19# Wyjątkowo niebezpieczny świat

Gdy brak człowiekowi świadomości, trudno czegokolwiek żałować. Wszystko we mnie było wyłączone i przez moment wkurzałam się, że natura nie skonstruowała nas inaczej. Co stoi na przeszkodzie, żebym słuchała, oglądała, czuła i wąchała, nie rozpamiętując przeszłości? Gdybym - na przykład - dostała godzinę do wykorzystania, godzinę do przeżycia, bez poczucia winy, bez smutku, bez żałości, potraktowałabym to jak krótki epizod na pocieszenie przed najściem prawdziwych myśli. Dla sprostowania: chciałabym przez tą godzinę w ogóle nie wiedzieć, czego należy żałować.

 - Obudziłaś się - usłyszałam na wstępie zachrypły i cichy głos mamy. – Dzięki Bogu. Jesteś.

Po pierwszym mrugnięciu ujrzałam ją jak przez jednorazówkę. Drugie dało mi wyraźniejszy obraz, ale to trzecie pokazało prawdziwe obliczę matki. Te z zaszklonymi oczami i ulgą, która eksplodowała jej w sercu i odbiła się na twarzy.

 - Jestem w szpitalu? - spytałam nieelegancko czymś co w jednej połowie było szeptem, a w drugiej rzężeniem umierającego. Mama ścisnęła moją dłoń i wyszeptała coś na pocieszenie. Trzymaj się? Wyrażała się dość niezrozumiale. - Mamo - zawołałam ją, ponieważ wypatrywała czegoś za sobą.

 - Trzymaj się, perełko.

Spróbowałam poruszyć wolną ręką. Gdy w końcu to zrobiłam, nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Ból rozsadził mi głowę dopiero wtedy, kiedy ostrożnie usiadłam.

 - Jak się czujesz? - Mama z powrotem na mnie spojrzała. - Jak twoja ręka?

 - Moja ręka? - Nieufnie ją obejrzałam. Wyglądała w porządku. Nie oszpeciło ją nawet drobne zadrapanie.

 - Nie ta - odparła mama, głośno wzdychając.

Wtedy postanowiłam unieść drugą, ale przeszkodziły mi równocześnie dwie rzeczy: upomnienie matki i nagły, obezwładniający ból.

 - Ałć! Co jest...?

 - Podobno uderzyłaś nią o drzwi. Bez obaw. Masz tylko trochę potłuczone kości. Dzięki Bogu, nie jest złamana.

 - Dzięki Bogu? - Zaskoczona, obejrzałam ramię. Było ugięte w łokciu i skrępowane temblakiem. Wystającą dłoń trzymała mama i czułam jak gładzi kciukiem moje knykcie. - Ożeż… - Po tym odkryciu lepiej było się obmacać. I już na policzku odnalazłam niegroźnych rozmiarów plaster. Oprócz tego, reszta wyglądała przyzwoicie. - Czy to… Czy coś jeszcze? Czekaj! Co z Temari? Co z Sanadą? Gdzie jest Sasuke? - Nerwowo powiodłam wzrokiem po sali. - Widziałaś Sasuke? Czy Temari i Sanada…

 - Tutaj jestem - odezwał się głos tak znajomy, że oczy zaszły mi łzami. Temari stała w progu i wyglądała jak kupka nieszczęścia. Oczy miała podkrążone, ale dostałam od niej w miarę wiarygodny uśmiech. Odpowiedziałam tym samym, gapiąc się na warstwy bandaży, owijające jej głowę. - Wyglądasz jak uosobienie nędzy i rozpaczy - powiedziała. Na końcu języka miałam dla niej podobną opinię. - Tylko mi tu nie becz. I nie martw się na zapas. Nic poważnego się nie stało. Sanada ma tylko kilka siniaków, a ja cudem uniknęłam wstrząśnienia mózgu, bla, bla. W wozie wystarczy wymienić tylko tylne drzwi. No tak. Ty dostałaś od losu największego kopniaka. - Temari obeszła łóżko i, nachyliwszy się, skromnie położyła dłoń na moich plecach. - Cieszę się, że nic ci nie jest.

 - Nie do końca “nic”. - Westchnęłam.

 - Perełko. To tylko dwa, ewentualnie trzy tygodnie. Poradzisz sobie. Niektórzy w ogóle nie mają ręki albo są zupełnie sparaliżowani. - Mama ostrzegła mnie przedsmakiem swojego wykładu, jeśli zaraz nie skończę narzekać.

 - Dobrze, już dobrze. Tem, co z Sanadą?

Temari się wyprostowała.

 - Żyje.

 - Ale gdzie jest?

 - Na korytarzu.

 - Ogólnie masz dzisiaj całkiem sporo gości - stwierdziła mama. A jej ton, plus oszczędzenie światu przezwiska “perełko”, podpowiedziały mi, że nie była tym faktem zachwycona. - Cóż, Itachi mówił, że znasz tych wszystkich ludzi.

Wymieniłam z Tem spojrzenia. Jej oczy uświadomiły mi, że dokładnie wie, o czym mowa.

 - Dlaczego ich nie wpuścimy? - zapytałam. - W ogóle, gdzie Hana?

 - W szkole. Jest południe, córciu. Przywiozę ją tutaj do ciebie jak skończy zajęcia, dobrze? A teraz… - zaczęła uroczyście i nagle wzięła mnie w ramiona. Oczywiście się nie opierałam. Potrzebowałam takiego śmiałego gestu, żeby zacisnąć oczy i ten jeden, ostatni raz wyobrazić sobie, jak tragicznie może czuć się Sasuke. - Teraz wpuszczę do ciebie tych ludzi, okay? - szeptała mi do ucha. - Chyba, że nie masz ochoty się z nimi spotykać.

Delikatnie się od niej oderwałam.

 - Ale kto to jest? Ja nic nie wiem.

 - Emm… twoi nauczyciele. Albo tak dobrze radzisz sobie z nauką albo umiesz zwracać na siebie uwagę. W każdym razie byli zaniepokojeni wypadkiem. Jest jeszcze Itachi. Ma dla ciebie jakąś wiadomość od swojego brata… Patrz, wyleciało mi z głowy jego imię…

 - Sasuke - przerwałam jej, odrobinę rozdrażniona. Wstyd mi się zrobiło, że matka nie orientowała się, jak brzmi imię chłopaka, z którym “perełka” zdążyła już pójść do łóżka. - Nazywa się Sasuke - oznajmiłam. Niechże zapadnie tej kobiecie w pamięci.

 - Jasne, Sasuke. Rozumiem. Nie mógł dzisiaj przyjść i podobno Itachi ma od niego coś do przekazania. Och, dopiero niedawno dowiedziałam się, że kumpluje się z twoim nauczycielem. Rany. Poczekam na korytarzu, perełko. Oni tu z tobą porozmawiają. To trochę dziwne, więc… mogłabyś mi potem opowiedzieć, o co chodziło? Wszyscy naraz się zebrali. Ja… poczekam, perełko… Będę na korytarzu.

 - Mamo! - Złapałam jej rękę, zanim zdążyła ją wyślizgnąć spod mojej. Mama zamarła w pozycji na wpół siedzącej, na wpół stojącej, aż wreszcie zdecydowała się usiąść z powrotem. - Proszę cię, odpocznij - powiedziałam łagodnie. - Po pierwsze: seplenisz. Po drugie: ile już tutaj jesteś? Wyglądasz, jakbyś nie spała co najmniej tydzień. Wróć do domu, prześpij się i przyjedź po południu z Haną. Ja w tym czasie dowiem się o co chodzi i obiecuję, że zdam ci relacje.

Mama nie zdawała się przekonana.

 - Jest jeszcze ten chłopak. Mam z nim do porozmawiania.

 - Sasuke? - Przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny (tak zakładam) moje serce biło z niezmienną i poprawną szybkością. Kiedy więc raptem pobudziła je ogromna nadzieja, wystraszyłam się, że zaraz połamie mi żebra, wyskakując z piersi.

 - Sasuke tutaj nie ma - odparła beznamiętnie mama. Widocznie nie zauważyła pozytywnej energii, którą naładował mnie własny domysł.

Błędny domysł.

 - Pani Haruno mówi o Sanadzie - wyjaśniła Tem. - Dostał już niezły opieprz i ma całkowity zakaz kontaktów z tobą.

 - Co?

Matka tylko fuknęła, gdy popatrzyłam na nią wielkimi oczami. Potem jeszcze przez dziesięć minut alarmowała, aby nie przyszło mi do głowy łamać nowych reguł. Według niej Sanada był tym rodzajem młodego człowieka, który pojawia się w komediach jako niemożliwe tępy i niesprawiedliwie przystojny cwaniaczek. Temari uważała, że jej teoria nie mija się z prawdą, dlatego mama twardo postanowiła sobie, że nie wpuści Kirisame do środka.

Gdy odwiedził mnie pan doktor, przez otwarte drzwi mogłam pooglądać sobie jak Sanada domaga się naszego spotkania. Jeden, jedyny raz złapaliśmy kontakt wzrokowy i w skutek tego wybuchła prawdziwa awantura.

 - Sakura, Sakura, przepraszam! - wołał. - Przepraszam, nie chciałem! Słyszysz? Tak bardzo, bardzo mi przykro!

Posyłałam mu przeróżne uśmiechy. Najpierw szerokie, aby wiedział, że za nic go nie obwiniam. Potem pomyślałam sobie, że w gruncie rzeczy mam go za co obwiniać, więc te uśmiechy jakby przygasły. Koniec końców uznałam, że w tamtym momencie, gdy szukaliśmy Sasuke, każdy z nas był porządnie wyprowadzony z równowagi. Dodatkowo Tem stłukła serce Sanady na kwaśnie jabłko. Jasne.

 - Nic się nie stało. Naprawdę nie mam ci tego za złe - odpowiedziałam, lecz nie byłam pewna, czy mógł mnie usłyszeć. W tej chwili zgarnęła go pyzata i niezbyt sympatyczna z twarzy pielęgniarka. Mama na dobrą sprawę zatrzasnęła drzwi, rozpoczynając maglowanie doktora. Dopiero, kiedy przeżyłam szok, dowiadując się, że spędziłam tu już półtorej dnia; że jako jedyna z trójki osób, biorących udział w wypadku nie zostałam wypisana i - na dokładkę - że muszę zostać tutaj jeszcze jedną noc, wyczerpana mama pożegnała mnie całusem w czoło i obiecała, że wróci jeszcze dziś.

Drzwi pozostały zamknięte. Temari rozsiadła się na drugim, wolnym łóżku w sali, a ja obracałam w palcach rurkę od kroplówki.

Milczenie trwało może pięć sekund, nie więcej:

 - Możesz mi wyjaśnić, dlaczego moja matka użyła dziś słowa „nauczyciele”, twierdząc, że są moimi odwiedzającymi?

 - Pokręcona sprawa - odmruknęła.

  - To znaczy?

 - Ja sama się w tym gubię.

 - To znaczy? – zżymnęłam się.

 - Grupa wsparcia, Cherron, Shepherd, brat Sasuke, operacja… Cholera, zaraz wysadzi mi głowę. Nieźle się wkopałaś. Wydaje mi się jednak, że ze szczegółami lepiej zapoznasz się, jeśli w tej chwili otworzę drzwi i wpuszczę tu wszystkie bestie. – Temari szybkim krokiem skierowała się do wyjścia. Na krótko przed punktem kulminacyjnym, rzuciła na mnie okiem, upewniając się, że nie mam żadnych przeciwskazań. – No to zaczynamy zabawę – burknęła następnie.

Drzwi otworzyły się na oścież.

Tem, jedną nogą w sali, drugą na holu, powiedziała coś niezrozumiale do moich odwiedzających i nonszalanckim krokiem wróciła na wolne łózko.

 - Sakura! – usłyszałam kobiecie zawodzenie, które ciągnęło się dalej, tyle że w języki francuskim. Panna Cherron wkroczyła do pokoju, skulona i przeokropnie blada. Kiedy przez chwilę zamarła na tle białych ścian, pomyślałam, że kolor jej cery niczym się nie wyróżnia. Nawet objętość złocistych loków przestała zadziwiać. Włosy kobiety zdawały się dzielić z nią smutek. - Un cadeau, pour les ennuis que je t' ai causés - wybełkotała, kładąc na pościeli pakunek. Wzięłam go do ręki, czekając aż przetłumaczy. – To prezent w ramach przeprosin.

 - A-ale… - Byłam wstrząśnięta. – Za co miałaby mnie pani przepraszać?

 - I co jest w środku? – zaciekawiła się Tem.  

Ku memu niezadowoleniu, pani Cherron sprytnie uniknęła wyjaśnień, skupiając się na pytaniu Tem – w tym przypadku zupełnie zbędnym.

 - Przygotowałam kulki ryżowe. Oczywiście możesz się poczęstować!

Temari oblizała górną wargę i kazała mi rozpakować prezent.

 - Zapomnij! Chcę wiedzieć, dlaczego w ogóle go dostałam!

 - W ramach przeprosi…

 - Przeprosin za co? – naciskałam.

W tym momencie nasze oczy zaczęły świdrować nauczycielkę.

 - To w końcu ja wciągnęłam cię do świata Sasuke, n'est-ce pas? – odpowiedziała westchnieniem. – To ja zgodziłam się poświęcić jedną uczennicę dla dobra sprawy, ale, prawdę mówiąc, z góry zakładałam, że to zakończy się porażką. Fakt, z całej klasy ty najlepiej nadawałaś się do tego zadania. Wydawało mi się, że nie czujesz do pana Uchihy niechęci ani tym bardziej strachu, jak znacząca większość uczniów. Nie wiedziałam jednak, że to tak tragicznie się skończy. Nie sądziłam, że wy rzeczywiście…

 - Zakochacie cię? – dokończyła za nią Temari, odbierając mi pakunek. Nie protestowałam, skupiona na wyznaniach nauczycielki.

Właśnie przyznawała rację mojej przyjaciółce.

 - Dlatego uważa to pani za tragiczne zakończenie? – spytałam.

 - Miłość nigdy nie była i nie będzie tragiczna, moja droga. Być może miłość bierze się znikąd, ale ma powód, by zacząć „znikąd” trafiać akurat do ciebie. Dlatego nie ją uważam za tragiczne zakończenie, lecz ten wypadek… a nawet poprzedni.

Temari zmarszczyła czoło.

 - Poprzedni?

 - Mówi pani o Kyomachi?

 - Sasuke opowiedział jak byłaś o krok od śmierci. Wtedy porządnie się wkurzył na nas wszystkich za to, że wkopaliśmy do jego świata niewinną dziewczynę – wytłumaczyła, spuszczając głowę ze wstydu. Poklepałam brzeg łóżka, ponieważ zanosiło się na dłuższą opowieść. Panna Cherron usiadła, ale nie przestała czuć się skrępowana. – On tak to nazywał. Jego świat. Mówił, że każdy człowiek ma swój, ale jego jest wyjątkowo niebezpieczny. Zakazał nam kogokolwiek tam wprowadzać.

 - A wy go nie posłuchaliście – stwierdziła Temari, dojadając pierwszą kulkę ryżową. 

- Czyli w grupie wsparcia jest pani… od samego początku? – zwróciłam się do nauczycieli.

 - Jeśli początkiem nazywasz wasz referat, to tak. Pan Shepherd, nauczyciel angielsko, zapoznał mnie z sytuacją Sasuke przed swoją roczną przerwą w nauce. Teraz, kiedy wrócił, sama zainteresowałam się sprawą, obserwując jak chłopak izoluje się od reszty uczniów. Zrobiło mi się go żal. Grupa wsparcia nie jest niczym oficjalnym ani poważnym. Sanada kiedyś żartobliwie nas tak nazwał i się przyjęło. – Uśmiechnęła się na to wspomnienie.

 - Nas, czyli…?

 - Mnie, pana Shepherda, pana Uchihę – starszego brata Sasuke oraz Sanadę. Jego już poznaliście, prawda? W sumie to do dziś nie wiem dlaczego zgodził się pomóc. Wszędzie go pełno.

 - Wszędzie tam, gdzie nie trzeba – powiedziała Tem.

Nauczycielka się roześmiała, ale trwało to dosłownie moment. Potem zaczęła bezczelnie się na mnie gapić, a minę zrobiła tak poważną, że mimowolnie przypomniałam sobie lekcje o obrazie Charles’a-Joseph Natoire, kiedy dostałyśmy z Ino naganę za nieuwagę. 

 - Przyszłam… Właściwie wszyscy przyszliśmy tutaj, aby powiedzieć ci coś ważnego.

 - Słucham – odparłam, odrobinę zaniepokojona.

 - Pan Uchiha napomknął ci, że nadawałabyś się do grupy wsparcia, ale po tych wszystkich nieprzyjemnych sytuacjach, sprawa stała się dla nas jasna. Przepraszamy cię z całego serca… za wszystko. Ja przepraszam cię za to, że kazałam ci napisać wypracowanie o miłości, mimo że twoje poprzednie – o pięknie – zasługiwało na przyzwoitą ocenę. Wciągnęliśmy cię do świata Sasuke, licząc, że jak się chłopaczysko zakocha, to przestanie zadręczać się przeszłością. Ktoś kiedyś powiedział, że w przeszłość można zaglądać, jednak nie wolno się jej przyglądać. Sasuke przyglądał się jej w nieskończoność. Za wcześnie zmusiliśmy go do kontaktów z nową osobą. On jeszcze się nie otrząsnął. Popełniliśmy błąd, a te wszystkie wypadki i zagrożenia…

 - Dość – przerwałam jej, i to dość niegrzecznie. Byłam jednak zadowolona, że mój głos był wyprany z fałszywych uprzejmości. – Wiem, co chce pani powiedzieć i nie zgadzam się na to…

Cherron nie odezwała się słowem, mogła tylko dalej się na mnie gapić.

 - Gdzie jest pan Shepherd i… pan Uchiha? – Itachi złoiłby mi tyłek za ten postarzający zwrot grzecznościowy, ale w obecności nauczycielki musiałam się do tego zmusić. – Dlaczego nie weszli z panią?

 - Uznali, że ja klarowniej ci to wyjaśnię. Mieli się pojawić dopiero po tym jak…

 - Dość – powtórzyłam. – Załamujące mnie.

 - Słucham?

 - Ożeż, coś się dzieje. – Temari otarła resztki ryżu z kącików ust, a potem odłożyła pakunek na stolik dla pacjentów. – Sakura?

Wyskoczyłam z łóżka, wbijając sobie do łba, że  1) od teraz muszę ostrożnie obchodzić się z lewym ramieniem, 2) pamiętać o temblaku, 3) jak najszybciej opieprzyć największych durniów świata.

Temari pęknie z dumy.     

Nie śpieszyłam się, idąc holem. Stawiałam twarde, zdecydowane kroki i wolałam raczej ostrzec innych, że dopadło mnie wahanie nastroju. W sumie faktycznie nie wiedziałam czy lepiej parsknąć śmiechem, czy zatrzymać się w rozkroku i wywrzeszczeć mój sprzeciw.

Ostatecznie odstawiłam interesujący misz-masz. Znalazłszy Itachiego i Cala, najpierw odpowiednio się ustawiłam, aż wreszcie powiedziałam:

 - Robiąc to, co dopiero planujecie zrobić, otwarcie i beznadziejnie przyznajecie Sasuke racje. A Sasuke nie ma racji.

Obaj panowanie zajadali się zupkami błyskawicznymi w bufecie. Shepherd, wielce zdziwiony, jakbym stawiła się tutaj okalana najgorętszym ogniem, z siorbnięciem wessał do buzi wystający makaron, a Itachi – oaza absurdalnego spokoju, do której miałam ochotę splunąć – odsunął swoją porcję z taką elegancją, że na dobrą sprawę mógłby zjawić się tutaj jakiś wystrojony kelner i to posprzątać.

 - Sakura Haruno – powiedział wolno. Jego oczy zrobiły się większe w chwili, kiedy ujrzał jak płoną moje.

W bufecie przebywało trzech pacjentów, plus jedna pielęgniarka, która świdrowała mnie, odkąd tylko wtargnęłam. Niestety odkrycie, że stałam się tutaj atrakcją potrafiło onieśmielić, nieważne jak silnymi emocjami byłam wiedziona. Zaczęłam więc wpatrywać się we własne buty, przynajmniej myślałam, że właśnie tak to się skończy; że ujrzę jedynie czubki stóp i zbiorę się w sobie, aby mówić dalej. Podłoga była jednak tak cudownie wypolerowała, że w sumie posłużyła mi za lustro.

Oczywiście nie przedstawiono mi ładnych widoków. Włosy miałam rozczochrane, twarz osłabioną głodem i zmęczeniem. Tem nie przesadziła mówiąc, że uosabiam nędzę i rozpacz. Przydałby mi się prysznic.

 - Możesz kontynuować – nakłaniał Itachi.

To właśnie wtedy, podnosząc wzrok, parsknęłam śmiechem z idealnym stosunkiem drwiny i wyczerpania.

 - Metody waszej grupy wsparcia są kompletnie do dupy. Co zamierzacie osiągnąć, wykluczając mnie z wyjątkowo niebezpiecznego świata Sasuke? Myślicie, że po tym wszystkim on poczuje się lepiej? Bzdura! Dla waszej wiadomości zdążyłam zakochać się w nim bez pamięci, a niedawno dowiedziałam się, że jest to odwzajemniane. Pozwalając Sasuke trzymać mnie na dystans po tym wypadku, udowadniacie mu, że coś jest nie tak. Dzięki wam siedzi pewnie na dupie w swoim pokoju, możliwe, że słucha muzyki ze Shreka, ale to tylko możliwe. Pewne jest natomiast to, że myśli o strasznych rzeczach. Myśli o tym, że naprawdę sprowadza na innych śmierć. Myśli, idiota, że na szczęście nie ogarnął tego za późno. Myśli, idiota, że mnie uratował! Ale wiecie co ja wam powiem? – Zrobiłam sobie krótką przerwę, żeby złapać oddech, no i przy okazji dosiąść się do tych durniów, bo moje przedstawienie na stojaka robiło zbyt wielką furorę. – Ja już usycham z tęsknoty – poskarżyłam się zrzędliwie. – Już zaczynam odczuwać ten okropny smutek. Zaraz po przebudzeniu dotarło do mnie, że Sasuke tu nie ma i że go nie będzie. Podkreślę to od razu: nie zamierzam dostosować się do tego, co ustaliliście między sobą. Będę zakochiwać się w nim nawet bardziej i zrobię wszystko, żeby i on nawet bardziej się we mnie zakochiwał.  Nie pozwolę mu obwiniać się za ten wypadek i tak ja wy, wpieprzać gównianą chemię i udawać, że nie ma sprawy. Macie moje słowo.

Cal przełknął makaron po minucie milczenia. Itachi zrobił minę do podejrzliwej pielęgniarki, jakoś dając jej do zrozumienia, że mój występ doczekał się końca.

 - Gdybym był wredny, doniósłbym Tsunade, że znieważasz nauczyciela – oznajmił Shepherd. -  Tsunade jest jednak wredniejsza od kogokolwiek, dlatego wyjątkowo przymknę na to oko.

 - Świetnie. – Uśmiechnęłam się fałszywie. – Tylko tyle macie do powiedzenia… szanowni państwo?

 - W sumie to nie… Heorine. Jestem ciekaw, dlaczego Sasuke miałby słuchać piosenki ze Shreka. To jakaś metafora?

 - Ja od początku żywiłem wobec ciebie wielkie nadzieje – odezwał się Itachi, udając, że spekulacje Cala do niego nie docierają.

 - A co to ma niby znaczyć? – spytałam.

 - To ma oznaczać mniej więcej tyle, że byliśmy zmuszeni brutalnie wykorzystać pannę Cherron do przekazania tej wiadomości. Jesteś tylko nastolatką. Niewinną, słodką osiemnastką, która może pożądać jakiegoś bardziej zdrowego na umyśle typa. Innymi słowy: daliśmy ci wybór.

Mrugnęłam szybko oczami, przekonana, że wkrótce te słowa zrobią mi z mózgu pobojowisko.

Oczywiście. Wybór.

No jasne, że tak.

 - Dobra, dobra. Ale ja ciągle chce wiedzieć, co z waszym love story mają wspólnego ogry? – Cal puścił mi oko i popatrzył na mnie przebiegle.

Przedtem wślizgnęłam się na krzesło obok Itachiego i teraz odczułam, jak bezbłędny był ten wybór. Shepherd siedział po drugiej stronie stolika, więc gdy przekręciłam całe ciało w kierunku kosmicznego bogacza, skupiając na nim całą uwagę, mogłam jednocześnie poudawać sobie, że pana filozofa tutaj nie ma.

Kiedyś porównałam Itachiego do Sanady. Sądziłam, że kosmiczny bogacz jest chodzącą, doroślejszą wizją Kirisame. Dziś nagle zmieniłam własne poglądy. Nonszalancja Cala i jego przebiegłe, chabrowe oczy działały na mnie jak czerwień na byka. A to przy Sanadzie-toreadorze wypuszczano mnie na corridę.

 - Kontynuuj – warknęłam na Itachiego.

Zanim się do tego zabrał, ostrzegł Calvina szybkim ruchem brwi.   

 - Mogłaś zrezygnować ze sprawy i dojść do wniosku, że zadawanie się z moim bratem naprawdę jest szkodliwe – ciągnął. – Mogłaś też wparować tu, płonąć z wściekłości, wyzwać nas od głupców i oznajmić, że to, co robimy, nie ma najmniejszego sensu. Spodziewałem się tej drugiej reakcji i jestem teraz przeszczęśliwy, bo, cholera, nie zawiodłaś mnie, dziewczyno.

 - Och, okay. – Pochlebiło mi to. Poczułam się prawie tak dalece przeszczęśliwa, co Itachi. Poczułam również ulgę, wiedząc, że żadne z nich nie porzuca obranej ścieżki. 

 - Poza tym – wtrącił Cal, patrząc na mój temblak – jeśli znowu stanie ci się jakaś krzywda, nie będziemy czuć się aż tak winni, jak w tym momencie. Od dziś sama się na to wszystko piszesz.

Kąciki moich ust zdradziły, że tłumię śmiech. Nie oznaczało to jednak, że napad gniewu został na dobre stłamszony. Teraz skupiłam się na odczuwaniu zdziwienia. Dziwiło mnie zaangażowanie panny Cherron i Cala. Ogólnie dziwił mnie cały skład grupy wsparcia. Inna sprawa, że nadal nie było dla mnie jasne, czy jestem już jej częścią.

 - Czyli przyłączysz się do nas? – spytał Itachi. Chyba potrafił czytać w myślach. – Pomożesz nam uczynić wyjątkowo niebezpieczny świat Sasuke, najbezpieczniejszą przystanią pod słońcem?

Mężczyźni patrzyli na mnie z ciekawością. Gdy w tej chwili głębiej zastanowiłam się nad tym całym „przekleństwem”, sprawa wydała mi się irracjonalna. Przestałam nagle rozumieć, czemu kilka dni temu przeszyło mnie zimne ostrze strachu z powodu tego, że kontakt z Sasuke rzeczywiście może okazać się śmiertelny.  

 - Oczywiście. – Zacisnęłam pięści i postawiłam je na stole. Niech wszyscy dobrze się przyjrzą; niech wiedzą, na co jestem gotowa.

Calvin nader długo mi się przypatrywał. Odpłacałam się tym samym, dopóki nie opadł na oparcie, kołysząc się tylko na dwóch tylnych odnóżach krzesła. Powiedział:

 - A nie mówiłem.

 - Mówiłeś, mówiłeś. – Itachi wytarł kąciki ust serwetką. – Ale proszę bardzo. Masz teraz chwilę dla siebie, żeby nacieszyć się słodkim zwycięstwem. Pominę fakt, że zachowujesz się nieodpowiednio na oczach swojej uczennicy, jednak tylko dlatego, byś nie miał popsutej zabawy.

Cal z wrażenia rozdziawił buzię, a przednie nogi krzesła momentalnie zaryły o podłogę.

 - To Heroine obrażała nasz sposób myślenia. Mówiła, że jesteśmy do dupy!

 - Nie powiedziałam tak o… was. – Nie wiedziałam już czy powinnam wyrażać się bardziej uprzejmie. Liczba mnoga była jednak mniej szkodliwa od bezpośredniego „ty”, które kieruję do nauczyciela.

Nagle ktoś złapał moją zdrową rękę, podniósł ją i ucałował wierzch. Wystraszyłam się z głośnym jękiem.

 - Proszę pani! – Pielęgniarka, która dyskutowała zażarcie z jakąś pacjentką na koniec okazała zniecierpliwienie.

 - Przepraszam – szepnęłam, piorunując Sanadę spojrzeniem. Za nic w świecie nie chciał uwolnić mojej ręki. – Co ty tu robisz? – szeptałam już do samego końca. – Przecież zabrała cię mama!

 - Natrętne babsko. – Westchnął.

Szarpnęłam ręką, ale i tak jej nie puścił.

 - Chcesz uszkodzić mi drugą?

 - Nie. Chcę ci tylko powiedzieć, że bardzo, bardzo mi przykro. Przez swoje złamane serce omal was nie zabiłem. – Nisko się przede mną ukłonił. Zauważyłam rozcięcie na policzku, ale nie maskował tego żaden plaster, tak jak w moim przypadku. – Chcę powiedzieć jeszcze jedno.

 - Najpierw spocznij. – Cal przesiadł się na drugie krzesło, żeby zrobić mu miejsce. – No dalej, młody.

 - Nie powinno mnie dziwić, że się znacie, prawda? – Zrobiłam minę cierpiętnika.

 - Bardziej niżbym chciał. – Mówiąc to, Sanada specjalnie odchrząknął. Widocznie chciał podroczyć się z nauczycielem, tyle że on nie przejął się tym w żadnej mierze. – Wybacz, stary. – Ożeż, zdążyłam pomyśleć. – Muszę to oświadczyć na stojąco, obsypując jej rękę rozkosznymi całusami.

 - To ja może niewinnie przypomnę, że Sasuke jest typem zazdrośnika – mruknął Itachi.

 - Ja natomiast niewinnie przypomnę, że Sasuke ma włączone emo mode i udaje, że na całym bożym świecie nie ma nic tak mało interesującego jak Sakura Haruno.

 - Podobno słucha piosenek ze Shreka – przypomniał Cal.

A wystarczyło nie kłapać jadaczką.

 - To dziwny zbieg okoliczności, że o tym wspominasz, czy Sasuke naprawdę nucił przy tobie „Accidentaly in love”? – zapytał i chwilowo stracił mną zainteresowanie. Warunki były więc korzystane do ucieczki z ciasnych objęć, oceniła moja ręka. Problem w tym, że mózg tak jakby również stracił zainteresowanie czymkolwiek, co nie wiązało się z piosenką – moim przepisem na dobry seks.

 - Osobiście nie słyszałem – rzekł Cal. – Sasuke śpiewa?

Sanada wzruszył ramionami.

 - Nuci, a raczej mruczy. Jak to emo.

Ciekawe.

 - Chyba miałeś coś do powodzenia – zagadałam Kirisame, żeby ani on, ani Cal nie drążyli tematu. – Słucham.

Moja dłoń drgnęła, kiedy dostała następnego buziaka.

 - Sasuke zazdrośnik – zaśpiewał cicho Itachi.

 - Emo mode – zemścił się Sanada. Chwilę później przestąpił z nogi na nogę i powiódł po nas wzrokiem. – Mogę… już? Czy macie coś do dodania?

Mężczyźni poddańczo opadli na oparcia krzeseł. 

 - Znakomicie. A zatem wysłuchaj mnie, Sakuro Haruno.

 - Okay.

 - Dwa dni temu, po przebudzeniu, byłem świecie przekonany, że to już niebo, a ja nie żyję. W sumie to nie było mi z tym aż tak źle, bo przynajmniej nikt nie skopie mi dupy za to, że wam też się dostało. Potem pomyślałem sobie: „Cholera! Zaciągnąłem do grobu piękną i wyjątkową kobietę!”. Jak już ogarnęłaś, nie było to oczywiście o tobie.

Moja brew niebezpiecznie się poruszyła.

 - Po tym jak okazało się, że wszyscy wyszli z tego cało, ale ty miałaś największego pecha, zrobiło mi się przeokropnie smutno. Nawet ból odrzucenia nie mógł się z tym równać. Nawet jeśli wiedziałem, że nie zachwycasz oryginalnością ani odwagą, polubiłem się, do diaska, Sakuro Haruno. Dawno temu Cal nadał ci przydomek Heroine. Uważam, że bezbarwne, szaro-bure osoby nie zasługują na jakiekolwiek przydomki i wygarnąłem mu to. Dziś popłakałem się w aucie kobiety o zielonych włosach – szalonej Livii. Kiedyś mi ją przedstawiałaś, ale nieważne. Ważne jest to, że się popłakałem! Spójrz, do teraz mam pewnie czerwone oczy! – Otarł kciukami skórę pod nimi, jakby kazał nam w ten sposób się nad nim zlitować. – Ważne jest również to, że poczułem tak dramatyczną potrzebę przeproszenia cię na kolanach, iż twoja jędzowata mamuśka i Livia pozwoliły mi iść. Potem stwierdziłem jednak, że przepraszanie na kolanach nie wchodzi w grę, to cię chociaż w dłoń ucałuję i wyjdę na dżentelmena. Ty jednak piekielnie mnie dzisiaj zaskoczyłaś. Otóż wbiegam do szpitala i już słyszę jak roznosi się twój głos. Podążam za nim, a słowa, które oświadczyłaś, sprawiły, że jest mi teraz podwójnie, może potrójnie, a może nawet po…ośmie głupio! Poośmie? – urwał, by podrapać się po głowie. – Okay, okay, przechodząc do sedna! To, co wykrzyczałaś tu tym dwóm nieudacznikom spowodowało, że tym razem pomyślałem: „A niech to! Omal nie zabiłem dwóch pięknych i wyjątkowych kobiet. Jednak dwóch, kurczę!”. Bo to właśnie czuję. Czuję, że źle cię oceniłam. Jesteś wyjątkowa, odważna i oryginalna. Jesteś typem osoby, z którymi uwielbiam się zadawać. I teraz wiem, że już wcześniej dostawałem takie sygnały, ale złe wrażenie, które wywarłaś na początku doprowadziło do tego, iż ignorowałem każdy z nich.

 - Iż? – Skrzywił się Cal.

 - Co tam „iż”! – zawołał Itachi. – Słyszałeś „poośmie”?

 - Zasługujesz na to, by być Heroine. By być bohaterką, która ocali Sasuke. – Patrzyłam Sanadzie w oczy, gdy do mnie mówił. Na samym początku monologu próbowałam po prostu ocenić, jak daleko zajdą sprawy; jak bardzo zamierza się ze mnie ponabijać. Prędko przekonałam się jednak, że jest mi tak samo poośmie głupio. Nie powinnam od razu zakładać, że chłopak, grając skruszonego, chce obrzucić mnie stertą szyderstw. – A więc przepraszam, Heroine – dodał, kończąc spicz ostatnim dygnięciem.

 - Niech będzie, niech będzie! – Korzystając z chwili nieuwagi, uwolniłam rękę. – Twoje heterochromiczne oczka naprawdę potrafią coś zdziałać.

 - Akurat. To moja poetycka dusza – podkreślił i skorzystał z krzesła, które zwolnił dla niego Cal. – Wracając do twoich cudownych słów. Brzmiało to tak, jakbyś miała plan.

To podejrzenie poruszyło Shepherda i Itachiego.

 - A masz? – zapytali.

Zanim do bufetu wtargnęła zdyszana pielęgniarka, ze złością informując koleżankę, że zaginęła pacjentka z różowymi włosami, zdążyłam przebiegle oświadczyć:

 - Oczywiście, że mam.

 - To co zamierzasz? – Sanadzie również udało się zdążyć.   

 - Chyba po prostu uratuję świat – powiedziałam.

Wieczór przyniósł ze sobą wiele niespodzianek, ale to środek nocy wywołał burzę uczuć – taką solidną burzę uczuć. Pioruny trzaskały jeden po drugim, a każdy odpowiadał za inną emocję. Najpierw, kiedy trwała jeszcze przysłowiowa „cisza”, musiałam uporać się z odwiedzającymi. Sanada siedział przy mnie tak długo, jak pozwalały na to pielęgniarki. Dwa razy, specjalnie dla niego, przedłużyły czas odwiedzin o piętnaście minut. Uważałam to za niepotrzebne. Bo właściwie dużo nie rozmawialiśmy. Sanada ciągle powtarzał, jak bardzo cieszy się, że wyszłam z tego cało. Przez cały ten dzień w ogóle nie zatroszczył się o Temari, choć ta od czasu do czasu wchodziła do pomieszczenia, pytając, czy czegoś mi nie przynieść.

Sanada po prostu na mnie patrzył.

Gdy już wreszcie wyproszono Kirisame, należało jeszcze odbyć krótki wywiad z Naruto i Kibą, którzy nie przestawali zadawać mi pytań. Oboje próbowali skojarzyć Sanadę, lecz zbytnio nie przysłuchiwałam się ich spekulacją, będąc jedną nogą w świecie snów. Natomiast Livia zapowiedziała przez telefon, że dzisiaj już nie zobaczę się z mamą, ponieważ, biedaczka, usnęła na kanapie. W takim układzie nie spodziewałam się już żadnych gości.  

Burza nastała niedługo po tym.

Pierwszy piorun grzmotnął w momencie, gdy usłyszałam muzykę – powolną, relaksującą muzykę. Początkowo zakładałam, że jest częścią snu; że nie ma związku ze światem rzeczywistym.

Bardzo, bardzo się pomyliłam.

Moje zmrużone oczy zaczynały rozpoznawać kontury mebli ze szpitalnej klitki. Okiennice przepuszczały światło księżyca i z biegiem czasu wszystko stawało się doskonale widoczne. Przyjrzałam się wolnemu łóżku po drugiej stronie pomieszczenia, a przed obejrzeniem reszty powstrzymały mnie dwa nowe odkrycia.

1. Dyskomfort w prawym uchu. Słuchawka! Słuchawka, z której płynęła muzyka.

2. Pochylony nad łóżkiem cień.

Cień uniósł ręce na wysokość obojczyka. Wyglądało na to, że przygotowuje się na coś wielkiego. Zdążyłam wyobrazić sobie jak kradnie poduszkę spod mojej głowy, jak w skutek tego robi mi się ciemno przed oczami  i jak zaczynam rozumieć, że nie wezmę ani jednego oddechu więcej.

Ale cień tylko poprosił:

 - Nie krzycz.

I zasłonił mi usta dłonią.

 - Po prostu się nie drzyj.

Obiecanie tego było najtrudniejszą obietnicą w moim życiu, dlatego do niczego się nie zobowiązałam. Instynktownie spróbowałam odciągnąć jego rękę, lecz w ramach rewanżu użył więcej siły, dociskając mi głowę do poduszki.

 - To tylko ja – szepnął ze złością.

Wiem, że to ty.

Księżyc nie musiał mi sprzyjać, oświetlając go. Nie wiedząc czemu, wystarczał dotyk. To po nim rozpoznałam nieproszonego gościa. 

 - Sasuke. - Zaczęłam szukać jego oczu. – J-jak ty…?

 - Po ludzku. Czasem mam takie odruchy.

 - Ale…

Sasuke uciszył mnie, kładąc palec wskazujący na wargach. Oboje poczekaliśmy, aż mój oddech się ustabilizuje. Dość szybko dociekłam, kim jest odwiedzający, ale początkowo strach porządnie zakręcił mi w głowie. Nabrałam do płuc konkretniejszy haust powietrza i powoli pozbywałam się go nosem.

Niczym owady, w głowie kotłowały mi się różne myśli. Ta najczęstsza brzmiała:

Dlaczego?

- Jakim byłbym draniem, gdybym tutaj nie przyszedł? –  Sasuke wyzwolił mnie z knebla swojej dłoni.  Jego słowa nijak wpłynęły na moje wątpliwości – nie uśmierzyły ich ani nie umocniły. Przełyk miałam wypchany stosem pytań i chociaż każde z osobna rwało się ku górze, lęk szczelnie zatamował ich jedyną drogę ucieczki czymś w rodzaju „guli”. Dzielnie tłamsiłam pragnienie zadania podstawowych pytań. To groziło game over.

 - Co to za piosenka? – spytałam tylko.

 - Flowers for a ghost.

 - Ach, to ta piosenka.

Jedna z tych, której tytuł zapisał mi na ręce.

Byłam senna, wpółżywa, lecz równocześnie wykąpana i najedzona – gotowa na rozmowę. Sasuke usiadł na zydlu, jak najdalej od łóżka. Możliwe że utrzymywałby jeszcze większy dystans, gdyby nie ponaciąganie kabelki słuchawek.

To pomnożyło moje obawy.

Muzyka była częścią ciszy, nierozrywaną przez nasze głosy. Przez myśl przeszedł mi z tuzin przekleństw, bo słuchawka wsypywała do mojego ucha sporo niezrozumiałych słów, a zakładałam, że to właśnie one powinny odpowiedzieć na pytanie, które wisi w powietrzu odkąd piosenka przerwała mój sen.  

Dlaczego, do diabła?

Dlaczego Sasuke tutaj był?

Przypatrzyłam się uważniej cieniowi o jego kształcie. Ustawił się tyłem do okna, więc światło księżyca padało głównie na plecy Uchihy, uwidaczniając tylko krawędzie sylwetki.

 - Jak się tu dostałeś? – Nazwałabym to „drugim pytaniem spoza kręgu tych, które wisiały nad nami niczym zapadnie”, jednak metoda na wemknięcie się do szpitala nagle wielce mnie zaciekawiła.

 - Mam znajomości – szepnął Sasuke. - Jest tutaj pewien lekarz. Od lat czuwa nad Itachim, dlatego, chcąc nie chcąc, dobrze się znamy.

Przykryłam się kołdrą pod samą brodę. Używając jednej ręki, nie było to wcale takie proste. 

 - Wolno ci tu przebywać?

 - Przez piętnaście minut, tak.

 - Och.

 - Mógłbym załatwić to inaczej, tyle że…

 - Chciałeś załatwić to w środku nocy, bez świadków – dogryzłam mu. – To w twoim stylu.

 - Więc jeśli już do tego doszłaś, to chociaż mi nie przerywaj, dobra? Nie waż się mi także tego utrudniać. 

Czego utrudniać? Tego, że zupełnie niepodstawnie obwiniasz się za nasz wypadek? Tego, że podjąłeś nieodwołalną decyzję, sądząc, iż jest najmądrzejszym wyjściem z sytuacji? Ależ skąd! Dlaczego miałabym cokolwiek utrudniać?

W pierwszej chwili postanowiłam milczeć, ale skoro ucieczka od tematu stała się niemożliwa, odezwałam się:

 - Czujesz się winny? Naprawdę czujesz się winny za ten wypadek?

Sasuke skrzyżował ramiona i roześmiał się dokładnie tak, jak zdarzyło mu się na stacji paliw, kiedy przyznał, że Deidarę obleciał strach.

 - A ciebie to nie przeraża? Naprawdę? – odciął się.

 - Nie. – Nagle myśli, które tłumiłam w przełyku, zachciały, aby je wywrzeszczeć. Jeśli Sasuke wyżebrał cenne piętnaście minut, grzechem byłoby do końca ich nie wyczerpać. Okoliczności nie sprzyjały. Dotąd nie miałam pojęcia, jaką trudność sprawia posługiwanie się szeptem podczas odczuwania skrajnego gniewu. – Sasuke. – Sprawną ręką próbowałam odszukać jego dłoń, ale potem wypatrzyłam, że obie zaciska na kolanach. – Pamiętasz, co wydarzyło się na Kyomachi?

 - Pierwsze ostrzeżenie.

 - Nie, żadne ostrzeżenie. Nieuważna, wkroczyłam na ulicę. Dlaczego? Dlatego, że wkurzałam się okropnie na to, że twoja durna gęba tak bezpośrednio powiedziała do mnie tyle przykrych rzeczy. – Skalę owego „tyle” zademonstrowałam ramionami. Uniosłam je najwyżej, jak się dało, a potem pozwoliłam im opaść, tworząc tymi ruchami okrąg. – A do waszej tajnej skrytki w hurtowni przybyłam z ogromną, niedopartą potrzebą rozmowy. Unikałeś mnie, więc…

 - Skończ! – krzyknął, ledwie kontrolując ten ustawowy szept. – Zamknij się… po prostu.

 - Próbuję ci tylko wytłumaczyć, że te wszystkie zdarzenia…

 - Nie obchodzi mnie, co próbujecie mi wytłumaczyć. Ludzie tłumaczą mi różne rzeczy, odkąd tylko pamiętam, a tak czy siak, wszystko kończy się dokładnie tak samo. – Podskoczyłam, gdy jego ręce raptownie ześliznęły się z kolan, zasłaniając sobą twarz. Potem zamaszystym ruchem przeciągnęły się parę razy po włosach. – Myślisz, że przyszedłem tu z ogromną, nieodpartą nadzieją na to, że znów mnie przekonasz? Nie, Sakura. Nie chcę już tak żyć. Pozwól mi cię od siebie odepchnąć. Pozwól wreszcie mi odejść. Nie mów już, jak bardzo jesteś zakochana, nie bierz mnie na litość, nie rzucaj mi się w ramiona i nie werbuj mnie swoim ciałem, okay? Mam tego powyżej uszu. Chcę tylko, żebyś wreszcie puściła mnie wolno… Tylko tyle – cedził, coraz silniej przygniatając głowę rękami.

Po jego wywodach, nastała cisza. Gdybym stała na nogach, z pewnością osunęłabym się na ziemię. To przyniosłoby pewne korzyści, ostatecznie Sasuke właśnie na nią bezmyślnie się gapił. Zagubiona we własnych myślach, wybrałam sufit, tak w ramach propagowania przysłowia o przeciwieństwach.  

Nagle to usłyszałam. Nie za pierwszym, ani za drugim razem.

Za trzecim.

Trzeci raz zaśpiewano ten sam wers.

I said, I’m only human.

I said, I’m only human.

Wyciągnęłam rękę w jego stronę. Nie przyjął jej. Praktycznie rzecz biorąc, mógł przeoczyć ten gest. Znienacka moje serce poprzekłuwały kolosalne wyrzuty sumienia, stałam się bardzo świadoma istoty wojen, dla których Sasuke wstawał każdego ranka. Załóżmy, że do pełnowartościowego życia potrzebna człowiekowi szklana osłona. Załóżmy, że zasadniczo każdy z nas kibluje w takiej kuli, niczym mikołaje, których zaczyna obsypywać śnieg, kiedy tym potrząsamy. 

Sasuke wyglądał, jakby ta kula - ten ludzki pewniak na szczęścia - właśnie się rozkruszyła, jakby jej szczątki wysypały się na podłogę… jakby zmuszał się, aby nieustannie je oglądać i zadawać sobie ból prostą świadomością, że już nigdy nie złoży tego z powrotem w całość! Dokładnie tak wyglądał.

 - Idź – wyszeptałam.    

I said, I’m only human, rozległo się po raz ostatni. W tejże chwili naciągnęłam kabelek, aby szybko usunąć słuchawkę z ucha.

To do tych, których nienawidzę. Chciałbym wywrzeszczeć im w twarz wers, który powtarza się tam najczęściej, zdradził mi zaraz po nakreśleniu paru znaków na ręce. Wtedy, na peronie.

I said, I’m only human.

I said, I’m only human.

Zakryłam oczy dłońmi, wykręcając je ku zewnętrznej stronie.

 - Idź. – Mój głos zabrzmiał płaczliwie. – Idź, ale pamiętaj, że właśnie wziąłeś mnie na litość.  

Sasuke pozwijał kabelki. Później poderwał się z miejsca.

 - Może.

Nadal gapiłam się w sufit.

 - Pamiętaj, że nie odchodzę, chrzcząc to tekstem w stylu: tak będzie dla nas najlepiej – wyznał i nachylił się do mnie. Zdążył obejść już łóżko, więc z tej strony światło z zewnątrz padało wprost na jego przód. Rozbita kula, którą nadal widziałam oczami wyobraźni, przestała go jednak forsować. Sasuke pozbierał się do kupy i uaktywnił swoją odporność na emocje. – Powiem to od razu. Życie bez ciebie, w porównaniu z życiem w strachu o ciebie, wydaje się prostsze.

Rzuciłam na niego okiem tylko po to, aby upewnić się, że naprawdę oznajmia to wszystko z pokerową twarzą. Po dokonaniu odkrycia, sufit oficjalnie został moim sprzymierzeńcem. Przeznaczyłam mu kolejną minutę ciszy.

Czułam tysiąc rzeczy naraz.

Czułam się obrażona. Tak niedojrzale, że schowanie się w kącie z wydętymi policzkami wcale nie figurowało jako najgorsza z perspektyw.

Czułam się  zła, smutna, opuszczona, niedoceniona, lecz na przekór temu czułam wiele innych rzeczy, przez które tworzył się porządny konflikt.

Czułam się też silna.

Chcę uratować świat, Sasuke. Nadal chcę uratować twój wyjątkowo niebezpieczny świat.

Te słowa zginęły gdzieś pośród miriad innych. Nigdy nie zostały wypowiedziane.

Gdy wydawało mi się, że Sasuke nieodwołanie ruszy do drzwi, w ostatniej chwili wyjął z kieszeni bluzy stosik karteczek. Każda z nich najwidoczniej wiele przeszła, a razem wzięte tworzyły niezgrabną całość. Uchiha położył je na kołdrze, w miejscu gdzie okrywała moje uda. Rozczarowałam się, widząc, że karteczka na wierzchu jest zupełnie pusta.  

 - Nie próbuj. To miliard myśli – powiedział.

Wzięłam do rąk te karteczki. W kącikach ust czaił mi się przebiegły uśmiech. Pokazał się światu w chwili, kiedy miałam pewność, że Sasuke go nie dostrzeże.

Drzwi zamknięto.

Jego już tutaj nie było.

Sasuke… pewność siebie nie jest tylko do twojego wynajęcia. Nadeszła moja kolej. Teraz mnie doprowadzi do zwycięstwa.

Życie bez ciebie, w porównaniu z życiem w strachu o ciebie, wydaje się prostsze, powiedziałeś.

To się jeszcze okaże.  

Od autorki: No, ludziska! Udało mi się napisać to w terminie krótszym niż mój tradycyjny miesiąc. Powolutku się poprawiam, acz przyznam, że trzeba tu nagrodzić gromkimi oklaskami taką pannicę, co podbija Internety nazwiskiem Imai. Pomogła z dialogami (bo w tym jest mistrzem, nie ukrywajmy – jak ktoś nie wierzy, zapraszam na kręcącą się Karuzelę Szans). Pewnie was nie zdziwi, że duma mnie po tym rozdziale nie rozpiera. Iskierka szczęścia wiążę się z tym, że ten blog się na szczęście kończy. I nie mówię o niechęci do opowiadania, bo Sheeiren duuuużo ze mną rozmawiała i wybiła tę myśl z głowy. Dzięki niej powpadałam na kilka pomysłów, które ulepszą, jeśli nie uratują, bloga. Niemniej brak mi magicznych mocy, super-hiper jutsu, potu, krwi i łez.

Druga sprawa odnosi się do wyglądu blogu (yeees, dzisiaj będę długo zawodzić). Króluje prostota. Ogólnie stałam się wielką fanką czarno-białych, nieskomplikowanych szablonów. Zniknął też przeuroczy shoutbox, ale o tym za chwilę. Jak ktoś stwierdza, że chce sobie GAT poobserwować, opcja dostępna na samiutkim dole. Tak wyszło.

Teraz mam pole do popisu, ludki, żadnych shoutoxowych ograniczeń i świeżą wiedzę z bezużytecznej, gdzie jeszcze wczoraj doczytałam się, że mówienie głośno swoich uczuć poprawia samopoczucie. A ja chcę być szczęśliwa, kurde. I nie chcę zajmować 48576 6576578 shoutboxowych wiadomości z ograniczeniem znaków, bo to byłby solidny spam, dlatego zrobię to tutaj. No to hop!

Krążyła legenda, że nie przyjęłam „krytyki”. Ja nie wiem, czemu stwierdzono również, że jak ktoś nazwie bloga bardzo brzydkim słówkiem, to powinnam stulić pysk i się temu przyglądać – bo to byłaby dojrzała reakcja. Jasno wyraziłam się, że dla mnie wyzywanie bloga nie zalicza się do krytyki, nawet tej najokrutniejszej. To po prostu zwykłe opluwanie, nieuzasadnione i najczęściej krótkie. Natomiast niektóre osoby przeczytały tę uwagę jako coś w rodzaju: „Ożeż, jak śmiecie ubliżać opowiadaniu światowego fejma - największej blogowej księżniczki wszechczasów? Jak wy, istoty drugiego rzędu, śmiecie w ogóle oceniać moją ciężką pracę?!”. Nie, serio, nie przejęłabym się tym i nie spędzała dwudziestu minut nad tą rozprawką, ale to, co się nawyprawiało... cuda i dziwy po prostu.

Chcę tylko krótko sprostować:

„Fejm” jest dosyć kontrowersyjnym wyrażeniem. Jakkolwiek wy go odbieracie, dla mnie jest to osoba znana/sławna. Fejmem to ja nawet nie jestem w 0.00000000001%, więc jeśli już tak siebie określam, to jasne, że żartobliwie.

Jestem tylko człowiekiem (jak Sasek, no!). Zdarza mi się odczytać jakąś wiadomość na telefonie podczas zajęć w szkole, a potem zapomnieć odpisać z laptopa. Takie życia. Jam nierozgarniętą, nieodpowiedzialną osobą. Nie bez powodu przyjęło się wśród naszej załogi, że posiadam własny świat i własne kredki. Musicie mi to wybaczyć.

Ktoś się burzył, że nie polecam blogów „świeżych” autorów. Powód? Skromna jest moja lista. Najczęściej są to blogi wystarczająco znane, o których często wspominam pod rozdziałami, w komentarzach etc., albo blogi z jednym/dwoma rozdziałami na koncie, a po takiej ilości tekstu trudno cokolwiek osądzać.

Szablony! Kochani wy moi, to nie działa tak, że napiszę maila do Akemii, powiem, że jest fajna, a w następnym poproszę o szablon. Wiele razy czułam się w tej kwestii wykorzystywana. Kilku osobom zrobiłam, bo dobre serce nie pozwalało odmawiać, ale jeśli byłeś/aś dziesiątą osobą, a ja akurat przemogłam się, żeby powiedzieć NIE, pleplasam, nie spędzę życia na robieniu szablonów. Poza tym tracę do tego zapał, a moja nieodpowiedzialność nadszarpuje tylko waszą cierpliwość.  Nie uważam też, że jakoś wam szkodę w rozkwicie – Internety pełne różnych szabloniarni.

Docierając do finału, nie rozumiem czemu rozmawiano o mnie na shoutboxie i wytykano różne rzeczy, jakbym nie miała możliwości tego podejrzeć? Ejże, kiedy macie do mnie jakieś pretensje, kiedy z czegoś się nie zobowiązałam, kiedy chcecie po prostu mi coś powiedzieć, patrzycie na pasek u górze, klikacie w AKEMII i wiooo, na samym dole jest adres e-mail. Piszcie, ile dusza zapragnie. I nie mówię tego ironicznie. Naprawdę, piszcie. Wszystko da się wyjaśnić, o wszystkim da się kulturalnie porozmawiać. Shoutbox, owszem, był do wyrażania własnej opinii, ale o blogu. Jeśli już naprawdę coś was irytuje w moim zachowaniu, napiszcie to, ale kierując się do mnie, zamiast obgadywać z innymi. Nie ugryzę, nie odetnę głowy ani nie splunę, mówiąc, że szlachta nie koresponduje z plebsem.

To już wiecie, dlaczego nie ma shouta?

Mam nadzieję, że to już jest koniec (nie ma już nic~~). Nikomu nie zabraniam krytykować tego bloga.  Internety zaskakują z dnia na dzień, ale liczy się przede wszystkim kultura, kochani – pięknie proszę!

Adios!

(nawet jeśli nie lubicie mnie, jako osoby, ja i tak będę was kochać, bo jesteście czytelnikami, sprawiacie, że chce się pisać dalej, sprawiacie, że się nie poddaję… dużo rzeczy sprawiacie i długo mogłabym wam dziękować, nawet takim skrajnym wredotom wygadanym, ha!).