundach oczekiwań, w jej ręku znalazła się drobniusieńka, potwornie gruba książka ze złotymi wygrawerowanymi literami na przodzie.

 - Łap! – zawołała na mnie, a ja bez wyczucia zdołałam uchwycić słownik, który parę razy był na granicy upadku.

 - Francuski? – przeczytałam na głos kawałek tekstu.

 - Co się tak gapisz? Cherron jest początkująca jeśli chodzi o francuski. Jestem pewna, że zna tylko kilka podstawowych zwrotów, którymi chełpi się na każdej lekcji. Naucz się prędko zdania „Czy może pani zmienić temat referatu?”. Szczęka jej opadnie, mało tego, poprosi cię o przetłumaczenie. Cha! To byłoby świetne.

 - Yyy… dziękuję?

 - Nie zrobisz tego – stwierdziła z założonymi rękoma. Ach, zbyt dobrze mnie znała. Uśmiechnęłam się ponuro, ale mimo wszystko trzymałam kurczowo książeczkę. Może przyda mi się przy którymś spotkaniu z francuską. O! Albo zaskoczę Sasuke Uchihe! Lubię, kiedy jest zdezorientowany. Rzadko można widywać jakąkolwiek ekspresję na jego twarzyczce.

 - Może jednak się skuszę – oznajmiłam.

Temari puściła mi perskie oko i pociągnęła protestującą Yamanakę w stronę szkolnych bram. Śledziłam wzrokiem ich sylwetki, póki nie zostały pochłonięte przez rój przeszczęśliwych uczniów. Racja, nadszedł weekend. Wcale nie pogardziłabym gdyby w ciągu tych dwóch dni udało mi się wspólnie z Sasuke zakończyć ten żałosny raban z wypracowaniem. Nie miałam żadnych planów, ponadto preferowałabym ulotnić się z domu ze względu na Hanę i przyjaciółki, które jak zwykle zgromadzi w swoim pokoiczku.

Westchnęłam przeciągle, ulokowałam się milimetr od szklanych drzwi wejściowych i ukradkowo raz po raz zaglądałam do środka. Pomijając fakt, że dostęp do obrazu za szybą utrudniały mi wyraźne odbite palce osobników, w korytarzu dostrzegłam mój cel, który w butach wyjściowych na stopach i narzuconej na barki czarnej skurzanej kurtce był przyszykowany do wyjścia.

Gwałtownie uchowałam się za ścianą, po czym odczekawszy chwilę, postanowiłam udoskonalić kryjówkę, zmieniając ją w szkolny filar. Rozpoczęłam obserwację. Sasuke Uchiha opuścił budynek, zatrzymał się przed kilkoma stopniami wiodącymi na dziedziniec, lustrując otoczenie. Nie stresowałam się. Nawet jeżeli udałoby mu się mnie zauważyć, zacznę blefować do upadłego, aż któraś z wersji okaże się tą najbardziej wiarygodną. Ze szkoły wyszło jeszcze kilku uczniów. Grupka pierwszorocznych ominęła chłopaka szerokim łukiem, jak gdyby wokół niego zacieśniała się blokująca dostęp tarcza. Ukuło mnie to. Tak! Poczułam żal. Prawdopodobnie będąc na jego miejscu nie zdołałabym zachować zimnej krwi. Przyglądałam się mu, usiłując zrozumieć dlaczego samowolnie skazał się na takie traktowanie. Dlaczego jest tak obojętnie nastawiony do niechęci względem jego osoby, która swoją drogą szerzy się po terenie całego liceum.?

Czekałam kilka minut - nawałnica uczniów w końcu się przerzedziła i teraz na dziedzińcu znajdowała się zaledwie jedna osoba, przygotowująca rower do podróży. Na moje szczęście Sasuke Uchiha stał nieruchomo. Właśnie szykowałam się mentalnie do pierwszego ruchu, gdy zupełnie nieoczekiwanie jadowity wzrok chłopaka padł na mnie. Efekt był wręcz identyczny w porównaniu do naszych wcześniejszych spotkań. Spięłam się jak struna gitary, a moje wielkie plany improwizacji obróciły się wniwecz pod ciężarem tego przeszywającego spojrzenia.

Odwrócił się. No kto by pomyślał? Byłam gotowa mu pogratulować tak wyszukanych sposobów na unikanie mnie.

Sasuke Uchiha dwoma krokami pokonał stopnie, a w miejscu rozgałęzienia dróg obrał kurs na szkolne bramy. Zanim dotarło do mnie, że nogi niosą mnie w pogoni za nim, niczym cień, zdążyłam dostrzec jak sięga do kieszeni i wyciąga ekwipunek przetrwania. No jasne! Nałogowe pragnienie najwidoczniej paliło go od środka po paru odwykowych lekcjach.

Zdeterminowana postanowiłam podążyć za nim. Każdy ruch robiłam bez jakiejkolwiek dyskretności i chłopak ponad wszelką wątpliwość już dawno zrozumiał, że go śledzę. Trudno! Ze mną nie będzie tak łatwo.

 - Hej, poczekaj! – zawołałam, gdy oboje przekroczyliśmy teren szkoły. Sasuke Uchiha spojrzawszy na mnie przelotnie, ponowił chód, kierując się wzdłuż otaczających szkołę krat.

Puściłam się za nim.

 - Musimy porozmawiać!

 - Nie mamy o czym rozmawiać – bąknął pod nosem i nie byłam do końca pewna czy dobrze usłyszałam. Przynajmniej mamy jakieś postępy. Czym zasłużyłam sobie na poświęcenie chwili uwagi?

 - Owszem mamy! – Uporczywie maszerowałam za nim. – Dla twojej wiadomości, za trzy miesiące mamy oddać wypracowanie. Zrobione wspólnie, niestety.

Nie zareagował.

 - Hej! Mówię do ciebie!

Co za nadęty, dumny, arogancji typ!

 - Rozumiem, że pracę mam napisać sama i poinformować o tym pannę Cherron, tak? – użyłam więcej stanowczości. Bezskutecznie.

Stopniowo przestawałam się dziwić dlaczego wybrał samotność. Chyba dla dobra swoich dawnych znajomych. Tak czy owak jego postawa wzbudziła w moim środku konkretną dozę wściekłości. Wiedziona ową emocją żwawym ruchem sięgnęłam po spoczywający nieopodal kamień wielkością dorównujący monecie,  po czym zamachnęłam się i cisnęłam przedmiotem wprzód.

Łup!

Trafiony!

Kamień celnie drasnął typa w plecy. Czułam, że stąpam po cienkim lodzie, ale udowadnianie mu mojej zaciętości sprawiło mi niemałą frajdę. Ekscytacja pomieszana z rozzłoszczeniem stworzyła śmiertelną kompozycję, dlatego chwilę później, kiedy Sasuke Uchiha wciąż nie wykazywał chęci do współpracy, tylko stał niczym kołek, pędem pokonałam dzielący nas dystans i mocno szarpnęłam go za ramię.

Chciałam zmusić go do kontaktu wzrokowego.

Chciałam, żeby na mnie spojrzał.

I ostatnim co ujrzałam były jego oczy. Zdziwione, niedowierzające moim czynom.

 - Nie łudź się, że napiszę to sama… - wycedziłam, lecz raptem jakaś potężna siła zepchnęła mnie w tył. Kraty otaczające naszą szkołę boleśnie wbiły mi się w plecy. Stęknęłam cicho, a kiedy uchyliłam jedną powiekę, moje upragnione czarne ślepia przeszywały mnie swoją buchającą agresją. Potrzebowałam chwili. Dopiero po czasie pojęłam, że Sasuke Uchiha oplótł moją szyję i zamknął mocnym uciskiem jednej dłoni. Instynkt natychmiast spróbował odeprzeć atak. Zdezorientowana i nie do końca świadoma powagi sytuacji chwyciłam oburącz jego nadgarstek.

Chłopak pochylił się nade mną i wyszeptał z nutą jadu:

 - Jeżeli tak ci zależy – zgoda. Spotkamy się we wtorek w szkolnej bibliotece, po lekcjach.

Zaczynało brakować mi tchu. Musiałam ochłonąć. To wydarzyło się zbyt szybko, szok nader gwałtownie we mnie uderzył. Spróbowałam coś wykrztusić, ale Sasuke Uchiha nie wyglądał jakby zbierał się do odejścia. Wpatrywał się we mnie, wciąż podduszając.

Zaczynałam rozumieć przed czym ostrzegała mnie Ino.

Kątem oka zerkałam w obie strony, szukając ratunku. Nagle zaludniona uliczka przed naszym licem stała się zupełnie opustoszała, a w okolicy nie dopatrzyłam się żywego ducha. Zaklęłam w myślach i kiedy chciałam już zdać się na litość, depresyjnymi działaniami prosząc o uwolnienie, Sasuke Uchiha jednym susem odsunął się ode mnie na dystans paru solidnych metrów.

Z szeroko rozwartymi oczyma momentalnie zabrałam się za rozmasowywanie karku i wchłanianie potrzebnych ilości powietrza. Nadal czułam na sobie jego wzrok. Czułam jak stoi i bez wzruszenia lustruje swoją ofiarę.

Zakasłałam. Było to sto razy gorsze uczucie niż dym papierosowy drażniący moje nozdrza.

Chłopak najwyraźniej znał każdą moją najskrytszą myśl, bo kiedy podniosłam wzrok w ręku trzymał już opakowanie, wynurzając z niego jedną sztukę.

 - Bądź bardziej rozważna – Zmierzył mnie pogardliwym wzrokiem. – Następnym razem słuchaj swoich koleżaneczek.

Odszczeknęłabym się, na pewno! Dumna i porywcza część mojej natury często wyłazi na wierzch, lecz teraz… Teraz musiałam zmierzyć się z szokiem i własnym lękiem. Wprawdzie powinnam była się tego spodziewać, a jednak Sasuke Uchiha tym razem zakończył swoje nużące, lekceważące zagrywki. Tym razem istotę zamkniętych w sobie emocji zademonstrował w czynach.

Dyszałam ciężko podążając wzrokiem za jego sylwetką.

Omal mnie nie udusił, i co? I kontynuuje wyprawę do domu jak gdyby nigdy nic. Opadłam na kolana, ciężko wzdychając. Szyja piekła mnie niemiłosiernie i byłam już niemal pewna, że niedługo światło dziennie ujrzą pierwsze czerwone smugi.

On miał rację.

Powinnam była wysłuchać moich „koleżaneczek”. Tyle że…

Jakaś część mnie w owym momencie przestała postrzegać go jako niepotrafiącego kontrolować własnej agresji typa. Ujrzała w nim coś więcej. Choć nie była do końca pewna „co”.

*Mais non – [franc.] Ależ nie.

*N'est-ce pas? – [franc.] Czyż nie?

*Ce n`est pas possible – [franc.] To niemożliwe.

*Tragédie – [franc.] Tragedia

*Non – [franc.] Nie

*Oui – [franc.] Tak

Od autorki: Ta dam! Rozdział drugi już za mną. Zdziwieni? Ja też. Ciężko jest wpleść w opowiadanie dumnego Sasuke Uchihe z mangi, a co dopiero jego odsłonę jako szkolnego łobuza. Ostatecznie chyba nie wyszło najgorzej, nee? Ostrzegam, że mogą wystąpić błędy. Tylko pobieżnie przewertowałam cały rozdział. W końcu Wielkanoc.

Trochę późno wyskakuję z życzeniami, ale nie miałam do tego głowy.

Wesołych Świąt i smacznego jajka wszystkim czytelnikom! <3

Dziękuję wam i pozdrawiam cieplutko! :)