1# Ciemna gwiazda

Miałam w planach pewną niedorzeczność, a dziesiątki wątpliwości kotłowało mi się w głowie niczym bulgocząca lawa. Potrzebna była jeszcze chwilka, ażeby doszło do kolejnej erupcji, a zaowocowaniu tej procedurze skutecznie pomagała moja młodsza siostrzyczka. Stała przede mną z chytrym uśmieszkiem i wyłożonymi przed siebie rękoma. Jej dwa blond kucyki stykające się niemalże u czubka głowy, podskakiwały ilekroć zanurzałam dłoń w kieszeni.

 - Sto jenów! – powiedziałam.

 - Nie, nie, nie! Moje milczenie jest warte o wiele więcej!

 - Sto jenów to i tak zbyt wiele. Dla twojej wiadomości, płacę za milczenie przed mamą. To nic wielkiego. Tym bardziej, że potrzebuję tego na długi czas.

 - Dwieście jenów to cena standardowa – poinstruowała mnie, podczas gdy ja z drgającą w akcie irytacji brwią, przeszukiwałam opustoszałe dziury w bluzie. – Za to mogę obiecać, że podałaś mi kolację, a potem zajęłaś się jakimś głupim, nudnym filmem dla osób takich jak ty. Jeśli dorzucisz pięćdziesiąt jenów, obiecuję, że będę trzymała gębę na kłódkę przez najbliższe trzy tygodnie.

 - Mogę ci dać najwyżej sto osiemdziesiąt – Poczułam w kieszeniach szelest banknotów i z westchnięciem ulgi zaprezentowałam je Hanie. Dziewczynka z piskiem wzięła je do rąk i zaczęła wesoło się kołysać.

 - Ale i tak chcę moje pięćdziesiąt jenów – zaznaczyła.

 - Dopłacę ci później. Muszę mieć pewność, że mnie nie oszukasz, szatanie!

 - Umowa stoi! Ja i Emi zamówimy sobie pizzę! Urządzimy przyjęcie dla zwierzaków, co ty na to? – zwróciła się do leżącego bezwiednie u jej stóp pluszowego królika. Tak, w tej rodzinie każdy ma własne, szaleńcze obsesje. Hana niezłomnie wierzy, iż wszelkie pluszaki mają w swoim wnętrzu uwięzioną duszyczkę, którą zdoła wyzwolić okazując im miłość i zrozumienie. Ja? Ja zabrałam się za sport, z którym dotąd nie miałam do czynienia. Wprawdzie wczorajszego wieczoru wyciągnęłam z Googli parę piłkarskim pojęć, ale ponadto reszta była dla mnie enigmą.

Jeszcze niedawno rozumiałam czym tak naprawdę jest spalony, dzisiaj na nowo potrzebowałam dobitnej instrukcji działania tej zasady.

 - Okej! – Hana śmignęła do pokoju z Emi w ręku. – Możesz już sobie iść. Obiecuję, że nic nie powiem, ale jutro w drodze do szkoły kupisz mi słodycze za te pieniądze, zgoda?

 - Jesteś podłą, wredną diablicą, wiesz o tym?

 - Tylko dla ciebie! Masz szczęście, że mama spędzi całą noc w pracy i lepiej się nie buntuj, bo jej wszystko powiem! Tylko ktoś taki jak ty może wymykać się w nocy na… boisko! – roześmiała się.

Najrozsądniejszym posunięciem jest ignorowania głupoty. Wzięłam więc piłkę pod pachę, naciągnęłam bluzę i przeczesałam włosy. Gdy moja sylwetka mignęła przed mosiężnym lustrem, tuż obok drzwi wyjściowych, musiałam niestety stwierdzić, że nie wyglądałam zniewalająco, ani seksowanie, jak to miała w zwyczaju określać wszystko Ino. Bluzę dopadłam ponad rok temu na wyprzedaży. Wtedy jej granatowy odcień był żywy i intensywny, teraz wyraźnie się sprał. Obcisłe spodnie kupiłam bodajże tego samego dnia i od niecałego miesiące wyraźnie sygnalizowały mi, iż czas najwyższy podarować im emeryturę. Tyle, że ja nie chciałam! Były idealne, a Ino stwierdziła nawet, że są o niebo lepsze od mojej kolekcji dresów. Mruknęłam do siebie zadowolona, przeglądając się. Obcisłe spodnie i szeroka bluza z kapturem naprawdę były interesującym zestawieniem. Tylko moje włosy nie współgrały z resztą ekwipunku. Były różowe (!), solidnie rozwichrzone i z ledwością sięgały ramion.

Mój zapał nieco przygasnął. Były chwile, kiedy obraźliwe, acz możliwie najdelikatniejsze uwagi Ino miałam zupełnie gdzieś, ale zdarzały się dni, w których krążyły po moim umyśle i katowały poczucie własnej wartości.

Wyszłam na bruk z nieciekawą miną i jednym celem. Stania się piłkarką, o ile takie określenie w ogóle bytowało w słowniku.  Mama od śmierci ojca bez przerwy prawi mi, abym znalazła sobie hobby, pasję, której będę w stanie oddać całe swoje serce. Zerknęłam na utarganą, miejscami powleczoną zaschniętym błotem piłkę.

Nie, tego absolutnie nie obdarzałam stuprocentową miłością mojego serca.

Właściwie był to czysty przypadek. Któregoś dnia matka zmusiła mnie do opanowania chaosu na strychu i takim sposobem do moich rączek dostała się piłka. Piłka, którą niegdyś podbijam razem z ojcem, będąc w wieku Hany. Jako dziesięciolatka szczytem radości był dla mnie wspólnie spędzony wieczór w ogrodzie przed domem i hałaśliwy mecz z tatą, który przyprawiał Mebuki Haruno o ból głowy. Było jeszcze kilka innych powodów, lecz zanim rozpoczęłam gruntowną analizę, przed moimi oczyma stanęło wejście do parku.

Izumo było drobnym miasteczkiem, które bardziej schylało się ku statusowi wsi. W zanadrzu posiadało zaledwie dwa boiska do gry w piłkę nożną. Jedno należało do mojego liceum i o tej porze dostęp do niego był już niemożliwy, drugie usytuowane było niecałe piętnaście minut drogi od mojego domu. Należało niegdyś do szkoły, która przez bankructwo została zburzona, a w jej miejsce stanęła hurtownia. Miejsce najwidoczniej jest przeklęte, bo nowy budynek skończył tak samo, jak pierwszy. Teraz była to tylko opustoszała rudera.

Nie byłam strachajłą. Nie byłam tchórzem, ani osobą, która z łatwością daje sobą pomiatać, o nie! Miałam porywisty temperament i silny charakter, jednak park, który musiałam pokonać od zawsze mnie przerażał. Bowiem był to najstraszniejszy odcinek trasy, jaki trzeba było przejść, żeby dostać się na upragnione boisko. Nie, absolutnie się na niego nie uskarżałam! Ta miejscówka w Izumo w dzień aż raziła różnorodnością barw i wirujących płatków kwiatów wiśni, które niesione wiatrem przepełniały teren parku. Nie najchętniej wybierano się tu wieczorem. Teraz różowiutkie drzewa wyglądały jak przerażające widma. Nie mogłam ścierpieć różowego, ani nic co choć trochę podlegało słowu słodkość, ale kwiaty wiśni natychmiast kojarzyłam z własnym imieniem i mimo iż w żaden sposób nie podkreślało ono mojej osobowości potrafiłam je zaakceptować, razem z sentymentem do różowych płatków.

Piękno… Czyż nie to miałam opisać na wypracowaniu dla pokręconej japonko-francuski, której wyraźnie brakowało piątej klepki? Tak, pani Cherron zdecydowanie miała zbyt wielką obsesję na punkcie ludzkiej wrażliwości i uczuć, przez co uczniom często trafiały się kiepskie tematy.

Byłam ciekawa jutrzejszego dnia i oceny jaką uzyskam z wypracowania. Tym razem zastosowałam się do jej metod, choć przyszło mi to z trudem.

Gdy znalazłam się w samym środku parku usiłowałam przekierować myśli na byle jaki tor, który odwlekłby mnie od ociekającego grozą otoczenia. Ławki naprawdę wyglądały jak demony, nie mówiąc już o dziwnym ułożeniu pomiętoszonych pni drzew, przypominających szatańskie ślepia.

Cisnęłam piłkę przed swoimi stopami, zaczynając nią podkopywać. Póki co cała procedura szła mi dość mizernie, nogi niezbyt taktowanie i profesjonalnie naprzemiennie uderzały w przedmiot, usiłując mimo wszystko utrzymać go blisko siebie. Musiałam przyznać, że wcale nie odczuwałam, iż wykonuję coś, co jest moim powołaniem. W żyłach nie było nawet krzty adrenaliny, a serce łomotało tylko ze względu na straszliwy, otaczający mnie rejon. Ale…

Pora działać.

Pora znaleźć powód, dla którego będę oddychać. Żyć dla… czegoś, w czym będę mogła się udoskonalać. Coś bardziej wyszukanego niż regułki z fizyki i uczuciowe referaty dla pani Cherron. Coś, co będę chciała praktykować i ulepszać.

Dlaczego… Dlaczego to nie mogłaby być właśnie piłka nożna?

Po raz kolejny spojrzałam na okrągły przedmiot, turlający się wprzód. Mogłam tylko sobie wyobrażać ferwor, jaki odczuwają piłkarze podczas meczu typu „Wszystko, albo nic.” Piłka nożna to sport dla zaciętych, zdeterminowanych i silnych charakterów. To sport dla człowieka, którym ja pragnęłam być. Był jeszcze mój tata. Uwielbiał nożną. Może nie spełniał się w tej dyscyplinie jako zawodnik, ale był obecny podczas każdego emitowanego w telewizji meczu. Jeżeli istnieje miejsce w niebiosach, gdzie gromadzą się wszyscy umarli i rejestrują stamtąd nasze ruchy, czyż nie sprawiłoby mu przyjemności oderwanie się od całego niebańskiego ambarasu i obejrzenie czegoś, z czym nie ma styczności. Meczu. Meczu, w którym gra jego własna córka?

Ta myśl zawsze dodawała mi otuchy. Teraz sprawiła, że straszliwe zjawy i iluzje, jakie tworzyła moja przerażona wyobraźnia przestały się dla mnie liczyć. Przyśpieszyłam. Nie przez lęk, ani obawę przed goniącymi mnie nocnymi stworkami. Chciałam się sprawdzić. Zobaczyć ile radości poczuję na boisku, kopiąc piłkę, celując do bramki i trenując celność. Niestety, nie mogłam odwlekać nieuniknionego. Prędzej czy później będę musiała udobruchać Ino, lub Naruto i poprosić o ich pomoc. Nie przejdę rekrutacji grając sama ze sobą.

Nagle usłyszałam szczeknięcie psa. Z przestrachem podskoczyłam w miejscu, a piłka uciekła sprzed moich nóg i poturlała się do przodu. Niewiele myśląc, popędziłam za nią, potykając się wielokrotnie na wyboistym deptaku.

 - Muszę jeszcze wiele popracować. Prawdziwy piłkarz nie pozwoliłby ci uciec – szepnęłam zażenowana własnym zachowaniem, schylając się po okrągły przedmiot. Kiedy dźwignęłam się ku górze, z piłką pod pachą i krzywą miną, serce omal mi nie stanęło, a żołądek się skurczył.

Kilkadziesiąt metrów przede mną stała pogrążona w mroku sylwetka. Na moje nieszczęście nie docierało do niej nawet światło pobliskiej latarni. Sakura, nie bądź straszkiem! upomniałam samą siebie nie odwracając wzroku od postaci i gruntownie odnotowując wzrokiem każdy jej najmniejszy ruch. Intruz zaczął sunąć wprzód – na mnie. Czekałam cierpliwie, aż wejdzie w światło latarni, a kiedy oczekiwanie dobiegło końca, narodziły się we mnie mieszane uczucia. Pani Cherron bez cienia wątpliwości nazwałaby to uczuciowym zamieszaniem, lub dogłębnym mętlikiem. W każdym razie napięcie wcale nie ustąpiło, nawet jeżeli poznałam tożsamość postaci.

Sasuke Uchiha maszerował przed siebie jak gdyby nigdy nic. W lewej dłoni trzymał smycz, ale jej koniec tracił się w ciemnościach i nigdzie nie mogłam dostrzec zwierzaka. Prawą dłoń przykładał z papierosem do ust, zaciągnął się, strzepnął fety na deptak, po czym z jego buzi wydobył się intensywny kłąb dymu.

Jak można palić to świństwo? Przez analizę jego zachowania dotarło do mnie, że stoję nieruchomo, niezbyt dyskretnie się na niego gapiąc. Sasuke Uchiha zauważył mnie i na moment również się zatrzymał. Teraz dzielił nas dystans kilku metrów, a czarne ślepia przenikały mnie na wskroś, zupełnie niewzruszone. Na Boga! Omal nie dostałam zawału, a ten hultaj spoglądał na mnie bez krzty zainteresowania.

Tylko on był zdolny do nocnej wyprawy z psem. Człowiek o zdrowych zmysłach siedzi teraz w swoim mieszkanku, grzejąc tyłek na miękkim fotelu, zapatrzony w telewizję i horror, który jest emitowany. Tego mogłam się spodziewać. Sasuke Uchiha był spod ciemniej gwiazdy. Wiecznie sam, z lekko przymrużonymi powiekami, które sprawiały, że wciąż wydawał się być o coś wściekły. Miał na swoim koncie kilka bójek i mniej poważnych potyczek. Nasłuchałam się już tryliona plotek na jego temat, spośród których zapewne niewiele zgadzało się z prawdą. Podobno jest członkiem mafii, nienawidzi swojej rodziny i pochodzenia, przez niego ze szkoły wypisał się kiedyś jeden uczeń, a na dywaniku u dyrektorki obecny był niezliczoną ilość razy i zawsze głównym powodem ambarasu była bijatyka.

Nawet najtwardszemu piłkarzowi po plecach przebiegłyby ciarki, gdyby znajdował się na moim miejscu. Halo! Jak mogłam czuć się bezpiecznie w towarzystwie takiego człowieka? Przełknęłam ślinę i korzystając z pozorów, zrobiłam najbardziej zaciętą minę na jaką było mnie stać.

Była bowiem jeszcze jedna pogłoska, która właśnie sprawiała, że traciłam grunt pod nogami.

Sasuke Uchiha uderzył dziewczynę.

Moją przyjaciółkę.

Nie obawiałam się go. Trochę mnie przerażał, ale zdążyłam na wszelki wypadek odnotować w głowie kilka ciosów karate i kung-fu, które dla zabawy praktykowałam z siostrą. Nie liczyło się dla mnie, że była to wersja dla pięcioletnich dzieciaków. W tym przypadku byłam wdzięczna, że znam przynajmniej jeden, skuteczny ruch.

On zresztą wyglądał jak seryjny zabójca. Czarne, dopasowane spodnie, luźna podkoszulka i dwa olbrzymie mięśnie na ramionach, które napinały się, gdy zwierzę mocniej pociągnęło za smycz.

Przybrałam zacięty wyraz twarzy, poprawiłam włosy, które nieposkromione zdawały się nie mieć styczności ze szczotką od dawien dawna. Chciałam jak najbardziej godnie i dumnie wyminąć Sasuke Uchihe, ale… Szczęka opadła mi na ziemię, widząc jak zakręca w uliczkę, rzucając mi krótkie spojrzenie.

Hę?

Kiedy chłopak został połknięty przez mrok nie mogłam się powstrzymać i chwyciłam kawałek koszuli, przytykając go do nosa. Nawet nie zdążyłam się spocić, do diabła! Poza tym wokół mnie roznosił się swąd malinowych perfum mamy.

Sasuke Uchiha był idiotą. Pewnie zastanawiał się, czy przy okazji nie udzielić mi darmowej lekcji o wyprawach nastolatek do parku pogrążonego przez mrok. Bez cienia wątpliwości zajęcia byłby bardzo pouczające i dostarczyły wrażeń zniechęcających na całe życie. Westchnęłam. Przynajmniej jego obecność odwróciła moją uwagę i resztę trasy przebyłam bez obaw dotyczących ataku wiśniowych widm, lub diabelskich oczu, czających się w drzewnych pniach. 

- Kretynko! Jak mogłaś to zrobić?

 - Mówiłam ci wczoraj, że idę.

 - Sądziłam, że to żart!

 - Czy ja wyglądałam wtedy na taką, która żartuje?

 - Ale to boisko…

 - Pani Yamanaka, pani Haruno – Ino zastygła w bezruchu, gdy nad naszymi uszami rozległ się aksamitny głos pani Cherron. Wyprostowałam się z przygnębieniem. Ławka przyjaciółki była tuż obok mnie, po lewej stronie, dlatego zawsze, gdy potrzebowałyśmy wdać się w dyskusję, należało porządnie narazić swój kręgosłup i ściszyć głos. Tym razem niestety nie zauważyłyśmy kiedy nauczycielka przestała się zachwycać jednym z widniejących w podręczniku obrazem, namalowanym przez francuskiego artystę. Kobieta zerknęła na nas spod byka. – Macie coś do powiedzenie na temat pana Charles’a-Joseph Natoire, czy wolicie podzielić się z nami tematem tej zażartej dyskusji?

Charles… kto? Prędko zabrałam się do działania i wbiłam wzrok w stronę podręcznika.

 - Namalował obraz „Toaleta Psyche” w… tysiąc siedemset trzydziestym piątym roku.

 - Merci beaucoup*, z całym szacunkiem, panno Haruno, ale uczniowie te informacje mają podane tuż pod nosem. Może oświecisz nas czymś nowym?

Ma pani paskudnie sztuczny akcent?

Obraz szanownego pana Charles’a nie jest w zakresie naszego materiału i wertujemy go gruntownie tylko ze względu na pochodzenie pani męża?

Mogłabym tak powiedzieć! W zasadzie miałam na to wręcz palącą chęć, ale wygarnąć prawdę w oczy osobie o wyższym statusie społecznym nie przyniesie żadnych skutków i na dobitkę skończy się dywanikiem u dyrektorki. Jednak pani Cherron naprawdę potrzebowała ostrego bodźca, który uzmysłowiłby jej co nieco. Kobiecina niedawno wyszła za czarującego francuza, który na kilka lat przyleciał do Japonii, aby skontrolować jeden ze swoich tysięcy banków, rozmieszczonych po całym świecie. Z tego względu zainteresował naszą nauczycielkę językiem francuskim. W rezultacie cierpią uczniowie, zmuszeni wysłuchiwać tyrad o idealnym mężu, a także kaleczącego francuskiego, jakim sporadycznie zaszczyca nas nauczycielka. 

Przesłałyśmy sobie wzajemnie z Ino spojrzenia mówiące: „Następnym razem bądźmy ostrożniejsze”, po czym Yamanaka dorzuciła jeszcze wzrok: „Powrócimy do tej rozmowy”, żywcem wyciągnięty z kolekcji mojej mamy.

Pani Cherron wreszcie przestała się na mnie gapić. Jej szmaragdowe oczy wywróciły się teatralnie, a sama ich właścicielka przesadnie westchnęła, prostując się. Oczy całej klasy spoczywały na mnie.

 - W takim razie powrócimy później do pana Natoire. Powiedzcie mi za to, z jakim słowem kojarzą wam się obrazy? Cała sztuka?

 - Talent! – zaproponował ktoś z tyłów, prawdopodobnie TenTen.

Nauczycielka klasnęła zadowolona, ale po jej minie odczytałam, że nie było to słowo, które krąży w chorej, japońsko-francuskiej główce.

 - Coś jeszcze?

 - Piękno – odezwał się głos. Głos, który znałam, ale doprawdy rzadko byłam nim zaszczycana. Także reszta klasy najwyraźniej nie mogła wyjść z podziwu, że właśnie teraz rozległ się po klasie. Dziesiątki par oczu momentalnie śmignęły na osobnika siedzącego za mną. Korciło mnie, ale musiałam pozostać niezłomna. To byłoby zbyt natarczywe, gdybym bezpośrednio odwróciła się w tył i zaczęła taksować go wzrokiem. Poza tym widok pani Cherron był równie ciekawy.

Biedna kobieta stała z rozdziawioną buzią, nie mogąc uwierzyć, że do lekcji włączył się klasowy hultaj. Nawet jej złocisto brązowe loki zdawały się nabrać objętości. W końcu nauczycielka zebrała się w sobie i wydusiła:

 - T-tak, dokładnie o to mi chodziło.

 - Takie były tematy naszych wypracować. Zdaję mi się, że tym sposobem chciała pani do nich nawiązać – odparł. Chłodno, bez cienia emocji w głosie. Sasuke Uchihe brakowało tego, czym miłośnikiem była panna Cherron. Uczuć. Tym razem nie mogłam przezwyciężyć mojej ciekawości i możliwe dyskretnie zerknęłam na chłopaka znad ramienia. 

Nieodmieniona twarz. Bez wyrazu. Pusta i blada. Oczy chłopaka było lekko podkrążone, a on sam wyglądał, jak gdyby szczytem jego marzeń była ewakuacja z tego miejsca. Spojrzał na mnie. Prawdopodobnie wyczuł moje zainteresowanie. Z początku chciałam pokazać mu, że nie jestem jedną z tych dziewczyn, a nawet chłopców, którzy uciekają w popłochu na jego widok i unikają kontaktów wzrokowych, lecz potem niespodziewanie przestałam się skupiać na pierwotnym celu. Spoglądałam w oczy. Dwie, czarne czeluści, których kolorystyka przypominała odrobinę asfalt. Swoim mrożącym krew w żyłach spojrzeniem Sasuke Uchiha najwyraźniej chciał mi zasygnalizować, abym zajęła się swoimi sprawami i przestała na niego gapić.

Moją uwagę odwróciła panna Cherron, która śpiesznie zjawiła się przy biurku i postawiwszy na nim swoją smolistą teczkę, sięgnęła po plik kartek A4 z oznaczonym numerem naszej klasy.

 - Pan Uchiha ma rację – powiedziała nauczycielskim, rzeczowym tonem. – Mam wasze wypracowania i jak zwykle znalazło się kilka perełek, które w żaden sposób mnie nie zachwyciły. Dommage*! Będę musiała zastosować się do moich poprzednich metod.

Ino wzdrygnęła się i natychmiast pobladła.

 - Co jest? – syknęłam na nią.

Przez chwilę milczała, obserwując jak nauczycielka wnikliwie przegląda referaty, szukając zapewne swoich „perełek”, dopiero po paru dłużących się sekundach, Ino delikatnie przechyliła się w moją stronę, nie spuszczając wzroku z nauczycielki.

 - Teraz wybierze osoby do pracy grupowej. Nie pamiętasz zeszłego roku?

 - Ach, rzeczywiście – oświeciło mnie.

Wówczas owymi perełkami okazali się być Sasuke Uchiha i chłopak, którego imienia nawet nie zdołałam poznać. To on był postacią z plotek, która wypisała się z powodu współpracy z… n i m.

 - W grupie siła, nieprawdaż? – roześmiała się pani Cherron. Ostatecznie wyłowiła dwie prace i nie ukrywając zniesmaczenia, przyjrzała się widniejącym w nagłówku nazwiskom.

 - Panie Uchiha…

Klasa zastygła.

 - Po raz kolejny nie wykazał pan się zasobem słownictwa, ani odrobiną wyobraźni. Niestety nie załapał się pan na pozytywną ocenę. Piękno! Tak rozległy temat! Można napisać tyle refleksji… Piękno współczesne, piękno w rozmaitych epokach. Istota piękna! W zeszłym roku udało się panu zaliczyć najważniejszą pracę z pomocą jednego ucznia. Wierzę, że tegoroczna praca grupowa przyniesie jakieś skutki! – nauczycielka naukowo uniosła rękę do góry, niczym Einstein, który właśnie wpadł na odkrycie życia. – I panna Haruno…

Zamarłam.

Miałam dziesięcioletnią siostrę, więc mogłam wybaczyć sobie tą głupią nadzieję, że być może w klasie przesiaduje jeszcze jedna osoba o tym samym nazwisko. Hej, hej! Wprawdzie referat pisałam w trakcie „babskich ploteczek”, jeśli można to tak nazwać. Ino zajmowała się wówczas swoimi paznokciami u stóp, a ja gmerałam w szafie w poszukiwaniu jakiegoś sportowego stroju, który choć odrobinę będzie kojarzył się z piłką nożną. Mimo wszystko pisałam szczerze…

 - W zeszłym roku cudem uniknęła pani pracy grupowej. Teraz nie mogłam tego wybaczyć. Pani teoria piękna jest zbyt prosta. Nie ma w niej nic… spektakularnego, nic nie zmusza też do refleksji… To nudna, jednostronicowa praca, dlatego uznałam, że powinna pani popracować z panem Uchihą. Po lekcjach proszę zgłosić się do mnie. Omówimy termin i temat pracy.

Klasa znów gapiła się tylko na mnie. Może niewielka część przelotnie zwróciła uwagę na Sasuke Uchihe, zaintrygowana jego reakcją, ale potem bez cienia wątpliwości wbili wzrok w moje plecy i… gapili się. Nawet nie śmiałam spoglądać na „wspólnika” przez ramię.

Ino wyglądała jakby w jej głowie trąbił donośny alarm. Patrzyła na mnie ze współczuciem, ale w jej oczach tliła się również histeria.

Po pomieszczeniu zaczęły rozbiegać się wstrętne szepty, słowa ulgi i głośniejsze uwagi odnośnie naszego nieszczęścia.

Pani Cherron pokręciła głową z politowaniem.

 - Silence! s'il vous plaît*! Wracamy do ocen pozostałych. Proszę tu podejść. Możecie zapoznać się z waszymi wynikami. Tam, gdzie znalazłam odrobinę miejsca napisałam wszystkie zastrzeżenia. Dla was… - tu znacząco wskazała palcem na mnie i Sasuke Uchihe. – Dla was zastrzeżenia przyszykowałam w główce. Poznacie je po lekcjach. A teraz omówmy regułkę piękna… - głos pani Cherron w mojej głowie począł milknąć.

Klasa poderwała się z miejsc i w rozmaitych tempach zaczęła zmierzać do biurka. Klasowe kujony śmigały tak, że ledwie byłam w stanie ich dostrzec. Inni pędzili mniej zażarcie, zaś osoby mieszczące się w granicach ocen miernych w ogóle nie ruszyły się z miejsca. Tylko niektórzy zostali zachęceni przez przyjaciół.

Najchętniej grzmotnęłabym czołem o ławkę, ale wiedząc, że mój wspólnik przesiaduje tuż za mną, byłoby to niegrzeczne.

Ino kucnęła obok mojej ławki. W klasie panował zamęt.

 - Zaraz do ciebie wrócę. Rozmowę z boiskiem odłożymy na później, ale wiedz, że ci tego nie zapomnę.

Zawaliłam referat, mama mnie poszatkuje. Mało tego! Jestem zmuszona napisać kolejny i to bynajmniej nie z osobą, która jest do tego odpowiednia.

*Merci beaucoup – (franc.)Dziękuję bardzo.   

*Dommage – (franc.) Szkoda.

* Silence! s'il vous plait – (franc.) Proszę o ciszę.

Od autorki: Witajcie. No więc, rozpoczynam przygodę z nowym blogiem. I wy również. Początek jest być może… zwykły, ale prowadzi to do zupełnie innych wydarzeń. W ogóle to jestem w szoku, że tak mi ufacie (xD). Nawet nie zaczęłam pisać, a tu już widnieje ponad 10 obserwatorów. Jeeej! Dziękuję wam bardzo, nawet nie wiecie ile radości mi to sprawiło. Pisałam z prawdziwą przyjemnością. Zastrzegam też, że jako, iż nie znam w pełni kultury japońskiej, chociaż wielokrotnie czytałam o ich życiu szkolnym i edukacji, wiele rzeczy może nie do końca się zgadzać i będzie to raczej taka mieszanka. Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

Dziękuję za wsparcie i do następnej!